|RPG| The New Atlantis || Nieuw Speeltopic 1 |200| - Speeltopics

Een klein beetje gebaseerd op het Atlantis van Plato

9500 v. Chr. - Atlantis, een machtig mythisch eilandenrijk, waar magische wezens met bijzondere krachten in rijkdom en vrede leefden. Iedereen die zich op wat voor manier dan ook onderscheidde van de normale mensen, kwam hierheen om te leven als een god. Maar de mensen werden bang en uiteindelijk hebben ze het immense centrum met al zijn prachtige bossen en weilanden eromheen platgebrand uit angst en jaloezie. De welvaart en arrogantie is de ondergang van het prachtige rijk geweest.

Tegenwoordig trekken de wezens zich terug. Ze zijn vergeten door de mensheid en worden nu alleen nog maar in sprookjes en fantasieverhalen genoemd. Veilig zijn ze niet, want ontdekt worden, betekent eindigen als een wetenschappelijk proefkonijn, of erger, opgejaagd en vermoord worden. Er is één plek waar iedereen veilig is en waar je je krachten kan leren beheersen, zodat je veilig de grote wereld in trekken: Het Nieuwe Atlantis. Het is een safehouse en school, waar wezens vanaf 16 jaar kunnen beginnen met trainen om veilig de grote gevaarlijke mensenwereld in te trekken zonder ontdekt te worden.

Er is echter een groot probleem ontstaan. Vlak na een fijne kerstviering thuis worden alle leerlingen met spoed teruggeroepen naar de school, want de veiligheid van wezens is in gevaar: het eiland is ontdekt door de zogenaamde jagers en onderzoekers, mensen die vermoedens hebben over het bestaan van wezens en deze uit willen roeien of onderzoeken. Ze dolen rond door de bossen, waar gelukkig voor de leerlingen sterke niet menselijke wezens de wacht houden om de school te beschermen. Zal de school deze spanningen tussen mensen en wezens weten te overleven, of zal hij ten onder gaan, net zoals eens gebeurd is met Atlantis? Aan jullie om het lot van Het Nieuwe Atlantis te bepalen!
Confrontatie tussen de mensen en wezens kan ontstaan, doordat de wezens soms gedwongen zijn de school te verlaten voor bijvoorbeeld bevoorrading. Bovendien proberen ze de jagers en onderzoekers natuurlijk ook weg te krijgen. De mensen op hun beurt doen er natuurlijk alles aan om de wezens op te sporen en zo ook de school te vinden. Dit laatste is echter een hele moeilijke opgave.

Wezens:




Rollen: Tijdelijke stop op vrouwelijke personages!

•Elven

- Lexine Melissande Sage || Absorptie/kopieer kracht || Valkyries 1.6
- Saige Bella Williams || Heldervoelendheid || sannetoe 1.2
- Audrick Damian McKnight || Soort Aerokinese || Rider 1.1
...

•Halfgoden/godinnen Stop op halfgoden

- Sky Elysia O’Brien || Dochter Zeus || Electrokinese || Rider 1.1
- Damianne Katherine Stavros || Dochter Poseidon || Watersturen || Luna2013 1.7
- Philip Crowe || Zoon Ares || Emotie-projectie || Pedrad 1.1
- Altair Nikos O’Flycke || Zoon Artemis || Illusies || SherIock 1.8

•Heksen/Magiërs

- Ruby Dayne || Inmaterialiteit || Gaikotsu 1.1
- Rowan Aida || Gedachte projectie || Valyrian 1.4
...

•Jagers

- Raven May Vellee || Pedrad 1.3
- Cy Acacia Oceán || SherIock 1.3
...

•Onderzoekers

- Sarah Melissa Grey || Neurowetenschapper || MarkOfCain 1.4
- Adrian Dwyer || Bioloog || Dauntlessone 1.13
...

Regels:
#Er geldt een minimum van 200 woorden
#Mary Sue’s/Gary Sue’s zijn ten strengste verboden
#Naamveranderingen doorgeven
#Minstens 1 keer per week reageren
#Houd het realistisch
#Het is verboden personages van anderen te besturen
#Je mag nooit iemand zonder toestemming vermoorden
#Gebruik ABN
#Vermeld boven je post altijd minimaal de naam van je personage
#Maximaal twee personages per persoon. Twee van hetzelfde geslacht is niet toegestaan, tenzij ze in de minderheid zijn
#Probeer soorten wezens/mensen en jongens en meisjes een beetje gelijk te houden.
#Reserveringen blijven 48 uur staan
#16+ is toegestaan, maar houd het netjes (en realistisch)
#Alleen ik maak nieuwe topics aan, tenzij ik er iemand voor aanwijs ivbm drukte
#OOC tussen haakjes () {} []
#Geen OOC ruzies, IC mag wel, dus vat dat niet persoonlijk op
#Originaliteit wordt zeer op prijs gesteld
#En dan het aller belangrijkste: have fun!

Begin: Het is maandagavond na het avond eten, 28 December om precies te zijn. Alle leerlingen zijn teruggeroepen naar de school (sommige zijn gisteren of vanmiddag al aangekomen, anderen moeten misschien nog aankomen), omdat het eiland bedreigd wordt, even als alle wezens in het algemeen. De jagers en onderzoekers zijn namelijk hun kamp aan het opzetten in de bossen.
Het is vrij rustig op de school, omdat niet alle leerlingen zomaar terug konden komen. Vanaf morgen start er een noodlesrooster dat geldt voor alle leerlingen en gevolgd dient te worden. Iedere week zullen er minimaal twee keer wezens het bos in moeten om vers eten etc. te halen. De leerlingen gaan in groepen en worden aangewezen door Directeur Cumberbatch.
Het gebied waar de jagers en onderzoekers zich nu bevinden wordt bewaakt door Griffioenen, wezens met een leeuwenlichaam, de vleugels en kop van een adelaar en de oren van een paard. Ze zijn zowel op het land als in de lucht snel, maar ze zijn even gevoelig voor wapens als mensen en dieren. Als je ze goed raakt, zijn ze dus goed te verslaan. Het zijn er niet onwijs veel, maar ze kunnen dus enkelen tegenkomen.

Weerbericht: Het is bijna donker. De lucht is volgepakt met donkere wolken, hoewel het nog niet regent. Af en toe zijn er wel bliksemschichten aan de hemel te zien en klinken er donderslagen. Het is was vandaag zo'n 7 graden boven nul en dit zal vannacht afkoelen tot zo'n 1 graden boven nul.

[ bericht aangepast op 27 mei 2014 - 16:41 ]

---

Happy Birthday my Potter!

Raven May Vellee — Jager
Raven had het geen probleem gevonden om een groep te vormen met de anderen. De vrouw genaamd Cy had haar eerst een ongemakkelijk gevoel bezorgt — het meisje leek haar niet erg sociaal ingesteld.
Raven was een boek aan het lezen over een meisje met een handicap. Wat er om haar heen gebeurde, had ze niet door. Behalve dat de anderen druk bezig waren geweest met het opzetten van hun tent. Met een ongelukkige zucht bedacht ze zich dat zij haar tent nog op moest zetten.
Ze hoorde Cy iets zeggen, maar ving alleen de laatste paar woorden op: '...waar zijn jullie mee bezig?' De norse stem deed Raven opkijken en met een wat ongelukkige blik in haar ogen keek ze Cy strak aan. Ze voelde zich niet fijn bij het idee dat ze de komende dagen, misschien wel weken, met deze vrouw op zou moeten trekken — ze wilde liever met iemand omgaan die graag naar haar luisterde.
De vrouw genaamd Sarah vertelde dat ze net haar tent had opgezet en niets meer te doen had. Ook haar keek ik even strak aan. Raven was van mening dat de vrouw erg mooi was, hoewel Sarah zelf niet erg zelfverzekerd overkwam.
'Ik ben gewoon wat aan het lezen trouwens,' gooide Raven in het gesprek. Ze was vrijwel zeker dat de informatie overbodig was, aangezien de vrouwen vast wel hadden gezien dat ze een boek vast had, maar ze vond het een goed idee om toch wat te zeggen. 'Wil iemand me helpen met mijn tent? Hutch hier gaat me niet helpen,' zei ze iets minder vrolijk, bang dat de vrouwen zouden denken dat ze te dom was om een tent op te zetten. Ze keek wat onzeker naar beneden, naar de kop van haar rottweiler Hutch. Hij lag al de hele dag naast haar en ook als Raven opstond, week hij niet van haar zijde.

Philip Crowe       Zoon van Ares       Outfit
Vorig schooljaar zaten alle gangen vol met leerlingen. Toen moest Philip zijn weg door de mensenmassa banen door iedereen genadeloos opzij te duwen. Dit jaar was het anders. Alle leerlingen werden plotseling teruggeroepen en lang niet alle leerlingen konden direct van hun huis weg.
'Donder op,' mompelde Philip tegen een onbekende jongen die tegen de staldeur van Eris aangeleund stond. Zodra Philip had gehoord dat hij weer terug naar school mocht, was hij van huis vertrokken. Hij wilde Eris zien. Meteen na het eten liep hij naar de stallen.
'Hé Eris,' bromde Philip ietwat chagrijnig tegen het zwarte paard. Hij deed zijn best opgewekt te klinken, maar als kind van Ares was dat vrijwel onmogelijk.
Het paard antwoordde door vrolijk te hinniken. Ze was gewend dat Philip nooit vrolijk deed en kon het dus goed hebben als Philip bromde. Philip liet haar uit de stal en bond haar vast aan een reling. De borstels die hij voor Eris hadden gekocht lagen nog keurig in een rij in het kastje naast de stal. Iedereen wist dat ze beter van de borstels af konden blijven.
Philip herinnerde zich met scheve grijns dat hij een meisje, Ruby heette ze, aan Eris had voorgesteld. Normaal deed hij dat nooit, maar het meisje had erop gestaan dat ze iets terug wilde doen nadat hij zijn eigen broer had aangesproken om Ruby te beschermen. Beschermen?, ging door zijn hoofd heen. Had hij haar willen beschermen? Hij vond zijn gevoelens ingewikkeld. Hij wist zeker dat hij niet verliefd was, wist zeker dat- dat haast onmogelijk zou zijn. Hij was niet verliefd, nooit geweest en zou het ook nooit worden.
Met een wat leeg gevoel borstelde hij Eris, waarna hij haar weer in de stal zette en onderweg ging naar het schoolgebouw. Tijdens het eten had hij zoveel mogelijk mensen ontweken. Hij was niet in de stemming om met iemand te praten.
'O mijn god!' hoorde hij een meisjesstem. 'Philip!' Hij draaide zijn hoofd om en zag een meisje met lange bruine manen zijn kan op sprinten. Hij herkende haar meteen; Victoria. Ze had zich vorig jaar nogal aangesteld toen ze twee ratten had zien lopen tijdens het eten. Het bleken later Ruby's ratten te zijn. Zo hadden ze elkaar ontmoet en Philip was niet helemaal zeker of hij haar een vriendin kon noemen.
'Victoria,' zijn stem was plotseling schor geworden. Victoria vloog hem om zijn hals. Er verscheen een verbaasde uitdrukking op Philip's gezicht — Victoria omhelsde nooit mensen.
'Philip, ik moet je iets vertellen,' haar stem klonk opgewekt. 'Ik heb verkering met dé hunk van de school.' Ze glunderde helemaal, iets wat ik niet voor mogelijk had gehouden voor een kind van Ares.
'Wie nu weer?' mompelde ik met een pesterige glimlach op mijn gezicht. Vorig jaar had ze elke week een nieuw vriendje — allemaal dé hunk van de school.
'James,' ze leek haast te vliegen.
'Leuk voor je. Wil je me nu alsjeblieft met rust laten?' het was eigenlijk geen vraag, meer een bevel.
'Ja ja, ik dacht dat je het wel wilde weten,'
'Doei Victoria,' met grote stappen beende ik weg van het opgewekte meisje. God, wat was ze vervelend.

Ruby Dayne – Heks.
Op het moment dat ik eindelijk een goed plaatsje had kunnen vinden in de bibliotheek waar ik rustig verder kon lezen, kwamen er meerdere mensen de ruimte inlopen waar ik zat. Ik zuchtte en keek op van mijn boek. Niet doordat de mensen die de ruimte inliepen een lawaai maakten, want als ik eenmaal in mijn boek zat kon ik goed doorlezen. Het kwam doordat ik nog steeds aan mijn moeder dacht en mij zorgen maakte.
      Ze had een van haar aanvallen gehad op het moment dat ik te horen kreeg dat ik werd teruggeroepen naar de school. Ik had haar medicijnen moeten geven, maar doordat ik zo druk in de weer was met het schoolwerk – was ik totaal vergeten om het in haar eten te vermengen. Zo zou ze dan geen vragen stellen of er moeilijk overdoen om het in te nemen. Nu had ik het haar zo gegeven en, zoals verwacht, deed ze er moeilijk over. Nu was ze extra op haar hoede, dus zo ook voor haar eten. Tegen de tijd dat ik wegging wilde ze, ze pas innemen.
      Ik had mijn boek dichtgeklapt met een harde zucht. Dit had zo geen zin. Ik kon net zo goed terug naar mijn kamer toegaan – die ik, met een of andere reden, nu met iemand anders deelde. Lexine. Ik had een boel verhalen over haar gehoord, niet rechtstreeks natuurlijk – want ik wist heus wel dat men niet graag met mij wilde praten, maar ik hoorde vaak men roddelen. Ik geloofde er alleen niet in. Hoe kon men zo slecht over een persoon praten? Iedereen heeft zo hun slechte dagen, maar om ze meteen in het slechte daglicht te zeggen sloeg natuurlijk nergens op. Ik kende niet veel van haar, alleen dat ze in mijn klas zat, maar ik hield mijn gedachten positief – geen conclusies nemen voor je haar hebt leren kennen.
      Met een snelle pas liep ik de bibliotheek uit en de gangen door, naar mijn kamer. Ik hoorde opeens een erg bekende stem. 'Philip!' Mijn hoofd draaide meteen om naar waar het geluid vandaan kwam. Philip? Ik zag de achterkant van een meisje om de hals van Philip springen. Een steek. Wat voor steek wist ik niet. Jaloersheid? Ik kreeg een schaapachtig gezicht. Nee, dat kan niet. Ik was nooit jaloers.
Ik zag wie het meisje was. Oh, gelukkig maar, het was een familielid van hem. Wacht. Betekende dit dat ik jaloers was? Zo'n soort gevoel had ik ook gekregen toen hij het over Eris had.. Ach, het zou vast niks betekenen.
Snel probeerde ik zijn aandacht te trekken. Ik had mijn hand al in de lucht gestoken, totdat ik me zijn woorden herinnerde. Je hoeft niet weg te blijven, maar zorg er in ieder geval voor dat mijn broertjes en zusjes er niet bij zijn. Zij hebben iets tegen je, geloof ik. Zou ik wegblijven? Ik had nog geen idee hoelang ze in de buurt van Philip bleef en ik wilde niet dat Philip zou denken dat ik er maling aan had van wat hij zei. Ik drukte kort mijn lippen op elkaar en draaide me om, om proberen een andere route te zoeken naar mijn slaapkamer. Geen idee of die er was, anders zou ik ergens wel gaan wachten.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

[Ik denk dat ik me uitschrijf.. :x
Ik ga dit niet bij kunnen houden ben ik bang :l
ik heb nogal moeite met inspiratie op het moment en heb gister enorm veel huiswerk op gekregen dat echt af moet en ik weet dat ik dan heel veel ga missen..
Sorry :c]

---

Little do you know

Disneyy schreef:
[Ik denk dat ik me uitschrijf.. :x
Ik ga dit niet bij kunnen houden ben ik bang :l
ik heb nogal moeite met inspiratie op het moment en heb gister enorm veel huiswerk op gekregen dat echt af moet en ik weet dat ik dan heel veel ga missen..
Sorry :c]

(Awh, jammer. Heel veel succes met je schoolwerk en weet dat je altijd weer welkom bent, gezien inspringen niet een heel groot probleem is, omdat mensen gewoon wat later aan kunnen komen door omstandigheden c; )

---

Happy Birthday my Potter!

Philip Crowe       Zoon van Ares       Outfit
Terwijl ik met een geïrriteerde blik bij de over-enthousiaste Victoria weg liep, zag ik dat een meisje met bijzondere kleding even haar hand op stak. Ik herkende meteen wie het was - Ruby. De heksachtige kleren die ze droeg, waren onmiskenbaar en zouden me direct opvallen in een grote mensenmassa.
Hoewel ze net daarvoor haar hand nog opgestoken had, had ze die nu weer naar beneden gedaan. Ze leek te twijfelen of ze wel mijn kant op zou komen, maar liep uiteindelijk de andere kant op. Ergens voelde ik me gekwetst, ik had het jaar daarvoor zo mijn best gedaan om vriendelijk over te komen. Als ze niet naar mij toe komt, kom ik wel naar haar toe, bedacht ik en vastbesloten liep ik achter haar aan.
'Ruby!' roep ik, mijn stem laag maar er weerklinkt een soort enthousiasme in. 'Ruby, wacht even!'
Als ik net achter haar ben beland, pak ik haar schouder vast, er niet bij stilstaand dat ik vaak vergeet dat ik sterk ben. Dat ik vaak mensen pijn doe zonder dat ik het zo bedoel.
'Hoe was je vakantie?' vraag ik, hoewel ik niet erg geïnteresseerd ben in haar vakantie. Ik wil gewoon even met haar praten en kon niets anders verzinnen. 'En, eh, als je wilt,' - ik was even stil - 'mag je wel weer een keer mee naar Eris. Alleen als je dat leuk vindt natuurlijk.' ik kwam nogal stom over voor mijn gevoel en besloot gewoon mijn mond te houden.

Ruby Dayne • heks.
Een paar woorden had ik van het gesprek kunnen opvangen, het was nu eenmaal niet zo zachtjes gezegd. Het ging over een of andere hunk van de school. Zelf vond ik Philip een knap iemand, but let's face it, wat moest hij met zo'n iemand als mij? Daarbij, zijn familie zou het niet al te leuk vinden. Het betekende natuurlijk niet dat ik hem nu ontweek en dat ik niet meer met hem moest praten, maar ik moest wel in de gaten houden of zijn familie in de buurt zou zijn. Wat moeilijk zou zijn, want ik kende niet al zijn familieleden – en hij had er een boel. Ik moest met iedereen rekening houden.
      Met stevige passen liep ik door nog nadenkend over hoe ik dit moest oplossen. Mijn hart of de tijd, ik wist niet wat het was, stopte voor een lange seconde toen ik hoorde hoe iemand mijn naam riep. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat hij achter mij aan zou komen. 'Ruby, wacht even!' Klonk er weer van dezelfde bekende persoon. Een hand hield mij stevig vast bij mijn schouder – een lichte pijnscheut schoot er door mijn schouder en mijn gezicht verwrong zich kort in een pijnlijk gezicht voordat ik mij wilde omdraaien naar Philip. Ik stopte echter, omdat ik de vraag hoorde die hij had gesteld. Hoe mijn vakantie was geweest. Bezorgend, pijnlijk, maar bovenal vermoeiend.
      Maar ik moest de tijden koesteren met mijn moeder, dus ik probeerde er altijd het beste van te maken. Een glimlach forceerde ik op mijn gezicht en ik draaide me nu helemaal om. 'En eh, als je wilt,' het was even stil voor hij verder ging en ik fronste voor kort mijn wenkbrauwen. Ja? Spraken mijn ogen ietwat hoopvol. 'Mag je wel weer een keer mee naar Eris. Alleen als je dat leuk vindt natuurlijk.'
Kort moest ik even grinniken, terwijl ik naar beneden keek en mijn ogen weer op Philip richtte. Voor even bleef ik stil, maar niet omdat ik erover na wilde denken. Omdat ik even rust wilde en ik wist dat ik dat zou krijgen als ik bij Philip was.
      Ik knikte. “Maar natuurlijk,” glimlachte ik. “Dat zou me erg leuk lijken.” Vluchtig was er een blink in mijn ogen te zien, die toen wegging.
      “Mijn vakantie was saai. Studeren en zo.” Ik loog. De hele vakantie door had ik niets anders kunnen doen dan voor mijn moeder te zorgen. Ik was al blij als ik wat slaap kon pakken. Mijn oma zorgde vooral voor de huiselijke dingen en nam het soms over, zodat ik mijn slaap kon hebben.
“Hoe was het bij jou in de vakantie? Zeker erg druk of niet? Is wel te begrijpen met zo'n grote familie, maar was vast erg gezellig.” er zat nog steeds een glimlach op mijn gezicht. “Dan ben je ten minste niet zo alleen.” Mijn glimlach verwrong wat, maar ik begon toch door te praten.
      “Zelfde tijd bij de stallen als de vorige keer of..” Ik keek hem aan. “Wilde je misschien samen gaan?”

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Jafar schreef:
(...)

(Awh, jammer. Heel veel succes met je schoolwerk en weet dat je altijd weer welkom bent, gezien inspringen niet een heel groot probleem is, omdat mensen gewoon wat later aan kunnen komen door omstandigheden c; )

-Okey, :]
Ik zal kijken of ik over een tijdje misschien wel weer mee kan doen :]
Ben nu iniedergeval te druk met examentraining en alles xd-

---

Little do you know

’Sage!’ hoorde Lexine onverwachts haar naam, waardoor ze opschrok uit haar rancuneuze gedachten . Ze keek recht in de groene ogen van een blonde jongen en de grimmige trek rond haar mondhoeken trokken zowaar het kon nog grimmiger weg, doordat ze de gast herkende als Altair, een zoon van Artemis. Niet dat ze hem verder kon of echt een hekel aan hem had ofzo, maar ze had het gewoon niet voor die halfgodjes. Of voor die halfgodinnetjes. Of voor die heksen. Of voor die andere elven. Of nog anders gezegd, ze had het hier gewoon voor niemand niet.
Altair stak tot haar afgrijzen zijn hand op, als groetend gebaar en versnelde zijn pas om haar sneller te benaderen.
‘Lexine, hai. Hoe was je ‘vakantie’?’ vroeg hij vriendelijk, ondanks dat hij enige spot legde op het woord ‘vakantie’. Lexine’s eerste reactie was een hautaine snuif, waarna ze met haar ogen rolde.
‘Fantastisch,’ antwoordde ze, waarbij het sarcasme ervan afdroop. ‘Net zo fantastisch om hier te zijn.’ De toon waarop ze sprak, verraadde dat ze hier met alle tegenzin van de wereld was en dat ze absoluut niet van plan was een poging te doen om die afkeer te verbergen, of om ook maar haar best te doen om vriendelijk over te komen.
‘Wanneer ben jij teruggekomen?’ vroeg Altair vervolgens, en Lexine vroeg zich stellig af wat hij nu van haar verwachte.
‘Waarom praat je überhaupt tegen me?’ vroeg ze daarom gemelijk, nipt van het gemene af. Ervan uitgaand de gast op deze manier wel weg te kunnen jagen. Ze had nu eenmaal niet de meest aardige uitstraling of sympathieke houding, en daarbij hadden de meesten hier op Atlantis inmiddels wel door dat ze haar beter konden mijden aangezien er weinig vriendelijks uit haar mond kwam. En ook voor deze gast maakte ze geen enkele uitzondering.

[ bericht aangepast op 6 april 2014 - 22:05 ]

---

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Mijn topics

Altair Nikos O'Flycke • Halfgod
Zoals ik al lichtelijk verwachtte, is haar antwoord op mijn eerste vraag vooral sarcastisch. Net zoals haar vervolg; "Net zo fantastisch om hier te zijn." Maar haar tweede antwoord, verrast me in zekere zin wel, al had ik niet veel anders verwacht. Niet dat ik het meisje Lexine Sage heel goed ken, toch ken ik haar goed genoeg om te weten dat ik geen aardigheidjes hoefde te verwachten. "Waarom praat je überhaupt tegen me?" Ik kan een lichte glimlach niet onderdrukken, al zorg ik er wel voor dat het niet een quasi-stoere lach wordt, die pubers van mijn leeftijd vaak opzetten als ze een meisje tegenkomen. Het stadium des indrukloze aandachttrekkerij is voorbij, al heb ik daar zelf nooit veel mee gehad.
"Gewoon, ik hou wel van een beetje eerlijkheid." Spreek ik naar de waarheid. Onoprechtheid, nepheid. Vooral in de donkere jaren van mijn pubertijd voelde ik me ermee opgezadeld. Liegen lijkt zelfs een oprecht beroep te zijn geworden; Je kunt altijd de politiek in. Daar vind je maar enkele oprechte mensen, al houdt ik van de uitzonderingen. "Het lijkt zo moeilijk om een eerlijkheid te vinden, maar bij jou vind je het altijd. Dat vind ik wel verfrissend." Zeg ik luchtig, maar alweer gemeend. Het lijkt altijd alsof Atlantis een afgescheiden, apart wereldje is en volgens mij is dat ook zo. Iedereen hier heeft een uitgesproken karakter en, anders dan in de gewone gemeenschappen, lijkt het geaccepteerd te worden, meestal.

[ bericht aangepast op 7 april 2014 - 19:55 ]

---

Tijd voor koffie.

Philip Crowe       Zoon van Ares       Outfit
Heel even was ik bang dat Ruby mijn verzoek om een keer mee te gaan naar Eris af ging slaan - ze grinnikte en keer naar de grond waarna ze me weer aankeek. Tot mijn opluchting zei ze, 'Maar natuurlijk. Dat zou me erg leuk lijken.'
'Goed,' bromde ik, hoewel ik wederom mijn best deed om vriendelijk te klinken. Het was moeilijker dan je zou denken; een vriendelijke glimlach was er nooit bij want als ik het probeerde, leek het alsof ik op het punt stond om iemand naar de hals te vliegen.
'Mijn vakantie was saai,' antwoordde ze op mijn vraag hoe haar vakantie was. 'Studeren en zo.' Ergens dacht ik iets te horen - iets wat niet klopte, maar wat het was kon ik niet goed bedenken. 'Hoe was het bij jou in de vakantie? Zeker erg druk of niet?' Ze zei iets over dat mijn familie zo groot was en dat- dat vast erg gezellig moest zijn. Ik voelde echter iets aan toen ze zei dat ik tenminste niet zo alleen zou zijn met een grote familie - alsof ze zich bijna verdrietig voelde.
'Ik zie mijn familie niet echt buiten school. Ik vermijd ze liever,' zeg ik. 'Weet je zeker dat je- je oké voelt?' Vroeg ik daarna wat bezorgt. Bezorgt? God, Ruby zorgde ervoor dat ik allerlei dingen voelde die ik normaal nooit eerder had meegemaakt.
'Zelfde tijd bij de stallen als vorige keer of..' ze keer naar me. 'Wilde je misschien samen gaan?' Ik was nog benieuwd naar een antwoord op mijn vraag of ze zich wel oké voelde en vroeg het dus nog een keer.
'Ruby, gaat het goed?' Mijn stem klonk hard, maar dit keer was dat expres. Ik wilde weten hoe het ging, geen leugens. 'Samen is oké trouwens.'

Het irriteerde Lexi mateloos dat Altair glimlachte om haar woorden. Het was onmiskenbaar dat deze niet zozeer was voortgekomen uit stoerdoenerij of om haar op dergelijke wijze belachelijk te maken of om haar uit te lachen, maar toch werkte het haar op de zenuwen gezien het niet de reactie was die ze wilde verkrijgen van hem.
’Gewoon, ik hou wel van een beetje eerlijkheid,’ zei hij vervolgens. ’Het lijkt zo moeilijk om een eerlijkheid te vinden, maar bij jou vind je het altijd. Dat vind ik wel verfrissend. Het laatste had hij er vooral luchtig aan toegevoegd, ondanks dat al zijn woorden oprecht en welgemeend klonken. Iets wat haar nog het meest op haar systeem werkte. Het was dan ook dat ze niet direct een blikje drinken of een fles water in de hand had, anders had ze hem zeker de nodige ‘verfrissing’ gegeven.
‘Gezien je zo van eerlijkheid houdt, vind je het vast niet erg als ik zeg dat ik niks met jullie halfgoden te maken wil hebben.’ Er legde zich een denigrerende blik in het heldere blauw van haar ogen, terwijl ze een hand op haar heup plaatste en hem hautain aankeek, tonend dat ze hem werkelijk te min achtte. Feitelijk wilde ze met niemand wat te maken hebben, en ondanks dat ze specifiek halfgoden had gezegd, was het weldegelijk in haar stem hoorbaar dat ze zo over IEDEREEN dacht. ‘Dus ga iemand anders z’n tijd maar verspillen met je nutteloos geleuter.’ Duidelijker kon ze niet zijn en Lexine nam dan ook een zeer arrogante houding aan, afwachtend tot hij aan de kant ging om haar door te laten.

[Ik vind Altair dus echt awesome! Al denkt Lexi daar ietsje anders over, sorry ]

---

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Naast Sarah kijkt Raven op vanuit haar boek en zegt ze wat overbodig: “Ik ben gewoon wat aan het lezen trouwens.” Raven zag er wat apart uit maar op een goede manier. Als Sarah haar in een hokje moest stoppen zou ze haar als kunsttype classificeren. Ze leek artistiek aangelegd en toch ook slim. Toen hoorde ze Raven zeggen: “Wil iemand me helpen met mijn tent, Hutch hier gaat me niet helpen.” Sarah voelt zich wat geroepen om haar te helpen, als de oudste vindt ze dat ze de andere moet bijstaan. “Ik help wel”, zegt ze. Ze zet zich terug recht en vraagt : “Waar wil je dat hij staat?” Ze luistert naar haar antwoord en loopt dan naar buiten. Buiten komt ze een flits tegemoet. “Het wordt almaar slechter weer”, zegt Sarah zuchtend. De wolken zagen er niet geweldig uit. “We kunnen maar beter snel je tent opzetten”, vervolgd ze. We lopen richting een vrij plekje terwijl Raven haar hond, Hutch, haar volgt en Raven haalt haar tent uit haar zak. Ik leg het tentzeil naast me en begin de juiste ijzeren staken te zoeken. Tegelijkertijd leg ik kort uit hoe je een tent moet opzetten. Na een tiental minuutjes zeg ik om de stilte te verbreken: “Het is niet erg als je geen tent kunt opzetten, ik heb zo’n idee dat ik de helft niet kan van wat jij wel kunt.” Dan glimlacht Sarah vriendelijk naar haar en dan is de tent gereed.

{Ik vind Lexine ook echt leuk (Al zou dat natuurlijk niet moeten :p), niet erg hoor!}

Altair Nikos O'Flycke • Halfgod
Mijn goedbedoelde woorden lijken haar niet te verzachten, sterker nog, haar blik verraad enkel meer afwijzing, verachting. Haar opvallende lichtblauwe ogen verharden. "Gezien je zo van eerlijkheid houdt, vind je het vast niet erg als ik zeg dat ik niks met jullie halfgoden te maken wil hebben." Ik trek mijn wenkbrauwen op, in lichte verrassing, al voelt het wel lichtelijk als een drankje, dat in mijn gezicht wordt gesmeten. Nog nooit is het voorgevallen dat iemand zo negatief reageerde op mijn aanwezigheid. Alleen toen ik jonger was, toen ik zelf even afwijzend en gemeen was als Lexine. Nu ja, logisch, want toen gaf ik niemand een reden om positief te zijn tegenover mij. Toch zit de opvliegendheid nog steeds in mijn bloed, wachtend, al komt die nu niet naar boven.
Lexine interesseert me mateloos, deze... Straight-forward-houding. Toch weet ik dat ik ongetwijfeld een keer op zal vliegen, woedend, zoals ik normaal altijd doe. Haar houding lokt genoeg uit, al verraad het ook dat ze het niet specifiek over mij heeft. Dat geeft me lichtelijke hoop en ik merk dat ik mijn glimlach écht niet kan onderdrukken. "Dus ga iemand anders z’n tijd maar verspillen met je nutteloos geleuter." Eindigt ze, en het ziet er naar uit dat ze door wilt lopen. Ik overweeg het snel, tezamen met twee andere opties.
Haar doorlaten, haar niet doorlaten, haar aanvliegen.
"Er zijn maar weinig mensen wiens geleuter ik kan verdragen. Veel mensen zijn onvoorwaardelijk saai. Zoals ik al zei: Verfrissend." Ik besef wat ik zeg, maar merk ook dat ik alweer de waarheid spreek. Saai, saai. Vaak kan ik luisteren, maar boeien doet het me niet.
Mijn concentratie, mijn aandacht; Het is er niet, óf in hypergefocuste vorm.
Waarom ik blijf praten met Lexine, weet ik niet. Misschien ben ik gewoon benieuwd.

[ bericht aangepast op 7 april 2014 - 19:54 ]

---

Tijd voor koffie.