In a Heartbeat || One Direction || Speeltopic - Speeltopics

Het begin:
Het is een uurtje of 12 's middags maandag 13 Januari en alle leden van One Direction zitten samen in het appartement van Harry in London. Alle drukte met familie en feestdagen zijn over en iedereen is terug naar hun normale leventje van school en werk. De jongens hebben nogsteeds vrij en besluiten contact te zoeken met de toch wel heel leuke jongen en meisjes die ze op tour hebben ontmoet. Sommigen zullen op school zitten, anderen zullen net wakker worden, of net naar bed zijn. Dat is nou net het lastige met de andere tijdzones, waar de jongens niet aan hebben gedacht. De jongens zijn plannen aan het maken met hun liefdes om binnenkort naar hun liefdes te gaan, of hem naar Groot-Brittannië te halen. Bij de een zal het sneller en makkelijker gaan dan bij de andere. Toch hebben ze allemaal de hoop dat ze in elk geval elkaar weer zien voor de tour begint.

[ bericht aangepast op 18 april 2014 - 14:42 ]

Bowties were never Cooler

[Mijn topics.]

Reality's overrated.

Nymphe schreef:
[Mijn topics.]

"Family don’t end in blood”

[My topics *O*]

How far is far

(Late hi.)

Because I love him, do I need another reason?

Nick Turner
Nog een keer. Nog een keertje midden in de nacht Skypen en dan zou ik hem in mijn armen kunnen sluiten. Ik was echt veels te hyper erdoor en kon eigenlijk niet slapen. Toch zou ik wel moeten, want terwijl het voor hem vanaf morgen ochtend vroeg 27 uur zou zijn, zou het voor mij nog iets langer duren, relatief gezien. Door het tijdsverschil moest ik nog bijna 2 dagen wachten, terwijl het voor hem veel minder was. Ik zou morgen nog mijn kamer opruimen, mijn bed verschonen en wat andere dingetjes regelen. Mijn ouders, Greg en Aio wisten er al van en vonden het geweldig, al vonden ze het ook weer lastig dat ik mee terug zou gaan. Mijn visum zou ik als het goed was morgen binnen krijgen en Semeio moest alleen nog een stevig hok om in te reizen. Voor de rest was alles klaar. Ja, ik moest nog pakken, maar dat deed ik wel net voor we terug gingen. Dan kon hij me ook helpen met wat ik moest pakken. Voor nu zat ik weer eens midden in de nacht achter mijn laptop in alleen mijn boxer met een hond naast me te wachten tot Harry zou opnemen. Ik had al een paar keer gebeld, maar misschien was hij druk met inpakken ofzo. Ik wilde het liefst nog even zijn stem horen voor hij vertrok. Ook konden we zo de laatste dingetjes doorspreken en afspreken wat hij wilde doen. Ik had wel een idee, maar geen idee of hij er zin in had. Voor nu wachtte ik dus maar gewoon en hoopte dat hij snel opnam, want ondanks mijn drukheid begon ik toch langzaam moet te worden. Ik haalde nog een hand door mijn krullen en geeuwde even uitgebreid om onze hond even te aaien en verder te wachten. Na deze tijd hier zou het voortaan andersom zijn en zou ik klaar wakker zijn met slaperige ouders aan de andere kant van de lijn, als ik met hen probeerde te Skypen. Ik was nogsteeds erg bang voor heimwee, maar het feit dat ik heerlijk met Harry in mijn armen kon slapen maakte heel veel goed.

[ bericht aangepast op 18 april 2014 - 14:41 ]

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik was in mijn kamer aan het spitten naar de laatste paar dingen voor in mijn koffer. Mijn zonnebril had besloten spoorloos te zijn, en dat ding had ik toch echt nodig. Misschien was ik een beetje ongezellig bezig voor de jongens in de woonkamer, maar zij begrepen ook hoe ik me nu voelde. Zij hadden ook allemaal iemand te echt te ver weg woonde en zij zouden precies hetzelfde doen in mijn situatie. Ik stond strak van de zenuwen, maar op een goede manier. Het was te lang geleden, en nu ik eindelijk de kans had Nick weer te zien, echt zien, nam ik die met beide handen aan. Zacht neuriënd zocht ik verder naar het ding, wat niet bepaald wilde lukken. Voor de rest had ik al mijn kleren en extra dingetjes al, behalve dat. Ergens hoorde ik mijn mobiel wel meldingen geven van Skype, maar er echt op reageren deed ik niet, te diep in gedachten waar dat stomme ding kon zijn. Opeens besefte ik het me en draaide me vlug om naar het bed, waar de mobiel naast mijn open koffer lag. Ik plofte neer op het bed en opende Skype. "Hey," zei ik zacht, maar met een brede glimlach. Ik ging in kleermakerszit zitten en haalde automatisch mijn vrije hand door mijn haar. "Jij weet toevallig niet waar mijn zonnebril ligt, hè?" probeerde ik terwijl ik mijn hoofd wat naar de zijkant kantelde. Natuurlijk kon hij dat niet weten, maar het was de poging waard. Hij wist wel vaker dingen over mij die ik zelf niet eens wist. Daarbij was ik zelf een beetje hopeloos geworden. Ik zocht al sinds gisteravond en had nog niks, dus dat werd onderhand ook wel frustrerend. Met mijn vrije hand friemelde ik wat aan een hoekje van het dekbed, ik ging mijn best doen om hier een beetje thuis te laten voelen, al wist ik goed hoe moeilijk dat was. Op tour had ik er geregeld last van, maar proberen kon altijd.

Because I love him, do I need another reason?

Collin Frasier
Mijn hand haalde ik door mijn rood geverfde haar voor ik het bekende groene hoedje opzette. Een zacht deuntje rolde over mijn lippen, om in mijn bruine sloffen te schuiven en dat was het laatste wat ervoor zorgde dat mijn Peter Pan look af was, maar ook in de spiegel keek. Gezien hebbende dat het helemaal goed pakte ik mijn telefoon van het bankje af, om deze te ontgrendelen en een glimlach verscheen op mijn gezicht bij het zien van de foto van Liam. Een foto die er tevens ook voor zorgde dat mijn vrolijkheid voor een deel verdween, omdat ik de jongen gewoonweg mistte en naar mijn mening veel te weinig zag. Dat was de reden dat ik in mijn contacten zocht naar zijn naam, om deze aan te klikken, en met facetime richting buiten te lopen naar het stuk van Nooitgedachtland. Een deel waar je sprookjes uitkwamen, net als in het hele park, waar de mijne ook uit was gekomen, omdat ik de jongen daar ook had ontmoet. Heel af en toe rolde tegen mijn collega's, onder andere onze Tinkerbell, een 'hi' over mijn lippen om vervolgens mijn blik weer naar het scherm te laten glijden en geduldig af te wachten of Liam op kon nemen, op zou nemen. 'Kom op, schat,' rolde zachtjes over mijn lippen, hopende dat hij gewoon tijd had.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

(Vixey went Vlierbes)

Because I love him, do I need another reason?

Nick Turner
Ik wilde net ophangen omdat hij weer niet opnam, toen het hoofd van mijn vriendje op het beeldscherm verscheen. Ik kreeg een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht en zwaaide even voor ik zijn handeling kopieerde en een hand door mijn iets kortere krullen haalde. Heel veel korter waren ze niet want ik moest echt eens naar de kapper, maar afgezien van dat, zat het nu wel best. "Hey." zei ik vrolijk terug en luisterde naar zijn vraag. Volgens mij kende ik zijn kamer beter dan hij en ik was er nog nooit geweest. "Op je boekenplank. Daar had je hem gister neer gelegd om niet te vergeten." zei ik met een glimlachje. Hij was echt heel schattig as hij warrig was, hij was zoizo heel schattig, maar het liefst had ik die schattigheid wel in mijn armen. Ik zag hem wat afwezig kijken en besloot hem maar te vragen wat hij van mijn ideeën vond. "Wat denk je ervan om als je hier bent een onherbergzamer plekje van het National Park in te gaan? Je kan er alleen te paard of lopend komen, dus we zouden er prima even rustig en alleen kunnen zijn." stelde ik voor en ik wachtte zijn reactie gespannen af. Het leek mij wel een goed idee. Het was er rustig, prachtig en zonder enige kans op paparazzi. In London zou ik daar wel aan moeten wennen, heel erg moeten wennen waarschijnlijk, maar daarom wilde ik in de tijd dat ik hier nog was des te meer van de natuur en de rust genieten. Het zou alleen een probleem worden als hij niet op een paard kon blijven zitten. Ik reed al van jongs af aan, dus zijn paard leiden was geen probleem, maar hij zou er wel comfortabel op moeten kunnen blijven zitten anders kwamen we ook niet ver. Spierpijn zou hij er waarschijnlijk toch wel van krijgen, maar in welke maten hing erg van hoe hij op het grote dier zou reageren af. Bij de verhuur zou ik zoizo om een erg gedwee paard vragen, of hij het nou eng vond of niet.

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Ik pakte mijn telefoon van de tafel af, en drukte hem aan, om vervolgens mijn lockerscreen te zien, die uit Collin bestaat, de vrolijk rondhuppelende jongen, beter bekend als Peter Pan, die gelijk weer een glimlach op mijn gezicht toverde. Ik wist dat hij op zijn werk was, dus bellen op facetime ging ik hem nog maar niet, wat ik eigenlijk wel van plan ben later op de dag. Ik plofte op de bank neer, en pakte mijn mobiel er weer bij, om vervolgens het bekende deuntje van facetime te horen. Ik nam op, om vervolgens Collin te zijn met zijn rood geverfde lokken, en zijn groene Peter Pan hoedje te zien. 'Hi cutie.' zei ik met een glimlach. 'Hoe gaat het daar in nooitgedachtland?' vroeg ik met nog steeds dezelfde glimlach op mijn gezicht. Maar ik wist dat die glimlach ook weer weg zou zijn zodra Collin weer op zou hangen. Ik mis hem dan ook ontzettend, en kan dan ook niet wachten om hem op te gaan zoeken. 'Ik mis je.' zei ik er achteraan. 'Heb je al plannen de komende paar dagen?' vroeg ik, aangezien ik toch echt wel van plan was om hem op te gaan zoeken in de laatste dagen dat ik vrij heb.

[ bericht aangepast op 19 april 2014 - 19:06 ]

How far is far

Collin Frasier
Ik klom op het decor om me neer te laten ploffen en ongeduldig met mijn benen heen en weer te wiebelen. Mijn glimlach werd met het moment minder, samen met de moed die me langzaam in de schoenen zakte. Tenminste dat was tot het moment dat de jongen in het scherm verscheen waardoor mijn grijns weer breder werd, zoals hij een aantal minuten geleden was geweest. 'Hi schat,' verliet mijn mond, om de jongen goed in me op te nemen, nu gelukkig zijn maar ook dondersgoed wetende dat ik straks chagrijnig zou zijn, omdat ik Liam nog meer zou missen. 'Nooitgedachtland is saai zonder jou, is minder vrolijk en gezellig. Het liefste zie ik je hier dan ook elke dag,' antwoordde ik naar waarheid in het Frans, om mijn hoofd te schudden en het al snel te herhalen in het Engels, wetende dat hij geen Frans sprak. 'Hoe gaat het bij jou?' voegde ik eraan toe, al wist ik dat het waarschijnlijk hetzelfde, of bijna hetzelfde, zou zijn als bij mij. Dat hoopte ik tenminste, net als dat ik hem snel weer in mijn armen kon sluiten. Ik was Peter Pan, maar vliegen kon ik jammer genoeg niet, want anders had ik daar op dit moment al heel lang gezeten. 'Ik mis jou ook heel erg, wil je hier het liefste weer hebben,' Ik beet op mijn lip, om mijn ogen neer te slaan en bij zijn volgende woorden langzaam mijn hoofd te schudden. 'Mijn plannen? Kinderwensen vervullen door als Peter Pan door dit park te huppelen en de rest van de dagen zou ik eigenlijk niet weten. Hoezo?' vroeg ik met toch een ietwat hoopvolle ondertoon in mijn stem, al zei mijn vermoeden dat mijn hoop straks al snel weer zou vervliegen, want het zou te mooi zijn dat de jongen hier naartoe zou komen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne.
Het was fijn om Collin weer te zien, ook al was het maar op een beeldscherm, zijn lach liet mij gewoon weer glimlachen, maar ik wist dat ik zijn glimlach al snel weer moest missen. Hij begroette me, en vertelde hoe het ging in nooitgedachtland, in het Frans, waarna hij zich herhaalde in het Engels, waardoor ik een kleine grinnik liet horen. Hij was immers Frans, dus hij kon daar ook niks aan doen. Daarna vroeg hij hoe het hier ging. 'Hier is het ook saai zonder jou. Ik heb de jongens dan wel, maar daar ben ik aan gewend. Ik zou jou ook het liefste hier hebben, of dat ik jou kant op kom.' vertelde ik. Hij vertelde dat hij mij ook miste, en beet daarna op zijn lip om zijn ogen neer te slaan, en bij mijn volgende woorden langzaam zijn hoofd te schudden. Zijn enigste plannen waren dus kinderwensen te vervullen, en als Peter Pan rond te huppellen door Disney. Waarna hij met een iets hoopvolle ondertoon in zijn stem vroeg waarom ik dat vroeg. Ik kreeg een kleine grijns op mijn gezicht. 'Hm, ik weet niet. Ik was gewoon nieuwsgierig.' plaagde ik hem. 'Misschien heb ik wel plannen, plannen om daar naar toe te komen...' zei ik. 'Alleen als je tijd hebt, en je geen last van me hebt daar.' zei ik. Bovendien moest hij gewoon werken, en wist ik dus niet of hij mij er wel bij kon hebben. Maar aan de ene kant zou ik het ook niet erg vinden om hem ergens mee te helpen. Dan te bedenken dat ik hem pas aan het einde van de tour tegen ben gekomen, en hij nu al zo'n beetje de hele wereld voor mij is. Ik zie het nog zo voor me, de vrolijk rond huppelende jongen, met vuur rood geverfd haar, en veels te grote groene kleding, die kinderwensen vervuld, de jongen waar ik voor gevallen ben. Ik houd gewoon al ontzettend veel van hem, en dat kan alleen maar meer worden.

How far is far

Samantha Indah Andersen
'Ik ga eerst douchen!' deelde Bulan, mijn zes jaar oudere broer mee. We hadden net gegeten met de rest van het personeel. We woonden en werkten beide op het vakantiepark in Jakarta van onze vader. We behuisden samen een van de kleine personeelshuisjes, helemaal achterin het park. Doordat ik studeerde, werkte ik er niet fulltime. Op dit moment had ik echter zomervakantie, dus was dat wel het geval. Ik werkte op verschillende plekken, bijvoorbeeld achter de receptie, in het animatieteam of in het zwembad. Op die laatste plek had ik Zayn ontmoet, mijn vriendje. Er ontstond een glimlach op mijn gezicht bij de gedachte aan Zayn. Ik had hem al heel lang niet meer gezien. Ja, via Skype. Maar ik had hem heel lang niet meer vastgehouden. Eigenlijk waren de momenten dat ik dat wel had gedaan op één hand te tellen. Vlak nadat er voor het eerst iets gebeurd was tussen ons ging hij alweer naar huis. Daarna was hij nog een paar keer hier geweest op de momenten dat hij vakantie had gehad. Zelf was ik nog nooit bij hem in Engeland geweest. Om eerlijk te zijn had ik Indonesië pas vier keer verlaten. Twee keer voor een ontmoeting met mijn grootouders in Denemarken en twee keer voor een begrafenis, ook in Denemarken. Verder had ik vooral binnen Indonesië veel gereisd.
Ik legde mijn mobiel op mijn bed en liep naar mijn bureau waar mijn laptop op stond. Ik klapte hem open en drukte op het startknopje. Hopelijk belde Zayn me via Skype. Ik wilde hem echt weer even zien. Ook al had ik hem van het weekend nog gezien. Terwijl mijn laptop opstartte, haalde ik mijn elastiekje uit mijn haar, zodat mijn haar op mijn rug viel. Vervolgens nam ik plaats op mijn bureaustoel en wachtte geduldig.

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

LouisPan schreef:
Nick Turner
Ik wilde net ophangen omdat hij weer niet opnam, toen het hoofd van mijn vriendje op het beeldscherm verscheen. Ik kreeg een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht en zwaaide even voor ik zijn handeling kopieerde en een hand door mijn iets kortere krullen haalde. Heel veel korter waren ze niet want ik moest echt eens naar de kapper, maar afgezien van dat, zat het nu wel best. "Hey." zei ik vrolijk terug en luisterde naar zijn vraag. Volgens mij kende ik zijn kamer beter dan hij en ik was er nog nooit geweest. "Op je boekenplank. Daar had je hem gister neer gelegd om niet te vergeten." zei ik met een glimlachje. Hij was echt heel schattig as hij warrig was, hij was zoizo heel schattig, maar het liefst had ik die schattigheid wel in mijn armen. Ik zag hem wat afwezig kijken en besloot hem maar te vragen wat hij van mijn ideeën vond. "Wat denk je ervan om als je hier bent een onherbergzamer plekje van het National Park in te gaan? Je kan er alleen te paard of lopend komen, dus we zouden er prima even rustig en alleen kunnen zijn." stelde ik voor en ik wachtte zijn reactie gespannen af. Het leek mij wel een goed idee. Het was er rustig, prachtig en zonder enige kans op paparazzi. In London zou ik daar wel aan moeten wennen, heel erg moeten wennen waarschijnlijk, maar daarom wilde ik in de tijd dat ik hier nog was des te meer van de natuur en de rust genieten. Het zou alleen een probleem worden als hij niet op een paard kon blijven zitten. Ik reed al van jongs af aan, dus zijn paard leiden was geen probleem, maar hij zou er wel comfortabel op moeten kunnen blijven zitten anders kwamen we ook niet ver. Spierpijn zou hij er waarschijnlijk toch wel van krijgen, maar in welke maten hing erg van hoe hij op het grote dier zou reageren af. Bij de verhuur zou ik zoizo om een erg gedwee paard vragen, of hij het nou eng vond of niet.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Natuurlijk, hoe kon het ook anders, ik legde ik iets neer op een plek waarvan ik zeker wist dat ik het niet vergat, en dan vergat ik het. "Serieus? Ik vergeet de laatste tijd echt te veel," zuchtte ik. Sinds het nieuws deed ik zowat alles hals over kop en vergat ondertussen de helft van wat ik werkelijk moest doen. De zonnebril zelf zou ik straks wel pakken, dat was niet het belangrijkste op dit moment. Dit was waarschijnlijk de laatste keer dat ik hem zag voor het zonder beeldscherm was en dat duurde alsnog wel even, dus kon ik deze tijd nog even goed gebruiken. Ik keek op uit mijn gedachten toen Nick weer begon te spreken en luisterde aandachtig. "Lijkt me leuk, zolang je geduld met me hebt als je me te paard wilt krijgen," grijnsde ik. Vanzelfsprekend had ik weleens op zo'n dier gezeten, maar dat was ruim tien jaar geleden bij een kinderfeestje van mijn zus. Het was wel vreemd dat ik van een heel drukke omgeving naar zoiets rustigs ging, dat zou voor hem vast ook zijn als ik hem mee terug sleepte naar London. Daarin konden we elkaar nog iets leren. Het was zeker alle moeite waard en als ik opnieuw mocht kiezen zou ik precies hetzelfde doen. Ik bedacht me dat ik nog een ding niet moest vergeten, en al had ik liever niet dat hij het nu al wist, het hielp wel om het te onthouden. "Dat je het alvast weet, ik heb hier nog iets voor je liggen dat ik al langere tijd wil geven," zei ik met twinkelende oogjes, meer dan ging ik niet vertellen, dan wist hij het gelijk en was de verrassing helemaal weg. Nu ik er zo aan dacht speelden de zenuwen weer op, en ik vroeg me echt af hoe hij zo rustig leek te blijven. "Zenuwachtig?" vroeg ik, ik kon me niet voorstellen dat het niet zo was, maar sommige mensen gingen nou eenmaal veel beter om met stress dan ik. Laten we zeggen de halve wereld zowat.

Because I love him, do I need another reason?