Mijn vriend was dus eind januari naar Portugal vertrokken voor een uitwisseling project. Super leuk allemaal maar ik moest hem wel mooi drie maand missen. Zijn vlucht stond geboekt voor deze maandagochtend dus ik was ongeduldig aan het aftellen.
(nu komt het voorspelbare gedeelte...)
Gisterenavond had ik vergadering van mijn werk en iedereen was echt superenthousiast (iets wat niet vaak gebeurt bij ons op een vrijdagavond om 22h 's avonds). Nouja, daar zit ik dan, te mokken omdat ik nog twee dagen en een half moest wachten tot ik Jeroen terug zag. Then this happened; (B. is de hoofdverantwoordelijke voor ons speelplein en T. de hoofdanimator van de eerste weken)
(voor dat jullie denken dat ik achterlijk ben, ik was moe en ongeduldig en absoluut niet aandachtig)
T: Zeg, Stephanie, zou je niet daar gaan zitten? (wijst naar een stoel die met de rug naar de deur staat)
Ik: Waarom dat?
T: Je hoort nu toch ook bij de stuurgroep? Dan moet je wel bij ons komen zitten he.
Ik: Ah, oke dan. (ik snapte zijn punt niet helemaal)
- vergadering -
B: Stephanie, kan jij even over inclusie (voor kinderen met een beperking) gaan voor deze zomer?
Ik begin dus uit te leggen over de veranderingen en de planning voor inclusie van deze zomer. Opeens algemene stilte. (iets wat op zich ook al niet veel voor komt bij ons) Ik dat natuurlijk niet opgemerkt, net zoals ik de melige en domme glimlachen van de mensen rondom mij niet opmerkte en dan opeens, uit het niets, stond Jeroen achter mij.
De schat had zijn vlucht vervroegd en samen met T en B een hele verrassing voor me opgezet. Ain't he sweet? *zwijmel*
Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.
Phlegethon
