[200] Divergent RPG ||Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 28 juni 2014 - 19:56 ]

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Suzanna Romy Crowley

Ik hoor de deur weer open gaan maar ik negeer het, als hij het weer is heeft hij zo'n groot probleem. Ik draai me om en ik had gelijk, hij staat grijnzend in de deuropening.
"Je schatje" ik zie Julian naar mij kijken.
"Nee niet dat schatje, ook al kan zij er ook wat van.." ik zie hem een bedenkend gezicht trekken.
"Wat?" hoor ik Julian zeggen met een geërgerde ondertoon in zijn stem.
"Ze zoent lekker, je chickie" hoor ik hem zeggen en ik hoor dat Julian sneller begint te ademen.
"Wist je dat nog niet, je dacht toch echt niet dat ze het had uitgemaakt omdat ze vond dat jij beter verdiende?" zegt hij met een ondertoon in zijn stem alsof hij tegen een kleuter praat.
"Ik heb hem gewaarschuwd.." fluister ik in Julian's oor en ik loop richting de jongen toe. Voordat hij beseft wat ik ga doen geef ik hem een klap in zijn gezicht, en nog een. Ik steek mijn voet omhoog in een poging om hem te trappen maar hij pakt hem vast. Ik probeer met mijn andere voet tegen zijn kaak te schoppen, het lukt maar mijn hoofd knalt wel tegen de grond omdat nu geen been meer op de grond staat. Ik krimp in elkaar van de pijn maar sta daarna weer met gebalde vuisten op, Bart staat ook op. Ik wil mijn vuist in de richting van zijn gezicht brengen alleen wordt mijn arm vastgepakt. Ik draai me met een ruk om en kijk in het gezicht van een brede man. Mijn andere arm wordt ook vastgepakt en ik zie Bart grijnzen.
"Wat!! Je moet hem pakken, weet je wat hij gedaan heeft! De klootzak!" ik begin te spartelen en voel daarna iets in mijn arm. Ik kijk naar een vrouw die langzaam iets in mijn arm spuit.
"Wat is..." maar ik kan mijn zin niet afmaken omdat alles langzaam zwart wordt.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Julian Evans

Ik zit versteend toe te kijken hoe Suzanna een spuit in haar arm krijgt en in mekaar zakt. Ik wil het bed uitstappen, om naar Suzanna te gaan, maar ik word tegen gehouden. Dan zijn alleen Bart en ik in de kamer. Ik kijk hem aan. 'Is, is Cecila ook hier?' zeg ik. Ik zie haar vrolijke gezicht zo voor mij. Helderblauwe ogen, donker bruin, krullend haar, dat haar gezicht omlijst. En smalle fijne lippen, die altijd in een glimlach stonden. Hij knikt. 'Ze is ook hier, maar denk maar niet dat ze ooit nog jou leuk vind, met dat litteken' grijnst hij. 'Ze heeft zelf tegen mij gezegd dat ze geen vriendje met een belachelijk gezicht wou' Dan loopt hij weg. Ik trek mijn knieen op, en leg mijn armen op mijn knieen. Even later komt de man binnen, die Suzanna mee heeft genomen. 'Zij deed niks! Ze deed helemaal niks! Hij deed het! nog voordat hij hier kwam heeft hij het al verpest! Door wie lig ik hier? Door hem! Maar inplaats daarvan verdoven jullie iemand die voor mij opkwam!' schreeuw ik tegen de man, als hij niks zegt. Dan loopt Suzanna weer naar binnen. Ze rent naar mij toe en geeft mij een kus. Ik schuif op, en ze komt naast mij zitten. Ik sla een arm om haar heen.

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Suzanna Romy Crowley

"Wat een klootzakken! Het zijn allemaal klootzakken!" ik kan mijn frustratie even niet meer binnenhouden, niet dat ik het net wel kon binnenhouden.
"Ik moet een week onderzoeken doen of ik een agressie probleem heb. Dat slaat toch helemaal nergens op!" ik zie Julian grinniken.
"Wat?" en ik begin ook te lachen omdat hij zo'n aanstekelijke lach heeft.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Julian Evans

'Oke, misschien heb ik dat wel' zegt ze zacht. Ik duw met mijn vinger haar kin omhoog. 'Nou en? Je bent en blijft mijn kleine' Ik geef haar een kus op haar wang. 'Lieve' Een kus op haar voorhoofd. 'schattige' Een kus op haar andere wang. 'Meisje' een kus op haar neus. Ze glimlacht. Dan geeft ze mij een kus terug. De man, die was weggegaan, komt terug. 'Hallo, sorry van het misverstand' zegt hij, met een blik op Suzanna. Ik knik. 'Julian, over jouw inwijding, we hebben een paar opties voor je, om precies te zijn, 2. Ik stel ze voor, en jij moet kijken welke optie jij het beste vindt. Ik knik weer. 'De eerste optie is, omdat je een inwendige bloeding heb gehad, dat je hier blijft, en dat je een aangepaste versie maakt van de inwijding. De tweede optie is, dat je gewoon meedoet, maar dat je, als er bijwerkingen optreden, je linia recta naar het ziekenhuis terug komt' 'Maar is dat niet te riskant? Die tweede optie?' vraag ik. 'Je krijgt een soort infuus, die je een medicijn geeft waardoor je het kan volhouden' ik knik. 'Alleen, dit medicijn is nog in ontwikkeling, dus er kunnen bijwerkingen zijn, zoals duizeligheid, misselijkheid en hoofdpijn. In de ergste gevallen heb je tijdelijke verlamming van een lichaamsdeel, dit duurt zo'n 5 minuten, dan is het voorbij, stel dat je deze optie kiest, en de tijdelijke verlamming gebeurd, moet je direct terug naar het ziekenhuis komen, dan zoeken we een andere oplossing' Ik knik. 'Welke optie kies je?' vraagt hij. 'Is er niet een derde optie?' vraag ik. 'Factieloos worden' antwoord hij rustig. Ik knik. 'Doe dan maar dat medicijn' zeg ik. De man knikt. Hij loopt weg, en komt evenlater terug met het infuus. Hij brengt het infuus aan op mijn arm. Als de naald in mijn arm gaat, bijt ik even op mijn lip. 'Als je wilt kan je nu weg' zegt de dokter. Ik knik en sta op. Suzanna loopt mij achterna. Ik pak haar hand.

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Suzanna Romy Crowley

"Hey, het komt wel goed" zegt Julian wanneer hij mijn bezorgde gezicht ziet.
"Laten we maar gaan slapen" zeg ik terwijl ik op de klok zie dat het al elf uur is. Morgen vroeg op. Ik loop richting de gang waar de meisjes slaapkamers zijn.
"Tot morgen" wil ik zeggen maar ik zie dat Julian me achterna loopt. Ik open de deur en trek Julian mee naar binnen. Ik schop mijn schoenen uit en loop richting mijn kamer, ik zie dat Julian naar mijn kamer toeloopt en wanneer ik de deur open doe zie ik dat hij languit op het bed ligt.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Julian Evans

Ik loop achter Suzanna aan naar haar kamer. Zodra ze merkt dat ik niet naar mijn kamer ga, maar naar die van haar trekt ze mij mee. Terwijl ze wegloopt, plof ik op haar bed. En dan word het zwart, en val ik in slaap.

(droom)

Ik loop door de boomgaarden van Amity. Ik voel met mijn hand aan mijn litteken, op de plek waar hij hoort te zitten. Maar mij is weg. Een glimlach verschijnt. Dan hoor ik voetstappen achter mij. Als ik mij omdraai, staat Cecelia daar. 'Hoi' zeg ik. 'Hey' zegt ze, terwijl ze met haar ogen knippert. 'Je litteken is weg!' zegt ze blij. Dan geeft ze mij een kus. 'Hé blijf van mijn vriendin af!' hoor ik een stem achter mij. Het is Bart. 'Als jij aan mijn vriendin zit, zit ik aan die van jouw' zegt hij. Hij haalt een mes te voorschijn. Dan verschijnt Suzanna. Bart trekt Suzanna naar zich toe, en trekt een bloedrode lijn, van haar mondhoek tot haar oor. En terwijl dat gebeurd, kan ik alleen maar versteend toe kijken, en weer, wéér dezelfde pijn voelen, toen dat mes bij mij sneed. Suzanna gilt. Een hoge, onmenselijke gil, die niet bij haar past, bij geen enkel menselijk wezen.

Ik schrik wakker. 'Wat is er?' vraagt Suzanna slaperig. Ik werp een blik op de klok. 6 uur. 'Nachtmerrie' antwoord ik kort. Ik geef haar een vlugge kus op de wang. Alles hier voelt hetzelfde, vertrouwd. Behalve 1 ding. Mijn litteken, doet pijn. Een bijna allesverscheurende pijn.

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Suzanna Romy Crowley

Ik schrik wakker wanneer ik Julian hoor gillen en merk dat hij wakker is geworden.
"Wat is er?" Wil ik vragen maar mijn stem klinkt schor en er komt een soort gebrabbel uit mijn mond.
"Nachtmerrie" ik zie hem een pijnlijk gezicht trekken.
"Wil je erover praten?" Mijn stem klinkt al iets minder schor. Ik zie hem diep inademen.
"Nee, het was niet zo erg" zegt hij luchtig.
"Je schreeuwde anders wel heel Erudite wakker" grinnik ik maar als ik zijn gezicht zie hou ik op.
"Ging het over..." Hij knikt voor ik mijn zin af kan maken. Julian gaat weer liggen en staart naar het plafond, een paar minuten zeggen we niets. Ik nestel me tegen hem aan.
"Heb je..." Maar hij kan zijn zin niet afmaken omdat hij een gorgelend geluid maakt, bloed spat op zijn kussen. Ik blijf verstijfd zitten niet in staat om me te bewegen.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Katharina Rosanna Hale

"Rose, ik denk dat we moeten gaan" zeg ik terwijl er nog maar een paar mensen in de eetzaal zitten waardoor we helemaal alleen zijn. Ik help Rose opstaan die nog steeds duizelig is. We lopen een paar gangen door en doen voorzichtig de deur open. Ik had gelijk, iedereen staat al bij een digitaal bord.
"Jullie krijgen nu jullie rang te zien, als je onder de streep staat aan het einde van de eerste fase, lig je eruit" zegt Eric terwijl hij naar iemand knikt. Letters verschijnen op het beeld en ik lees de tekst van onder naar boven op. Ik zie dat Rose op plaats negen staat, ver boven de rode streep en ik begin me zorgen te maken wanneer ik mijn naam niet zie, stel dat ik gelijk weg moet? Maar dan laat ik mijn blik naar boven glijden en zie dat ik op nummer twee sta, alleen een Dauntless geborene staat boven me. Ik voel dat mijn mond open valt maar dan bedenk ik dat ik helemaal geen tweede kan staan, dit doet hij express. P

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Julian Evans

Ik kijk verbijsterd naar het bloed dat op mijn kussen ligt. Dan sta ik op, en pak ik mijn shirt van de grond, die ik dar voor het slapen had neergegooid. 'We...We moeten naar het ziekenhuis' zeg ik, terwijl ik mijn shirt aantrek en Suzanna mee trek. Als we in het ziekenhuis aankomen, loop ik gelijk naar de dokter toe, die mij de latste keer geholpen heeft. ' Wat is er?' vraagt hij, als hij mijn gezicht ziet. ' Bloed, ik, er kwam bloed omhoog' Zeg ik. Hij knikt. ' Volg mij' zegt hij. Ik kijk naar Suzanna, die zich vastgeklampt heeft aan mij. ' Suuz, Suuz' zeg ik, maar ze reageert niet. Ik haal mijn schouders op en sleur haar weer mee, achter de dokter aan. Als we in een kamer komen, ziet de dokter Suzanna. 'Zet haar maar op de stoel, ik geef haar wat, ze heeft een lichte schok' Ik pak de bovenarmen van Suzanna, en laat haar op de stoel zakken. De dokter stroopt haar mouw op, en plant een naald erin. Als dat gebeurd, word Suzanna wakker. 'Julian! Wat?' zegt ze. ' Sssshhh Suzanna rustig maar, het komt goed' zeg ik. Maar binnen in mij knaagt een stemmetje: Wat nou als het niet goed is? Wat nou als je doodgaat?

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Suzanna Romy Crowley

"Julian! Wat.." Ik kan mijn zin niet afmaken omdat hij sussend zegt dat het wel goed komt. Ik voel dat ik sneller begin te ademen.
"Maar wat als dat niet het geval is?" Ik probeer rustig te ademen.
"Hè.. Rustig.. Het komt echt wel goed. Toch?" Vraagt hij aan de dokter en ze knikt snel, te snel.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Aloeway Dawnse (wat gaat er eigenlijk gebeuren als dit topic vol is? komt er dan gen een nieuwe?)

Als ik wakker word, moet ik een paar keer knipperen tegen het licht. Dan dringt het tot mij door. Vandaag begint de inwijding van Candor. Ik haal een diepe teug adem. Als ik naast mij kijk, zie ik Callum liggen. Ik glimlach. Candor zegt dat niemand geheimen mag hebben, dus laten ze de jongens 'en de meisjes bij elkaar slapen. Ik vind het vertrouwde, want bij de inwijding bij Dauntless is dat ook zo. Ik sta op en doe een setje kleding aan, die mij leuk lijkt. Verderop zie ik Julie liggen. Tegenover haar ligt James. En naast ons ligt het meisje dat bij ons kwam zitten in de kantine. Ze heet volgens mij Reyna. Ik strijk met mijn vinger over het litteken op mijn heup. ' Haii' hoor ik ineens. Daar staat Julie. Heel snel trek ik mijn shirtje over mijn heup terug. Ik glimlach. ' Hoi' zeg ik, terwijl ik mijn hand op de plek van mijn litteken hou.

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Julian Evans

'Wat er gebeurd is bij jou Julian, is dat je een gedeelte in je kel heb open gerekt, en daardoor is er dus bloed gekomen. We willen je gaan opereren, maar dit doen we alleen met jouw toestemming' Ik knik. 'Voordat u verder vertelt, wilt u wat meer uitleggen?' vraag ik vriendelijk. De vrouw knikt, en pakt 1 van de beeldjes die achter haar staan. Het is een miniatuur versie van een keel. De dokter pakt een pen, en wijst terwijl ze praat alles aan. ' Wat er gebeurd is, is dat jouw achterbindwefsel van jouw keel, eerst strak stond, door de klap die jij gehad heb, daardoor kon je ook niet zo hard praten. Op een gegeven moment heb je te hard voor dat strak gespannen stuk gepraat, waardoor het werd opgerekt, en dat is de reden dat er bloed uit je keel kwam' Ik knik. ' En welke risico's brengt die operatie mee?' vraag ik. ' Je mag, zolang het verband om je keel zit, niet tot amper praten, als je wilt kunnen we je een pil geven, wat ervoor zorgt dat je stembanden verslappen, waardoor praten moeilijk tot onmogelijk is, dit brengt geen risico's mee' Ik knik. ' Zou ik dan maar mij laten opereren?' vraag ik aan Suzanna.

[ bericht aangepast op 15 juli 2014 - 16:23 ]

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Callum Jones

Wanneer Aloeway al in haar bed ligt te slapen, loop ik naar buiten, naar het dakterras. Er staat een kleine wind. Ik steun met mijn armen op de rand. En ik denk weer aan de 'kies' ceremonie. Mijn moeder omhelst mij. 'Ik hou van je, weet je dat?' fluistert ze zacht. Ik knik. 'Maar ik blijf toch gewoon bij jullie? Ik pas alleen in abgenation' zeg ik zacht. 'Geen idee lieverd' zegt mijn moeder. Dan komt mijn vader binnen. 'We moeten gaan' Ik schud mijn hoofd. Niet meer aan denken. Ik kijk naar de rand van de stad, waar ik Abnegation zie liggen. Ik slik. Ik laat mijn blik verder dwalen over de stad. Ik zie de gebouwen van Eruditie, de houten huisjes van Amity. En het centrum. Ik blijf nog een tijd staan kijken. Dan zet ik mij af en loop weer naar beneden. Ik kleed mij om en val in slaap zodra ik in bed lig.

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Suzanna Romy Crowley

Ik wil inademen maar steeds als ik denk dat een beetje zuurstof mijn longen heeft bereikt wordt het teruggeduwd. De stemmen die eerst nog paniekerig hadden geklonken om me heen klinken vervagen. Ik probeer mijn hand te bewegen wat het gevolg geeft aan een tintelend gevoel maar geen enkele beweging geeft. Mijn hart bonkt hard, harder dan normaal maar toch heb ik me nog nooit zo levenloos gevoeld. Een stem die ik herken begint luider en indringender te praten en ik heb het gevoel dat dat niet mag, dat ik tegen dat persoon moet zeggen dat hij stil moet zijn. Hij, ik weet dat het een mannenstem is. Ik vind het fijn om hem te horen.
"Ze is weer in een lichte schock" kan ik oppikken tussen de woordenmassa's die door de kamer stromen.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Julian Evans

'Ze is weer in een lichte schock' zegt de dokter. Ik zucht. 'Suzanna? Suzanna?' zeg ik terwijl ik haar schouder vastpak. 'Ey Suuz' zeg ik, terwijlik eze keer aan haar schouder schud. Ze kijkt mij met een doffe blik aan, maar langzaam worden haar ogen weer helder. 'Wa...wat?' zegt ze. 'Of ik mij moet laten operen' zeg ik. 'Waaraan?' vraagt ze. 'Mijn stembanden' antwoord ik. 'Wat kan er gebeuren? En waarom?' vraagt ze. 'Vraag maar aan de dokter, die is hier het slimste' grijns ik. Suzanna stelt vragen, en luistert aandachtig hoe de dokter alles uitlegt. Als ze klaar zijn, vraag ik het nog een keer. 'Moet ik mij laten opereren?' vraag ik.

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.