Wat mij opvalt aan posts met een woordlimiet, dat mensen er allerlei onnodige troep in doen om maar aan voldoende woorden te komen en dat stoort mij behoorlijk.
Als je een boek leest, worden ook niet alle elementen met evenveel woorden beschreven. Dat is niet nodig en niet prettig. Je personage ervaart echt niet bij iedere situatie een overdaad aan emoties waar je een boekwerk over zou kunnen schrijven. Als je dat doet, wordt het al gauw dramatisch, omdat iemand in gedachten maar doorgaat en doorgaat over dat onderwerp tot er 400 woorden zijn bereikt. In het echte leven zou je je misschien juist al snel bij de situatie hebben neergelegd of zijn gekalmeerd.
Ook is er een variatie aan woorden. Neem nou "de glazen muiltjes met glinsterende diamantjes". Als jij weet dat het je niet gaat lukken om 400 woorden te schrijven, maar je wilt het wel over die schoenen hebben, blijf je ze op die manier benoemen. Het zijn meer woorden dan 'muiltjes', maar het leest super irritant als er geen afwisseling is.
Dat doet je schrijverskwaliteiten niet ten goede en een post met 25% minder woorden is dan een stuk mooier en fijner lezen.
Als goede schrijver moet je altijd bij de essentie van je verhaal blijven. Alles wat je opschrijft, moet er toe doen en dat wil niet zeggen dat je alleen dialogen moet opschrijven, maar random beschrijvingen geven van omgevingen of gedachten, die je personage daardoor misschien wel tien keer per dag heeft, behoren daar niet bij.
Details zijn goed, daar moet je zeker op letten, maar het wordt meer een grote brei dan intrigerende details als je daar maar mee blijft doorgaan en doorgaan Soms is het gewoon niet belangrijk en hoef je personage echt geen jaren aan gedachten te hebben bij de vraag of hij wat wil drinken. (natuurlijk kan hij of zij een vraag terug stellen etc. maar ook dat houdt ergens op).
Het is ook niet interessant om telkens weer terug te vallen om het prachtige behang om iemand heen, om maar even wat woorden vuil te maken aan de omgeving. Op een gegeven moment is die kamer gewoon bekeken en ook in boeken wordt er vaak een beschrijving gegeven van de ruimte die iemand betreed en daarna niet meer zo uitvoerig. Er wordt naar terug verwezen met voorbeelden, maar om die een hoofdstuk later opnieuw te gaan beschrijven, wordt erg saai.
Toch zie ik dat ook dit vaak gebeurd, gewoon omdat mensen weer iets moeten schrijven, terwijl dat er al stond.
Dat brengt mij op mijn volgende punt en dat is de ellenlange herhaling en telkens als ik dat zie, kan je me weer opvegen.
Ter voorbeeld:
Persoon X
Het is koud buiten en het regent. Aan de overkant ziet hij Persoon Y lopen. Hij loopt naar hem toe, met een glimlach op zijn gezicht en begroet hem met een knuffel.
'Hé, hoe gaat het, man?' zegt hij vervolgens.
Persoon Y
Hij ergert zich aan de regen en het is ook nog koud. Gelukkig loopt daar Persoon X, die al snel op hem af loopt en hem knuffelt.
'Hé, hoe gaat het, man?' zegt Persoon X en Persoon Y glimlacht als hij ziet dat Persoon X dat ook doet.
'Het gaat goed,' antwoord hij. 'En met jou?'
Hij kijkt zijn vriend nieuwsgierig aan.
Ik vind dit echt naar, want in het stukje van Persoon Y zijn alleen de laatste twee woorden een toevoeging aan het verloop van het verhaal. Alles wat daarvoor stond, is in feite al door de vorige schrijver geschreven en het is wel lekker makkelijk om dan maar gewoon de halve post van een ander te herschrijven. Ik vind dat in wezen ergerlijker dan wanneer ik 'moeite' doe voor een post en een ander 'niet'. Ik zie het overigens ook niet als 'moeite doen'.
Je vind het toch leuk? Als dat niet zo was, kon je ook kortere stukken schrijven, maar blijkbaar vermaakt dit je.
Maar als ik op school ben en maar 15/20 minuten pauze heb, heb ik niet de tijd om eerst 5 posts van 500 woorden (= 2500) woorden te lezen en dan ook nog na te denken over de mijne die ook eens 500 woorden moet tellen.
Als ik dan thuis kom, zijn er nog eens 5 (=5000 woorden) en dan heb ik al helemaal geen tijd meer.
Als er dan toevallig diezelfde dag 10 posts voorbij gekomen zijn van 150 woorden (1500), maakt dat toch een extreem verschil en die staan allemaal nog steeds in hetzelfde topic. De naam van het personage staat er vaak genoeg zelfs boven, dus het is gemakkelijk te zien wie wie is en je moet toch alle posts lezen, wil je het verhaal goed begrijpen en er echt in zitten.
Dat valt me namelijk ook op (ook in verhalen waar geen minimum aantal woorden wordt gegeven). Mensen lezen elkaars potsts niet en zoeken alleen maar naar de post over het personage met wie hij mee in gesprek is of op dat moment mee bezig is. Dat is dom, want zo raak je vervreemd van het complete verhaal. Je kunt op een gegeven moment niet meer zelfstandig overspringen naar een ander gesprek of situatie, omdat je geen idee hebt waar de andere personages zich bevinden.
Vervolgens komen er praattopics, waarin mensen aan elkaar vragen 'is er nog iemand voor mijn personage?' terwijl je dat gewoon kunt weten als je het al die tijd had bij gelezen.
Situaties lopen daardoor niet meer natuurlijk in elkaar over, omdat het personage bij wijze van spreken, randomly de weg afsnijdt om bij een ander te komen.
[ bericht aangepast op 23 mei 2014 - 17:45 ]
Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes
.
