[RPG] Tribulation | Speeltopic 01 - Speeltopics

[left]2402 – het is precies 350 jaar geleden dat de aarde totale vernieling onderging.
Professors waren bezig met het ontwikkelen van een nucleaire formule, een formule die de verspreiding van een giftig virus tegen zou moeten gaan. De aarde werd er door geteisterd en dreigde zijn groene velden te verliezen door dit virus.
De elementen die in deze formule met elkaar werden gekruist werden eerst grondig onderzocht voor ze bij elkaar gevoegd mochten worden. De geleerden waren echter wat voorbarig en namen de hulp van anderen niet aan. Iemand die denkt dat hij alles in zijn eentje kan doen kan nog eens een keer lelijk op zijn neus kijken.
Alleen was het in dit geval niet voordelig.

Destijds waren er projecten onder de grond. In een relatief kleine gangenstelsel werd getest of het voor de mens mogelijk was om te overleven zonder de voorzieningen van boven de grond. Het waren slechts tests. Maar opeens werden ze noodgedwongen te blijven. De mensen hadden geen idee wat zich afspeelde aan het oppervlak, ze kregen er slechts het geringe van mee. Voor ze de kans hadden om te ontsnappen stortte de uitgangen van de tunnels in. Het was onmogelijk om te ontsnappen.
Alles wat de mens ooit had gekend was niet meer.
Elke voet die op dat moment nog op de aarde stond werd weggevaagd in de chaos.

Een bestaan werd opgebouwd onder de grond. Maar de drang om terug te keren naar wat ooit van hen was, is nooit weg gegaan.
Nu, na al die vele jaren, is het hen gelukt om de verloren uitgangen te herontdekken. Ze hebben ze opnieuw geopend, maar ze hebben geen idee wat ze zullen aantreffen op aarde. Het is te gevaarlijk om met zijn allen naar het oppervlak te stormen, daarom wordt een groep van 8 mensen samengesteld om het te onderzoeken. Deze 8 zijn uitgekozen door middel van verschillende proeven die hun kwaliteiten hebben getest. Elke uitverkorene heeft een andere kwaliteit. Zij hebben de hoogste kans van overleven.
Het is aan hun om uit te vinden of na de ramp de aarde weer begaanbaar is. Het risico wat er aan vast kleeft is dat de tunnel die ze net weer hebben geopend, opnieuw zal kunnen instorten.

Maar wat als de aarde niets is van wat ze hebben geleerd? Wat als hetgeen wat ze tegenkomen te schrikbarend is? Is het veilig? Is het mogelijk om er weer een ‘thuis’ van te maken? Zijn ze in de val gelopen?

Ze worden geacht in teams op zoek te gaan naar overlevingsmiddelen. Hun eigen bestaan op te bouwen tussen de gemuteerde dieren en vreemde planten. Zij zijn de nieuwe bevolking van de aarde. Maar zullen zij het overleven?

Voor uitleg en dergelijke zie : Rollentopic

Rollen


Er zijn mogelijke kansen op een oorlog - tussen de overlevenden en onderzoekers - want het kan zijn dat de beide partijen de aarde niet willen delen. Het is aan jullie of ze uiteindelijk wel of niet met elkaar overweg gaan
Daarbij : denk goed na voordat je zegt dat je personage geïnfecteerd is, want er zijn nog geen medicijnen voor een dergelijke infectie, hij gaat dan dood, hoe dan ook.

Begin :

Topics
Rollentopic 01
Praattopic 01

[ bericht aangepast op 22 mei 2014 - 10:37 ]

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

~Mijn topics

---

Aan niets denken is ook denken.

Dibs. Later komt mijn post.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

— Hoera. Mijn topics. —

Mijn Topics (:

---

Hope, it is the only thing stronger than fear

Mijn tropica

---

Vampire + Servant = Servamp

{Mijn Topics ^^}

Mon topics ^^

---

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

[mijn topics]

---

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

Ieder is vrij Dylan hulp aan te bieden (: lol dat laatste kan ik niet weghalen en is omdat ik het op mijn mobiel heb getypt.

Dylan Parker - uitverkorene
De jonge vrouw liep wat achteraan, een plek waar ze zich prima op haar gemak voelde. Haar donkere haren zaten in een slordigogende staat en haar handen had ze nonchalant in haar zakken gestoken. Dylan Parker heette ze en zo had ze zichzelf ook voorgesteld aan de rest van de groep. Ze was niet iemand die zomaar alle aandacht toetrok, maar ze was ook absoluut niet mensenschuw. Haar gesprekken waren vandaag echter nog wat oppervlakkig geweest, omdat ze had besloten eerst even te kijken met wat voor persoonlijkheden te maken had. Het menselijk gedrag vond ze fascinerend en ze vermaakte zich hier dan ook prima mee terwijl het gewicht van haar rugzak met elke stap zwaarder leek te worden.

Dylan had haar rugzak zo licht mogelijk in proberen te pakken, maar ze had waarschijnlijk nog steeds de grootste en zwaarste rugzak van allemaal. Haar rugzak bevat veel praktische spullen, van simpele veldflessen tot boeken over o.a. planten en eetbare bessen. De natuur was, hoewel ze er veel over gelezen had, toch nieuw voor haar. Vol bewondering had ze dan ook gekeken naar die prachtige wereld vol verrassingen. Ze probeerde deze kennis over de nieuwe wereld op te zuigen als een spons.Even had Dylan gestopt om de veters van haar oncharmante, maar zeer praktische, wandelschoenen te strikken. De rest van haar kleding was om dezelfde reden uitgekozen. Een simpele broek en een donkerblauw shirt. Haar vest had ze al om haar middel geknoopt en het jacket was weggestopt in haar rugzak.

Bij het opstaan raakte ze wat uit evenwicht dankzij de rugzak en tent die nog eens bovenop haar rugzak gebonden zaten. Toch wist ze de groep gauw weer in te halen, die niet veel later tot stilstand kwamen op een open plek waar ze hun kamp op zouden zetten. Bij gebrek aan kennis over deze wereld vond ze het voor voorlopig een prima besluit en dankbaar verlichte ze haar rug van de tas die te zwaar was voor iemand van haar postuur. Toch had ze niet geklaagd en ook zonder te klagen begon ze aan de puzzel die ze 'een tent opbouwen' noemde. In kleermakerszit zat ze in het gras met de tentstokken voor zich en de beschrijving in haar handen. Ja, ze was slim, maar dit betekende niet dat ze ook handig was. Een tent opzetten was dan ook niet iets wat ze al eerder gedaan had. Helaas was de beschrijving, zoals alle instructieboekjes die zij kende, niet erg duidelijk, dus besloot ze zelf wat te proberen. Niet veel later was ze verdiept in de opbouw van haar tent en was ze de groep al weer helemaal vergeten. Zelfs toen ze bleef klungelen met de onderdelen en haar tent er maar triest bij stond schoot het haar niet te binnen hulp te vragen aan een ander. Ze was alleen gefocust op het goed opzetten van haar tent.


Verzonden vanaf Samsung Mobile

[ bericht aangepast op 30 maart 2014 - 22:16 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

[ bericht aangepast op 31 maart 2014 - 2:39 ]

Isya Vey || Overlevende

Ik word wakker van de vogels die fluiten. Of krassen eerlijk gezegd. Ik heb nog nooit een vogel horen fluiten. Vroeger deden ze dat blijkbaar wel, want de uitdrukking bestaat nog steeds. Ylva, staat op, voordat ik het doe, iets dat ik haar nog altijd probeer af te leren, en dus komt mijn hoofd hard op de vloer van mijn hut te liggen. "Ylva..." grom ik. "Moet dat nou, je wéét dat je dat niet moet doen." ik zucht, en Ylva jankt. "Wacht gewoon even tot ik ben opgestaan, dan is het ook makkelijker voor jou, dan hoef je jezelf niet onder me vandaan te trekken." Ylva knikt zacht. Ze is dan wel een wolf, maar ze is zo intelligent, dat ze me wel begrijpt. Ik sta op, en rek mijn spieren uit. Ik pak wat van het vlees uit mijn primitieve voorraadkast, en geef het een Ylva, en ik neem er zelf ook een stuk van. Het is al gebakken gelukkig, dat vind ik lekkerder dan rouw, al is dat ook best te doen. Als ze het beiden op hebben, vlecht ik mijn haar en zeg ik tegen Ylva "Kom we gaan jagen." Ik pak mijn messen en mijn boog, en stap mijn hut uit, met Ylva achter me aan. Het is niet ver lopen naar Neveah, mijn vriendin en jaag-maatje. We jagen al een paar jaar samen, en het bevalt ons goed. Ik klop op de deur, en wacht op Neveah. Als ze naar buiten komt lopen, gaat mijn staart automatisch omhoog, en begint Ylva te kwispelen. We vinden het allebei leuk om haar te zien. Vluchtig strijken we de zijkanten van onze hoofden naast elkaar als begroeting. Ook een van onze katachtige trekjes. Dan lopen we naar beneden, naar de bossen. Het is best ver lopen tot er dieren zijn, omdat we alle dieren in de buurt al hebben gedood. Als we bij een meertje komen, rent Ylva er meteen in. Ik kijk haar een beetje beschuldigend aan, maar kan zelf de drang ook moeilijk onderdrukken. Ik loop er heen, en drink er wat van.

[Niet zo'n geweldig stukje, sorry.
Intouchables, als je vind dat het anders moet moet je het maar zeggen hoor. Ik ben niet echt in detail getreden omdat ik Neveah niet wil besturen.]

---

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

Sam Whinter//Overlevende
Keine bubbeltjes dreven omhoog, terwijl ik naar het wateroppervlak keek. Over een aantal minuten moest ik boven komen om adem te halen. Ik zwom langzaam achter de bubbeltjes aan en voel hoe een zacht briesje door mijn natte haren wapperde, toen ik met mijn hoofd boven water kwam. Rustig dreef ik naar de verharde
kant en klom het water uit. ik bleef op de kant zitten, haalde een aantal planten van mijn armen af die onder het zwemmen vast geplakt bleven. Ik stond langzaam op en wandelde naar een klein hutje, dat voor een groot gedeelte weggerot was door de jaren heen. Het hutje had geen dak meer, en sommige muren waren flink aangetast.
Rustig liep ik door de wat ooit een deur was geweest, richting een klein kamertje dat voor een groot gedeelte, helemaal met planten begroeid was. Ik de hoek lag een lange plank met een van planten gemaakte deken.
Ooit had ik er een paar gezien, net zoals mij. Aangetast door het virus. Ze woonde in vrij luxe hutjes, maar ik durfte niet bij hun in de buurt te komen.
Ik wist niet eens meer hoe ik er werkelijk uitzag, toen ik als klein kind mijn ouders verloor.
Ik besloot om terug te keren naar het water, voordat ik uitdroog. Ik sprong het water in en zwom het kleine riviertje in. Af en toe kwam ik bovenwater om adem te halen, maar al snel schoot ik onderwater.
Ik kwam aan bij een voedingrijk meertje. De kleine meertjes van het moeras zelf waren zanderig en af en toe had ik eens pech dat ik in mijn hut kwam en helemaal onder de moder zat en moest ik elke schub die mijn lichaam voor de helft bedekt, het zand eronder vandaan pulken. Dit was een van de werkjes waar ik minimaal een halve dag mee bezig was.

---

Vampire + Servant = Servamp

Geuren.
Zoet, hartig, onsmakelijk. Het drong binnen tot diep achterin haar neus. Het was iets Avery nog nooit in heel haar leven had geroken, om maar niet te spreken over de geluiden die zich in haar gehoorgang nestelde.
De invloeden op het licht leken haar lichte huid in vuur en vlam te zetten. Niet alleen het licht was overweldigend maar ook de kleuren. Alles was zo duidelijk zichtbaar. Het groen van de planten, het blauw van de lucht wat af en toe dapper tussen de bladeren van de bomen tevoorschijn wist te piepen.
Een glimlach was niet van haar gezicht af te krijgen. Misschien was het overdreven, dat was het enige wat Avery niet uit maakte. Het was speciaal. Hoeveel mensen kregen de kans om dit mee te maken?
Onder de grond was alles zoveel anders geweest. De indrukken, het licht, de manier waarop mensen zich gedroegen. Hierboven leek dat totaal anders te werken.
Ze sidderde van het genoegen. Het was een hele onderneming geweest. Persoonlijk had ze ook niet verwacht dat het voor zou komen dat uitgerekend zij gekozen zou worden voor dit belangrijke onderzoek. Het had haar enigszins enthousiast gemaakt. Het enige idee wat haar niet aanstond was dat ze huis en haard zou moeten verlaten.
Maar hier was ze dan.
Een trillerige zucht rolde over haar lippen. Bij vertrek had Avery haar lange bruine haren opgestoken. Het was alsof ze had geweten dat het van pas zou komen met het broeierige weer dat hierboven was.
De overgang van donker naar licht had enorm veel pijn gedaan aan haar ogen. Als je altijd tussen de schimmen had geleefd dan was het van nature logisch dat licht fataal voor je was. Als de wetenschappers hen geen zon verduisterende brillen hadden mee gegeven dan was ze er vrij zeker van dat haar ogen waren gesmolten – of iets wat daar op leek.
De tas die op haar rug hing begon zwaar te drukken. Het van katoen gemaakte voorwerp was al tientallen jaren oud. Ze had er op gestaan dat ze haar eigen spullen mee kon nemen, anders had ze geweigerd.
Achteraan de groep vermeed ze het enthousiasme van de anderen enigszins. Het was voor haar alleen al overweldigend, daar had ze anderen niet voor nodig.
Via smalle paadjes kwamen ze bij de aangewezen plek aan. het was een stuk grasland, mooi vlak met hier en daar een stel grote rotsen. Alles was anders dan thuis. Wat had ze dan ook gedacht?
Lichtelijk zenuwachtig wierp Avery een blik in het rond. Het was overduidelijk dat het merendeel van de mensen hun tent zouden gaan opzetten.
Ze legde haar tas op de grond en ging door haar knieën. Stukje bij beetje plukte ze al haar onderdelen uit de tas. Ze had niet precies geleerd hoe ze een tent in elkaar moest zetten maar ze was van mening dat het haar wel zou gaan lukken. Avery was niet bepaald het soort persoon wat snel om hulp zou gaan staan vragen. Eerst zien hoever je zelf kwam, en als het daarna niet lukte vond ze wel een andere manier. Het was voor haar een zwakte als ze de hulp van anderen in schakelde.
Helaas leek er niets anders op te zitten. Na dik een kwartier te hebben gestunteld met haar tent, was er nauwelijks wat aan verandert. Het was nog steeds een hoopje stokken en tentdoek.
Lichtelijk radeloos keek ze om zich heen. De meeste mensen waren zelf nog bezig, op een na. Ze herkende hem als de ietwat schuwe jongen. Hij zonderde zich graag af naar het scheen. Ze twijfelde.
Uiteindelijk kwam ze overeind en liep zelfverzekerd op hem af, zo voelde ze zich niet maar ze was te koppig om het te laten merken. Avery bleef voor zijn neus staan, hij was een stuk langer dan zij was waardoor ze naar hem op moest kijken. 'Zou jij mij toevallig kunnen helpen met mijn tent?' Haar woorden waren zacht, niet echt hoorbaar voor de andere levenswezens om hen heen. Dat was precies de bedoeling..

Zayden Jax Lincoln | Overlevende
††††

Sierlijk rekte de jongeman zich uit. De botten in zijn lichaam produceerden licht krakend geluid. Tevreden spinde hij voor hij zichzelf de hut uit wist te slepen. De dag was al lang en breed begonnen. Er was geen reden om zo lang te blijven liggen, maar het was voor Zayden een gemak. Met de genen van een leeuw was het geen last om lui over te komen.
Kalm klom hij via de touwladder naar beneden toe. De hoge boom waarin hij zijn hut had gebouwd was voor hem een van de beste plekken om alleen te kunnen zijn. Contact met anderen stond niet hoog op zijn lijstje maar hij had er zo af en toe wel behoefte aan. Het was een en al logica, zonder contact ging je jezelf afzonderen en was er totaal geen sprake meer van sociale kwaliteiten.
Zayden wiebelde langzaam met zijn tenen zodra hij op de grond stond. Het hoopje fijne, zwarte aarde was daar gisteravond nog niet geweest. ‘Verdomde mollen,’ bracht hij geïrriteerd voor hij richting het meer ging.
Er was een dagelijkse routine die kleefde aan zijn bestaan. Opstaan, zichzelf wassen in het meer en daarna op zoek gaan naar eten. Als er een kenmerk was dat Zayden vertegenwoordigde dan was het wel dat hij altijd honger had. Er waren maar weinig momenten waarop eten hem niet gelukkig kon maken.
Het ontging hem niet dat er inmiddels ook al wat anderen present waren. Groot was de groep niet. Het was meer dan genoeg in zijn ogen.
Via de gemaakte paadjes kwam hij bij het meer. Deze schitterde in het zonlicht. Het zag er uit als een hemels paradijs. Het paradijs op aarde wellicht.
Nadat hij een blik op de lucht had geworpen ontdeed hij zich van zijn shorts. Deze hingen toch al aan draadjes aan elkaar.
Zijn teen stak hij in het water. Het had al een fijne temperatuur gekregen. Het was niets voor een katachtige om zich te vaak in het water te wanen, maar hij vond het fijn.
Zwijgend dompelde hij zich onder in de verfrissende vloeistof. Er was geen betere manier om de dag te starten.

[ bericht aangepast op 31 maart 2014 - 17:08 ]

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

{mijn topics}

---

welkome to my garden of fantasy

• MT.