[200] Divergent RPG ||Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 28 juni 2014 - 19:56 ]

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Suzanna Romy Crowley

Ik loop een beetje door de gangen opzoek naar Rose.
"En?" ze pakt mijn arm vast.
"Wat?" vraag ik een beetje verdwaasd.
"Je uitslag" ik mocht mijn uitslag nog niet weten, waarom Rose wel. Zou het aan mij liggen.
"Candor" lieg ik maar en heb er daarna meteen spijt van, ik en Candor?
"En jij?" vraag ik nog steeds verbaasd waarom zij haar uitslag wel al weet.
"Amity" Ik kom zeker niet bij Amity, nu ben ik haar voor altijd kwijt.
"Rose, ik ga je missen" ik wil haar een knuffel geven maar ik weet niet zeker of als ik haar een knuffel geef ik kan stoppen met huilen.
"Suuz, ik jou ook" zegt ze terwijl ze gehaast een blik op de klok werpt.
"We moeten gaan" ik knik en loop haar achterna. We lopen de grote ruimte die wordt gebruikt voor de "Kies"ceremonie, die nu geen kiesceremonie meer is. We gaan in het vak van Candor zitten. Elk jaar moet een andere factie de "kies"ceremonie organiseren. Dit jaar organiseert Candor het.
"We beginnen met Candor" zegt hij. Ik hoop dat mijn naam ertussen zit, maar eigenlijk ook niet. Diep van binnen hoop ik dat de facties worden afgeschaft. Ik háát ze. Ik wil gewoon niemand kwijtraken.

[ bericht aangepast op 14 juni 2014 - 15:04 ]

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Katharina Rosanna Hale

"En nu Erudite" zegt de man nadat Candor en Amity is geweest. Kiezen was denk ik gemakkelijker geweest, dan kies je voor je eigen leed. Nu zit ik naast mijn familie die me huilend een laatste blik toewerpt. Mijn zussen die allemaal voor Amity hebben gekozen, die het goede voorbeeld zijn. Mijn ouders houden van me, maar ik weet dat ze diep van binnen hadden gewild dat ik meer op hun leek. Ik ben bang, waar moet ik komen als ik niet naar Amity ga. Nog drie facties, drie hele verschillende persoonlijkheden, drie hele verschillende toekomsten. Drie facties waar ik allemaal niet in pas.
"Olive Minde" een Candor meisje, ze kijkt verschrikt om zich heen. Ik kijk naar de andere zestienjarigen, die nagelbijtend, huilend of lachend op hun stoel zitten.
"Suzanna Romy Crowley" weer een Candor meisje. Ze kijkt verward om zich heen en werpt een blik op het meisje naast haar. Zou zij zich net zoals mij voelen, of zou ze blij zijn om eindelijk vrij te zijn? Alle namen worden opgenoemd en ik luister er niet echt naar. Ik luister naar mijn ademhaling en hartslag. Het gehuil van mijn moeder. De protesterende geluiden die uit de mensenmassa komen.
"En nu Dauntless" zucht de man, het lijkt alsof hij er ook geen zin meer in heeft. Hysterische huilende mensen, mensen die alleen maar stil kunnen staan en staren.
"Rose Emely Jones" zegt hij met zijn eentonige stem waar ik al een half uur naar luister. Een Candor meisje wat opstaat en vol afschuw naar Dauntless kijkt, maar uiteindelijk dapper genoeg is om er naartoe te lopen. Ze wordt verwelkomt door een luid applaus.
"Katharina Rosanna Hale" en op dit moment weet ik precies wat Rose net voelde. Angst, verlangen, hoop, spijt en afkeer. Ik sta op zonder dat ik mijn benen aanstuur om dat te gaan doen en loop naar Dauntless toe. Die me allemaal verbaasd aankijken. Iemand uit Amity naar Dauntless, dat komt bijna nooit voor. Ik ga zitten en ik kan nergens aan denken, mijn gedachten doen het praktisch niet. Een hele lijst met namen wordt voorgelezen, sommigen worden met gejuich begroet en sommige worden met geschreeuw losgelaten.
"Abnegation" ze zijn de laatste, Abnegation is altijd de laatste, ze willen zichzelf opofferen voor de ander maar ik vind het een beetje geobsedeerd gedrag.
"Ilona Silva Exta" ik kijk niet meer naar haar reactie, ik kijk alleen maar vooruit zonder iets te zien.
"En dan zijn we nu bij het einde van vandaag aangebroken" zegt de man blij, opeens komt er iemand op het podium staan. Een van de leiders van Dauntless. Eric.
"Er is nog een ding te doen, willen alle mensen die nog geen factie hebben naar voren komen" zegt hij met een rare ondertoon in zijn stem die niet te beschrijven valt. Er komen zes mensen naar voren, allemaal meisjes. De zaal vult zich met mensen met geweren.
"Voer ze af" zegt hij.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Evan Mehone.


Redelijk rustig loop ik richting de zaal. En ga zitten ik het Abnegation vak, voor de laatste keer in deze factie. Want ik weet het zeker ik ga naar Amity, De test was uitslag was duidelijk. Ik kijk naar Amity, iedereen zit er zo vrolijk bij. Veel beter als Abnegation. Een man uit Candor begint te praten.
'Stilte. We beginnen met Candor.' hij begint een lijst op te noemen. 'Callum Jones.' ik schrik best als ik die naam hoor. 'Callum succes' mompel ik.
Hij knikt als teken dat hij het gehoord heeft. De man gaat verder 'Dan nu Amity. ' 'Blaine James Russer' Een jongen staat op en kijkt verschrikt om zich heen.
'Evan Mehone' mijn naam klinkt luid door de zaal. Ik sta met een glimlach op, eindelijk naar de factie waar ik thuis hoor. Hij gaat verder.
'Florene Hannah Jylle.' Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht bij het horen van die naam. Ik weet niet wat het is, maar ze is special iets in haar maakt me blij telkens als ik haar zie. En nu, nu zit ze gewoon in dezelfde factie. Als ik voetstappen hoor kijk ik op. Ik zie Florene naast me staan.

[ bericht aangepast op 14 juni 2014 - 20:43 ]

Some infinities ar bigger than other. -John Green. [Redrosex -> Solise.

Florene Hannah Jylle

De zes meisjes kijken met doodsbange blikken naar de zaal. Ze weten niet wat er met hen gaat gebeuren, ik wel. Ze worden vermoord. Ik loop naar beneden zonder dat ik het zelf wil.
"Nee" zeg ik tegen Eric. Hij kijkt naar me en een kleine valse glimlach trekt over zijn gezicht. Ik hoor geluiden uit de zaal maar ik kan niet plaatsen of ze opgewonden of boos zijn.
"Dit ga je niet doen" ik ga voor hem staan en voor het eerst sinds tijden maakt zijn aanwezigheid me niet bang, het maakt me sterker.
"Mijn ouders" ik richt me op het publiek.
"Mijn ouders zijn om de zelfde reden vermoord" twee mensen pakken me vast maar het kan me niet schelen.
"Omdat ze anders waren. Omdat ze niet te beheersen waren. Niet in het wereldje passen waar jullie zo graag de baas over willen spelen" ik richt me nu tot Eric en zeg wat ik al lang had moeten zeggen.
"Jij.. Jij lafaard! Je zei dat het goed zou komen, dat het niet meer zou gebeuren. Alsof ik niet door had dat je zelf mijn ouders hebt vermoord!" Ik spuug in zijn gezicht.
"En jullie" ik richt me weer op het publiek.
"Laten jullie je onderwerpen door mensen die liever hun soortgenoten uitmoorden dan dat ze achter de waarheid willen komen. Jullie, wij. Worden voor de rest van ons leven in verschillende facties gestopt om daar maar "gelukkig" te worden" ik begin te huilen.
"Als je denkt dat dit gelukkig is, dan is er heel wat mis met je" en ik voel het koude rondje van het pistool dat op mijn slaap wordt gedrukt.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Aloeway dawnse

"Als je denkt dat dit gelukkig is, dan is er heel wat mis met je" roept Florene. Dan wordt er een pistool tegen haar slaap gedrukt. Ik sprint naar beneden en sleur Florene weg. 'Waar denk je dat je mee bezig bent idioot?! Wil je dood ofzo?' fluister ik gespannen. Ze kijkt mij met grote ogen aan. Ik ben niet snel zo, maar als ik zo doe, dan moet je wel iets heel stoms gedaan hebben. 'Nou? wil je ofzo dood?' Ik wacht tot ze antwoord geeft.

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Julian evans

'Nu eruditie' zegt de man. Ik zit gespannen op mijn stoel, mijn moeder huilt zacht en mijn vader kan alleen maar strak voor zich uit kijken. 'Oh god, laat je dan in ieder geval bij eruditie komen, dan heb ik nog een kans om je te zien' zegt mijn moeder. 'Olive Minde" ze kijkt verschrikt op, maar loopt dan naar eruditie. Zo gaat het de hele tijd door. 'Julian Evans' zegt de man. Ik sta op, omdat het van mij verwacht wordt,maar anders was ik lekker blijven zitten.

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Florene Hannah Jylle

"Nou, wil je dood ofzo?" Zegt Aloeway met een gespannen stem. Ik geef geen antwoord en richt me weer tot Eric.
"Je laat zien hoe laf je bent als je nu hier een zestienjarig verward meisje neerschiet" een meisje in Amity kleren komt tussen de Dauntless mensen vandaan. Katharina heet ze volgens mij. Ik knik met mijn hoofd richting het publiek als teken dat ze weg moet gaan. Maar ze blijft staan.
"En als je nu zes onschuldigen vermoord" bijt ze hem toe.
"Laat ons dan tenminste de reden zien waarom ze worden vermoord!" Schreeuwt ze nu en ik ben jaloers op de manier waarop ze hem kan benaderen. Op de zelfde manier als hij iemand benaderd. Een manier waar hij helemaal stil van wordt.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Callum jones


De man is bezig met de namen aan het opnoemen voor candor. 'Aloeway dawnse' zegt de man. Mijn ogen schieten naar het vak van Dauntless. Ik zie hoe het meisje met de witte haren opstaat. Ze aarzelt even en kijkt achterom, naar een ander meisje. Dan loopt ze naar Candor. ' Callum jones' ik zit verstijfd op mijn stoel. Ik Candor? Ik sta op, maar alleen omdat het moet. Ik loop naar Candor toe. 'Nu Amity' zegt de man. Ik hoor de namen vaag, zie heo mensen opstaan en lopen. Dan hoor ik rumoer bij Dauntless. Het meisje waar Aloeway naar keek, word de weg versperd. Aloeway wil naar beneden rennen, maar ik hou haar tegen en wijs naar Florene. Als alle facties geweest zijn, komt de man die Florene de weg versperde naar voren. '"Er is nog een ding te doen, willen alle mensen die nog geen factie hebben naar voren komen" zegt hij met een rare ondertoon in zijn stem die niet te beschrijven valt. Er komen zes mensen naar voren, allemaal meisjes. De zaal vult zich met mensen met geweren.
"Voer ze af" zegt hij. Ik kijk verbaasd naar het schouwspel. Dan sprint Aloeway naar beneden. Ik zie ook waarom. Florene heeft een pistool op haar hoofd. Aloeway sleurt haar weg en zegt iets tegen haar wat ik niet kan horen. Er komt iemand naar beneden vanuit Dauntless. Het is iemand die zo te zien eerst bij Amity hoorde. Ze schreeuwt tegen Eric. Ik loop ook naar beneden. 'Ja, wat is eigenlijk de reden dat die meisjes dood moeten? Waarom kunnen ze niet gewoon bij de factielozen gegooid worden?' zeg ik tegen Eric. Ik zie dat hij zenuwachtig begint te worden. 'Nou?' vraag ik met opgetrokken wenkbrauw.

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Katharina Rosanna Hale

"Nou?" Vraagt de Candor/Abnegation jongen die ook naar beneden is komen lopen. We staan in een cirkel om hem heen, Florene heeft nog steeds een pistool tegen haar slaap gedrukt. Eric kijkt woedend naar haar, en daarna een beetje zenuwachtig naar het publiek. Ik kijk naar de uitgangen van de zaal, waar Dauntless mensen met geweren staan. We zijn omsingeld.
"Geef me een reden waarom ik je nu niet zou vermoorden" zegt Eric tegen Florene.
"Als je dat had gewild. Had je het dan niet allang gedaan?" Zegt ze met een duistere stem waar meer herinneringen in liggen dan alleen deze. Ik zie hem een grimas trekken.
"Vermoord me maar. Laat zien waar jij toe in staat bent" zegt ze en het pistool wordt van haar slaap gehaald. Opeens wordt ik naar achteren getrokken. Ik wordt op een stoel gedrukt en daar gehouden door iemand die mijn schouders vast heeft. Ik probeer om me heen te slaan maar ik raak niets. Ik zie dat de Candor/Abnegation jongen, Aloeway en Florene op de zelfde manier op een stoel zitten. Alleen lukt het Aloeway en Florene om los te komen. Ze rennen naar Eric toe.
"Dit was het einde van vandaag" en de zes meisjes worden in hun rug gestoken met een mes. Er gieren duizende emoties door me heen, ik wil schreeuwen, gillen, huilen, lachen maar het enige wat ik uit mijn mond krijg is:
"Je bent nog niet van me af"

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Aloeway dawnse

Ik word op een stoel gedrukt. Ik zie hoe dat ook gebeurd met de rest. Ik kan mij losrukken, net zoals Florene. Samen rennen we naar Eric toe. "Dit was het einde van vandaag" zegt hij met een duistere grijns. en de zes meisjes worden in hun rug gestoken met een mes. Ik sla een hand voor mijn mond. Terwijl er paniek ontstaat op de tribunes, behalve bij Zelfverloochening natuurlijk, okal zijn die zenuwachtig en klinken er gesmoorde kreten, duik ik naar het enige meisje dat nog leeft. 'Kun je tegen mijn moeder zeggen dat ik van haar hou, en dat ik bij haar zal blijven?' fluistert ze. 'Wie is je moeder?' vraag ik zacht, terwijl ik haar hand pak. 'Zij' zegt ze, terwijl ze wijst naar een vrouw uit Amity die eraan komt gerend. Dan slaakt ze een zucht, en haar hand, die zo krampachtig die van mij vasthield, verslapt. Dan is de vrouw bij mij aan gekomen. Ik ben zonder dat ik het merk aan het huilen. 'Nee! Floor! Nee!' roept de vrouw, terwijl ze op haar knieen gaat zitten en het hoofd van haar overleden dochter op haar schoot legt. 'Ik moest van haar zeggen dat ze van u houd en altijd bij u blijft' zeg ik zacht tegen de vrouw. Ze knikt. 'Zou je mij willen helpen haar naar beneden te dragen? Ik heb een afwijking aan mijn rug' zegt de vrouw huilend. 'Ik zeg het tegen mijn factie, dan kom ik u helpen' antwoord ik. Ik sta op en ren naar 1 van de leiders van Candor. Aan hem vertel ik het verhaal. Hij knikt. 'We blijven wachten' antwoord hij. 'Ik help ook wel mee' zegt Callum. Het enige wat ik kan doen is knikken. Samen met mij rent Callum naar de vrouw. Ik vouw mijn handen onder het lichaam. 1 onder haar nek en 1 onder haar knieen. Dan sta ik op. Callum loopt voorop en houd de deur open. Ik loop met Floors lichaam de trap af. Als we naar buiten lopen, komen er twee leden van Amity aanrennen. 1 daarvan neemt het lichaam van Floor over, de ander rent naar iets of iemand achter mij. Als ik mij omdraai zie ik dat het Florene is, die ook een lichaam van een meisje uit Amity vast heeft. Naast haar lopen een man en een vrouw, allebei aan het huilen. Als bijde meisjes van ons zijn over genomen staan we een beetje onwennig tegen over elkaar. 'Dit was het dus' zeg ik. Ze knikt. Ik geef haar een knuffel en begin nog meer te huilen. 'Zullen we elkaar nog eens zien?' vraag ik. 'Misschien' antwoord ze. Dan voel ik een hand op mijn schouder. Het is de hand van Callum. 'We moeten gaan, ze wachten op ons' Zegt hij. 'Nog 1 ding' antwoord ik. Ik loop naar Florene toe. 'Ik heb ervoor gezorgd dat je in Amity komt, sorry als je het niet wou' Fluister ik in haar oor. Dan ren ik naar Callum. Hij slaat een arm om mij heen. Ik draai mij nog 1 keer omen zwaai naar Flore. Dan loop ik samen met Callum naar de bus van Candor.

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Katharina Rosanna Hale

Ik let niet op de meisjes die op de grond liggen. Ik let niet op de gesmoorde kreten die de kamer vullen. De gebroken geluiden van mensen die hun dierbare hebben verloren. Ik kijk naar Eric en naar het zelfgenoegzame glimlachje wat op zijn gezicht rust. Hij staat nochelant tegen de muur aan, Ik pak een mes wat op de grond ligt en werp het naar het stuk muur naast hem. Hij raakt de muur, vlak naast zijn hoofd. Hij heeft niet bewogen. Ik loop in grote passen naar hem toe.
"Jij bent nog niet van me af!" Ik duw hem tegen zijn schouders en hij wankelt maar vind zijn evenwicht terug.
"Ik zou oppassen meisje" zegt hij, hij kijkt naar mij alsof ik een klein meisje ben.
"Voor wie?" Vraag ik terwijl ik de zaal rond kijk.
"Ik zie hier niemand hoor" en hij rolt met zijn ogen.
"Eric, misschien ben ik niet degene die moet oppassen. Misschien ben jij dat wel" en ik loop naar een Candor vrouw toe die zich huilend over het lichaam van haar dochter werpt.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Callum jones

Ik neem Aloeway mee naar het busje van Candor, terwijl de tranen stil over haar wangen lopen. 'Ssssh, het komt goed, het komt goed, rustig maar' zeg ik, terwijl ik met een hand over haar arm wrijf. We stappen in en lopen zo ver mogelijk naar achter. Aloeway krult zich op en gaat tegen mij aanliggen. Ik strijk gedachteloos over haar arm. Na een tijdje merk ik dat ze in slaap is gevallen. Een klein glimlachje speelt om mijn lippen. Ik kijk naar haar, ze lijkt zo fragiel, maar ik weet dat dat niet zo is. 'Ligt ze te slapen?' fluistert een stem achter mij. Ik draai mij om, voor zover dat lukt. achter mij zit een meisje. 'Julie Claire Jingle' zegt ze, terwijl ze een hand uitsteekt. Een beetje onwennig schud ik die. 'Callum Jones' zeg ik. 'En zij?' vraagt ze. 'Aloeway Dawnse' antwoord ik. Dan opent Aloeway haar ogen. 'Hallo, lekker geslapen?' vraag ik. 'Nee' zegt ze zacht. Ik trek een wenkbrauw op. 'Waarom niet?' vraag ik, terwijl ik een pluk haar achter haar oor doe. 'Nachtmerrie, soort van' zegt ze. 'Als je wil, mag je nog even liggen hoor' zeg ik. Ze zakt tot mijn verbazing weer terug. Even later ligt ze weer te slapen.

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Julian Evans

Ik zit verdoofd in het busje van Eruditie. Ik zie de hele tijd voor mij hoe Floor in elkaar zakt. 'Hoi' zegt iemand, die met een pof naast mij komt zitten. 'Hey' zeg ik tegen het meisje. 'Mag ik vragen wie jij bent?' zeg ik tegen het meisje. 'Ik ben Suzanna Romy Crowley aangenaam' zegt ze, terwijl ze een hand uitsteekt. 'Julian Evans' antwoord ik, terwijl ik haar hand schudt. 'I know, heb je wel eens op school zien lopen' antwoord ze. Ik knik. 'Kende je 1 van die meisjes?' vraag ik. 'Ja, eentje' antwoord ze.

[ bericht aangepast op 15 juni 2014 - 13:48 ]

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Evan Mehone


Na de ceremonie ging alles zo snel. De Dauntless leider wou zes meisjes afvoeren. Florene rende naar voren en begon allerlei dingen te schreeuwen. Er werd een pistool tegen haar slaap gedrukt. Even later stond er een ander meisje naast die ook tegen de man begon te schreeuwen. Daarna werden ze allemaal in stoelen gedrukt, en werden de meisjes in hun rug gestoken. Florene hielp de ouders van verschillende meisjes. Ik sta op en ren de richting op waar ze heen gingen. Na even rennen zie ik Florene huilend staan. Ik ga naast haar staan. 'Gaat het?' haar mooie bruine ogen kijken me betraand aan.

[ bericht aangepast op 15 juni 2014 - 11:28 ]

Some infinities ar bigger than other. -John Green. [Redrosex -> Solise.

Florene Hannah Jylle

"Die klootzak!" schreeuw ik.
"Ik haat hem, ik haat hem!" ik begin nog harder te huilen dan ik al deed. Plotseling geeft Evan me een knuffel, ik schrik ervan. Ik hou er niet van als jongens me aanraken, het doet me aan hem denken. Maar dit keer voelt het fijn, hij steunt me, geeft me kracht.
"Ik haat hem zo" huil ik.
"Ik weet het, je hoeft nu niet meer bij hem te zijn" ergens heb ik het gevoel dat hij het weet wat er is gebeurd tussen Eric en mij. Ik hoor voetstappen achter me. Ik draai me voorzichtig om en zie de afgevaardigde van Amity.
"Gaat het al wat beter met je?" vraagt hij. Ik knik, nu wel. Ik voel mijn hand die zachtjes de hand van Evan aanraakt.
"Ben je klaar om te gaan?" eerst snap ik niet waarheen, maar we gaan natuurlijk naar Amity. Ik volg de man en we komen bij een busje aan, niet heel groot, maar er staan er meer dus daardoor kunnen ze iedereen vervoeren. Iemand begeleidt me met zijn hand naar een van de busjes en de deur wordt opengedaan. Ik ga op een stoel zitten en Evan komt zonder iets te zeggen naast me zitten. Ik denk aan alles wat er is gebeurd vandaag en ik voel mijn ogen langzaam dicht glijden.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."