• Ik heb vaak, vanwege de kleinste dingen, een "alleen" gevoel. Als iemand me ook maar een beetje afwijst of een kleine opmerking maakt word ik verdrietig. Dan heb ik het gevoel dat ik altijd op de laatste plek sta, niemand naar me wil luisteren en een hopeloos geval ben. Vaak keer ik in zulk soort gevallen in mezelf, want als ik er wat van zeg of boos word beginnen mensen te lachen, te zeggen dat ik me aanstel en me in ieder geval niet helpen(dat denk ik dan).
    Weet iemand wat ik hier tegen kan doen?


    Let's go outside and all join hands, but until then you'll never understand…

    Gos, ik zou willen dat ik er een oplossing voor had... Dan had ik er een boek overgeschreven. Ik zou echt willen dat ik het wist, want dan had ik er zelf ook geen last meer van.


    Hamartia

    I know how it feels

    [ bericht aangepast op 24 juli 2014 - 9:50 ]

    Redrosex schreef:
    Ik heb precies hetzelfde. Sorry.


    But I still have this faith in the truth of my dreams.

    Ik denk dat dat met de jaren vanzelf voorbij gaat. Als dat niet zo is en je je niet weet te harden tegen mensen die kutopmerkingen maken, dan ga je een heel ellendig leven tegemoet. Dus d'r valt niks anders aan te doen dan te relativeren en je middelvinger op te steken.
    Ik was zo vroeger ook - kon me een maand lang rot voelen over een opmerking die mensen maken. Maar nu weet ik waar mijn prioriteiten liggen en dan valt iemand die me een kutwijf vindt in het niet.


    No growth of the heart is ever a waste

    Zelf heb ik hier weinig last van, eigenlijk. Ik denk dat dat ligt aan dat ik weet waar mijn prioriteiten liggen, zoals Hashirama al zegt.
    Ik ben geen expert hierin, maar misschien kan je proberen om er achteraf realistisch over na te denken (op het moment dat je je niet meer zo eenzaam voelt, want negatieve emoties beïnvloeden je denkvermogen) en dan te beseffen dat er eigenlijk geen reden voor is. Je moet tot je laten doordringen dat er op zo'n moment niks verloren is en dat persoon het helemaal niet zo negatief bedoelde. Wanneer je dát beseft, zul je er waarschijnlijk veel minder last meer van hebben. (Ik ga er nu van uit dat je situaties bedoelt waarin het eenzame gevoel niet op zijn plek is).
    Maar, als diegene die jou een eenzaam gevoel geeft, gewoon één of andere trut is, moet je het negeren en proberen te beseffen dat je boven diegene staat! Zo'n persoon heeft namelijk helemaal níks over jou te vertellen, dus voel je er niet rot over en denk: 'ach, ik heb toch niets met dit persoon te maken.'

    ~ Probeer dus realistisch na te denken over de situatie, de persoon tegenover je, de woorden en de reden waarom die persoon dat zou zeggen en trek er geen onjuiste conclusies uit.

    Ik hoop dat je hier iets aan hebt, haha... (:


    Medb - Pronouced as [me-èv]

    Hashirama schreef:
    Ik denk dat dat met de jaren vanzelf voorbij gaat. Als dat niet zo is en je je niet weet te harden tegen mensen die kutopmerkingen maken, dan ga je een heel ellendig leven tegemoet. Dus d'r valt niks anders aan te doen dan te relativeren en je middelvinger op te steken.
    Ik was zo vroeger ook - kon me een maand lang rot voelen over een opmerking die mensen maken. Maar nu weet ik waar mijn prioriteiten liggen en dan valt iemand die me een kutwijf vindt in het niet.

    Het grootste probleem was (het is nu al veel minder, geen idee why...), De mensen die mij gewoon niet mogen en ver van me staan die vervelend doen, kan ik prima hebben. Daar kan ik zelfs als echt een van de besten mee om gaan.
    Maar het zijn juist de vriendinnen, of vriendinnen van vriendinnen waar het mee gebeurt. Ik kan ze dan niet beschuldigen omdat het zo enorm klein is, en ook heel normaal dat ze zo reageren. Ze doen me eigenlijk niet echt veel aan ofzo, maar ik werd er gewoon snel door geraakt.


    Let's go outside and all join hands, but until then you'll never understand…

    Ik heb precies het zelfde maar ook op quizlet xD

    Ik heb het zelfde probleem als jij. Je kan altijd een pb sturen voor je probleem.


    wees jezelf dan ben je al mooi genoeg

    DAWSONS schreef:
    Misschien het niet in een keer maar tegen een persoon uit de groep vertellen. Dan heb je eentje die ook weet hoe je je voelt en daar rekening mee kan houden.
    Anders kun je nog naar je mentor gaan. Want het is natuurlijk echt niet leuk om je zo te voelen.


    I'm a warrior, and you can never hurt me again.

    Solise schreef:
    Ik heb precies hetzelfde. Sorry.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered