Songwriting • 1D • 5SOS • Bromance [1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 21:37 ]

"Family don’t end in blood”

(FIRST)

Because I love him, do I need another reason?

[Howdy ^-^]

How far is far

[MT]

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

[Mijn topics.]

Reality's overrated.

[mt]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Michael Clifford
Ietwat geïrriteerd liep ik de hotelkamer binnen, een nummer schrijven was leuk, maar dat het nou op zo'n manier moest opgelost worden vond ik wel een beetje ver gaan. Straks kregen we nog ruzie om wiens nummer uiteindelijk werd uitgekozen, dan was dit mooi voor niks geweest. Nou ja, we konden er maar het beste van maken, daarbij was mijn tijdelijke kamergenoot niet de vreselijkste persoon. Vlug legde ik mijn koffer neer op het bed dat het dichtste bij het raam stond. Het waren nog best grote bedden eigenlijk, met amper ruimte ertussenin, je hoorde mij niet klagen in ieder geval. Ik naast het ding op bed zitten en begon mijn spullen alvast uit te pakken. Hoe sneller ik hiermee klaar was hoe sneller ik terug kon gaan naar niks doen. Want om gelijk vanavond al allerlei dingen neer te pennen had ik geen zin in, we hadden toch nog tijd zat. Op mijn gemak legde ik alle dingen ongeveer waar ik dacht dat ze hoorden, en anders merkte ik het snel genoeg wel. Heel veel had ik niet meegenomen, dat was ook niet nodig voor de paar dagen en er viel anders nog wel wat te regelen. Met een zucht plofte ik weer op het bed toen ik klaar was, om zoekend om me heen te kijken voor iets om te gaan doen. Behalve een televisie kon ik zo snel niks vinden, al had ik niet zo de behoefte om de hele tijd films te kijken en stil te zitten, dus richtte ik me maar op de jongen waar ik deze kamer mee deelde. "Is er iets dat jij wilt gaan doen? Want nu al aan de slag gaan lijkt me niet zo'n heel geweldig plan," zei ik hem, om op mijn buik te gaan liggen en mijn hoofd te ondersteunen met mijn armen. Hopelijk kon hij wel iets bedenken, want anders zat er niks op dan gaan schrijven, al zou de kans dan alsnog groot zijn dat ik toch iets anders ging doen.

Because I love him, do I need another reason?

MT

Bowties were never Cooler

Ashton Irwin.
Eindelijk had ik mijn kamer gevonden na eerst met een kapotte koffer het hele hotel door te lopen. Ik weet niet hoe ik het voor elkaar kreeg, zoveel had ik nou ook weer niet mee genomen, maar mijn koffer was ontploft dus moest ik hem de hele weg hierheen zelf vast houden zodat ik geen spullen verloor. Ik maakte de kamer deur open, en gooide mijn koffer op het bed bij het raam. Ik was de eerste dus ik kreeg de kans als eerste een bed te claimen. Ik liet mezelf naast mijn koffer op het bed vallen, en sloot mijn ogen even. Ik was moe, en had geen zin om song te gaan writen, maar we moesten wel. Ik zou hier zo met Niall en Liam rond de tafel zitten om een lied te schrijven. Ja, we wouden ontzettend graag een song samen maken, maar niet op deze manier. Nou ja, zo erg kon het niet zijn, en ten slotte mag ik de twee die hier straks ook zouden zitten ook graag, dus dat ging wel goed komen. Ik kon maar beter eerst mijn koffer uit gaan pakken voordat ik dat ook weer uitstel en het morgen overal en nergens ligt. Ik miste de jongens nu al, en dit is nog maar de eerste dag, of beter gezegd het eerste uur. Maar ik weet vrijwel zeker dat als Liam en Niall hier zijn dat ik geen tijd meer heb om ze te missen, hun mocht ik immers ook erg graag, wat wel een voordeel is. Ik probeer er maar het beste van te maken, en we zien wel wat voor song we hebben aan het einde van de paar dagen.

How far is far

Liam James Payne.

Liam tikte met zijn vingers tegen zijn bovenbenen en vouwde toen zijn vingers om de deurklink om deze te openen. In de kamer bleek dat Ashton er al was en het bed bij het raam had geclaimd. Zelf besloot hij het bed in de hoek te nemen en zette zijn koffer op het dekbed. HIj glimlachte even naar Ashton en mompelde een groet, maar begon toen meteen uit te pakken. Enkel het onderste vak sloeg hij over. Hier lag een extra tandenborstel, washand en gel. Of eigenlijk was dat een dekmantel.
      Toen hij klaar was met uitpakken ging hij zuchtend op het bed zitten. Hij werd nu al onrustig. De eerste reden betrof zijn zoon, Taylor. Het kwam niet vaak voor dat hij Taylor langer dan een dag niet zag. Taylor ging overalwaar het maar kon mee, zo ook op tour. Liam kon nu eenmaal niet zonder hem, hij kon hem niet los laten en hem zeker niet achterlaten met een oppas. Nu moest het wel, Taylor zat thuis en Liam miste hem nu al. dan was er nog iets anders, zijn grote geheim. Het was al moeilijk te verbergen, maar nu deze twee jongens een paar dagen bij hem op de lip zaten werd het nog moeilijker. Hij frunnikte aan zijn nagelriemen en staarde even naar zijn handen. Als Niall er was en hij en Ashton bezig waren kon hij wel even naar het toilet om daar een lijntje te doen - hij moest ontspannen en daar was wel meer voor nodig dan een joint of pil.
      Hij pakte zijn telefoon uit zijn zak en glimlachte even om zijn achtergrond - een foto van hem en zijn zoon - om dan een bericht naar de oppas te sturen. Zeg Taylor dat papa van hem houd en dat ik hem voor het slapen gaan spreek. Liam. Opnieuw zuchtte hij en begon toen met zijn vingers op het bed te trommelen.

[ bericht aangepast op 7 juli 2014 - 14:41 ]

Reality's overrated.

Niall Horan
Ik trippelde met mijn gitaar op mijn rug en mijn rugzak eroverheen door de gangen van het hotel opzoek naar mijn kamer. Mijn rugzak was een eastpack bezaaid met klavertjes vier en ook op mijn gitaarkoffer had ik wat stikkers van het plantje geplakt. Zo waren het altijd duidelijk mijn spullen. Uiteindelijk vond ik de kamer en stapte binnen in mijn veels te grote trui en gescheurde skinnyjeans, waardoor het litteken op mijn knie goed zichtbaar was. Mijn krukken had ik niet mee, het waren maar een paar dagen en we gingen niets bijzonder zwaars doen voor mijn knie. Anders kon ik altijd mijn brace er nog om doen. Binnen vond ik een magere jongen met pluizig haar en een bandana. Dat moest Ashton zijn, want Liam was het zeker niet. Ook zag ik een paar grote bedden, maar voor de rest was er weinig ruimte, waardoor ik wel blij was dat ik geen koffer mee had. Ik zag zijn koffer al compleet open op het bed bij het raam liggen. Zelf koos ik het bed in het midden van de kamer en legde er mijn rugzak en gitaar voorzichtig op voor ik op de bedrand ging zitten. Ik was moe, maar daarom waren we hier niet. We waren hier om een nummer te schrijven. Het probleem was alleen dat ik de laatste tijd geen vrolijke noot uit mijn gitaar kreeg buiten het podium. Ook teksten kwamen er moeizaam uit en als ze eruit kwamen waren ze treurig. "Hey" zei ik uiteindelijk vrolijk tegen de jongen, die ik best mocht de laatste keer dat we met elkaar opschoten. Ik trapte mijn schoenen uit en ging in kleermakerszit op het bed zitten met mijn handen op mijn voeten. Ik trok mijn tas op schoot om toch eens goed te kijken wat ik erin had gemieterd. Ik was tijdens het inpakken namelijk niet echt wakker geweest. Toch was het goed om te zien dat ik genoeg schoon ondergoed en schone sokken, een schoon setje kleren, mijn brace en mijn toilettas mee had. Meer had ik niet nodig. Ja, mijn knuffel. Mijn ogen werden groot en een rits Ierse vloekwoorden rolde over mijn lippen. Het oude versleten beertje lag nog thuis op mijn bed en uit ervaring wist ik dat ik niet zonder kon slapen. Alleen zeker niet. Dit werden dus een aantal klote nachten met weinig slaap en veel nachtmerries. Lekker dan. Dat zou ook echt niet meehelpen aan mijn nu al klote gevoel en inspiratieloosheid.

[ bericht aangepast op 8 juli 2014 - 14:00 ]

Bowties were never Cooler

[Liam is er wel en heeft het bed in de hoek. ;')]

Reality's overrated.

Oops. Aangepast. Zo goed?

Bowties were never Cooler

Ashton Irwin.
Ik was pas tien minuten in deze kamer en ik verveelde me nu al dood. Hopelijk kwamen de andere jongens snel. Ik opende mijn ogen en ging weer recht op op mijn bed zitten toen ik de deur open hoorde gaan, en een jonge met bruin haar in een kuif binnen zag lopen, dat moest Liam zijn. Hij besloot het bed in de hoek te kiezen, en parkeerde zijn koffer op het bed. Daarna glimlachte hij naar me en mompelde een begroeting. 'Hi.' zei ik terug met een glimlach. Erg vrolijk zag hij er niet uit, wat me wel een beetje zorgen baarde. Ik kende de jongen niet erg goed, maar het was wel altijd gezellig als we met zijn allen afgesproken hadden. Niet veel later kwam ook een jongen met blond haar en een klavertjes vier rugzak. Dat was zonder twijfel Niall. Hij nam plaats op het bed in het midden. Ik kreeg een vrolijke begroeting van Niall, en ik glimlachte zijn richting op. 'Hi.' zei ik, en speelde wat met mijn vingers. 'Hoe gaat het?' vroeg ik met een glimlachje. Dit is best awkward, ik weet nooit echt goed waar ik over moet praten, of dat mensen uberhaupt wel met me willen praten. Met de jongens was ik het inmiddels wel gewend dat we over de meest vreemde dingen praatten, bij hun kon ik gewoon honderd procent mezelf zijn. Bij deze twee jongens ook wel, maar toch was ik daar nog te onzeker voor. Met de jongens woonde ik samen, met Niall en Liam spreken we af en toe af. Dat is best een verschil.

How far is far

Liam James Payne.

Toen Niall als laatste binnen kwam begroette Liam ook de blonde Ier vlug. Hij had geen zin in een gesprek, zeker niets diepgaands. Hij begon te tikken met zijn voet en voelde dat hij zich lichtelijk op begon te fokken. Hij wou zijn rustgevende medicijn, maar bovenal wou hij naar zijn zoon. Hij kon hem echt niet thuis laten, het voelde alsof hij Taylor in de steek liet. De bijwerkingen hielpen hier niet echt bij en maakten het alleen maar erger, waren waarschijnlijk de hoofdoorzaak van het oplopende gevoel en gedrag.
      Zijn telefoon begon te trillen en hij las het antwoord van Merel met een glimlach rond zijn lippen. Voor iedere buitenstaander zou hij eruit zien als een verliefde puber, maar de tekst Taylor geeft je een knuffel! gaf gewoon een warm gevoel door hem heen gaan. Het vaderlijke gevoel. Toen hij een kort bericht terug had verstuurd stopte hij zijn telefoon in zijn zak en haalde zijn hand verwoed en ietwat gestrest door zijn haar. Hij stond op, al voelde hij er niet heel veel voor, ze moeten het liedje zo snel mogelijk af hebben. Hij pakte papier en een pen en tikte met de pen op de ringen van het kladblok, om deze vervolgens tussen zijn handen te rollen. "Ehm, zullen we maar zo snel mogelijk beginnen? Dan hebben we het tenminste af." Hij praatte ietwat vlug. "We hebben nog tijd, natuurlijk, maar euh, we weten niet hoe lang het zal duren." Aan hem zouden ze op het moment niet zoveel hebben, maar hij hoopte dat hij als ze eenmaal bezig was even weg kon sneaken, heel even maar. Hij deed het al jaren en nog steeds was het niemand opgevallen, waarom kon hij dat deze dagen dan niet?

Reality's overrated.

Harry Styles
Ik was niet degene die de liedjes schreef en zou het ook nooit worden. De komende dagen zou dan ook een hel worden op dat gebied. Dat ik opzich met Micheal opgesloten zat, vond ik niet zo'n probleem. Ik wist dat we onszelf best konden vermaken, maar een nummer schrijven zat er bij mij niet in. Gelukkig wist ik dat Micheal daar wel en handje van had. Ik had mijn koffer in de hoek gegooid en was op een willekeurig bed gaan liggen. Ik sloot mijn ogen, terwijl Micheal zijn spullen uitpakten. Ik wist dat ik dat ook moest gaan doen, maar ik had er gewoon niet zo'n zin in. Ik had eigenlijk nergens echt zin in. Ik draaide me op mijn rug en staarde naar het plafon, terwijl ik zachtjes een willekeurig deuntje begon te nurien. Dit gingen een paar lange dagen worden. Gewoon omdat je geen kant op kon. Ik stopten met nurien en kantelde mijn hoofd naar mijn tijdelijke kamergenoot. Het was weer wat anders dan een kamer delen met Louis. Ik beet even op mijn lip en haalde mijn schouders op. 'Ik ben leeg kwa inspiratie, dus schrijven word hem nu sowieso niet.' Gaf ik eerlijk toe, terwijl ik overeind kwam en in kleermakerszit ging zitten. 'Maar wat kun je verder doen in zo'n kamer.' Ik keek even rond in de hoop wat te vinde, maar wist al dat het hem toch niet ging worden.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''