Good Girls are Bad Girls • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

We kennen allemaal het verhaal van de vijf jongens die de X-Factor verloren, maar de wereld voor zich wonnen. Maar wat als het een club meiden waren, zou het dan anders zijn, werden ze anders behandeld? Dezelfde ietwat vreemde streken, dezelfde bubblegum pop muziek en dezelfde gestoorde fanbase. Maar ook dezelfde problemen, dezelfde karakters, dezelfde angsten en dezelfde pijnigingen. Liefdes, kattengevechten en jaloezie zijn maar enkele van de problemen die de meiden dagelijks te voorduren krijgen en die ze moeten doorstaan om hun carrière door te zetten als een van de grootste en beroemdste popgroepen van dit moment, wiens naam letterlijk iedereen wel eens voorbij heeft horen komen. Want de meiden zijn echt niet zo braaf als ze lijken, met hun engelachtige uiterlijk en gedrag. Achter de schermen lopen de gemoederen hoog op door koesteringen van allerlei dingen die nooit naar buiten mogen komen. Vreemde gewoontes, roken of drinken, elke vorm van rebellie, haat en heel misschien zelfs liefde, alles weggedrukt om de reputatie hoog te houden. Maar binnenkort gaat de bom barsten en iedereen weet het. Nu is alleen de vraag nog; wanneer?

• Rollen
• Zayn Javadd Malik • Zora Laila Malik • KodaIine
• Liam James Payne • Lia Jamie Payne • Naess
• Harry Edward Styles • Harriet "Harry" Edyn Styles • Gojira
• Louis William Tomlinson • Louise "Lou" Willow Tomlinson • Yulan
• [R] Niall James Horan • Nia "Ni" Jessy Horan • Tankian

• Overige rollen (Familie, vrienden etc.)
• Alfie Louis Payne • KodaIine
•
•

• Regels
• Minimaal 250 woorden schrijven.
• Graag met leestekens en hoofdletters typen.
• OOC graag met haakjes; [] {} () - -
• Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
• Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
• Geen Mary Sue's.
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Geen personages van anderen besturen.
• Alleen Gojira maakt nieuwe topics aan.

• Begin
Het is de eerste dag de meiden vrij hebben en er is een grote picknick georganiseerd. Uiteraard op een redelijk afgelegen plek om te voorkomen dat ze worden overspoeld door de fans. De vijf families zijn helemaal compleet eveneens als enkele speciaal uitgenodigde gasten, zoals vrienden. Sommige kunnen of mogen niet komen, wat dan jammer is, maar het is niet anders. Het mag de pret niet bederven. Het is al wat later in de middag, omdat het de meisjes in gegund na zo hard te werken wat uit te slapen, ze kunnen dus nog best suffig zijn van alle commotie. Het zal vooral een dag worden vol wederzien en bijpraten, aangezien het ook de eerste dag is dat ze worden herenigd met hun families, wat 's avonds laat afgesloten word met een barbecue. Geen wolkjes aan de lucht en alles wijst erop dat het een gezellige dag gaat worden.

---

Because I love him, do I need another reason?

Zora Laila Malik
Ik was al naar buiten gelopen toen Lia opnam. "Hey Mop. Ben jij al op de plek? Of zal ik je ophalen?" vroeg ik terwijl ik naar mijn auto liep met mijn tas, met wat kadotjes van over de hele wereld, en Steve. Hij ging op de bijrijdersstoel zitten en ik deed hem zijn harnasje aan zodat hij veilig zat. Hij blafte even en ik drukte een kusje op zijn hoofdje voor ik mijn telefoon in de houder zette en op speaker, zodat ik kon blijven bellen. Ik zette mijn tas op de grond onder Steve en startte de motor. Ik rekte me nog even uit en reed toen weg. Ik moest zoizo langs Lia om op de plek van de picknick te komen. Intussen reed ik rustig door de straten met Steve vrolijk naast me. Ik was best gespannen, want ik had al heel lang mijn familie niet gezien en de rest wist niets van de grote van mijn familie of mijn kinderen. Ik had gisteravond nog met ze geskyped en toen gehoord dat ze ook zouden komen. Aan de ene kant was ik er dolblij mee, aan de andere kant was ik ook bang dat ze dan toch in de belangstelling zouden komen te staan. Ik hoorde mijn mobiel zoemen en wist dat mijn ouders, broertjes, zusjes en kindjes er zouden zijn. Misschien zelfs mijn oma en opa, die bij ons woonden omdat mijn moeder de oudste van hun kinderen is. Ik wilde ze gewoon in mijn armen sluiten, want na mijn hele leven ongeveer met een hele bups mensen in een huis te wonen, was dit zo zonder hen heel anders. Ik sliep dan nu ook nogsteeds graag bij een aantal mensen in een hotelkamer, al hadden de anderen vaak maar dubbele kamers of zelfs prive. Ik kon daar echt niet tegen, want dan zou ik de heimwee echt nooit meer aankunnen onderweg. Gelukkig kon ik altijd bellen en zag ik mijn idiote grote extreem lieve familie vandaag weer. Ik zou wel zien wie er allemaal waren, want de familie groeide constant en ik had geen idee wie nog mee zouden komen en wie niet. Alleen Nan zou wel erg leuk zijn om weer te zien, aangezien zij toch wel doorslaggevend was in mijn inschrijving voor X-factor.

[ bericht aangepast op 27 juni 2014 - 13:57 ]

---

Bowties were never Cooler

Harry Edyn Styles
Het was een stuk lastiger dan de meesten dachten om voor langere tijd gescheiden van hem te zijn. Het gaf af en toe zo'n eenzaam gevoel, ook al was ik omringd door meer dan genoeg mensen waar ik ook veel om gaf. We hadden dan wel Skype en social media en alles, maar dat draaide niet op voor de fysieke aandacht die ik nodig had, die alleen Alfie me kon geven. Ik was net iets minder dan een halfjaar onderweg, dan kreeg je het op een gegeven moment wel moeilijk. Ik was ook maar een mens met behoeftes, geen robot die non stop kon doorwerken en het nooit nodig had om even vast gehouden te worden. Ach, ik was nu bij hem en had de kans om zijn lippen op de mijne te voelen, daar ging het om. Ik had Alfie gemist en hij mij duidelijk ook, dan hadden we nu mijn korte vakantie om iets van de verloren tijd in te halen, niets liever dan dat. Natuurlijk wilde ik ook nog tijd doorbrengen met mijn familie, maar ik was niet bepaald een ster in het vinden van balans. Die balans ging ik zo letterlijk kwijtraken als ik me nog langer op deze manier staande probeerde te houden, heel even volhouden nog. Ik drukte mezelf iets dichter tegen de jongen aan en verstrakte automatisch mijn grip op hem iets toen hij zacht op mijn lip beet, waarna ik besloot dat het genoeg was. Ik trok terug en drukte nog een klein kusje op zijn lippen voor ik hem weer recht aankeek. "En wat heb jij uitgespookt toen ik weg was? Ik hoop voor dat je ondertussen geen vervanger voor me hebt gevonden," zei ik hem plagerig. Ik was echt geen achterdochtig type die hem niet vertrouwde, maar dit was wel mijn standaard vraag als we elkaar een tijdje niet in het echt hadden gezien. Daarbij waren zijn reacties op beschuldigingen als deze, die eigenlijk volkomen onschuldig waren, gewoon te amuserend om het te laten.

---

Because I love him, do I need another reason?

Alfie Louis Tomlinson
Het was een zwaar half jaar geweest zo zonder Harry. Dan hadden we natuurlijk contact gehouden via het internet, maar dat nam de eenzaamheid niet weg. Eenzaamheid waar ik niet tegen kon en waar ik hopeloos van werd. Maar de seconde dat ik haar weer in levende lijven zag waren de eenzaamheid en de hopeloosheid compleet verdwenen. Mijn hart was weer sneller gaan slaan en mijn ziel werd gevult met de zoetst klinkende liefdesliedjes. De kus was de klap op de vuurpijl geweest. Een echte kus en niet zo'n neppe via Skype. Het was geweldig en voor mij had het de hele middag en avond wel mogen duren. Haar kleine kusje deed me haar smekend aankijken voor meer, heel veel meer. Ze was de liefde van mijn leven en ik wilde haar eigenlijk nooit meer laten gaan. Al wisten we allebei dondersgoed dat het binnekort weer de tijd zou zijn dat we weer afscheid moesten nemen op het vliegveld. Hetgeen wat zij niet wist was dat ik daarna mezelf waarschijnlijk weer een week opsloot in mijn kamer en huilend op mijn gitaar speelde tot mijn moeder me dwong wat te komen eten en weer naar school te gaan. Afscheid nemen was zachtst gezegt niet mijn sterkste punt. Gelukkig was ze nu hier en ondanks dat ik niet 24/7 bij haar kon zijn ging ik het wel proberen. Tuurlijk wilde ik ook tijd doorbrengen met mijn zus, die ik ook zo lang niet had gezien, maar dat was toch anders. Haar fysieke liefde wenste ik niet dag in dag uit bij me te hebben. Ik zat nog met grote ogen en een pruillipje in smeekmodus om een kusje toen haar woorden kwamen en als elke keer weer insloegen als een bom. Ik wist dat dit grappig bedoelt was, maar ik kon niets anders dan in de verdediging schieten. "Nee natuurlijk niet. Waarom zou ik in hemelsnaam met iemand anders flikflooien als ik de meest geweldige vriendin van het hele universum in mijn armen heb en diep in mijn hart altijd met me mee draag. Ik ben eigenlijk alleen naar school geweest en heb kleine optredens door het land gespeelt. Ik ben wel uitgeweest, maar het was half niet zo leuk zonder jou." zei ik tegen mijn Harry, met mijn grote ogen gevangen in de hare. "En heb jij nog iets uitgespookt wat ik niet al overal heb zien langskomen op internet?" vroeg ik met een scheve glimlach. Eigenlijk vond ik het echt klote om dingen over haar of mijn zus te lezen. Zeker omdat het bijna altijd onzin was. Sommigen maakten me wel aan het twijfelen, zeker als ze met mannen, die veel meer van haar klasse waren dan ik, rondliep. Daar werd ik dan erg onzeker van en ik belde haar dan ook wel eens in enige staat van paniek om de verhalen uit de pers ontkracht te krijgen. Dan was het gewoon een mediastunt, of gewoon een vriend die in de buurt woonde. Ik vertrouwde haar daarin, hoe naief dat misschien wel mocht zijn. Ik kon gewoon niet behappen dat ze ooit tegen me zou liegen. Al was ik er natuurlijk wel doodsbenauwd voor. Ik liet mijn ogen weer over haar prachtige gezicht gaan en zag een aantal lippenstiftvlekken zitten. Ik grinnikte zacht en begon ze liefdevol met mijn duin weg te strijken, terwijl mijn ogen weer werden gevangen door haar magisch groen.

---

Bowties were never Cooler

Harry Edyn Styles
Ik gniffelde zacht bij het zien van zijn smekende blik na mijn kusje, om te besluiten vals te gaan doen en mijn hoofd schudde. Hij kon best nog wel eventjes wachten vond ik. Heel lang zou dat toch niet zijn, aangezien Alfie echt niet de enige was die het wilde. En als hij eerder iets van me wilde kon hij dat prima zelf vragen. Dat had ik eerlijk gezegd ook wel gemist, mijn eindeloze geplaag tegenover hem. Persoonlijk vond ik dat altijd heel leuk, maar hij volgens mij iets minder. Nou liet dat mij niet bepaald ermee ophouden dus mocht hij ermee leren leven. Ik kroop weer wat dichter tegen hem aan en legde mijn hoofd op zijn schouder, om een diepe zucht te laten ontsnappen. Geen woorden konden beschrijven hoe fijn ik dit vond, om simpelweg alleen een knuffel van hem te krijgen, wat dat betrof was ik snel tevreden. Daarna kon ik het niet laten om mijn typische vraag tussendoor te stellen, wat niet in het geheel mocht missen. Ik rolde met mijn ogen toen hij voor zoveelste keer te serieus opvatte, terwijl je mij eigenlijk amper serieus moest nemen, anders werd je compleet gek. Voor sommige mensen was ik eenmaal te dubbelzinnig in alles wat ik zei, zo'n moeilijk iemand was ik nou net ook weer niet. Bij zijn woorden knikte ik wat overdreven. "Natuurlijk, ik geloof je," zei ik met een glimlach, om over te gaan in argwanend. "Dus, hoe heet ze?" voegde ik eraan toe met een brede grijns. Zacht tikte ik met mijn wijsvinger op zijn neus en drukte een kusje op zijn lippen om toch te laten merken dat ik er niks van meende, mocht hij het zo opvatten. Bij zijn vraag dacht ik even na, er was inderdaad niet veel dat ik gedaan had en dat niet letterlijk overal verschenen was, maar er waren toch een paar dingen. "Eigenlijk wel, laatst ben ik nog langs de security geglipt om naar een feestje te gaan van een vriend, en zover ik weet zijn daar geen foto's van verschenen," antwoordde ik trots, ik vond het al een prestatie om ongemerkt langs de bodyguards te komen, laat staat zonder paparazzi op mijn hielen weg te komen. Een kleine glimlach vormde zich rond mijn lippen toen ik doorkreeg dat zijn duim die over mijn wang streek niet alleen bedoeld was als liefkozing, ik was dit soort kleine dingen ontwent wat ik best wel erg vond. Ik liet hem los en ging op de grond zitten, om niet veel later uitgestrekt op het gras te liggen. Zo in de schaduw was het nog best te doen, maar het was alsnog te warm voor woorden. Ik legde mijn armen onder mijn hoofd en keek Alfie afwachtend aan, wat gezelschap zo kon geen kwaad.

---

Because I love him, do I need another reason?

Alfie Louis Tomlinson
Een zucht van opluchting rolde over mijn lippen toen ze zei dat ze me geloofde, maar direct sloeg de angst weer toe toen ze vroeg naar het nietbestaande meisje. Gelukkig bleek al snel door een tik op mijn wipneusje en een heel fijn heel klein kusje dat ze me weer eens in de zijk nam. Ik fronsde wat, maar kon haar niets kwalijk nemen. Dat kon ik eigenlijk nooit en zeker niet als we elkaar al zo lang hadden moeten missen. Toch had ik haar vaker dan eens in blinde paniek gebelt omdat online weer eens stond dat ze iets had met een ander, wat dan weer een grote roddel bleek te zijn. Stomme paparazzi. Toch was ik wel blij dat we onze relatie nog enigsinds op de achtergrond kunnen houden en dat we nog nooit samen op de voorpagina van het een of het ander hebben gestaan. Onze relatie was voor ons en niet voor de pers. Ondanks dat het later wel uit zou moeten komen. Ik vroeg haar nog naar haar leven wat niet op een podium of op internet stond. Haar antwoord deed me met veel ontzag haar aankijken. Wat had ik toch een stoere vriendin. "Das echt heel erg awesome." fluisterde ik in haar oor, waarbij ik toch wel merkte dat mijn lippenstift afgaf en ik dus voorzichtig liefkozend met mijn duim het rode spul van haar gezicht haalde. Ik verontschuldigde me er wel voor, want bij een normaal koppel gebeurde dit niet, maar een normaal koppel zouden we dan ook nooit zijn. Toen ze me erna losliet keek ik haar verwart aan tot ik merkte dat ze in het gras was gaan liggen. Ik glimlachte enigsinds en liep nog even naar mijn zus om haar een verontschuldigende knuffel te geven. "Sorry van net. Ik heb jou ook heel erg gemist." zei ik, ondanks dat ze aan de telefoon was, voor ik me toch weer naar Harry begaf en me naast haar plat op mijn rug liet vallen. Dat was niet helemaal handig, maar het werkte redelijk. Voorzichtig trok ik haar dichter tegen me aan tot ze redelijk lag met haar hoofd tegen mijn schouder. Zo kon ik heerlijk door haar krullen aaien en langzaam wegsoezen in de luwte en schaduw van de boom. Toch bleef een vraag in mijn gedachten spoken. Eentje waarmee ik haar niet wilde overvallen, maar die haar waarschijnlijk wel zou overvallen. Een vraag die toch wel erg belangrijk was, ondanks dat onze relatie niet een normale was. Ik zuchte zacht en besloot toch maar om verheldering te vragen aan haar. "Als ik om je hand zou vragen, zou je dan willen dat die mij gegeven wordt?" vroeg ik zo casual mogelijk, maar ik was toch wel erg gespannen voor het antwoord. Op dit gebied was ik dan weer erg traditioneel. Het enige gebied waarop ik dat was volgens mij. Daarom was ik nu ook heel gespannen voor haar antwoord, want als ze het niet wilde, zou ik er niet om gaan vragen, maar anders was er toch een redelijke kans dat ik vanavond, als het goed ging, om haar hand zou vragen. Met mijn handen bleef ik door haar krullen gaan, wachtend op het antwoord wat alles zou kunnen veranderen.

---

Bowties were never Cooler

Harry Edyn Styles
Mijn grijns werd alleen maar breder bij zijn woorden. Ik was al trots geweest op mijn acties maar dat hij dat ook nog eens bevestigde betekende al veel meer. Het was echt een heel gedoe om niet gespot te worden, een verkeerde beweging en je werd al verblind door alle flitsen. "Ik ben gewoon awesome," mompelde ik met twinkelende oogjes, om licht in zijn aanraking te leunen. Een korte zucht rolde over mijn lippen, om me met enige tegenzin los te maken uit zijn greep en op het gras te gaan liggen. In dit weer had ik nou eenmaal geen zin om voor langere tijd te blijven staan, en daarbij was het nou niet zo dat ik al klaarwakker was, absoluut niet zelfs. Suffig als ik nu nog was zou waarschijnlijk de hele dag duren, maar dan was ik morgen tenminste weer fris. Met een gaap rekte ik me nog eens flink uit en keek van een afstandje toe hoe Alfie zich nogmaals verontschuldigde tegenover Lia. Ze kon best wel wat hebben en na al die keren waarin iets soortgelijks was gebeurt was ze het heus wel gewend. Stilletjes humde ik een melodie en sloot mijn ogen, hier kon ik de rest van de middag wel blijven liggen. Het was best prettig zo in het zachte gras en in de schaduw. Zo soesde ik een beetje weg tot ik weer helemaal wakker werd geschud toen de jongen zich blijkbaar bij me had gevoegd en me naar zich toe trok. Ik keek naar hem op en streelde zacht met mijn vingertoppen over zijn wang. Misschien, als ik geluk had en er tijd genoeg was, kon hij wel een paar dagen bij mij blijven, want ik zou er zeker geen bezwaar op hebben om elke ochtend op zo'n manier wakker te worden. Ik genoot van zijn hand door mijn haar, ondanks dat ik zag dat iets hem dwars zat. Toch zei ik niks, want ik wist hoe hij was en dat hij het uiteindelijk toch wel ging vertellen. Bij de vraag die zoals verwacht eraan kwam, viel mijn mond lichtjes open van verbazing en stamelde ik wat twijfelende geluidjes. Ik was op heel veel voorbereid, maar niet op dit. Ik had werkelijk geen idee dat hij al zover was om over dit soort serieuze dingen na te denken, maar of ik dat erg vond was een tweede. Voorzichtig draaide ik me zo dat ik half op zijn borst kwam te liggen en keek hem doordringend aan. "Dus jij wilt zeggen dat als je de kans had om te trouwen met iemand die er nooit is, amper tijd voor je heeft, als ze er is verschrikkelijk moe is en weinig kan doen, chagrijnig is en op je zenuwen zit, dat je dat zou doen? Want als dat zo is, dan ja," zei ik met een halve grijns. Ergens vond ik wel dat ik een beetje te jong was hiervoor, maar als Alfie het echt serieus bedoelde twijfelde ik er niet over om het doen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Alfie Louis Payne
Het was fijn om haar vingers over mijn huid te voelen terwijl ik door haar krullen streelde. Mijn hoofd was druk met een vraag die ik al tijden had. Een waar ik veel over had geschreven: poezie, verhalen en muziek. Ik was zo bang dat het zo mis zou gaan. Dat ze me zou uitlaggen of het direct zou uitmaken. Toch durfde ik het wel aan, want wat was een zo'n vraagje als je dit vol hield op zo'n manier. Dat hield ik mezelf maar voor. Ik vroeg het uiteindelijk maar en voelde haar bijna direct opspannen. Dit was voor mij toch verrassend belangrijk. Het enige traditionele wat ik belangrijk vond. Haar gestamel maakte het niet beter. Ik werd alleen maar hopelozer en ongemakkelijker. Pas toen haar woorden kwamen keek ik haar met grote verbijsterde ogen aan. Dit had ik niet verwacht. Mijn mond viel open en ik hield haar dichter tegen me aan. "Meen je dat echt?" Ik had hiervan gedroomt, maar het nooit durven wensen. Ja, we waren heel jong. Ik was net 19 en zij 20. Toch zouden we echt niet direct hoeven te trouwen. Maar ik wilde, ondanks dat ik de pers haatte, toch wel laten zien dat ik de meest geweldige dame van de hele wereld aan mijn zijde had en dat ik onderandere daardoor de gelukkigste man ter wereld was. Langzaam begon toch haar antwoord tot me door te dringen en kreeg ik een enorm brede grijns op mijn gezicht. "Meen je het echt?! Wil je echt met me trouwen?! Echt?!" Mijn hart klopte in mijn keel en mijn ademhaling was sneller dan normaal. Ik trok haar wat dichter naar me toe en zoende haar vol overgave. Ik was zo tot in de zevende geschoten door die paar woorden van haar. Ik wilde haar gewoon tot in de eeuwigheid bij me hebben en als dat symbolisch was door een ring of een bloemenkransje op m'n hoofd. Ze was mijn alles en had mijn hart al langer dan wie ook had verovert. Ik hoefde het ook niet meer terug. Zelfs niet als ze hem niet meer wilde hebben. Mijn hart van voor haar en van haar. Mijn lippen op de haren deden me helemaal van binnen gloeien en branden. De vlinders in mijn buik werden constant heviger. Ik was zo dolblij, ondanks dat ik niet wist hoe de rest van de wereld erop zou reageren. Ik ging nu echt op in mijn eigen wereldje, ons eigen wereldje. De rest van de wereld bestond op dit moment niet eens voor mij. Dat haar familie, mijn familie en nog veel meer andere mensen hier waren kon ik me nog amper voorstellen. We hadden nu ons eigen fijne wereldje en ik hoefde daar echt niet zo snel uit te komen als het aan mij lag. Ik wilde gewoon graag bij haar kunnen blijven, maar met mijn werk, studie en hobbie ging het heel moeilijk. Met mijn werk was ik wel eens in het buitenland, met mijn studie kon het overal zijn en me mijn hobbie ook, maar het ging gewoon niet samen en zeker niet met constant reizen. Ik wilde zo graag bij haar zijn, maar jammer genoeg zou dat nog lang niet lukken. Ik greep dus elke kans om veel bij haar te zijn voor kleine eeuwigheidjes samen. Nu al helemaal, want als dit geen grap was, kon mijn geluk door niets of niemand meer geëvenaard worden. Een grotere eer was er namelijk niet, dan als zo'n meisje zegt dat ze voor eeuwig bij je wil zijn.

---

Bowties were never Cooler

Harry Edyn Styles
Ik wist even niet wat ik moest zeggen, dit kwam best onverwachts. Ergens voelde ik me nu best dom dat ik helemaal niks door had gehad, vooral omdat ik juist heel veel op dergelijke dingen lette. Ik bracht een paar onverstaanbare dingen uit, twijfelend hoe of wat, tot het doordrong hoe dat in zijn oren moest klinken, wat benadrukt door de teleurstelling die al duidelijk in zijn ogen te zien was. Dus hield ik snel mijn mond dicht, om met een wat zinniger verhaal te komen. Ik glimlachte bij de verbijsterde blik die bij mijn woorden kwam en gniffelde zachtjes toen hij me dichterbij trok en om zijn vraag. Alsof ik daarover ging liegen. Ik knikte drukte een kusje op zijn voorhoofd. Het verbaasde dat Alfie zo verrast leek om mijn toestemming, volgens mij had ik de jongen al meer dan eens verteld dat ik niemand anders hoefde en het geen probleem zou vinden als ik de rest van mijn leven bij hem mocht blijven. Die onzekerheid was nergens voor nodig, ik kon sowieso nooit nee tegen hem zeggen. Het ging zoveel roddels in het leven helpen als dit werd doorgezet, maar dat vond ik zo erg nog niet. Het was niet zo dat ik hem niet, net zoals mijn familie, uit de spotlights wilde houden, maar misschien was dit wel het beste. Dan zou management ook kappen met mijn allerlei te laten doen met mannen die ik amper kende, en zat Alfie ook minder in de stress daardoor. "Natuurlijk meen ik dat, gek," mompelde ik, waarna ik niks meer kon zeggen aangezien hij zijn lippen op de mijne drukte. Het was heerlijk om hem zo blij te zien, juist omdat ik de reden daarvan was, ik zag hem altijd wel graag gelukkig. Ik maakte me er ook absoluut geen zorgen om wat mijn ouders zouden zeggen, ze hadden al heel weinig moeite met dingen als ik zeker wist dat ik het wilde, en daarbij was het aan mij om dit te beslissen. Alfie dacht daar waarschijnlijk anders over, maar hij wilde dit ook dus er viel heus wel wat te regelen dan. Ik kuste de jongen zachtjes terug, om pas terug te trekken toen ik bijna zonder adem zat. "Waarom zou ik ooit nee zeggen, hmm? Je weet toch hoe ik over je denk, en als ik je toch al niet meer kwijt wil, waarom ook niet?" zei ik hem, het geheel was nog niet compleet tot me doorgedrongen, en als dat was stond ik zo nog te hyperen. Beter bleef ik dan nog even rustig, want als ik hyper werd stond alles binnen de kortste keren op stelten.

---

Because I love him, do I need another reason?

Alfie Louis Payne
Harry haar lieve woordjes en aanhalingen deden me super. Ik vond het heerlijk om zo te liggen met haar, zeker nu. Ik grijnsde en kuste haar vol liefde en dol van geluk. Het was geweldig en liet me alles behalve ons en ons geluk vergeten. Dat was niet zo handig, want ik vergat natuurlijk te ademhalen, wat ik pas merkte toen ze terugtrok. Ik hapte naar adem, maar de gelukkige grijns was niet van mijn gezicht te slaan. Ik drukte nog een kusje op haar neus en luisterde naar haar woorden. Ze was zo geweldig en ik hyperde van binnen al heel erg, alleen van buiten nog niet. Dat kwam wel als ik straks echt haar hand van haar vader had gekregen en er een kleine ring om haar vinger pronkt. Ik aaide zacht over haar hoofd en keek toen eens om ons heen. Daar zag ik haar ouders staan. "Gaan we naar je ouders? Of jij? Wat jij liever wil. Ik vraag het toch niet tot later. Nu is alles net iets te chaotisch nog." Hoe graag ik het ook wilde dat ik nu zekerheid kreeg, het was nu niet handig. Ik bleef zacht door haar haren aaien en veegde met mijn andere hand liefdevol nog wat lippenstift van haar neus. "Voortaan zal ik niet afgevende lipstick dragen, liefje." zei ik met een scheve glimlach. Ik prukte wat aan mijn trui en rekte me uit. Ik ging rechtop zitten en keek naar Harry. Ze was zo enorm prachtig. Hoe kon ik dit meisje ooit waard zijn? En nog meer bizar: hoe kon het dat ze ervoor koos haar hele leven bij een kneusje als ik te blijven. Ik woog minder dan zij en was een heel stuk korter. Ik was een klein scharminkel en zij een prachtige lange dame. Ik was echt de meest gelukkige jongen ter wereld en snapte niet waarom al dit goeds tot me kwam. Waar verdiende ik dit alles aan? Dat ik nooit mensen pijn wilde doen of pijn wilde zien lijden, maar dat was niet erg bijzonder. Dat was toch normaal? Ik snapte niets van mijn goede karma. Ik pakte haar rechter hand en drukte 3 kusjes op haar ringvinger. Ik keek daarna naar haar en keek rond naar mijn familie, Harry's familie en nog wat andere mensen. Louise zag ik ook aankomen met haar vriend. Ik had ergens gehoord dat hij erg gevoelig lag binnen de band. Iets met exen enzo. Ik bemoeide me er maar niet mee. Daarbij was ik te gelukkig met Harry, mijn eerste en enige ware liefde, om me zorgen te maken over dat soort zaken.

---

Bowties were never Cooler

Harry Edyn Styles
Ik had werkelijk geen flauw idee hoe ik kon beschrijven hoe ik me op dit moment voelde. Het was een mix van heel veel dingen, waardoor ik me een beetje verdoofd voelde, maar het was zeker geen slecht gevoel, verre van dat zelfs. Ik had alleen geen idee meer wat ik moest doen of zeggen, wat wel iets was in mijn geval. Bij het kusje op mijn neus grijnsde ik breed, om even later zijn blik te volgen naar mijn ouders en mijn hoofd te schudden. "Ze hebben me gisteravond, of beter gezegd nacht, nog opgehaald van het vliegveld en daar hebben we al uitgebreid gepraat, daarom ben ik nog eens dubbel zo moe. Ze zeiden dat ze dan liever hadden dat ik vandaag aan anderen besteedde, vanavond ga ik waarschijnlijk toch met hun mee naar huis," mompelde ik. Het was zeker waar, maar voor mij ook nog een goed excuus om bij Alfie te blijven zitten. Ik lachte zachtjes om zijn woorden die volgden, ik was dit al zo van hem gewend dat ik het niet eens meer merkte, al was het niet altijd handig. "Dat hoop ik voor je, pup. Straks gaan mensen nog aparte vragen stellen," grinnikte ik, om kort te gapen en toen hij rechtop ging zitten verschoof ik zo dat ik met mijn hoofd op zijn schoot lag. Ik pakte een van zijn handen vast en ging er zacht overheen met mijn vingertoppen. Ik keek op naar de jongen en glimlachte naar hem toen ik de blik in zijn ogen herkende. Meestal had het ermee te maken dat hij zich weer eens afvroeg waar hij mij aan verdiende, waarna ik hem ervan verzekerde dat het juist andersom moest zijn. Iemand als hij kwam je maar een keer in je leven tegen en ik had het geluk dat ik hem ook nog eens mocht houden. Ik beet op mijn lip en bloosde om zijn actie met mijn ringvinger, Alfie had wel vaker dat hij zoiets liefs deed en ik niet wist hoe ik erop moest reageren, ik nam de moeite niet eens meer. "Ik neem aan na dit alles dat je ook een ring voor me hebt?" vroeg ik hem met twinkelende oogjes. Ik was nou eenmaal nieuwsgierig en wilde het sieraad zien, al was de kans erg klein dat ik dat ook van hem nu al zou mogen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Alfie Louis Payne
Ik knikte bij haar woorden en veegde liefkozend de lipstick van haar neus. "Zielepootje." mompelde ik voor ik begon over de afgevende lippenstift. Even lekker luchtig. Dat is echt prettig. Mijn vraag was al zwaar genoeg geweest voor een dag als deze. Ik ging rechtop zitten en rekte me uit om daarna Harry haar krullen te strelen, met haar hoofd op mijn schoot. Ik begon wat te piekeren over hoe gelukkig en onwaardig ik was met Harry als vriendinnetje. Toch wist ik niet wat ik zonder haar zou moeten. Helemaal niets, want ondanks dat we bijna altijd gescheiden waren was ze mijn alles. Tijdens die gedachten pakte ik haar hand en drukte een paar kusjes op haar ringvinger. Ik zag haar blozen en aaide zacht over haar rode wangetje. Bij haar vraag knikte ik en ging streelde zacht over haar arm. "Die heb ik inderdaad, maar ik wil eigenlijk eerst de toestemming van je ouders en de echte van jou voor je die krijgt." Ik vond wel dat als ik het deed ik het goed moest doen en ook gewoon op mijn knieën voor haar zou gaan. Eerst toestemming, dan op mijn knieën. Hopelijk zou ik die krijgen en wadren zowel haar als mijn ouders niet te geschokt hierdoor. Tuurlijk was het een grote stap, maar het was nog geen bruiloft en ik wilde toch nooit meer iemand anders. Waarom zou ik dan wachten? Ik wist het nu toch? Vast dat mijn ouders zouden zeggen dat we moesten wachten. Ik hoefde niet perse morgen te trouwen. Een aantal maanden of zelfs jaren wachten tot het ging kon ik mee leven. Toch wilde ik het liefst wel voor mijn 22e trouwen. Ik wist niet waarom. Dat wilde ik gewoon graag en nu kon het. Ik drukte nog een paar kusjes op haar hand en hield die toen teder in de mijne om onze vingers te kunnen verstrengelen. Met mijn andere hand bleef ik door haar krullen aaien. "Denk er alleen alsjeblieft niet te veel van. Het is een oude kleine ring, maar op een of andere manier leek hij me perfect." Aan de ring zat veel geschiedenis. Van mijn overgrootvader, naar mijn opa, naar mijn vader en nu naar mij en hopelijk later naar mijn zoon. Maar dat kwam ooit wel. Nu was het veels te druk in onze levens om er ook maar over te denken. Zoizo waren we daarvoor echt te jong. Nu eerst lekker zelf kind zijn en van elkaar genieten.

---

Bowties were never Cooler

Harry Edyn Styles
Onderzoekend keek ik de jongen aan na mijn vraag, ik negeerde het feit maar dat ik me er voor de zoveelste keer aan irriteerde dat ik zo snel ging blozen, toch was ik wel meer dan een beetje benieuwd naar de ring. Ik verwachtte niet dat hij me het nu ook daadwerkelijk ging laten zien, maar als ik er al nieuwsgierig genoeg naar was om het te vragen, was het -het proberen waard. Ergens wist ik wel dat ik prima nog even kon wachten, al zou ik er ook niks op tegen hebben om het nu al te zien. Bij zijn weigering keek ik hem met grote smekende oogjes en een pruillip aan. Ik was sowieso duidelijk genoeg geweest over mijn antwoord, hoewel ik Alfie zijn standpunt begreep. Grote kans dat mijn vader eerst voor de grap nee ging zeggen om hem te zien stressen, zo sadistisch was hij nog wel. Toch dacht ik persoonlijk dat mijn vader zonder ook maar een keer te knipperen zou toestemmen, hij wist, of dacht te weten, wat goed voor me was en had al meerdere keren gezien hoeveel de jongen voor me betekende, dus daar zat verder geen probleem in. Ik wreef door mijn ogen en liet een zucht ontsnappen, toen ik vanmorgen opstond had ik me niet gerealiseerd hoeveel impact gister op me gehad zou hebben en dat ik als gevolg nu al zo moe zou zijn. Waarschijnlijk kwam ik de dag niet door zonder minstens een keer in slaap gevallen te zijn. Zo erg was het toch niet, dit zou een rustige en fijne dag zijn voor iedereen en daarbij kon ik me niet iemand bedenken die het me kwalijk ging nemen. Ik glimlachte en humde zacht toen hij opnieuw mijn hand pakte, om met mijn duim over de zijkant van zijn hand te strelen. "Als jij zegt dat hij je perfect leek, hoe kan ik dan anders dan verwachtingen hebben? Je hoeft er niet onzeker over te zijn, ik weet zeker dat hij prachtig is," verzekerde ik hem, voor ik ook iets overeind kwam waardoor ik gewoon bij hem op schoot zat. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder, met mijn gezicht verborgen in zijn hals. "Jammer dat ik er maar een week ben, ik had nog zoveel willen doen," mompelde ik. Het was in de eerste plaats al oneerlijk dat we niet zoveel konden doen als normale stellen dat konden, maar als we er de tijd voor hadden om dat in te halen was het bij lange na niet genoeg. Als deze tour over was hadden we dan wel een half jaar de tijd, toch zou het altijd voelen alsof er iets miste.

---

Because I love him, do I need another reason?

Alfie Louis Payne
Ik glimlachte door haar woorden. Hoe kon ze naast extreem knap en getallenteerd ook nog zo extreem lief zijn? Blijkbaar kon het wel. Ze schoof op mijn schoot en ik sloot mijn armen stevig om haar heen. Ik aaide door haar prachtige krullen. Ik drukte nog een paar kusjes op haar wang. Het was kut dat we zo kort samen waren, maar ik wilde alles eruit halen wat erin zat. Ik zuchtte en legde mijn hoofd tegen het hare. "We maken er een geweldige week van, liefje." mompelde ik zacht. Ik hoorde inmiddels kindergekrijs langskomen, maar het maakte me niets uit. Ik was nu echt dolgelukkig. "Wil je morgen mee naar mijn wedstrijd? Het is vroeg, maar daarna kunnen we leuke dingetjes doen." zei ik kalmpjes. Die race moest ik doen, maar het was wel met een schat van een klein zwart bol paardje wat kon rennen als de neten. Abnormaal hoe snel die ging. Leuk beestje. Ik dacht erover om haar te kopen als ze met pensioen moest. Ik kon echt lezen en schrijven met die pony en velen anderen niet. Ik rekte me uit en sloeg toen mijn armen weer om haar heen. Ik wilde gewoon graag bij en met haar zijn. We hadden maar een weekje, dat moesten we ten volste benutten. Morgen lekker samen lunchen ofzo en op de bank lekker een stomme film kijken s avonds. Ik wist weinig anders, zolang we maar samen waren. Zij mocht kiezen, het was haar vrije tijd. "Zullen we anders vast naar je ouders gaan? Het is nu nog een beetje rustig en als het drukker is weet ik niet of ik ertussen kom." zei ik zacht. Ondanks dat ik met haar nog best vrijgaant en open was, kon ik ook vrij terughoudend en stil zijn. Het feit dat dit antwoord erg belangrijk zou zijn voor zowel mijn als haar toekomst liet mijn stille kant snel terrein winnen. Ik schoof onder haar uit en stond op, om erna mijn hand op te houden op Harry omhoog te trekken. Net wilde ik nog wachten, maar nu zou ik er maar vanaf zijn. Daarbij als ze wilde nadenken erover, wisten we het alsnog aan het einde van de tafel. Nooit had ik spanningen voor een wedstrijd, maar nu stond ik echt stijf van de spanning. Mijn hart klopte in mijn keel en als een soort tik draaide ik een pluk haar om mijn vinger. Ik was echt bang dat ze ons te jong zouden vinden en nee zouden zeggen. En een irreëel scenario was dat zeker niet, want we waren nou eenmaal nog wel erg jong.

---

Bowties were never Cooler

Harry Edyn Styles
Ik genoot ontzettend van de aandacht die ik van hem kreeg en dus was het logisch dat ik dichter tegen hem aan kroop. Het was fijn om zo te zitten, ik kon niet anders zeggen dan dat ik dit heel erg had moeten missen. Geen social media die dit kon vervangen. Ik knikte bij zijn woorden en negeerde alle verdere geluiden die om ons heen cirkelden. We hadden dan wel niet lang de tijd, dat nam niet weg dat we het niet alsnog gezellig konden hebben. Ik moest even nadenken om zijn vraag, want dat lag er maar net aan. "Weet ik niet," antwoordde ik eerlijk. "Het hangt er een beetje vanaf hoe moe ik dan ben, we hebben deze vakantie om uit te rusten, en dan ik niet als een of andere zombie weer bij management verschijnen. Maar ik zou graag willen," zei ik, dat laatste om Alfie te verzekeren dat het geen domme smoes was omdat ik geen zin zou hebben. Waar ik echt geen zin in had was een preek omdat ik er moe uitzag, want dat kon toch echt niet als je interviews en optredens had, nee, of je echt moe was deed er niet toe, als je er zo uitzag was het een wereldramp. Ik nestelde me beter tegen hem aan nadat hij zich had uitgerekt, ondanks dat het al meer dan warm genoeg was, dit ging voor. Zijn vraag deed me opkijken, het maakte mij niet veel uit wanneer, als het maar gebeurde. "Ik vind het prima, zolang je er zelf maar achter staat," mompelde ik, om een beetje verontwaardigd naar de jongen op te kijken toen hij me van zich afschoof op het gras. Toch pakte ik zijn hand aan om mezelf omhoog te helpen en een kusje op zijn wang te drukken. De zenuwen waren heel zichtbaar bij hem, dus legde ik mijn handen op zijn wangen en keek hem recht aan. "Het komt goed, oké? Mijn ouders zijn niet zo moeilijk en zelfs al had je me gevraagd zonder hen eerst toestemming te vragen zouden ze er nog geen probleem van maken, doe maar rustig," zei ik zacht, om hem nog een bemoedigend kusje te geven en een van zijn handen vast te pakken om hem mee te nemen in de richting waar mijn ouders stonden. Eenmaal daar tikte ik mijn vader voorzichtig op zijn schouder, die zich met een glimlach naar me omdraaide. "Ehm, pap, we moeten je iets vragen," begon ik zacht en keek om naar Alfie. Hij hoorde het te vragen, dus wachtte ik af tot hij zelf de moed had gevonden.

[ bericht aangepast op 14 juli 2014 - 23:36 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Alfie Louis Payne
Haar antwoord op mijn vraag was te verwachten, maar wel jammer. Ik aaide zacht door haar haren. "Het is goed. Misschien kan mijn moeder je ophalen voor de jaatste race. Die is om 11uur. Dan kunnen we om 12uur weg van de track en lekker samen gaan lunchen ofzo." stelde ik voor. Ik rektd me erna even uit, om haar wat steviger vast te nemen. Ik wilde haar nooit meer loslaten, maar over een week zou het echt moeten. Ik wilde geen seconde verspillen. Ik keek rond en zag haar ouders met de mijne praten, maar voor de rest nog weinig mensen die ik herkende. Ik stelde het voor en knikte bij haar woorden. "Anders zou ik het niet vragen, liefje. Je kent me." zei ik voor ik opkrabbelde en daarna haar omhoog hielp. De zenuwen begonnen best hard toe te slaan op dit moment en blijkbaar kon ik zoals altijd mijn gevoelens niet verstoppen. Ik glimlachte bij haar woorden en stal nog een kusje van haar lippen nadat ze haar lippen van de mijnen had gehaald. Daarna liet ik me meetrekken. De spanning bleef gieren, maar ik was toch iets kalmer door haar geruststelling en aanwezigheid in het algemeen. De glimlach van haar vader toen hij zich omdraaide werkte ook door dat ik wat zelfverzekerder ging staan. Na Harry's opstapje keek ik haar vader aan en slikte even. "Meneer, ik weet dat we allebei nog erg jong zijn, maar ik weet zeker dat ik mijn leven nooit met iemand anders zou willen delen dan met uw dochter. En absurd genoeg lijkt zij hetzelfde tegenover mij te voelen. Ik wilde u dus graag om haar hand vragen." zei ik met een rechte rug en zonder blikken of blozen, waarna ik toch wel weer steun zocht bij het meisje waar ik het over had gehad. Deze woorden had ik al zo vaak in mijn hoofd herhaald, dat ze er zo vloeiend uitkwamen, dat ik niet eens had gemerkt dat het doodstil om ons heen was geworden en zowel haar als mijn ouders ons, maar vooral, volgens mij, mij aanstaarden. Zacht kneep ik in Harry's hand terwijl mijn ogen op die van haar vader gericht bleven in de hoop een glimp op te vangen van zijn ware gevoelens hierover. Op de achtergrond hoorde ik mijn moeder naar adem happen. Die had dit blijkbaar dus ook niet zien aankomen. Waarom eigenlijk niet? Ik had het er vaker wel over gehad, niet perse serieus, maar het had een indicatie kunnen zijn. Nu maakte ik me daar geen zorgen om. Ik maakte me alleen zorgen om wat Harriet's vader zou zeggen.

---

Bowties were never Cooler