Gaat lekker hier... sommige van jullie hebben vast mijn topic gelezen over mijn vader die in een midlife crisis zit, en mijn moeder zit in de overgang. Daarbij komt ook nog kijken dat mijn moeder haar baan kwijt is en dat mijn oma alleen maar loopt te zeuren.
Mijn moeder was vandaag weer een dag weg geweest met de pony, maar ze moesten wel vroeg vertrekken. Dus dacht mijn oma om samen met mij, mijn opa en mijn broertje er later heen te gaan, naar paard & leven dag. Alleen was het in Ermelo, dus dat is al een uur rijden vanaf Hoofddorp. Vervolgens stonden we al bij de schipholtunnel in de file, vervolgens komen we nog in 4 files terecht, maar ik had graag nog even willen kijken. Mijn opa was het na 2 uur zo zat dat hij zonder pardon omkeerde. Dus wij iets nieuws verzinnen, ik kwam met een heleboel dingen maar het kon allemaal niet want veel dingen waren buiten, vervolgens gingen we naar een kermis.... Best leuk, het was droog weer, maar dan komt mijn moeder thuis. Mijn oma heeft de hele dag erover lopen zeuren en daarna samen met mijn moeder er over lopen zeuren. Dus ik zeg wat geïrriteerd dat ze moeten stoppen, er uiteindelijk kwam het er dus uit dat ik gewoon van mening ben dat mijn moeder te vaak met die pony weggaat. Ze gaat bijna elk weekend op wedstrijd en soms dan weer een weekendje weg of een lange dag weg, maar die pony word ook een dagje ouder. Vervolgens voelt mijn moeder zich weer aangevallen terwijl ik alleen maar mijn mening, in dit vrije land, uit. Meteen weer chagerijnig en boos, dus ik lucht naar boven, komt ze achter me aan waarom ik opeens met de laptop naar boven ga (ik zit tijdelijk op die van haar omdat die van mij uit het jaar 0 stamt waardoor de internet verbinding het weer niet doet) dus ik zeg dat ik dat altijd doen, zegt ze dat het niet zo is, terwijl het nota bene haar idee was.
Het valt me gewoon steeds meer op dat ze volgensmij meer geeft om haar pony dan om mij(ik spreek even voor mezelf). Ze heeft het constant over die pony en kijkt ook regelmatig naar wedstrijden waar ze zicht voor zal inschrijven, terwijl ze zichzelf heeft voorgenomen het niet meer toe doen. Als die pony last van haar been heeft moet de hele ME worden uitgerukt maar als ik last van mijn voet heb(al zo'n 2 á 3 jaar) dan kan het haar volgensmij geen reet schelen of die geamputeerd moet worden(misschien een beetje overdreven maar zo zie ik het). Het lijkt voor mij gewoon alsof haar pony haar enige lieveling is, haar enige dochter.
Mijn vader heeft als hobby motorrijden en ik hoor er niks anders over en zie niks anders op fb dan dat. Mijn moeder heeft als hobby haar paard en ik hoor daar ook niks anders over, maar als ik het over mijn hobby heb zoals Anime of mijn favoriete serie, interesseert het ze geen hol.
Dan zit ik ook nog met mijn eigen issues. Ik heb nog steeds geen zekerheid over mijn vervolgopleiding omdat ik nog steeds bezig ben met de intake. Ik ben afgewezen op het roc als stewardess omdat ze mijn niveau te laag vonden(terwijl er overal staat dat je voor stewardess kader mag hebben) en die meneer was ook niet denderend enthousiast over me dus ik ben er gewoon heel erg onzeker over, vooral nu de tijd gaat dringen. Ook wacht ik op de uitslag van mijn examen wat zenuwslopen is aangezien ik een wiskundeknobbel heb ter grote van een ewrt, dus dat ik daarop kan zakken, maar ook nog eens dat ik mijn wiskunde examen over mag gaan doen omdat de mensen die het eindexamen hadden gemaakt, de verkeerde rekenmachine erop hadden gezet en dus mijn hele examen naar de klote is.
Ik probeer het te behagen, maar ik trek dit niet meer langer.
Praten helpt ook niet omdat ik niet uit een praat gezin kom, dus mijn moeder wilt er niet over praten, mijn vader weigert te luisteren en als hij dat wel doet, dringt het toch niet door en daar door houd ik mijn gevoelens liever voor mezelf.
There's nothing the matter with my face! I got character! ~ Hatchet-face