Hij is zooo lief, maar ik ben bang.. - Liefde, Vriendschap & Familie

[ bericht aangepast op 4 aug 2015 - 10:55 ]

Dat heet inderdaad bindingsangst en daar kom je niet gemakkelijk van af. Ik heb dat ook, maar dan wel niet echt met vriendjes (daar heb ik nog geen behoefte aan op m'n dertiende), maar dan met vriendschappen en relaties met familieleden. Zodra het te intiem wordt, raak ik in paniek en duw ze weer weg. Laat het hem eerlijk weten dat je hem heel leuk vindt, maar het moeilijk vindt om je aan hem te binden. Zoals jij het zegt klinkt hij als een heel lieve en begripvolle jongen die moeite wil doen voor jou en daar ook wel mee wil wachten als dat nodig is.

---

I would tell you my autumn joke but you probably wouldn't fall for it

Ik denk dat je inderdaad dan een soort van bindingsangst hebt, niet rot bedoelt hoor!
Maar ik denk dat als hij zo'n lieve jongen voor je is waarom zou je het dan niet proberen? Ik vind zulke jongens zeldzaam, haha.
Ik zou als ik jou was, hem de kans geven. Misschien loopt t dan wel beter dan je verwacht?
Het is natuurlijk je eigen keus maar proberen kan geen kwaad als het zo'n schat is. Maar het belangrijkste is natuurlijk dat jij je er goed bij voelt!
Persoonlijk denk ik dat je bij elke keuze je twijfels hebt maar als je die twijfels opzij zet voor een relatie. Dan ben je al een stapje verder.
In jouw geval kun je het altijd in stapjes doen, zodat het je niet afschrikt.
Succes in ieder geval! (:

[ bericht aangepast op 12 aug 2014 - 13:00 ]

---

'If you could see yourself from my perspective, you'll realize there is nothing you need to change about yourself'.

Ik denk niet dat het bindingsangst is, maar wat ze in de praktijk een ambivalente hechting noemen. Nu weet ik dat ik voorzichtig moet zijn met stickers plakken, maar hieronder staat een quiz waar een verklaring bij staat waar ik me erg in kan vinden. Anyway.. Wat je nu zegt zou bijna letterlijk uit mij gekopieerd kunnen worden. Ik heb namelijk bijna exact hetzelfde. Wanneer dromen ver weg zijn en nauwelijks tastbaar zijn is het makkelijk om ernaar te verlangen of om erover te fantaseren. Wanneer ze dichtbij komen en daadwerkelijk tastbaar worden, word ik ongemakkelijk en claustrofobisch en kan ik minstens twintig belemmeringen opnoemen waarom het niet zou kunnen werken. Daar houdt het ook altijd op.
Ofwel; je wil wel maar durft niet. Zo is het bij al mijn afspraken (die er al niet veel waren) misgelopen en kies ik altijd de veilige manier van leven. Wat dat in de hand hielp is dat de mensen met wie ik afsprak ook heel gauw richting stap 'relatie' wilden, terwijl ik diegene nog aan het leren kennen was.
Helaas kan ik geen advies geven omdat ik er zelf ook niet mee om kan gaan. In mijn geval blijft het een cirkel van escapisme en heb ik eigenlijk wensen wat dit betreft al aan de kant geschoven, al ben ik nog jong.

Deze test - al mag het achterlijk klinken, kan best verklarend werken als je er zelf ook voor open staat: derp.
Deze mensen hebben namelijk precies onder woorden gebracht wat ik niet onder woorden heb kunnen brengen. Voor mij was het allemaal een grote warrige boel. Anyway.. de verklaring van een ambivalente houding wordt hierin gegeven in de manier hoe je ouders met je om gingen als kind. Dat slaat heel erg op mij, vooral de laatste jaren.
Maar hoe je nu verder moet weet ik eigenlijk ook niet. Het scheelt al heel wat dat je hem al lief en leuk vindt. Daarom denk ik dat je wel een gokje kan wagen. Maar aan de andere kant snap ik dat je niet halfhartig een relatie wil aangaan.

[ bericht aangepast op 12 aug 2014 - 13:16 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

[ bericht aangepast op 8 aug 2015 - 18:59 ]

Misschien dat hij ooit gewoon even langs kan komen, zonder iets te zeggen? Is dat misschien een haalbare stap? Want op zo'n moment kan je niet zeggen; Sorry, ik kan niet.
Misschien dat, dat iets is? Zo ja, dan kun je het aan hem voorstellen.

[ bericht aangepast op 12 aug 2014 - 13:38 ]

---

'If you could see yourself from my perspective, you'll realize there is nothing you need to change about yourself'.

Wauw, volgens mij moet je eens kiezen of je je niet eens daarover heen wilt zetten of dat je hem gewoon laat gaan, want je kan hem moeilijk eeuwig aan het lijntje houden zoals je nu al enkele maanden doet. Want het is voor jou zwaar, maar voor hem helemaal want hij zit aan de andere kant van de situatie en hij heeft hier niet de controle. Dat ben jij, en jij kiest ervoor om hem steeds maar weer net een beetje weg te duwen en hem dan weer aan te halen dat hij toch niet op zoek kan gaan naar een ander. En dat doe je niet opzettelijk etcetera maar het doet hem ongetwijfeld nog steeds pijn.

Ik vind dat echt niet kunnen en dat je een keus moet maken. Maar hey, wie ben ik.

---

quidquid excusatio prandium pro

KhalEvi schreef:
De test geeft bij mij ook precies dat aan, en het klopt ook wel voor mijn gevoel. Ook van de ouders inderdaad, mijn vader gaat al jaren vreemd en mijn moeder doet er niets aan (breaks my heart ). Verder is er nooit zozeer iets tegen mij geweest vanuit hun..
Volgens de test zou het ook wel een ideale partner voor mij zijn, maar het is echt extreem moeilijk om eens een nieuwe stap te zetten.

Om maar een voorbeeld te geven, hij was laatst voor zijn werk in een dorpje hier in de buurt en vroeg heel subtiel om samen te lunchen of wat te drinken (al was het maar voor een paar minuten). Maar ik durfde het echt weer niet, mijn hele mentale ik lijkt totaal in defence-mode te schieten op dat moment. Dus maar weer een smoesje.. ik vraag me dan echt af wanneer hij zegt: nu hoeft het van mij niet meer..

Ik wil wel stapjes proberen te zetten, maar ik weet niet wat voor stap..

Ik herken mij hierin en hetgeen Hasharima zegt ook ontzettend, al waren het bij mij niet mijn ouders die me gemaakt hebben tot wat ik nu ben. Het was vooral pesten en je hart verliezen aan iemand die het gewoonweg nooit waard is geweest (en daarmee vier jaar lang doorgaan... ja). Mensen hebben mij vaak laten vallen en ik ben het vertrouwen kwijt geraakt in maken van nieuwe banden. Ik vind nieuwe dingen doen (en ik heb nog nooit een relatie gehad, dus ik weet niet hoe het op dat gebied zit) ook erg moeilijk en eng. Toch is er maar één manier om dit te overkomen en dat is: gewoon doen.

Het heeft nu niet echt nut om mijn eigen levensverhaal te doen, maar ik kan je zeggen dat ik afgelopen paar jaar dingen op mijn dak hebben gehad die me heel hard hebben doen twijfelen aan mezelf. Ben ik wel leuk? Ben ik wel goed genoeg? Dat soort vragen heb ik vaak gesteld. Gelukkig heb ik hele lieve en bijzondere vrienden die me iedere keer als ik twijfelde vertelden dat ze me niet kwijt willen. Zoiets kan ontzettend bepalend voor mij zijn. Wellicht kun jij die jongen wat vaker om bevestiging vragen? Zodat jullie samen naar de zekerheid toe kunnen groeien?

Ook zorgden deze dingen ervoor dat stappen ondernemen moeilijk zijn voor me: uitgaan met onbekenden zie ik niet zitten en mensen ontmoeten die je alleen maar via internet kent? Oh no. Toch heb ik dat meerdere malen gedaan afgelopen jaar en GOD wat vond ik dat eng, maar wat heeft het me mooie vriendschappen en herinneringen opgeleverd. Probeer te denken aan wat het je oplevert als je wel met hem afspreekt in plaats van wat je er niet voor moet doen en moet overwinnen. Bij mij is het nu zelfs zover dat ik over twee weken op reis ga met 26 onbekenden en hoewel het ontzettend eng en spannend is, ben ik toch wel excited. Het kan, maar je moet er wel moeite voor doen (:

Gisteren had ik een interview met een docente op de universiteit voor het magazine waar ik in de redactie zit en zij verwoordde het erg mooi: wees eerlijk tegenover jezelf. Het is goed om angsten te hebben - dat is menselijk, maar weet ook wanneer het je grenzen beperkt en wanneer je er eigenlijk iets aan zou moeten doen. Zie het niet als falen als je aan jezelf toegeeft dat je iets niet kunt of niet lukt. In jouw geval: vertel hem waar je mee worstelt. Vertel hem je dat dolgraag met hem zou gaan lunchen, maar dat je in de verdegingsmodus schiet omdat je het moeilijk vindt, omdat je een bepaald vertrouwen in de mensheid kwijt bent geraakt. Het maakt het wellicht niet makkelijker, maar het schept voor hem wel meer duidelijkheid.

Een goede vriendin van mij heeft hulp voor haar bindingsangst en hoewel ik honestly denk dat die vrouw heel weinig echt kan betekenen, het geeft haar ontzettend veel inzicht in wanneer het fout gaat. Zodra je weet wanneer je nekharen overeind springen en je weg wil rennen kun je er immers pas wat aan doen.

Sorry voor het lange berichtje, ik hoop dat je enigszins heb kunnen helpen. Je zit in een moeilijk parket. Een digitale knuffel erbij dus en mijn gastenboek/pb staat voor je open.

Sorry als het hard overkomt, maar ik sluit me bij SolidSnake aan.

---

26 - 02 - '16

[ bericht aangepast op 8 aug 2015 - 19:00 ]

KhalEvi schreef:
@Nagusamu, dat zou kunnen, maar dan moet ik alsnog bijna de dagen doorgeven.. aangezien hij fulltime werkt en ik ook weer begin met studeren binnenkort. Het is nogal vervelend als hij voor een dichte deur zou staan ofzo


@SolidSnake Dat is precies de reden waarom ik wil dat het stopt. Ik weet dat ik hem er pijn mee doe op dit moment. Ik heb hem ook al wel 10x gezegd dat hij gewoon verder moet zoeken, maar hij zegt mij dan: 'Dat meen je niet, dat weet ik'. En daar heeft hij gelijk in, ik meen dat niet en ik zou willen dat ik zoals mijn vrienden/vriendinnen was, dat ik hem gewoon een eerlijke kans kan geven..

Daar heb je gelijk in.
Geef hem dan een eerlijke kans voordat hij uit je handen glipt
Maar nogmaals, dat is iets wat ik zou doen.
Misschien dat je juist op die manier over je angst heen kunt zetten zoals Skrivbar al zei.

[ bericht aangepast op 12 aug 2014 - 14:02 ]

---

'If you could see yourself from my perspective, you'll realize there is nothing you need to change about yourself'.

Doge schreef:
Sorry als het hard overkomt, maar ik sluit me bij SolidSnake aan.

Sorry dat ik het zeg, en ik vind dat er ook waarheid in zit, maar als je je nog nooit zo gevoeld hebt dan is het wel erg makkelijk om te oordelen over de keuze die ze moet maken. Wat zou het leven simpel zijn als gewoon kon zeggen 'dit doe ik' of 'dit doe ik niet' Dit is geen kritiek op jullie, maar ik weet hoe ontzettend je met jezelf in de knoop kunt zitten op zulke momenten en het is alles behalve zo makkelijk. En ook ik ben er schuldig aan dat ik iemand op deze wijze onnodig pijn heb gedaan, al besef ik dat pas achteraf.

EDIT: Ik ben een doos, sorry als iemand beledigd heb met deze comment.

[ bericht aangepast op 12 aug 2014 - 14:08 ]

Skrivbar schreef:
(...)

Sorry dat ik het zeg, en ik vind dat er ook waarheid in zit, maar als je je nog nooit zo gevoeld hebt dan is het wel erg makkelijk om te oordelen over de keuze die ze moet maken. Wat zou het leven simpel zijn als gewoon kon zeggen 'dit doe ik' of 'dit doe ik niet' Dit is geen kritiek op jullie, maar ik weet hoe ontzettend je met jezelf in de knoop kunt zitten op zulke momenten en het is alles behalve zo makkelijk. En ook ik ben er schuldig aan dat ik iemand op deze wijze onnodig pijn heb gedaan, al besef ik dat pas achteraf.

Geloof me. Je weet niet of ik mij ooit zo gevoeld heb en daarom vind ik het lullig dat je dat op zo'n manier brengt. Ik heb wel degelijk ooit in zo'n situatie gezeten en toen besefte ik ook dat het beter was dat ik die persoon liet gaan. Vervolgens heb ik hulp gezocht om er overheen te komen. Het heeft wel even geduurd, maar uiteindelijk ben wel over mijn angsten heen gekomen.

---

26 - 02 - '16

Doge schreef:
(...)

Geloof me. Je weet niet of ik mij ooit zo gevoeld heb en daarom vind ik het lullig dat je dat op zo'n manier brengt. Ik heb wel degelijk ooit in zo'n situatie gezeten en toen besefte ik ook dat het beter was dat ik die persoon liet gaan. Vervolgens heb ik hulp gezocht om er overheen te komen. Het heeft wel even geduurd, maar uiteindelijk ben wel over mijn angsten heen gekomen.

Alright, in dat geval: mijn oprechte excuses. Dan ben je waarschijnlijker moediger geweest dan de meeste mensen en heb je een goede beslissing gemaakt. Sorry als ik bot overkwam en je gekwetst heb :x

Skrivbar schreef:
(...)

Alright, in dat geval: mijn oprechte excuses. Dan ben je waarschijnlijker moediger geweest dan de meeste mensen en heb je een goede beslissing gemaakt. Sorry als ik bot overkwam en je gekwetst heb :x

No problemo, ik heb het er ook niet vaak over met mensen, dus je had het ook niet kunnen weten. Het is wel moeilijk trouwens. Net als verlatingsangst, dat is ook zo'n vervelende. Daar zit ik nu een klein beetje in. Ik kan erg jaloers en wantrouwig zijn, bang dat ik mensen kwijtraak.. Al vind ik het soms wel prettig om alleen te zijn, dus ik weet niet of het zozeer verlatingsangst is waar ik nu mee zit
Waarschijnlijk gewoon onzekerheid of zo. Dat denk ik, want ik ben onzeker als het op relaties komt.

Maar oké, dit is niet mijn topic, dus ik moet hier niet mijn problemen neerleggen.

---

26 - 02 - '16

@Skrivbar Bedankt voor je bericht . Hij weet inderdaad wel van mijn gevoel erbij, en hij vraagt er ook wel eens naar. We hebben afgesproken dat ik zo nu en dan gewoon alles op papier zet wat ik voel en dat stuur ik hem dan. Hij heeft er gewoon oprecht interesse in en dat doet me al echt goed, ik ben niet heel open in mijn gevoel en op deze manier kan ik dat iets kwijt.

Het lijkt overigens alsof het alleen maar drama is, maar we hebben het 95% van de tijd gewoon heel erg leuk. Het is alleen de volgende stap dat steeds het probleem is geweest.

Het is wel fijn (al is de reden minder) om te horen dat ik hier niet alleen in ben