[300] *Hero's and anti-Hero's* Speeltopic - Speeltopics

Wie zal er uiteindelijk aan het goede touw trekken en de strijd winnen?

*Rollen:
Superhelden[4/4]: Vol!
- Isabella Sweffer ~ sandordinja - IJs p. (1,1)
- Audrey Valerie McAllister ~ MrFluke - Spiderwoman afbeelding wanneer mogelijk! p. (1,2)
- Ivano Usabih ~ Udinov - Lichaambesturing p. (1,1)
- Sebastian 'Seb' Rilles ~ Sempre - Vuursturen p. (1,5)
Superheld verrader[1/1]: Vol!
- Paige Leona Boughandi ~ Sempre - Healing p. (1,1)
Schurken[5/5]: Vol!
- Tatum Andrea Ronan ~ Dumbledore - Op vakantie, zo snel mogelijk afmaken! p. (1,2)
-Taylor ~ MoonEye - Emoties beïnvloeden p. (1,3)
- Giovanni "Gio" Lucius Delores ~ Fairytalest - Illusies (1,2)
-Drayce Alvah Mallory ~ Rider - Moleculaire manipulatie afmaken voor 9 juli 00:00 p. (1,3)
- Dimitri Romanov ~ Fairytalest - Beheersen van elektrische apparaten p. (1,5)

*Invullijstjes rollen:

Superhelden:
Naam:
Leeftijd:
Geslacht:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Verleden:
Superkracht:
Taak binnen groep - wanneer deze gevormd is- bijv: leider, specialist, spion etc.:
Extra:

Superheld verrader:
Uiteraard is er altijd een verrader in het spel.
Naam:
Leeftijd:
Geslacht:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Verleden:
Superkracht:
Taak binnen groep - wanneer deze gevormd is- bijv: leider, specialist, spion etc.:
Reden van verraad:
Extra:

Schurken:
Naam:
Leeftijd:
Geslacht:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Verleden:
Schurkenkracht:
Taak binnen groep - wanneer deze gevormd is- bijv: leider, specialist, spion etc.:
Extra:

*Regels:
- Houdt je aan de quizlet huisregels.
- Minimaal 250 -het liefst 300- woorden.
- Bestuur alleen je eigen personage, het besturen van mensen die gered en/of beroofd worden is wel toegestaan.
- Geen perfecte karakters.
- 16+ is toegestaan.
- Naamverandering graag even melden.
- Maximaal twee personages.
- Reserveringen blijven 3 dagen staan.
- Geen gescheld gevloek en geruzie, behalve als het binnen de rpg gebeurd.
- Minimaal één keer per week reageren.
- Houdt meiden en jongens gelijk (met kleur aangegeven).
- Alleen sandordinja maakt nieuwe topics aan.

Begin van de rpg:
De rpg zal voor de superhelden beginnen bij de terugkomst naar hun lichaam. Ze zullen even moeten wennen, hun krachten moeten leren gebruiken en moeten ontdekken waar ze terecht zijn gekomen. Sommigen zullen zich op de plek bevinden waar ze gestorven zijn, anderen zullen verplaatst zijn, echter ligt geen van hen in een graf, dat waren ze niet waard in die tijd. Het is 00:00 als iedere superheld zijn lichaam heeft bereikt. Het is de bedoeling dat na twee reacties iedereen op z’n minst iemand heeft gevonden -dit houdt in dat als jij voor de tweede keer reageert je iemand moet hebben ontmoet-, dit kunnen schurken, maar ook superhelden zijn. Wanneer de superhelden elkaar allemaal vinden zal gedurende de rpg volgen. De superhelden kunnen elkaar echter toch aardig snel vinden, omdat ze elkaar herkennen en de namen weten.

Voor de schurken zal de rpg beginnen in hun basis, een deel van de schurken komt altijd al in een pakhuis bijeen (minimaal twee), anderen zullen zich later bijvoegen en bevinden zich nu nog in een eigen primitieve basis. De schurken zijn bezig met het bedenken van een plan, er is gehele vrijheid van de inhoud van het plan. Het is 00:00 als één van hen een doorbraak heeft. Het is de bedoeling dat na twee reacties iedereen op z’n minst iemand heeft gevonden -dit houdt in dat als jij voor de tweede keer reageert je iemand moet hebben ontmoet-, dit kunnen schurken, maar ook superhelden zijn. Wanneer de schurken elkaar allemaal vinden zal gedurende de rpg volgen. Tot de eerste confrontatie hebben de schurken echter nog geen idee dat er nieuwe superhelden tot de aarde zijn gevallen.





Rollentopic:http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=163986
Praattopic:http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=164173

[ bericht aangepast op 12 juli 2014 - 11:00 ]

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

Mijn topics

---

When time and life shook hands and said goodbye.

Mt

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

MT.

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

      De eerste prikkel die bij Paige binnenkwam was een geluid. Een kerktoren die zijn klokken luide. Het was 00:00u 's nachts, precies zoals naar haar toe was gecommuniceerd. Voorzichtig deed ze haar ogen open, opgelucht dat het nacht was en dat het licht nog niet zo scherp was. Paige keek om zich heen en kreeg meteen de eerste klap van die avond te verduren. Ze was op de plek terechtgekomen waar haar lieve broertje was gestorven en waar Paige zelf een hele familie van het leven had beroofd tijdens een brand die ze zelf ook niet had overleefd. Even liet ze alles tot zich bezinken en probeerde het knagende gevoel dat in haar opkwam opzij te zetten.

      Er kwamen wat flashbacks opzetten en een rilling liep over Paige's rug toen ze zich herinnerde hoe het vuur haar lichaam had verzwolgen. Ze besloot te kijken of de hemel gelijk had gehad over haar lichaam door haar hand te bestuderen, opzoek naar brandwonden. Tot haar genoegen hadden ze niet gelogen, ze leek ongeschonden en haar huid was net zo gebruind als voor haar dood.

      "Oké Paige, blijf er met je hoofd bij, wat waren je instructies?" Mompelde ze tegen zichzelf toen ze merkte dat ze begon af te dwalen. Paige herinnerde zich dat ze de andere vier moest gaan zoeken, hoewel ze geen flauw idee had hoe ze eruit zouden kunnen zien. Nog een keer wierp ze een blik op de plek waar alle ellende was begonnen om vervolgens om te draaien en weg te lopen. Op een later tijdstip zou ze kunnen nadenken over haar verleden, maar nu moest ze de anderen vinden.

[ bericht aangepast op 7 juli 2014 - 20:20 ]

---

When time and life shook hands and said goodbye.

Ivano's ogen vlogen open en hij hapte naar lucht. Zijn keel voelde als schuurpapier en hij had het gevoel dat zijn longen vol met stof zaten. Een hoestbui overviel hem en benam hem de adem. Hij rilde. Hijgend sloot hij zijn ogen en probeerde rustig te ademen. Langzaam werd zijn hartslag weer rustig. Uiteindelijk opende hij zijn ogen weer en bewoog voorzichtig zijn tenen. Zijn zicht was nog een beetje wazig, maar toen hij zich concentreerde kon hij de contouren van het dak boven hem onderscheiden. Hij herkende de scheuren de betonnen plaat boven hem, de schemerige lamp vol dode motten en de spinnenwebben in de hoek. Hoe vaak was hij al niet wakker geworden op deze manier met een flinke kater. Maar deze keer was het anders. Deze keer was het erger. Veel erger.
'Wat in godsnaam...' fluisterde hij. Langzaam kwamen de herinneringen weer terug. Hoe hij Roran had vermoord en zijn schuldgevoel hem overviel. De pillen. Hij had een overdosis genomen om bewust een einde te maken aan zijn leven dat hij zo verafschuwde. En daarna... Een gevoel van rust en opwinding overspoelde hem. Hij had- hij was... Het was niet uit te leggen in woorden, maar de beelden en gevoelens waren nog zo vers dat hij precies wist wat het was. De hemel. Tenminste, zou zou je het kunnen noemen. En nu was hij terug gezonden om iets goed te maken. Hij nam een nieuwe hap stoffige lucht en bewoog zijn armen om rechtop te gaan zitten. Met enige moeite kwam hij uiteindelijk overeind en hees zich op aan de gammele tafel. Er lag een dikke laag stof op, net zoals op zijn pak. Hij moest al een tijdje dood geweest zijn. Hij huiverde bij de gedachte en rolde met zijn schouders. Het was vreemd om terug te zijn. Alsof je net uit het water komt en de zwaartekracht ineens verdubbelt lijkt te zijn. Eigenlijk verlangde hij nu heel erg naar een shotje, maar hij moest zijn leven beteren. Met veel moeite zette hij een stap. En nog een. Langzaam kwam hij in beweging en liep naar de deur. Die was inmiddels al helemaal verroest en hij kreeg het slot met gemak kapot.

Eenmaal buiten wierp hij een verlangende blik op de blauwe lucht en de witte pluizige wolken die voorbij dreven. Toen richtte hij zich weer op de straat. Het duurde even, maar hij herkende het en wist waar in de stad hij was. Hoewel er vast een hoop was veranderd. Hij besloot in de richting van het centrum te lopen. Tot zijn opluchting kwam hij niemand tegen. Behalve een vermagerde kat, die zachtjes naar hem blies en toen weg rende. Hij keek het dier na en ging met zijn tong over zijn droge gehemelte. Hij kon wel wat te eten en drinken gebruiken. Hij wilde doorlopen, maar zijn aandacht werd getrokken door een soort ruïne achter hem. Het was ooit een oud gebouw geweest, maar nu tot de grond aan toe afgebrand. Alles was compleet zwartgeblakerd en daarna weer overwoekerd met onkruid. Hij herkende het wel, wanneer mensen de bewijzen wilden laten verdwijnen brandden ze soms hun oude hoofdkwartieren af. Maar hier was iets anders mee. Hij had het gevoel dat hier iets speciaals was. Enkele minuten bleef hij staan kijken, maar hij kon niets bijzonders vinden. Hij draaide zich om en wierp nog een laatste blik op het gebouw. Opeens hoorde hij geluiden. Voetstappen. Aan de andere kant van het verbrande gebouw liep ook een straat. Hij liep door de groene en grijze massa dat ooit een gebouw was naar de andere kant en gluurde om de hoek. Verderop in de straat stond een meisje. En niet zomaar iemand. Het was Paige.

Pfoe, lang stukje geworden :') I'm sorry. In ieder geval, ik heb maar aangenomen dat Paige er nog steeds lag, in het verbrande huis ^^

[ bericht aangepast op 7 juli 2014 - 20:19 ]

Oh fail, ik zag dat je al had gepost met Paige. Ik zal mijn laatste stukje een beetje aanpassen!

Aangepast!

[ bericht aangepast op 7 juli 2014 - 20:23 ]

Giovanni Lucius Delores

Ik sloot mijn laptop en leunde achterover in mijn stoel terwijl mijn hand in mijn Dolce broek gleed om mijn telefoon te pakken. Ik keek snel of ik gemiste berichten had waarna ik het ding op mijn bureau legde en mijn ogen sloot. Eindelijk klaar vandaag. Terwijl ik namelijk een van de grootste banken in Amerika runde, zorgde ik tegelijkertijd dat Dimitri mijn andere zaak runde. Hij zorgde ervoor dat iedereen berichten kreeg over het wie, wat, waar, wanneer en hoe. Terwijl ik bezig was met het grote plan om het kapitalisme omver te werpen, bood ik tegelijkertijd achterhoekcriminelen een kans om in mijn circuit te belanden. Ik geloofde dat het in die wijken "de gouden kans" werd genoemd omdat er vanuit het niets een bericht op je telefoon verscheen met data die je nodig had om een flinke geldsom uit je buurt te halen. Het werd alleen ook naar vier andere personen gestuurd. Je kon het als een soort wedstrijd zien wie het waard was om te blijven en wie voer was voor de politie. Ik sprong overeind en trok mijn pak goed waarna ik mijn kleine stapeltje papierwerk oppakte waar de details instonden over eventuele doelwitten die ik morgen verder kon uitpuzzelen. Eerst zou ik naar het pakhuis aan de andere kant van de stad gaan waar Dimitri was ingetrokken. Het was er veel te groot voor hemzelf, dus noemde hij het de basis, ook al claimde hij de hele bovenverdieping. Ik keek op mijn horloge, ik zou precies op tijd zijn, zoals altijd.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

      Angst gierde door zijn lijf toen Seb de koude stenen onder zich voelde. De kou verspreidde zich snel door zijn lichaam en even dacht hij erover na om maar te blijven liggen, hoewel Seb als geen ander wist dat dat niet was wat er van hem verwacht werd. Zijn ledematen voelden stijf aan en hij moest moeite doen om rechtop te kunnen zitten. Voorzichtig deed hij zijn ogen open terwijl hij een om zich heen keek. Hij had geen flauw idee waar hij terecht gekomen was en toch leek het allemaal zo bekend.. Zijn blik viel op een bord dat op een gebouw geplaatst was. St. Petrus primary school stond er en een lach rolde over Seb's lippen toen hij besefte waar hij terecht was gekomen terwijl hij ongelovig richting de lucht staarde, proberend te begrijpen waarom de hemel deze grap uithaalde.

      Het was maar goed dat het nacht was, bedacht hij bij zichzelf terwijl hij overeind krabbelde. Seb kon zich namelijk niet voorstellen dat de kinderen goed hadden gereageerd als hij tijdens hun speelkwartier voor het schoolplein uit de lucht was komen vallen. Zijn hoofd deed pijn van alle indrukken die aan hem voorbij schoten en voor het eerst vervloekte hij het idee om de hemel verlaten te hebben. Daar was er tenminste rust en hoewel het raar was om toe te geven gezien zijn verleden; rust was iets waar Seb nu naar snakte.

      Inmiddels stond hij al wat wankel overeind terwijl hij probeerde te wennen aan de kracht die in zijn benen zat. Ze waren sterker dan vroeger, merkte Seb op toen hij een sprongetje deed om vervolgens in zich zelf te lachen om zichzelf. Wat moest het er raar uit zien voor een ander, om een jonge man zo op en neer te zien springen alsof hij zijn lichaam uitprobeerde. Iets wat hij ook daadwerkelijk aan het doen was, maar dat terzijde. Stiekem was Seb best benieuwd hoe zijn krachten zouden uitpakken en hoe snel hij ze onder controle zou hebben.

      Na een aantal keer op en neer gesprongen te hebben besloot Seb dat het tijd was om verder te gaan en de anderen te zoeken. Hij was benieuwd naar de plekken waar zij terecht waren gekomen.

---

When time and life shook hands and said goodbye.

      Een stuk rot hout viel langs Paige op de grond toen ze haar weg naar buiten probeerde te werken. Misselijkheid borrelde in haar op terwijl alle horror taferelen door haar hoofd gingen. De tranen op Lukas' wangen toen hij van de trap werd geduwd. De angst die door Paige heen was gegaan toen ze hem gebrandmerkt hadden. De woedde en de pijn toen Lukas' uiteindelijk het leven liet en het schuldgevoel die haar over nam. Alle gevoelens kwamen terug en Paige merkte dat ze moeite moest doen om niet door haar benen te zakken. Het was alsof ze weer ondergedompeld werd in haar vroegere leven, terug in de tijd dat het vechten was om te overleven. Niet voor haarzelf, maar voor Lukas. En steeds weer kwam het zelfde einde in haar op. Hoe Lukas zijn laatste klap ontving en dood in Paige's armen had gelegen.

      Een traan eenzame traan rolde over haar wang en zonder het gemerkt te hebben had Paige haar nagels in de huid van haar arm gezet. Ze had scherpe nagels, nagels die een huid met een korte aanraking open konden krassen. Ze verwachtte pijn te voelen en draaide haar arm naar zich toe, om daar vervolgens te zien hoe haar huid de kras binnen enkele seconden liet verdwijnen. Het verwarde haar en ze moest moeite doen om zich weer op haar onspronkelijke plan te richten; weg gaan en de andere vier zoeken.

      Met veel moeite liep ze uiteindelijk het huis uit en stond ze op het zijstraatje in de oude sloppenwijk. Het leek wel verlaten, maar Paige wist goed dat er een paar straten verderop genoeg straatkinderen waren, want het straatbeeld was nog niet veranderd in de afgelopen jaren. Dat ze het half afgebrande huis niet hadden neergehaald wilde al genoeg zeggen; de wijk deed er niet toe. En in Paige herinnering was dat altijd zo geweest.

      Voetstappen lieten haar abrupt stilstaan en met ingehouden adem staarde ze het donker in, zichzelf afvragend hoe ze zich moest gedragen als degene haar zou aanspreken. De schaduw kwam dichterbij tot hij opeens herkenbaar werd en Paige haalde opgelucht adem. "Ivano!' Bracht ze uit waarna ze met een glimlach op hem af liep.

---

When time and life shook hands and said goodbye.

*Isabella Sweffer* ~ Superheld(in) - ijs

Haastig hapte ik naar adem. Mijn longen vulde zich langzaam, ik voelde hoe ze zich vulde. Iedere teug deed mijn borstkas opnieuw doen uitzetten. Mijn hart begon langzaam weer te pompen, maar traag, zeer traag. Mijn lichaamstemperatuur steef. 27 graden was het mijne, voor een werkelijk mens zijn dood, voor mij mijn kracht. Ik voelde hoe de grond onder mij bevroor, zonder dat ik mezelf daartoe aangezet had. Ik moest wennen, weer in mijn oude lichaam te zitten en toch leek ik krachtig en voelde ik me beter dan ik me ooit gevoeld had. Voorzichtig kwam ik overeind, het zwarte pak dat ik droeg maakte het bewegen gemakkelijk. Mijn voeten begaven zich behendig op de grond, op het ijs dat ik gevormd had, en dat nog steeds gevormd werd. Ik zag hoe het de ruimte vulde. Waar was ik? De ruimte was zeer klein, wat het ijs de muren al deed opkruipen. Er waren geen ramen, wel tralies, er waren geen meubels, wel een matras. Er lag een versleten dekbed op, paars, met zwarte bloemen. Het was vroeger mijn lievelings dekbed geweest, voor zover ik me daar over bekommerde. Hier had ik het grootste deel van mijn leven doorgebracht, wachtend tot mijn ouders me nodig hadden voor één van hun 'slechte' zaakjes. Ik vroeg me af of ze nog leefden, mijn ouders. Ze waren niet heel oud geweest, voor zover ik ze me herinnerde en toch wist je het maar nooit. Ik hurkte kort neer bij het matras en liet mijn vingers er overheen glijden. Het dekbed bevroor, zoals ik mijn geschiedenis ook bevroren had. Dit was duidelijk een plek waar de hemel mij gewild had, om alles af te sluiten. Ik was gestorven in een bank, 'CFY' had de bank geheten, wat stond voor cash for you. In mijn verleden had ik dat wat te letterlijk genomen, om het zo maar te noemen. Ik snoof de warme aanvoelde lucht naar binnen voor ik overeind kwam. Ik wist wat mijn taak was, ik moest de anderen vinden, ik wist namen, gezichten, maar kennen deed ik ze niet. De ruimte had zich dichter met ijs gevuld. Het kost me veel moeite de deur los te krijgen, ik wist het ijs nog maar moeilijk te laten verdwijnen. Ik kwam terecht op een groot afgezet plein, vlak bij de vuilnisbelt. Dat was de lucht die ik had geroken, de warme lucht van het verbrande afval. Ik snoof het opnieuw naar binnen, voor ik het volgende ijs vormde en me naar het midden van het plein begaf. Waar een flashback me overspoelde...

[ bericht aangepast op 7 juli 2014 - 21:12 ]

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

(mijn topics
Ik zal proberen vandaag mijn rol af te maken en te posten, maar moet net als gisteren werken van vijf tot half twee, anders komt mijn eerste post morgen)

---

Happy Birthday my Potter!

Ivano begon in Paige's richting te lopen. Toen ze zich omdraaide naar hem stapte hij het licht in.
'Ivano!' riep ze. Hij hield zijn hoofd schuin en nam zijn hoed af.
'Een goede avond, Paige.' zei hij zacht, maar hard genoeg zodat ze het zou verstaan. Hij verbaasde zich even over zijn eigen stem, die veel dieper klonk dan hij zich herinnerde. Met moeite wist hij zijn gezicht in de plooi te houden. Hij was het een beetje verleerd om altijd neutraal te blijven. Inmiddels was hij bij haar aan gekomen. Hij was meer dan een kop groter dan haar en ze had grote ogen van de schrik, maar toch was hij opgelucht om haar te zien. Hij was in ieder geval niet zo'n mislukking die het niet eens voor elkaar kreeg een van de anderen te vinden. Het zou een beetje gênant zijn als hij als laatste aankwam. Onmiddellijk bestrafte hij zichzelf. Waarom deed hij zo afhankelijk van anderen, alsof hij iemand nodig had. Hij kauwde op zijn lip en speelde een beetje met de zwarte stoffen hoed in zijn handen. Waar moest je over beginnen als je elkaar weer zag nadat je elkaar in de hemel had ontmoet?
'Wat brengt jou hier in deze achterbuurten. Dat lijkt me niet iets voor iemand als jij.' zei hij om de stilte op te vullen. Hij had geen idee wat voor karakter ze had, maar hij hoopte dat ze iemand was die van praten hield. Het zou hem goed bevallen als zij aan het woord was en hij op een afstandje haar zou kunnen bestuderen. Des te sneller zou hij een idee hebben van haar doen en laten.

Fail, ben niet zo goed in het beginnen van een gesprek :')

[ bericht aangepast op 8 juli 2014 - 14:00 ]

      Het verbaasde Seb eigenlijk hoe weinig informatie ze hadden gekregen. Hoe moest hij in een grote stad als New York vier mensen vinden? Hij probeerde zich te herinneren wat er was afgesproken, maar het bleef leeg. Het benauwde hem dat hij niet wist waar hij heen moest, zijn gedachten, normaal rustig en duidelijk, waren nu druk en zenuwachtig. Had hij dan niks geleerd in de hemel? Frustratie maakte hem meester en hij bleef even stil staan terwijl hij alles op een rijtje probeerde te zetten.

      Terwijl Seb in gedachten verzonken verder liep merkte hij iets bijzonders op. Het werd kouder. En Seb, die een voorliefde had voor warmte en maar slecht tegen kou kon, merkte de kleinste temperatuur verschillen op. Des te verder hij rechtdoor liep, des de kouder het werd en even vroeg hij zich af of iemand uit het team daar was. Langzaam liep hij verder terwijl hij goed om zich heen keek. Seb herinnerde deze buurt zich wel, hij was had hier voor zijn dood nog ergens een broodje gegeten. Een glimlach kwam even rond zijn lippen te staan toen hij aan die dagen terug dacht. De 55 dagen dat hij op de vlucht was geweest had hij gezien als de beste dagen ooit. Hij was op plekken geweest waar de meeste mensen niet zouden komen en had geleefd in een constante adrenaline rush, iets was hij toen heerlijk had gevonden.

      Toch was Seb niet meer zo, hij was rustiger geworden en een stuk intelligenter. Het ging hem niet meer om zijn vaders aandacht, nee, alles was veranderd in de tijd die hij in de hemel had doorgebracht. Hij schrok op uit zijn overpeinzingen toen hij merkte dat de grond waar hij over liep wat.. ijzig was. Het smolt onder no-time onder zijn voetzolen, maar hij had het wel opgemerkt.

      Seb keek om zich heen om vervolgens te ontdekken dat New York toch niet zo groot was als hij had gedacht. Want daar, midden op het plein, zag hij Isabella.

---

When time and life shook hands and said goodbye.

Isabella Sweffer ~ Superheld(in) - IJs

Ik deed mijn best de flashback te verdringen, ik had geen zin in herinneringen, ik had ze bevroren, dat moest ik doen. Ik had veel moeite gehad met het loslaten van mijn verleden, nadat ik in had gezien hoe het mijn dood was geworden, en dat van vele anderen. Ik voelde hoe mijn lichaam een dun laagje ijs om zich vormde, het maakte dat ik extra koud werd, wat me opnieuw wakker schudde. Ik bekeek het tafereel van de grote stapel afval achter een stalen hek en zette mijn gedachten op 0. Echter duurde dit niet lang, want mijn lichaam merkte een onnatuurlijke vervelende warmte op. Het kwam van mijn rechterhand, waarna ik mijn hoofd draaide. Van de verte kwam iemand aanlopen, uit het enige weggetje dat hier naartoe leet. Ik herkende het postuur niet, wat me op mijn hoede maakte. De persoon kwam langzaam dichterbij, voor mijn gevoel te langzaam maar ik zag al aardig snel een gezicht. Het gezicht van iemand die ik herkende, iemand die ik moest vinden, een andere superheld. 'Sebastian.' Bracht ik uit. Waarschijnlijk was het niet hoorboor, maar voor mij was het een oproep om in zijn richting te gaan lopen, of eigenlijk schaatsen. Ik merkte dat ik nog steeds ijs vormde, nog altijd zonder dat ik mezelf er toe aanzette. 'Sebastian.' Zei ik nu koeltjes en verstaanbaar toch nog altijd op mijn hoede, ik kende hem immers niet, ik wist alleen dat ik hem moest zoeken, net als alle andere superhelden. Ik kwam twee meter voor hem tot stilstand, ik kwam immers liever niet dichterbij, dat zou me onaangenaam opwarmen. 'Waar kom jij vandaan?' Vroeg ik hem, enig sinds verbaast dat iemands lichaam zich zo dicht bij het mijne bevond. Misschien was dat echter wel met opzet gedaan, zoals mijn lichaam waarschijnlijk ook met opzet hier naartoe was verplaatst. Ik richtte mijn ogen strak naar zijn gezicht, om iedere verandering te volgen. Toch gleden ze kort naar beneden, waar zijn voeten zich om een laagje ijs begaven, dat zich aardig snel terugtrok. 'Wow,' Zei ik. 'Jij bent een vurig typen, daar zijn we blij mee.' Bracht ik uit. Op mijn gezicht verscheen een opgetrokken wenkbrauw.

[ bericht aangepast op 8 juli 2014 - 20:04 ]

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

      Haar hartslag dat eerder tekeer was gegaan bij het horen van de voetstappen, was weer rustig geworden. Geïnteresseerd bestudeerde Paige de man voor haar, die ze ondanks de trainingen in de hemel, nauwelijks kende. Hij had een prettig gezicht, met donkere wenkbrauwen en donkere ogen. Maar wat het meeste opviel was het feit dat hij zo.. lang was. Paige was nou niet bepaald een klein meisje met haar 1 meter 70, maar langs deze man voelde ze zich klein.

      Geïnteresseerd keek ze toe hoe hij haar begroette en haar hoed af nam. Het was een rare ontmoeting en Paige hoopte maar dat het voor hem net zo ongemakkelijk was als voor haarzelf. Ze wist wie hij was, maar verder was hij compleet blanco voor haar. En daarom was het ook zo lastig om een goed gesprek aan te knopen.

      "Wat brengt jou hier in deze achterbuurten. Dat lijkt me niet iets voor iemand als jij", zei hij en Paige wierp hem een dankbare glimlach toe voor het verbreken van de stilte waarna ze over zijn vraag nadacht. Hij had geen idee, bedacht ze wrang en keek even opzij om de verbeten blik op haar gezicht te verbergen. Even was het weer stil tot ze besefte dat hij een antwoord verwachte.
      "Ik ben hier opgegroeid," zei Paige uiteindelijk en hoewel het geen leugen was, had ze geen behoefte om er verder over uit te wijden. "En wat heeft jou hier gebracht, nooit gedacht dat we dichtbij elkaar ten onder zijn gegaan."

      Paige wist niet veel over hem, maar met zijn hoed en zijn donkere gelaatstrekken leek hij niet iemand die hier thuishoorde. Hij leek wel nerveus, bedacht ze bij zichzelf terwijl ze toekeek hoe hij met zijn hoed aan het spelen was. Ze vroeg zich af in welke maten ze hem zou leren kennen in de komende tijd, maar ergens had ze het idee dat ze niks over zijn verleden te weten zou komen. Maar dat was prima, bedacht Paige bij zichzelf, want ze wist heel goed hoe het was om iets te verzwijgen.

---

When time and life shook hands and said goodbye.