[200] Divergent RPG ||Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 28 juni 2014 - 19:56 ]

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Cecilia Liana Exta

Voor mijn gevoel is een dag nog nooit zo snel gegaan. Voor mijn gevoel heb ik nog nooit zo slecht opgelet tijdens de lessen. Alles gaat aan me voorbij. Ik ga naar de les, ik ga naar de volgende les en ik ga naar die daarna. Ik kan nog net zelfstandig lopen, al voelt het alsof iemand anders mijn benen bestuurd. Ik zou niet kunnen zeggen dat ik blind ben, maar ik zou ook niet kunnen zeggen dat ik iets zie. Elke les ga ik naast Ilona zitten. Het gaat automatisch, maar het is vreemd. Nog nooit hebben we naast elkaar gezeten en nu lijkt het wel alsof we handelen vanuit ons instinct. Alsof we toch een zusterliefde hebben, of verbeeld ik me dat maar?
Opeens voel ik een raar geduw aan mijn schouder. Als ik omkijk, zie ik Ilona. Ze trekt aan mijn schouder. Even ben ik verbaast. Zou ze toch iets gaan zeggen? Zou ze nog even naar me lachen? Helaas blijft haar blik strak en zijn de woorden die ze zegt alles behalve hetgene wat ik wil horen.
'Je naam wordt geroepen. Volgens mij moet je gaan.' De eerste zin die ze zegt, klinkt verbaasd. Alsof het raar is dat ik zo erg in mezelf ben gekeerd dat ik niets kan horen. In haar tweede zin zit iets anders. Een bittere ondertoon. Alsof ze wilt zeggen dat ze het jammer vindt. Na een paar minuten sta ik op. Ik ben veel te laat maar ook te verbrouwereerd om goed te reageren. Pas nu besef ik me dat we al in de kantine zitten. Ik wordt naar een kamertje geleid. Een vrouw zit afwachtend op een krukje. Na één blik op haar houding, kleding en uiterlijk weet ik het al. Abnegation. Als ik naar haar toe schuifel kijkt ze op. Haar blik staat argwanend, maar zoals het gaat in Abnegation zegt ze niets. Als ze niet in Abnegation had gezeten had ze een spottende opmerking gemaakt over een Erudite meisje die te laat komt, maar dat doet ze dus niet. Ze is immers iemand van Abnegation. Ik neem plaats op de stoel en probeer het mezelf gemakkelijk te maken. Over de test ben ik niet ongerust, maar wel over alles wat daarna komt.

Callum Jones

Ik sta in de ruimtes waar de toiletten zijn. snel kijk ik om mij heen. dan trek ik mijn mouw een beetje op. Het armbandje dat ik gevonden heb toen ik 6 was, komt tevoorschijn. Ik strijk er snel met een vinger overheen. Als ik achter mij een deur open hoor gaan, trek ik snel mijn mouw omlaag. Ik draai mij om. Daar staat een meisje uit Dauntless. Ik buig mijn hoofd een beetje als groet en loop dan langs haar naar de kantine. De test begint zo. Ik loop naar de tafel van zelfverloochening en ga zitten. Ik kijk de kantine rond. Overal zie ik lijkbleke gezichten. Als ik iemands blik vang kijk ik weer weg. Het is hetzelfde meisje die ik ook tegenkwam in de toiletten. Ik hoor iedereen kletsen. Behalve bij de zelfverloocheningstafel. Wij moeten ons rustig gedragen, zodat wij anderen niet tot last zouden zijn. Ondertussen denk ik na over de factie die ik kan krijgen. Eruditie? Ben ik daar wel slim genoeg voor? En Amity? Zou ik aardig genoeg zijn? Dan hoor ik mijn naam. Ik kijk op. Dan merk ik dat het de namen zijn voor de persoonlijksheidstest. ik sta op en loop rustig naar de deur. Ik adem rustig in en uit. Althans dat probeer ik. Maar alsnog voel ik mijn handen trillen en mijn hart bonzen. Als ik het kamertje inloop zit daar iemand uit vriendschap. 'Hallo' zeg ik zacht.


(als je meerdere personages hebt, mag je dan ook ze allemaal/degene waarmee je wil schrijven in 1 post zetten? of moet je 1 personage per post doen?)

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Florene Hannah Jylle

Ik loop door de gangen, mijn blik blijft hangen bij een jongen uit Abnegation, Evan heet hij. Hij staart me aan, zoals hij de afgelopen tijd vaak doet. Ik glimlach voorzichtig naar hem maar hij kijkt al weer weg. Ik blijf een beetje hulpeloos tegen de muur aanstaan en schrik van Anna die plotseling naast me staat. Ik schrik de laatste tijd van alles, omdat hij het kan zijn die me plotseling komt kwellen. Haar rode krullen zitten warrig en haar wangen zijn rood.
"Heb je gerend?" Vraag ik, en ik zet het masker op wat ik altijd opzet. Het masker wat het onzekere, verscheurde en gebroken karakter verbergt. Ik zou alles aan Anna kunnen vertellen, maar ze is zo onwetend, heeft zo'n mooie kijk op de wereld. Die wil ik niet laten verpesten door problemen waar ik zelf last van heb. Ze is beschermd, beschermd door haar positiviteit en onwetendheid. Ik wou dat ik zo'n mooie beschermengel had. Maar sommige dingen zijn anderen niet gegund. Sommige mensen zijn niet goed genoeg om zoiets gegund te krijgen.
"Ik wilde afscheid van je nemen" natuurlijk neemt ze afscheid van me, natuurlijk gaat ze weg uit Dauntless. Ze is een vogel die gevangen zit in een ijzeren kooi en mensen moet achterlaten om eruit weg te vliegen.

[ bericht aangepast op 28 mei 2014 - 20:47 ]

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

aloeway dawnse

Ik spring uit de treinen ren een paar passen om de vaart die ik krijg kwijt te raken. Ik loop de school in. Als ik langs het toilet kom loop ik even naar binnen. De reden? Callum staat daar. Als ik de deur opendoe zie ik hoe hij zich verschrikt omdraait. Hij buigt snel zijn hoofd en loopt de deur uit. Ik zie hoe hij zijn mouw goed doet. En ook waarom. In een fractie van een seconde zie ik een bruin armbandje. Ik grijns. Dan kijk ik in de spiegel, en veeg met mijn vinger een beetje uitgelopen mascara weg. Dan loop ik naar de kantine. Als ik langs Florene en Anna loop roep ik 'Hoi'. dan loop ik weer verder. Ik ga bij de tafel van de onverschrokkenen zitten. Ze zijn een spelletje aan het spelen. Ik ga in de vensterbank zitten en kijk de kantine rond. Als mijn blik die van Callum kruist wend ik snel mijn blik af. Waaromkrijg ik zo'n raar gevoel in mijn maag als ik hem zie? Ondertussen worden er mensen weggeroepen voor de test. Ik zie hoe Callum opstaat en ik volg hem met mijn blik. Dan schrik ik op. Mijn naam wordt genoemd. En hij wordt voor de zoveelste keer fout uitgesproken. Als ik langs een jongen uit Dauntless loop zegt hij 'Hey, sneeuwpop' wat hem een klap in zijn gezicht oplevert. Dan loop ik door naar de ruimtes waar de test wordt afgenomen. Als ik naar binnen loop zit daar een vrouw uit zelfverloochening. 'Hallo, mevrouw.....?' zeg ik. 'Noem mij maar Natasha' zegt ze met een zachte maar sterke stem.

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Julie Claire Jingle

Ik klop zachtjes op de deur.
"Kom binnen" zegt iemand met een schorre stem. Ik doe de deur open en zie niet iemand uit Abnegation, zoals ik had verwacht maar een vrouw uit Dauntless.
"Hey" zeg ik terwijl ik naar mezelf in de spiegel kijk. Ik heb een okergele broek aan met een Bordeaux rood vest erop, mijn huid is bleek en mijn blonde haar hangt langs mijn schouders. Mijn handen trillen.
"Ga zitten" ik kijk naar de stoel en twijfel of ik moet gaan zitten. Ik zet een stap en opeens wil ik niet meer lopen, ik wil gewoon wegrennen en nooit meer terug komen. De tijd over me heen laten lopen.
"Ga zitten" herhaalt ze ongeduldig. Ik ga nu wel op de stoel zitten.
"Wat gaat er gebeuren?" Vraag ik.
"Dat mag ik niet vertellen" ze geeft me een bekertje met raar ruikend spul erin. Ik kijk er wantrouwig naar het spul.
"Drink op" ik wacht een paar tellen en besluit dan dat ik het wel op kan drinken. Ik drink hem in een slok leeg en gelijk verdwijnt de omgeving en ben ik in dezelfde kamer als net, alleen is de vrouw weg. Ik sta op uit de stoel en zie een mes en een stuk brood liggen.
"Kies" zegt een stem die ik herken als mijn eigen stem, ik kijk waar hij vandaan komt en ik zie niets. Geen persoon, geen luidspreker.
"Waarom?" Ik voel me stom om zo door de lege zaal te roepen.
"Kies" zegt de stem weer. Ik loop naar voren zonder te weten wat ik wil pakken en opeens sta ik met het mes en het brood in mijn hand. Ik zie een hond op me afkomen, hij ontbloot zijn tanden grommend. Ik gooi het stuk brood op de grond, en hij valt het aan net zoals een uitgehongerde eten zal aanvallen. Dan werp ik het mes in de richting van zijn hart. Ik raak, de hond piept nog even en daarna verdwijnt de omgeving. Ik knipper met mijn ogen en zie de vrouw weer staan.
"Wat is mijn uitslag?" Ik wil heel graag weten waar ik voor de rest van mijn leven opgesloten moet zitten.
"Dat weet je morgen pas" zegt ze en ik kijk haar verbaasd aan.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Cecilia Liana Exta

Recht voor me staat een klein, bescheiden tafeltje. Daar bovenop liggen twee voorwerpen.Een blok kaas en een mes.
'Kies.' Zegt een stem die me ergens bekend voorkomt. Het ergert me dat ik niet weet wie de eigenaar van de stem is.
Dan concentreer ik me weer op de voorwerpen. Ineens voel ik me heel onrustig worden. Stel dat ik de verkeerde keuze maak? Ik heb maar één kans, maar ik begrijp het niet. Kan de test die je leven gaat bepalen niet een beetje duidelijker zijn?
De kaas past niet bij mij. Hij is te zacht.
Het mes past ook niet bij mij. Wat zou ik moeten doen met een mes? Verbergen?
Daarom kies ik niets. Zou dat een optie zijn? Stel dat ik nu alles verpest. Ik ben bang om het te verpesten.
Opeens kijk ik verschrikt op. Eerst is het alleen een wazige vlek, maar als mijn ogen het beeld scherp stellen begint de wazige vlek te lijken op een enorme, blaffende hond. Mijn ogen worden groot en automatisch deins ik achteruit. Mijn lichaam verkeert in schoktoestand.
Dan rend de hond opeens weg. De andere kant op. Recht op een klein kind af. Verstard blijf ik stilstaan. Ik kan niets doen, mijn benen lijken wel vastgelijmd aan de grond. Ik kan niets voor haar betekenen.
Zwetend wordt ik wakker in de stoel waar ik in zat. Gelijk kijk ik de vrouw aan. Ik wil haar van alles vragen, maar er komt geen zinnig woord uit mijn mond.
'De uitslag hoor je morgen.' Zegt ze als ze doorheeft dat ik niets ga zeggen.
'Maar, hoe kan dat dan? Je krijgt de uitslag toch gelijk. Ik begrijp er niets van. Deed ik het wel goed. Hoe kan ik het goed hebben gedaan als ik me niet eens heb verroerd. Ik heb nergens voor gekozen. Ik....' Ik stop gelijk met praten als ik de blik zie van de vrouw die de test heeft afgenomen. Het is een echte sorry blik, oftewel. Er gaat niets meer uit haar mond komen.

Victoria "Vic" Blaze Stoker

Zodra mijn naam genoemd word loop ik het kleine kamertje in. Midden in de kamer staat een soort tandarts stoel. Op het krukje er naast zit een vrouw uit Dauntless, ik heb haar wel eens rond zien lopen, volgens mij heet ze Cara. Als ik verder de kamer in loop schiet haar hoofd omhoog. "Ah, Victoria-," "Vic... het is Vic." Onderbreek ik haar. Ze knikt. "Vic, neem plaats." Zelfverzekerd ga ik in de stoel zitten. Waarom zou ik zenuwachtig zijn? Veel mensen weten niet wat hun te wachten staan, wat hun uitslag is. Maar ik weet zeker dat ik Dauntless ben. Cara duwt een glaasje met een raar goedje in mijn hand. "Drink op." Zonder verdere vragen te stellen drink ik het goedje op. 
Opeens sta ik alleen in de kamer, met een tafeltje met twee voorwerpen erop voor mij. De een is een mes, de ander een blok kaas. "Kies," hoor ik mijn eigen stem zeggen. Zonder twijfel kies ik voor het mes. Ik weet misschien niet wat er gaat gebeuren, maar een mes lijkt mij een beter verdediging dan een stuk kaas. De scene veranderd en voor mij staat een wilde hond. Ik zucht diep en zet rustig een stap naar voor. De hond gaat alleen nog maar wilder blaffen. Denk na Vic, hoe ga je dit oplossen? Door snel te handelen. Voordat de hond door heeft wat er gebeurd ben ik al naar voor gesprongen en duw het mes door zijn borst. Meteen voel ik de hond onder mij stoppen met bewegen. 
Ik open mijn ogen en ik ben weer in de kamer met Cara. "Blijf nog even zitten. Je kan je wat misselijk voelen als je opstaat." Toch sta ik op en een golf van misselijkheid overspoelt me, maar ik laat niks merken. "Wat is mijn uitslag?" Vraag ik. "Dat hoor je morgen pas." Antwoord Cara. Ik knik en loop het kamertje uit richting de kantine. 

Now life has killed the dream I dreamed

Zara Hogan

Samen met de andere Abnegation zestienjarigen zit ik aan een tafel.
Er worden steeds andere namen genoemd.
Op een gegeven moment word ik zachtjes aangestoten.
'Het is jouw beurt', hoor ik iemand zeggen.
Ik sta op en ga naar het kamertje waar mijn test afgenomen wordt.
Ik doe stilletjes de deur open.
In het kamertje zit een vrouw uit Erudite.
Ik ga in de stoel zitten en krijg een bekertje in mijn handen gedrukt.
'Drink op', zegt de Erudite met harde stem.
Voorzichtig drink ik het bekertje leeg.
Opeens is de vrouw verdwenen en is de kamer leeg.
Voor me verschijnt een tafel met twee borden.
Op het ene bord ligt kaas, op het andere bord een mes.
"Kies", hoor ik iemand zeggen. Als ik even niks doe zegt de stem nog een keer "kies".
Ik loop naar voren en pak de kaas.
Alles wordt even wazig en als alles weer helder is staat er een wilde hond voor me.
Ik deins achteruit, maar bedenk me dan dat ik niet zo egoïstisch moet doen.
Ik zet weer een stap naar voren.
Plotseling rent de hond weg, naar een plaats rechts van mij.
Ik draai en zie dat de hond grommend op een klein kindje afrent.
Snel ren ik ook naar het kindje toe en ik werp mezelf ervoor.
Ik hoor de hond nog grommen en dan wordt alles zwart.
Langzaam krijg ik weer iets te zien.
Ik ben klaar met de test.
Ik vraag wanneer ik de uitslag van de test krijg.
'Morgen', antwoordt de vrouw.
Ik knik en loop weer terug naar de kantine.

be gay do crimes

Gabriëlle Catherina Poats
Zenuwachtig kijk ik om me heen. De kantine is druk, zoals altijd. De kinderen uit Dauntless gillen en schreeuwen. In tegenstelling tot mij. Ik zeg niks, durf niet eens oogcontact te maken. Het liefst pak ik nu een boek, maar dat mag niet. Ik mag zelfs niet stil zijn, maar dat zijn de Dauntless kinderen wel van me gewend.
Tijdens de vakken die we vandaag hadden, heb ik nog nooit zo hard mijn best gedaan. Ik wilde niet nadenken over de test, dus probeerde ik ergens anders aan te denken. Wat hielp, tot we werk voor ons zelf moesten maken. Door mijn sociale leven buiten school had ik dat natuurlijk allang af. 15 minuten lang denken over de test, en nu ook weer. Ik heb alle boeken die er in Dauntless over de test zijn uitgekamd, maar er stond vrijwel niks in. Ze mogen niks vertellen, noch schrijven.
Ik hoop dat mijn testuitslag Erudite is. En anders zou Abnegation ook goed zijn. Maar ik denk en hoop op Erudite.
Er worden weer 10 namen opgenoemd.
"Aloeway Dawnse... Zara Hogan... Gabriëlle Poats... Victoria Stoker..."
Ik schrik op als ik merk dat mijn naam er bij zit. In mijn haast om uit de kantine te komen, trap ik mijn stoel omver. Een paar kinderen lachen. Met een hoofd zo rood als een tomaat loop ik snel de andere kinderen achterna. Mijn handen trillen zo erg dat ik de deur van het kamertje nauwelijks open krijg.
De kamer is niet heel groot, er staan allemaal computers waar draden uit hangen. In het midden staat een stoel, zo een die ze ook bij de tandarts hebben. Niet dat Dauntless vaak naar de tandarts gaat, maar ik herken het uit de plaatjes van boeken die ik lees. De muur is bedekt met spiegels. Naast de stoel zit een vrouw uit Abnegation op een krukje, in haar hand heeft ze een bekertje met blauwe vloeistof. Ik heb gehoord dat ik die moet opdrinken.
Voor een moment kijk ik naar mijn spiegelbeeld, en ik voel de afkeurende blik van de vrouw op me branden. Natuurlijk, in Abnegation mogen ze niet in spiegels kijken. Ik voel hoe ik rood word van schaamte, en ga gauw in de stoel zitten. De vrouw duwt me zachtjes naar beneden zodat ik lig. Ze maakt allemaal draden vast aan mijn voorhoofd. Ik weet dat het zo hoort, maar toch voel ik me niet fijn.
"Het doet geen pijn." De vrouw glimlacht geruststellend. Ik probeer terug te glimlachen, maar mijn mond werkt niet mee.
"Hier, drink op." Ze geeft me het bekertje aan. Ik knik en drink de vloeistof in één keer op. Ik ga terug liggen, en voel na een paar seconden hoe alles zwart wordt...

lisa's eyes, once so magnetic, now just look empty

Julian Evans

Als de les voorbij is loop ik naar de kantine. Daar aangekomen doe ik voor de gein mee met een handklapspelletje. Dan hoor ik mijn naam. Ik sta op en loop naar de man uit zelfverloochening die mijn naam voorleest. Hij wijst de kamer aan waar ik in moet. Als ik naar binnen loop zit daar een man uit zelfverloochening. Ik loop op hem af om hem te begroeten met een knuffel. Dan bedenk ik mij dat men in zelfverloochening elkaar begroet door het hoofd te buigen. Dus ik laat mijn armen zakken en buig lichtjes mijn hoofd. 'Hallo meneer' zeg ik. 'Noem mij maar Alex' zegt de man. Ik knik. 'Kom hier maar zitten en drink dit maar op' Hij wijst op de stoel terwijl hij een flesje vasthoudt met blauwe vloeistof erin. Ik ga in de stoel zitten terwijl ik mijn hart voel bonzen. Ik pak het flesje aan en drink het langzaam op. Dan ga ik ontspannen liggen. En terwijl ik dat doe wordt het zwart.


Als ik weer wakker ben is de man verdwenen. Ik sta op en loop naar de deur. Als ik die open doe sta ik om een of andere gelijk in de kantine. Op de tafel voor mij staat een tafel met twee manden waarin een stuk kaas en een mes liggen. 'Kies' hoor ik een stem. Ik frons. 'Wat is de reden dat ik moet kiezen?' vraag ik. 'Kies nou maar.' Ik haal mijn schouders op en loop naar de manden. Ik pak het mes en het stuk kaas. De tafel verdwijnt. Als ik gegrom achter mij hoor draai ik mij om. Daar staat een hond. 'Volgens mij heb jij trek' zeg ik. Ik snij een stuk kaas af en gooi het naar de hond. Zelf eet ik de andere helft op. Dan wordt alles zwart.

Als ik wakker wordt en Alex aankijk verwacht ik dat hij mij mijn uitslag verteld. 'Wat heb ik?' vraag ik uiteindelijk. 'Dat...dat hoor je morgen' zegt hij. Ik haal mijn schouders op en stap van de stoel. Ik loop naar de deur en dan door naar de kantine. Daar aangekomen ga ik naast Evan zitten.

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Vasilissa Lissa Sage

Na de lessen moeten we in de kantine wachten tot we naar onze test moeten.
Ik zit tussen de andere Dauntless kinderen die allemaal schreeuwen en hyper zijn.
Ik zit gewoon rustig te wachten tot het mijn beurt is.
Als er weer namen worden opgenoemd let ik even op.
Ik spring overeind als ik mijn naam hoor en samen met de anderen loop ik naar de Abnegation man voorin de kantine.
We worden allemaal naar een ander kamertje gebracht.
Ik blijf als laatste over. Uiteindelijk belandt ook ik in een klein kamertje.
De vrouw die al binnen zit is overduidelijk Abnegation.
Ze heeft grijze kleren aan en zegt alleen de dingen die nodig zijn om te zeggen.
Die dingen houden in: ze zegt dat ik op een tandartsachtige stoel moet gaan zitten, een bekertje drinken en doen wat ik denk dat de goede oplossing is.
Ik doe braaf wat de vrouw zegt.
Ik ga zitten drink het bekertje leeg.
Zonder verder nog iets te doen, wordt alles zwart.
Als ik weer bij kom ben ik nog steeds in de kamer van net, alleen staat er nu een klein tafeltje met twee borden.
Één met een mes, de andere heeft een brok kaas.
'Kies' hoor ik mijn eigen stem zeggen.
Ik loop naar het tafeltje en twijfel.
Wat zou het goede antwoord zijn?
Veel tijd om te twijfelen krijg ik niet, want het tafeltje en de borden beginnen langzaam te vervagen.
Vlak voor de kaas helemaal verdwenen is, grijp ik hem vast.
Met een zachte 'plop' verdwijnt ook het laatste beetje tafel.
Op de plaats van de tafel staat nu een hond.
En niet gewoon een hond. Nee, het zou me niets verbazen als hij hondsdol was.
Hij kwijlde en het enige wat hij deed was grommen.
Ik smeet de kaas naar hem toe en rende toen weg.
Alles werd vager en ik was weer in de tandarts stoel.
Meteen vroeg ik war de uitslag van de test was.
Het enige antwoord dat ik kreeg was: 'morgen'.
Ik knikte teleurgesteld en liep terug naar de kantine.

be gay do crimes

Florene Hannah Jylle

Ik ga aan de tafel zitten bij de andere mensen uit Dauntless. Zij praten, ik ben stil. Natuurlijk ben ik stil, ik ben altijd stil. Ik kijk naar iedereen, bedenk hoe ze zijn. Alles om maar niet aan de test te denken, aan mijn leven erna. Altijd bij Eric. Vroeger zei hij altijd dat hij van me hield, dat hij me zou beschermen. Ik vertrouwde hem. Ik vertrouwde hem omdat ik niemand had om te vertrouwen. Nu nog steeds niet. Mijn ouders zijn vermoord, omdat ze Divergent waren. Hij stelde me gerust, hij gaf me het gevoel dat het allemaal nog goed kon komen, en nu een paar jaar later. Nu kan ik dat gevoel niet meer hebben, kan het niet meer in mijn leven bestaan.

Ik wacht op een vogel die langs komt vliegen om me te bevrijden, de vogel die mijn hand vast moet pakken en me uit mijn kooi moet trekken.


Dan pas besef ik het. Ik ben geen vogel die gevangen zit, ik ben een vogel die de vleugels niet heeft om weg te kunnen vliegen.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Julie Claire Jingle [ugh heb ik ooit een personage Julie Jingle kunnen noemen?]

"Dat kan niet, ik moet het nu weten!" Ik kijk haar wanhopig aan.
"Je weet het morgen pas" zegt ze weer.
"Alsjeblieft, ik moet het weten. Ik moet het echt weten!" Ik raak haar schouder aan. Opeens sta ik tegen de muur aangedrukt, haar onderarm drukt tegen mijn keel aan. Ik begin te gillen en zij drukt haar arm nog harder tegen mijn keel aan.
"Stttt luister!" Sist ze, haar ogen staan dringend. Ik probeer mezelf los te rukken.
"Ik zou het niet proberen, ik heb veel mensen pijn gedaan in mijn leven dus vind ik het geen probleem om dat nu weer te doen" ik blijf stil staan. Te stil. Zij staat dichtbij. Te dichtbij.
"Je moet hier weg" zegt ze.
"Weg, uit dit gebouw?" Vraag ik haar twijfelend, niet helemaal zeker wetend of ze wel goed in haar hoofd is.
"Nee" ik zie haar op haar lip bijten.
"Uit Amity" vraag ik in een laatste poging het antwoord te raden.
"Nee Julie. Je moet weg uit de stad" zegt ze zacht, zo zacht dat niemand anders het zou kunnen horen. Zo zacht dat ik het zelf bijna niet hoor.
"Wat?" Ze haalt haar hand weg en staat daar, alsof er niets gebeurd is.
"Je kunt gaan" zegt ze kortaf. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Of ik moet wegrennen. Blijven staan en het vuur over me heen laten gaan. Ik loop langzaam naar de deur, zonder zelf te weten of ik wel zo langzaam wil gaan. Net voordat ik de deur open fluistert ze iets.
"Je bent in gevaar. Je moet opvallen zonder dat je hen opvalt" zegt ze zonder dat ik er iets van begrijp.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Callum Jones


Als ik een kamer inloop, zit daar een vrouw uit Amity. ' Hallo' zeg ik zacht, mijn hoofd buigend. 'Hallo' zegt ze opgewekt. 'Ga maar zitten, en drink dit maar op' zegt ze, terwijl ik in de stoel ga zitten. Ik kijk naar 'dit' het is een glazen flesje met blauwe inhoud, zo blauw als de ogen van het meisje uit dauntless, die ik tegen kwam in de toiletten, en die naar mij keek in de kantine. Ik schud ongemerkt mijn hoofd. Ik moet nu mijn hoofd bij de test houden, niet bij een meisje uit een factie, die ik waarschijnlijk niet meer zal zien. Ik ga zitten, neem een teug lucht, en drink het op. Het laatste wat ik merk is dat de vrouw mij tegenhoudt omdat ik anders hard in de stoel terecht was gekomen.


Als ik mijn ogen open doe, is alles in de kamer weg, behalve de stoel. Ik sta op en loop naar de deur. Als ik die opendoe sta ik in de kantine. Buiten sneeuwt het. Ik zie een tafel met 2 manden erop. Langzaam loop ik ernaar toe. Als ik erin kijk zie ik in de ene mand kaas liggen. en in de andere een mes. Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Kies' zegt een stem achter mij. Ik draai mij om, maar nergens staat iemand. ' Kies' zegt de stem weer. ' Wat is de reden dat ik moet kiezen?' vraag ik, okal is nieuwsgierigheid in zelfverloochening vreemd. 'Kies!' gilt de stem. Ik pak de kaas eruit. als ik dat doe verdwijnen de manden en de tafel. Als ik achter mij gegrom hoor draai ik mij om. achter mij staat een hond. Hij loopt grommend op mij af. Ik loop achteruit, denkend aan iets wat ik in biologie heb geleerd. Een hond ruikt angst. Als ik tegen de muur sta met mijn rug, breek ik een stuk kaas af. Maar voor ik het gooi bedenk ik mij iets. Honden kunnen ziek worden van een te groot stuk kaas. Ik maak het stuk kleiner en gooi het naar de hond. Als de hond het stuk kaas aanvalt, verdwijnt alles ineens.

Als ik weer wakker wordt, zit de vrouw uit Amity naast mij, met een waterig glimlachje. ' Wat is mijn uitslag?' vraag ik zacht. 'Dat hoor je morgen' zegt ze. Ze haalt alle plakkertjes los en helpt mij opstaan. Ik loop versufd naar de kantine en ga naast Zara zitten.

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Florene Hannah Jylle

Ik hoor mijn naam en sta op, ik weet precies waar ik naartoe moet lopen. Ik heb dit stukje al vaak gelopen om te kijken wat voor gevoel het geeft, maar dit voelt toch iets anders. Toen voelde ik niets, ik liep gewoon. Nu voel ik iets anders, nu voel ik me gevangen, heb ik het gevoel dat ik niet meer weg kan gaan. Ik open langzaam de deur, als ik zou op letten zou ik merken dat hij een klein beetje piept, maar nu let ik niet op.
"Hallo" zegt een vrouw uit Abnegation met een lage heldere stem.
"Hey" probeer ik rustig over te komen, maar mijn trillende handen beweren iets anders.
"Ga maar zitten" ik ga op de stoel zitten die comfortabeler is dan ik had verwacht. Ik wil vragen wat er gaat gebeuren, maar als ze dat wist zou ze het dan ook aan mij vertellen? Ze geeft me een bekertje aan en ik verwacht dat ik het moet opdrinken dus ik drink het op voordat ze zegt dat ik het moet opdrinken. De vrouw begint iets te vertellen maar ik kan mijn aandacht er niet bijhouden. Ik adem diep in en dan wordt alles zwart.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."