MSV - Zweinstein onder Voldemorts bewind [Speeltopic 1] - Speeltopics

Hier is het speeltopic!
We beginnen dat iedereen in de trein zit. Dit geldt niet voor de slaven, want zij hebben over het algemeen geen thuis meer. Hun ouders zijn gevlucht of gestorven.

Het idee

[ bericht aangepast op 23 aug 2014 - 9:47 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Lenin leunde tegen de wand terwijl hij naar de slaven keek die er waren. Er waren slechts een paar jongens, maar dat verbaasde er niet. De meesten werden elders in het land gebruikt om fysiek werk te verrichten en degenen die hier zaten, waren zwak of hadden vreselijk veel mazzel gehad. Hij draaide nonchalant zijn stok tussen zijn vingers rond terwijl zijn blik even op Kentwell bleef rusten. Het was inderdaad een van de mooiste meiden, hoewel er nog wel een paar waren die zijn aandacht trokken. Sommigen waagden het echter om op te kijken en hij fronste lichtjes zijn wenkbrauwen toen eentje zijn blik bleef vasthouden. Het was maar voor een ogenblik en ze keek gauw weer naar de grond.

-
Onyx beet op de binnenkant van haar wang. Ze had haar nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen en werd daar meteen voor gestraft. Ze had de aandacht van de hoofdmonitor van Zwadderich op zich gevestigd en ze wist dat dat absoluut geen lieverdje was. Hem wilde ze niet dienen. Ze pakte de hand van haar zus vast en kneep er even in. Ze moest even zenuwachtig zijn als zij en ze wist dat ze een vreselijke meester had gehad vorig jaar. Als het had gekund, had ze graag met haar zus gewisseld, maar daar zou ze nooit toestemming voor hebben gekregen en ze kon enkel hopen dat iemand anders nu eerder mocht kiezen.
Ze wilde Jasmijn toefluisteren dat het wel goed zou komen, maar het was hen verboden te praten en daarom hield ze haar mond dicht. Jasmijns hand gloeide en ze wist dat haar zus ziek was, maar ze peinsde er niet over om haar los te laten.

-
Juanita vond het niet erg dat ze de ceremonie niet bij hoefde te wonen. Ze nam plaats aan de eettafel en keek naar het eten dat er stond en dat bereid was door de slaven. Mensen van vlees en bloed, net als zij. Ze kon er niet bij dat er zo weinig mensen waren die het abnormaal vonden dat hun mede tovenaars en heksen zo werden afgebeuld.

Every villain is a hero in his own mind.

Castor had de hele rit in een aparte coupé gezeten, terwijl hij deze met een spreuk had afgesloten. Hij had geen behoefte gehad aan zijn vrienden uit Ravenklauw en hoewel hij over het algemeen altijd veel zin had in een nieuw schooljaar, had hij er deze zomer voornamelijk ontzettend tegen op gekeken. De slaaf, Rico, die hij eerst had gehad was in de zomer overleden en hoewel Castor een volbloed was had hij best een degelijke band gehad met de jongen. Het was zijn tweede slaaf geweest, de eerste was namelijk te oud om nog slaaf te zijn en was in Castors derde jaar verdwenen. Rico was daarna als 11 jarige zijn slaaf geworden en Castor had hem altijd een beetje gezien als zijn jongere broertje.
Ook in de koets had hij alleen gezeten, maar het moment om zich bij de anderen van zijn afdeling te voegen kon hij niet lang meer uitstellen. Het feest kwam eraan en toen hij uit de koets stapte haalde hij diep adem om vervolgens alle emoties zorgvuldig uit zijn gedachten te wissen. Hij wilde niet dat een van de Zwadderaars zouden zien hoe hij zich voelde. Gelukkig zag hij in de verte Celistino lopen die ook op weg was om zijn slaaf te kiezen.

When time and life shook hands and said goodbye.

De koude rillingen trokken over haar rug en armen. Het ene moment had ze het koud en het volgende moment had ze het weer heet en ze had al de hele dag het gevoel alsof ze over moest geven. Ze had het echter tegen niemand gezegd, want klagen werd niet op prijs gesteld. Gelukkig had ze die dag een vrij simpele taak gehad: het opmaken van de bedden in de toren van ravenklauw. Ze staarde naar de vloer, die zó schoon was dat ze haar eigen weerspiegeling kon zien. Ze was bang dat ze Jack zou zien als ze opkeek. Ze was al twee jaar zijn slaaf en hoopte, natuurlijk tevergeefs, dat hij er nu niet zou zijn. Ze voelde hoe een, zo leek het, ijskoude hand zich om de hare sloot en die stevig vasthield. Jasmijn wist dat het haar zus was en toen haar zus even in haar hand kneep, deed zij hetzelfde.

Juvenalis liet zijn ogen over de slaven glijden. Vorig jaar had hij een jongen als slaaf gehad en deze had hem goed gediend. Hij had hem veel verteld over de andere slaven en over de halfbloeden die hij kende. Toen de jongen echter niets meer te vertellen had, had hij ook niet veel meer aan de jongen gehad. Hij wist dat hij niet kon zwemmen, en had hem daarom mee naar het grote meer genomen en gedwongen om een duik te maken. Met een beetje hulp was de jongen niet meer boven gekomen. Een ongeluk, zo noemden hij en de school het, maar enkele mensen wisten dat het meer dan een ongeluk was. Hierdoor had hij de laatste maand van zijn schooltijd echter wel zonder slaaf door moeten brengen.
Hij was vastbesloten om nu iemand te kiezen die ook bruikbaar was nadat die niets meer te zeggen had, waardoor de jongens al afvielen.
Zijn blik viel even op de tweeling en hij wist dat één van de twee van Jack was. De linkse zag er lijkbleek uit en daaruit kon hij de conclusie trekken dat ze ziek was. Hij hoopte voor Jack dat dat niet zijn slavin was geweest, want in dat geval moest hij een nieuwe uitzoeken.
Zijn blik gleed weer verder en bleef toen op een meisje rusten dat er , objectief gezien, niet slecht uitzag. Ze had rood haar en was als een van de laatsten de zaal binnengekomen. Ze kon vast van nut zijn als hij haar uitkoos.

[ bericht aangepast op 15 aug 2014 - 19:07 ]

Van liep langs de rij slaven die aan de leerlingen werden aangeboden. Het waren ze lang niet allemaal, maar ook lang niet allemaal waren geschikt om een meester persoonlijk te dienen.
Hij bleef even staan bij een meisje dat ongeveer zo oud leek als hijzelf en lang, donker haar had. De blik in haar ogen deed hem aan een veel jonger iemand denken, onschuldig, preuts en onwetend
'Sta rechtop,' beval hij haar. Ze leek wel nieuw, want hoewel ze het probeerde, leek haar gedrag niet op dat van de andere slaven. Alleen de elfjarigen waren zoals zij, maar dat viel te verwachten.

[Dat is Alaine]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Alaine schrok op uit haar gedachten door een onbekende maar dwingende stem. Ze was het niet gewend om zo aangesproken te worden en daardoor fronste ze even, al had ze dit zelf niet in de gaten. Even keek ze hem aan, hij zag er zakelijk uit, alsof hij niet om dingen heen draaide.
'Ja,' fluisterde ze en ze knikte, waarna ze meteen haar rug rechtte.

[ bericht aangepast op 15 aug 2014 - 20:49 ]

De trein was gestopt en Jenna stapte uit. Jenna probeerde het gehuil van de eerstejaars slaven te negeren, ze vond het vreselijk dat kinderen zo jong al aan het werk moesten. Als slaaf nog wel! Maar dat had ze nog nooit aan iemand verteld. Want ze wist dat lang niet iedereen het met haar eens was. Ze had tussen de leerlingen een bekend achterhoofd gezien. Ze riep 'Hey Jake wacht even!' De jongen draaide zich om een wachtte op het het roodharige meisje. 'Hoe was je vakantie?' Vroeg hij toen ze bij hem was. Ze haalde haar schouders op 'Mwa, en die van jou?' 'Hetzelfde.' lachte hij. Samen liepen ze naar een koets.

But Miss Everdeen, it are the things we love the most, that destroy us.

Nora had zich haar blik strak op de grond gericht, de blikken om haar heen negerend. Aangezien de slaven in een lange rij moesten staan was er geen mogelijkheid om je achter iemand anders te verbergen. Toen Nora dat in haar eerste jaar wel had geprobeerd, had ze een ferme klap gekregen waardoor ze zich meteen had gerealiseerd dat ze haar woedde wat moest gaan verbergen. In de jaren als slavin van Portia had ze veel streken uit gehaald. Door de toegang die ze kreeg tot Portia's leven had ze vaak voor kleine ongelukjes kunnen zorgen. De eerste keer had Nora het vooral eng gevonden, maar de rust die ze had gekregen was het zeker waard. In de zes jaar dat ze de slavin van Portia was geweest had deze minimaal 12 keer ziek in bed gelegen, door Nora's toedoen.
Nora wist dat vele de verkeerde indruk van haar kregen, ze had een zacht aardig uiterlijk en was een goede slavin die precies wist wat wel en niet kon. Maar ze was ook ontzettend sluw wanneer het nodig was en mocht ze iemand niet dan was er altijd wel iets met die persoon aan de hand. Nora vond het ook moeilijk om met andere slaven om te gaan. Sommige waren zo zwak dat ze zich van hen afzonderden. De waren ook aardige slaven, maar door hun strakke schema had ze moeite met vrienden maken aangezien ze al nauwelijks tijd had voor zichzelf.

When time and life shook hands and said goodbye.

Zoë staarde naar de grond. "Niet opkijken, niet opkijken, niet opkijken!" Bleef ze herhalen in haar hoofd. Ze stond daar maar tussen de andre slaven met knikkende knieën. Ze hield haar adem in toen er iemand langsliep. "Alsof dat helpt" dacht ze sarcastisch. Heel even keek ze op en zag Dean aan het einde van de rij staan. Hij keek ook mijn kant en glimlachte even geruststellend. Ik lachte waterig terug een staarde weer naar de grond.

But Miss Everdeen, it are the things we love the most, that destroy us.

Van gaf haar een ferme tik op haar schouder met zijn toverstok, zodat er vonkjes uit spatten, maar die losten halverwegen hun val al op in het luchtledige.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Na een tijdje zag Lucy de leerlingen binnenkomen. Vanbinnen was ze ontzettend gestrest en toch wel bang, maar dat probeerde ze niet te laten merken. Ze wou zo graag weglopen van dit hele slavengedoe. Maar ze wist dat ze gestraft zou worden... Heel erg gestraft. Sommige keken haar aan en bleven staren. Ze stond er maar ongemakkelijk bij. Lucy besloot naar de grond te kijken zodat ze niet naar al de gezichten hoefde te kijken.

~ I have found that if you love life, life will love you back.

Stacey keek niet echt naar de mensen die binnenkwamen. Ze keek even naar rechts om te zien hoe het zat met de andere slaven. Ze merkte dat ze ook niet op hun gemak waren, wat best normaal was. Stacey keek even rechtdoor en merkte dat Lenin naar haar keek. Snel richtte ze haar blik op de grond. Haar schoenen werden opeens heel interessant. Stacey negeerde alles om haar heen en probeerde haar hoofd leeg te maken.

[ bericht aangepast op 15 aug 2014 - 22:10 ]

~ I have found that if you love life, life will love you back.

Alaine's hart bonkte in haar keel toen hij dichterbij kwam, maar ze voelde een enorme opluchting toen het bij een tik op haar schouder bleef. Ze besloot snel haar gezicht weer af te wenden en stil te blijven, zoals haar eerder verteld was.

Castor nam het rijtje met slaven in zich op. Hoewel Rico een goede slaaf was geweest kon Castor het niet over zijn had verkrijgen om weer een jongere slaaf te nemen waardoor zijn blik vooral gericht was op de wat oudere slaven. Het grootste deel van de slaven bestond uit meisjes, iets waar Castor blij mee was. Hij wilde eens kijken hoe het zou zijn om eens een slavin te hebben en gezien hij ouder was geworden had hij ook steeds meer interesse in het vrouwelijke geslacht gekregen. Een pleziertje op zijn tijd zou niet verkeerd zijn en hoewel hij eerder weleens een slaaf van Lenin gehuurd zag hij het nu als een kans om zelf een slavin te kiezen die aan zijn eisen voldeed.

[ bericht aangepast op 15 aug 2014 - 22:20 ]

When time and life shook hands and said goodbye.

Juvenalis liep met langzame passen langs de rij slaven. Zijn blik rustte steeds even op hun gezicht, voordat hij de rest van hun lichaam inspecteerde en weer verder liep. Met zijn wijsvinger wees hij telkens op degenen die aan zijn eisen voldeden, maar geen van hen koos hij.
Toen hij langs Kentwell kwam bleef hij langer stilstaan terwijl hij aandachtig haar gezicht inspecteerde. Ze was, zoals Lenin zei, inderdaad een mooie slaaf om aan te verdienen. Hij keerde zich weer van haar af.
Ook bij de tweeling bleef hij even staan, om het gezonde exemplaar in zich op te nemen. Ze zag er niet verkeerd uit en daarom wees hij haar ook even aan. Ze was echter niet degene die hij in gedachten had, dus wederom liep hij verder, tot hij bij het meisje met het vuurrode haar bleef staan. Zijn blik was eerder ook al op haar gevallen en hij kon nu bevestigen dat hij haar vanaf die afstand niet slecht ingeschat had.
Zonder iets te zeggen legde hij zijn vinger onder haar kin en duwde die zacht omhoog, zodat hij haar aan kon kijken. Ze had een zacht gezicht vol met sproeten, maar de blik in haar ogen paste daar niet helemaal bij, al kon hij zijn vinger er niet op leggen waarom dat niet zo was.
'Jij,' zei hij toen duidelijk, 'jij bent mijn keuze.'
Normaliter moest de slaaf of slavin vervolgens hun schoenen kussen, maar hij had dat ritueel nooit iets gevonden. In plaats daarvan liet hij de rug van zijn hand zien, de hand waaraan hij zijn ring droeg. Het was een erfstuk dat al vele generaties in zijn familie was en veel waard was. Ze zou de ring moeten kussen, net zoals zijn andere slaven dat voorgaande jaren gedaan hadden.

[ bericht aangepast op 15 aug 2014 - 22:43 ]