Tegenwoordig voel ik me steeds vaker terneergeslagen als aan de toekomst denk.
Hoewel ons word verteld dat ons leven een weg is van onze eigen keuzes, is de waarheid een stuk harder.
De waarheid is dat ons hele leven beheerst word door de moderne maatschappij, een maatschappij die uiteindelijk altijd op hetzelfde uit draait: geld.
Van kleins af aan moeten we doen wat 'goed' is, wat 'normaal' is.
Je gaat naar school tot je 'volwassen' bent. Iets wat verplicht is en laten we eerlijk zijn, noodzakelijk.
Maar hoewel een goede opleiding een mensenrecht is, moet je hier toch voor betalen.
Voor sommige mensen is dit niet echt een probleem, maar voor kansarme gezinnen of tegenwoordig ook doodnormale gezinnen is dit vaak een rekening die hen problematisch boven het hoofd hangt.
Als je dan zogezegd volwassen bent, denk je dat de hele wereld voor je open staat.
Al die dromen die je als kind (en laten we eerlijk zijn, ook de rest van ons volwassen leven) hebben, kunnen nu werkelijkheid worden.
Een wereldreis maken, op vakantie gaan, feesten,... Je kan het zo gek niet bedenken.
Maar dan slaat de harde werkelijkheid je in het gezicht.
Voor alles in deze hele, rotte wereld heb je geld nodig.
Dus, hop hop, gaan werken!
Als je geluk hebt vind je een job waar je van houd.
Maar hoe leuk je job ook is, het is een feit dat je meer tijd door brengt op het werk dan waar dan ook in deze hele wereld.
Ikzelf werk vijf dagen in de week, vaak meer dan acht uren per dag.
En dan nog weet ik soms niet hoe ik de eindjes aan elkaar moet knopen met de rekeningen die zich langzaam opstapelen.
Belastingen, water, elektriciteit, internet, tv, gsm, gas, eten/drinken, benzine voor mijn auto en noem maar op, de lijst is eindeloos lang.
Uiteindelijk schiet er maar weinig over om mijn werkelijke dromen te verwezenlijken, laat staan dat ik er ook daadwerkelijk de tijd voor heb. (Want ik heb, nu ik niet langer naar school ga, maar 20 dagen vakantie op een heel jaar).
Als ik nu naar de toekomst kijk, zie ik niet langer mijn dromen.
Ik zie mezelf de rest van mijn leven hard werken om rond te komen, en als ik met pensioen ben zal ik niet langer dezelfde dingen willen/kunnen doen als de dingen waar ik nu zo van droom.
Mijn favoriete boek is Zielen van Stephenie Meyer.
Hoewel het boek gaat over zielen die het hele mensenras overnemen, vind ik vooral hun kijk op de maatschappij geweldig.
Geld bestaat bij hen niet.
Iedereen leeft in vrede met elkaar samen en iedereen is eerlijk.
Met als gevolg dat iedere 'ziel' een roeping/baan uitvoert en hiervoor alles gratis krijgt.
Omdat deze zielen zo gewend zijn aan dit systeem, is niemand oneerlijk en neemt ieder alleen wat hij/zij nodig heeft.
Geen armoede, niet aan het einde van de maand afvragen hoe je het deze keer weer gaat redden.
Ik weet dat dit in deze moderne maatschappij niet mogelijk is.
Mensen zijn nu eenmaal veel te egoïstisch hiervoor.
Maar ergens vraag ik me af, als een groep kinderen op deze manier opgevoed worden en niets anders kennen, zouden zij het dan beter doen als ons?
Als zij, volledig afgescheiden van onze maatschappij, zouden leren om op deze manier te leven, zou het dan werken?
Ik lig er nu al dagen over na te denken en te discussiëren met vriendinnen, en ik kom er maar niet uit.
Wat denken jullie?
Failure is the opportunity to begin again, more intelligently.
