• DEATH NOTE


    Wat zou jij doen als je ineens op een andere plek aan komt dan verwacht, eentje die zacht uitgedrukt een stuk onaangenamer en vooral angstaanjagender is dan het zou horen te zijn? Dit gebeurde een groep jongeren die allen zelfstandig op reis waren. Hun gids blijkt niet zo betrouwbaar als gedacht en zet hun af in een groot donker gebouw, wat zogenaamd iets cultureels moest zijn. Natuurlijk beseffen ze zodra ze daarbinnen zijn meteen dat er iets niet klopt, maar het is te laat: De ijzeren deuren vallen in het slot en dit is het begin van een ware hel.


    De jongens en meisjes worden in dit gebouw opgesloten en zijn ten einde raad. Waarom zijn ze daar? Waarom juist zij? Wie heeft hen willen ontvoeren en met welk doel? Dit zijn slechts een paar van de duizenden vragen die door hun hoofd schieten zodra ze merken dat ze ontvoerd zijn. Gek genoeg is het niet zomaar een gebouw: Het is ontzettend groot en bestaat uit duizenden gangen en bochten. Het is één groot doolhof dat oneindig lijkt. En het ergste: Ze worden alle tien geconfronteerd met hun grootste angsten op de vreemdste manieren.
    Maar dit blijkt later niet hun grootste zorg. Het duurt namelijk niet lang, of het eerste echte gevaar verschijnt. Niet iets wat betrekking heeft op de angsten van één van hen, maar iets wat levens kan kosten. En er is nog iets: Overal op de muren hangt één zelfde soort brief. Een lijstje met namen, sommige afgevinkt, sommige niet. En zij zijn de volgende op deze lijst. Een lijst waarvan iedereen zal sterven wiens naam erop geschreven staat. En aan het aantal lijken in het doolhof gezien die er zo nu en dan op de grond liggen, is er nog niemand ontkomen. Zullen zij de eerste zijn die weten te ontsnappen aan de geheimen en gevaren van dit labyrint, zullen zij de eerste zijn die ontkomen aan de Death Note?


    Rollen:
    • Harry Edward Styles • Draakjes
    • Louis William Tomlinson • Valiente
    • Liam James Payne • TinkerbelI
    • Niall James Horan • IrishNialler
    • Zayn Javadd Malik • KiliOfDurin
    • Riley Jaymè DiAngelo • Nymphe
    • Mimi Emilia DiAngelo • KiliOfDurin
    [R] • Fyre Allison Vlught • Initiate
    [R] • ZaIa
    • Ameya Mackenzie Miles • Remarkable


    Regels:
    • Minimaal 200 woorden.
    • Geen perfecte personages.
    • OOC tussen haakjes.
    • Maximaal twee rollen per persoon.
    • Wees OOC aardig voor elkaar, dat hoeft IC natuurlijk niet.
    • Reserveringen blijven 48 uur staan. Dit geldt tot de rol volledig is ingevuld.
    • Probeer wel eens in de drie dagen te posten.
    • Naamsveranderingen en lange tijd afwezig graag doorgeven.
    • Alleen Valiente en Nymphe maken de nieuwe topics.
    • Lees de regels af en toe even opnieuw door, mocht ik iets aanpassen.
    • Als je iets niet begrijpt, kun je het natuurlijk altijd vragen.
    • Have fun!


    Begin:
    De jongens en meisjes zijn net het gebouw binnen gezet door de gids en beginnen er langzaam achter te komen dat er iets niet helemaal pluis is. Dit was pas de eerste dag van de reis en daarvoor kenden ze elkaar geen van allen. Inmiddels zijn er wel een paar vriendschappen ontstaan, of hebben sommigen zelfs al een crush op de ander. Misschien zijn er wel al echte groepjes gevormd, misschien zijn er juist wel mensen tussen wie het totaal níét klikt. In ieder geval staan ze er vanaf nu alleen voor, ze hebben alleen elkaar. Langzaam krijgen zij te maken met hun grootste angsten, die op verschillende manieren naar voren zullen komen. De gangetjes van het doolhof zijn klein en smal, dus claustrofobie gaat sowieso al lastig worden. Evenals angst voor het donker, want er is maar weinig licht. Voor anderen angsten zal vanaf wel gezorgd worden. (Is jouw personage bang voor insecten, dan kan er bijvoorbeeld een insectenplaag komen o.i.d. Verzin iets leuks.)

    [ bericht aangepast op 12 april 2014 - 22:48 ]


    "Family don’t end in blood”

    ( Mt)


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    [Real Quick]


    Bowties were never Cooler

    [Mijn topics.]


    Reality's overrated.

    [Iemand voor Lou?]


    "Family don’t end in blood”

    Zayn Malik
    Ik liep wat ongemakkelijk rond. Harley had ik stevig vast in mijn armen. Normaal mocht hij lopen, maar ik had een slecht gevoel hierover, en de jongen met het kindje waarmee ik al eventjes heb staan praten had er volgens mij ook niet het geweldigste gevoel over. De 30 kilo wegende hond, de enige die ik nog echt helemaal had en ook even onvoorwaardelijk van mij hield als ik van hem, had ik dus maar stevig in mijn armen. Mijn tas hing aan mijn schouders en Harley zijn riem, die hij nog wel om had, zat vast aan mijn middel zodat er geen mogelijkheid was dat hij verder dan 20 centimeter van me vandaan zou gaan. Ik was nu gewoon te beschermend tegenover hem. Ik draaide me naar de jongen met het meisje, wat me eraan herrinderde wat ik al was verloren: Jona en Azra. "Ik heb hier een slecht gevoel over." zei ik zacht terwijl Harley probeerde mijn gezicht te likken en vrolijk naar mij en het kleine meisje keek. Ik wreef met mijn vingers wat over zijn vacht en keek hoe het meisje zijn zwiepende staart die net buiten haar berijk was probeerde te pakken met een van de vrolijkste lachjes die ik ooit had gehoord, een van de. Toch was het wel duidelijk dat nu we binnen waren ook het meisje zich onprettiger begon te voelen en stopte met vrolijk doen. Zelfs Harley werd minder vrolijk, wat echt onmogelijk was voor de kleine pit. Er was echt iets mis hier, daar hoefde je geen paranormaal begaafde voor te zijn om dat te voelen. Ik kreeg er kippenvel van op mijn rug. Ik hield mijn hond nog iets dichter tegen me aan en keek automatisch ook om me heen, alleen om te beseffen dat ik Jona en Azra daar natuurlijk niet zou zien. Ik slikte even. dit was eigenlijk het eerste moment dat ik opgelucht was dat ze hier niet waren, want in dit creepy huis wilde ik ze niet hebben, hoe graag ik ze nu in mijn armen zou sluiten.


    Bowties were never Cooler

    Liam Payne.
    Ik keek met een mix van verbaasdheid en een beetje angst om me heen. Waar waren we in vredes naam nu weer beland? Ik weet niet wat het was, maar van deze plek krijg ik kippenvel. Ik keek even naar de rest, en die voelden zich zichtbaar ook niet helemaal op hun gemak. Er liep nog een koude rilling over mijn rug, en versnelde mijn pas een beetje, ik hou er niet van om helemaal achteraan te lopen. Voor een paar seconden werd mijn aandacht door een soort schilderij of zo iets op de muur getrokken en ik liep er naar toe. Ik bestudeerde het een tijdje, en voor dat ik het wist was de groep al weer een stuk verder. Ik aarzelde geen seconden, en rende meteen weer naar de groep toe, om me er middenin te voegen. Eigenlijk was iedereen compleet vreemd voor me hier, maar voor zover ik het kon inschatten heb ik aan niemand een hekel, en mag ik ze vrijwel allemaal, maar dat kan nog veranderen. Er waren zeker een paar die ik graag beter wou leren kennen, maar ik ben zeker niet het typ die zomaar op iemand afstapt, en zich voorstelt. Oh god nee, dat laat ik liever aan anderen over.


    How far is far

    [Iemand voor Mimi?]


    Bowties were never Cooler


    Harry Styles
    Ik hield Melody dicht tegen me aan en zelfs zonder paranormale begaafde zooi, die we beide met ons mee droegen, was al te zeggen dat dit goed mis was. Daar was de rest alleen nog maar een toevoeging op, al maakte dat het nog spookachtiger. 'Het komt wel goed, Mel,' rolde zachtjes over mijn lippen, om een zacht kusje op haar voorhoofd te drukken, ondanks ik mijn woorden zelf niet geloofde. Hoe kon het goed komen? Mijn blik gleed langzaam opzij naar de jongen met het ravenzwarte haar, waar ik eerder even mee had staan praten. Melody zocht afleiding bij de staart van de hond, die langzaam heen en weer zwiepte waardoor ik nog wel zachtjes kon grinniken, wetende dat ze deze toch niet te pakken kreeg en zich zo ook met iets anders bezig hield. Het was niet echt een plek waar ik haar wilde hebben, maar aangezien er nu geen andere mogelijkheid was. Waarom hadden we hier überhaupt mee ingestemd? Waarom hadden we niet gewoon naar ons gevoel geluisterd, wat al bestond uit twijfels? Een zachte zucht rolde over mijn lippen gevolgd door een instemmend geluid naar de jongen. 'Volgens mij mag dat ook wel bij een plek als deze. Daarbij ben je ook niet de enige,' sprak ik zacht. Het leek alsof alles in een klap was verdwenen met alleen de eerste stap al in het huis. De vrolijkheid, alles, behalve de angst en de slechte dingen. Het allerliefste wilde ik dan ook gewoon weer rechtsomkeert maken, maar mijn gevoel zei dat er geen weg meer terug was en we hier nog wel even zaten, wat het nog onaangenamer maakte. Ik keek rond, om automatisch, onbewust, wat dichter naar de jongen toe te kruipen en het meisje wat dichter tegen me aan te houden. 'Wat?' was het enige wat nog over mijn lippen kon rollen, doelende op dit allemaal.


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    [Riley denk ik?]

    [ bericht aangepast op 8 april 2014 - 11:02 ]


    Reality's overrated.

    Zayn Malik
    Bij de woorden van de krullenbol kreeg ik bevesteging dat hij hetzelfde voelde en niet alleen Harley en ik. Deze plek gaf me de rillingen en ik was heel bang dat we hier nooit meer weg kwamen, dat ik nooit meer het daglicht zou zien, dat ik nooit meet Jona en Azra zou zien. Dat laatste vond ik nog wel het ergst, want die twee waren echt mijn alles, al was ik ze door mijn stomme korte lontje al kwijt. Ik voelde de jongen dichterbij me komen staan. ik wist neit precies wat ik ervan moest denken, maar het was nu gewoon fijn om de warmte van een ander mens dichtbij te voelen. Het was een zekerheid dat ik nog leefde, al was de hond in mijn armen dat ook. Ik schrok een beetje van het enkele woordje van de jongen en keek wat verschrikt rond, maar er was niets behalve wij, een groep jongeren in een donker uit. Ik merkte plots dat de gids weg was. "Was hier net niet een gids?" vroeg ik tegen beterweten in. Tuurlijk was hier net een gids, anders was ik hier nooit gekomen, iets wat ik nu met heel mijn hart wenste. Ik wilde hier dolgraag weg, maar ik kreeg zo het idee dat dat wel was gebeurt als het had gekunt. Ik hoorde Harley janken, wat door merg en been ging. Ik keek naar de hond en drukte een kusje op zijn snuit. "Wat is er jongen? Ik weet dat het hier niet leuk is, maar ik beloof je dat we weg gaan zodra de groep besluit te vertrekken. Alleen terug is ook neits." zei ik tegen de grijze knuffelbeer die me verrassend begrijpend aankeek. Ik aaide nog even over zijn rug terwijl ik toch wat angstig rond bleef kijken. Ik was nooit echt bang, maar ik voelde me hier echt neit op mijn gemak en had het gevoel dat binnen nu en erg snel er iets verschrikkelijks zou gebeuren, al wist ik niet wat. Ik ging nu ook ongemerkt wat dichter bij de krullenbol en het kleine meisje staan, wat nu de stilhangende staart van mijn hond wel wist te pakken en het met grote gespannen ogen vasthield. Harley leek het niet eens te merken en alleen maar bang tegen me aan te kruipen alsof hij zich wilde verstoppen van iets wat ik neit kon zien, maar het kon neits goeds zijn.

    Mimi DiAngelo
    Ik trippelde naast mijn tweelingzus door de zaal. Mijn voetstapjes waren geruisloos. Ik was echt niet op mijn gemakt. Onze papa had nog gezegd dat we moesten oppassen, maar ik kreeg nu het gevoel dat dit een van de plekken was waarvooor hij had gewaarschuwd. Hij was dan wel een machtig man, er waren plekken waar zelfs hij wist dat je daar zelfs als maffialid neit moest komen. Ik eigenlijk geheel Italia waren die er neit, maar het werd me steeds duidelijk dat dit er wel een was. ik keek angstig om me heen en en trippelde wat dichter naar Riley toe. "Riles, laat me niet alleen, okay?'' zei ik zacht in het Italiaans. ik was neit bang aangelegd, zeker neit. Ik was iemand die snel haar tanden liet zien, maar ik voelde me hier geensinds op mijn gemak. Ik keek rond en zag opeens een groot schilderij van een heel eng kijkende clown aan de muur hangen waardoor ik uit een reflex van schrik op de punten van mijn tenen sprong en daarna aan de andere kant van Riley schoot. Nee, clowns waren een van mijn grootste angsten ooit. ik wist neit waarom, maar het was gewoon zo. Voor medici had ik een geldige reden, maar clowns vond ik gewoon dood maar dan ook echt dood eng. Ik bleef achter Riley staan en probeerde mezelf af te leiden door naar de andere mensen van de groep te kijken: Nog 5 jongens, waarvan 1 een hond en een een klein meisje bij zich had. Het meisje was duidelijk het dochtertje van de krullenbol en ik wist ook vrij zeker dat de hond van de jongen met het ravenhaar was. Ik keek verder en zag nog een jongen met een kuif, een met platinablond haar en een met rossig bruin haar. Hopelijk kon een van de 5 ons beschermen als er iets gebeurde. ik was dan wel een felle en een vechtertje, maar ik kon ook verlamd raken door angst en dan was ik hulpelozer dan een pasgeboren lammetje.


    Bowties were never Cooler

    Louis William Tomlinson
    Eerst had ik gegrijnsd. Ik had gegrijnsd en gelachen, en als eerste iets in de trant van 'gaaf' geroepen. Ik dacht dat het een grap was, een verrassing, een soort spookhuis-attractie. Maar naarmate de tijd verstreek en onze groep nog altijd de enige was in dit gebouw dat er van binnen uitzag als een doolhof, begon ik het steeds minder leuk te vinden. Ik wachtte nog steeds op de grap die zou komen, om ons te laten schrikken, maar die kwam ook maar niet.
    Ik begon steeds meer te beseffen dat degenen die ons hier vasthielden het waarschijnlijk niet grappig bedoelden. Ik keek eens om me heen en observeerde de groep. Natuurlijk had ik iedereen wel een beetje gezien met de reis hiernaartoe, maar ik had toen vooral op de gids gelet die vertelde over "deze culturele bezienswaardigheid" en hem bestookt met vragen, waardoor hij volgens mij al gek van mij werd.
    Ik zie een jongen met krulletjes. In zijn armen heeft hij een meisje, waarschijnlijk zijn dochtertje. Ik vind hem best schattig, en het meisje ook. Ze staan bij een jongen met ravenzwart haar die een hond vast heeft. Verder zie ik nog twee meisjes, tweelingzussen waarschijnlijk, een blonde jongen en nog een bruinharige met bruine ogen. Op één of andere manier trekt die laatste mijn aandacht, al ziet hij er zelf een beetje als een nogal onopvallend type uit. Maar misschien komt het juist wel daardoor. Ik was soms zelf wel te druk en enthousiast, maar mijn beste vriend thuis, Giovanni, was ook een rustig type. Misschien kwam het omdat dat het juist goed compenseerde. Want wat moet je met twee van die drukke types die elkaar alleen maar overschreeuwden?
    Ik besloot het erop te wagen en liep naar de jongen toe. 'Hey,' zei ik, ietwat verlegen. Ik mocht dan aanwezig zijn, als het erop aankwam werd ik met dit soort dingen altijd verlegen. En daarbij kwam natuurlijk ook nog angst, want ik had nu echt wel door dat dit geen grap was en dat ik het helemaal niet leuk ging vinden.


    "Family don’t end in blood”

    Harry Styles
    Ik probeerde me af te te sluiten voor alles, omdat deze plek me al de rillingen bezorgd zonder er enig ander iets aan te pas kwam. Daarbij was mijn hoofd op dit moment nog vrij rustig en dat wilde ik graag zo houden. Toch had ik het idee dat dit nog een groot dilemma ging worden, dat dit nog eens slecht af kon gaan lopen. Automatisch kroop ik iets dicht naar de jongen naast me toe, om te weten dat er hier toch nog iemand anders was, afgezien van het meisje in mijn armen, die ons netjes voorstelde aan de jongen, proberende ook nergens op te letten. ''Harry en Melody dus,' verliet zachtjes mijn mond al was het meer tegen mezelf dat de jongen met het ravenzwarte haar en de puppy, waar Melody maar al te geïnteresseerd in was. Ik daarin tegen had het te druk met zoeken naar de gids bij de woorden van de jongen naast me, om grote ogen op te zetten toen ik hem nergens meer zag. 'Uh, ja, die was er inderdaad,' verliet mijn mond, ook al wist ik dat hij dat ook maar al te goed wist. Ik beet op mijn lip, om Melody iets beter vast te houden terwijl ik haar greep ook voelde verstrakken en naar de jongen te kijken, die zijn hond gerust probeerde te stellen. Dat was tenminste tot het moment dat een andere stem klonk van verder en zeker niet afkomstig was van de jongen naast me. Deze klonk jonger. Ik keek even om me heen, om mijn schouders op te halen en me gewoon weer op de twee mensen in de buurt te richten. Tot deze opnieuw klonk, harder, liep ik voetje voor voetje die kant op, ondanks mijn hoofd hevig protesteerde. 'Hoor je dat?' vroeg ik zachtjes aan Zayn, om even over mijn schouder te kijken naar hem.


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Liam Payne.
    Naarmate de tijd verder tikt, kreeg ik steeds meer de rillingen van deze plek. Ik keek om me heen, en voelde me echt niet op mijn gemak. Ik besloot mijn gedachten over deze creepy plek maar even van me af te zetten, en de rest maar te gaan bestuderen. Er waren vier andere jongens, een met blond haar en ijsblauwe ogen, een met krullend bruin haar, en smaragd groene ogen, een met ravenzwart haar, en hazelbruine ogen, met een hond aan zijn zijde, en ten slotte een jongen met bruin rossig haar, en hemelblauwe ogen, die dwars door je heen konden kijken. Ik weet niet op wat voor manier, maar die jongen maakte indruk op me. De jongen met de krullen had een klein meisje bij zich, wat denk ik zijn dochtertje is. Voor de rest waren er nog twee meisjes, die sprekend op elkaar lijken, een tweeling gok ik. Het duurde niet lang voordat ik de rillingen weer kreeg toen ik klaar was met de rest van de groep te observeren. 'Hey,' hoorde ik ineens een nogal verlegen stem zeggen. Ik was natuurlijk weer te druk met rondkijken om op te letten. Toen ik opkeek zag ik dat het de jongen met het bruin rossige haar, en de hemelblauwe ogen was waar de "Hey" vandaan kwam. 'Hey,' zei ik terug, en was heel even te druk met hem te bestuderen. 'Ik ben Liam trouwens.' zei ik met een glimlach, en stak mijn hand naar hem uit.


    How far is far

    Riley Jaymè DiAngelo.

    Mijn tweelingzus trippelt, lichtvoetig als ze is, naast me door de zaal. Ze kijkt angstig om me heen en komt even dichterbij. "Riles, laat me niet alleen, okay?" zegt ze zachtjes in het Italiaans.
          Ik schud mijn hoofd. "Natuurlijk niet," spreek in in diezelfde taal, onze moedertaal.
          Mimi schrikt op van een schilderij van een clown en springt naar mijn andere kant. Zachtjes stel ik haar gerust, door haar toe te fluisteren dat ze niet bang hoeft te zijn en we samen zijn, dus kan ons niks gebeuren. Misschien ie het ook wel een poging mezelf gerust te stellen, gezien ik ook niet kan zeggen dat ik me daadwerkelijk prettig voel. Nee, eerlijk gezegd krijg ik het Spaans benauwd van de nauwe muren, heb het gevoel dqt ze steeds dichter naar me toe komen. En het feit dat mijn zus ook niet rustig is, maakt het gevoel alleen maar erger. in ieder geval heb ik haar bij me. Maar gerust ben ik er zeker niet op. Wat is dit? Wat is hier aan de hand? Waarom geeft het me zo de kriebels. En geen fijne kriebels, kan ik je vertellen. "Misschien moeten we wat aan één van de anderen vragen?" stel ik uiteindelijk voor. Meestal is Mimi de persoon die het woord doet, niet alleen is haar Engels beter, ook ben ik wat verlegen, iets wat meer dan eens voor gênante situaties heeft gezorgd.

    [ bericht aangepast op 8 april 2014 - 20:51 ]


    Reality's overrated.

    [Sorry, te vroeg verzonden. Post aangepast.]


    Reality's overrated.