[200] Walker's High School ~ O1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 april 2014 - 19:10 ]

Your love makes me strong, your hate makes me unstoppable

Jason Keith Laurentis

"Goedemorgen Jason." zegt ze en als ze opkijkt zie ik meteen iets van medelijden in haar ogen. Ik slik even maar gelukkig begint ze er niet over. "Mijn vakantie was goed. Heel goed zelfs. Zoals elke zomervakantie veel reizen met mijn ouders. In Noord-Amerika een rondreis gedaan en daarna lekker uitrusten in de Caraïbische Eilanden en dan hier nog in Europa nog wat gezien. En ik heb natuurlijk weer mijn vriendin in Londen bezocht voor een lang weekend. Thuis heb ik in ieder geval niet veel gezeten. Gelukkig reis ik graag, maar soms kunnen mijn ouders wel irritant zijn." vertelt ze en ik knik even. 'Klinkt inderdaad goed.. Je maakt me jaloers.' lach ik. "Hoe was jouw vakantie?" vraagt ze dan en ik probeer de bezorgde blik op haar gezicht te negeren. 'Het ging wel.. Lang niet zo interessant als jou, maar oké.. Ik ben twee weken naar Mexico geweest met wat vrienden, maar voor de rest was ik thuis. Mijn pa wil niet meer reizen, sinds.. Nou ja, je weet het.' zeg ik. Emily wist wat er met mijn moeder was gebeurd. Mijn moeder hield van reizen. Sinds ze dood was heeft mijn vader Amerika niet meer verlaten.. Ik kijk weer naar haar op en kijk weer naar haar bezorgde gezicht. Mijn tanden glijden kort over mijn onderlip maar ik besluit niks te zeggen. Als ze ernaar vraagt zal ik moeten liegen, maar uit mezelf zou ik nooit wat zeggen. 'Zullen we anders alvast naar binnen gaan? Je weet wel, klassenlijst bekijken enzo?' stel ik voor en ik duw mezelf een beetje van de muur af..

Your love makes me strong, your hate makes me unstoppable

'Het ging wel.. Lang niet zo interessant als jou, maar oké.. Ik ben twee weken naar Mexico geweest met wat vrienden, maar voor de rest was ik thuis. Mijn pa wil niet meer reizen, sinds.. Nou ja, je weet het.' zegt Jason. "Klinkt leuk, Mexico." zeg ik met een glimlach. "Zullen we anders alvast naar binnen gaan? Je weet wel, klassenlijst bekijken enzo?" stelt Jason voor. "Natuurlijk. Ik ben benieuwd met wie ik in de klas zit en Matt zal denk ik toch niet het eerste halfuur komen." antwoord ik en ik pak mijn tas weer vast. Samen lopen we naar binnen. Onderweg zie ik enkele mensen omkijken. Ik vermoed dat ze naar Jason kijken, maar zo te zien trekt hij zich er niet te veel van aan. Gelukkig maar. Ik zie vele bekende gezichten, maar ook veel nieuwe gezichten. Ergens aan het prikbord bij het secreteriaat moesten alle klassenlijsten hangen en nog allerlei andere informatie. Als we voor het prikbord staan, ga ik op zoek naar mijn naam, die ik niet meteen vind. "Heb jij je naam al gevonden?" vraag ik aan Jason terwijl ik nog wat verder zoek naar mijn naam. Er zijn natuurlijk veel klassen enzo, dus het is niet al te simpel om je meteen te vinden.

"I'm not crazy, my reality is just different from yours."

Ameya A. Duchessa. || Vijfde jaars || Thuis.

Als de wekker gaat draai ik me kreunend om. Daar gaat de vakantie. Zodra ik me omdraai voel ik een warm lichaam tegen me aanliggen. 'Dylan,' mompel ik. Dylan en zijn vader zijn sinds een week geleden bij ons in komen wonen maar Dylan's kamer is nog niet verbouwd. Mijn ouders zijn al gescheiden sinds ik zes was en nu heeft mijn moeder eindelijk een nieuwe liefde gevonden, al voelt het ook wel raar. Anyway, door het feit dat Dylan nog geen slaapkamer had moest hij maar bij mij op de kamer.
'Oh ja shit,' hoor ik hem mompelen, 'school.'
Het is de eerste dag voor hem dat hij naar deze school gaat maar hij ziet er niet echt gespannen uit ofzo. Ik sta op en trek mijn pyjama-shirt uit. Ik pak een setje en trek deze aan. Dylan staat achter me ook op om te grissen naar een zwart-witte blouse en een zwarte broek. Ik doe zelf wat make-up op als hij gel in zijn haar doet. Als ik opk klaar ben met mijn haar rennen we allebei naar beneden om te eten. Ondertussen app ik naar Semmie.
'Ga je met de bus? X Am.' Ik klik op verzenden en zie dat ik nog een paar minuten heb voordat de bus arriveerd.

Matthew 'matt' Kilian Tommo
Het geluid van de wekker, was het ergste wat een mens 's ochtens kon horen. Zonder mijn ogen te openen schoof ik mijn wekker van het nachtkastje en sloeg deze stil op de grond. Ik draaide me nog eens om in mijn warme bed en trok de dekens tot hoog boven mijn kin. Ik had maar een paar seconde nodig om terug in slaap te sukkelen en Finn had maar een paar seconde voor nodig om deze rust bruud te verstoren. 'Matt, je hebt een half uur.' Het licht werd aangedaan en grommend trok ik de dekens helemaal over mijn hoofd. School, ik vervloekte degene die het bedacht had. Ik wachten tot Finn mijn kamer weer uit was en kreunend kwam ik onder de lakens vandaan. Het licht deed pijn aan mijn ogen en mokkend stond ik op. Een heel ochtendritueel volgde en precies dertig minuten later stond ik helemaal klaar beneden. 'Jij rijd.' Ik gooide de autosleutels richting Finn en greep mijn rugzak van de onderste traptrede. Finn gaf me een duuw toen ik mijn haar goed deed in de spiegel die in de gang hing en liep langs me heen naar buiten. Ik volgde hem op de voet en stapte in de auto. Zo, nu Finn me naar school reed, kon ik mooi nog even een dutje doen. Nee, ik was alles behalve een ochtendmens. Iets waarvan ik totaal verschilde met Finn, want deze zetten vrolijk de muziek aan en niet zo zachtjes ook. Ik wist dat ik nu een gevecht met hem kon hebben over de volumeknop, maar ik wist dat het geen zin had. Hij reed, dus Hij was de baas. Dus keek ik heel de rit nors naar buiten. Gelukkig woonde we niet zo ver van school en dus reden we na een kleine tien minuten het schoolplein al op. We stapten gezamenlijk uit en staken ook gezamenlijk een sigaret op. Ik vond wel dat ik dat verdiend had, na zo'n zware ochtend. Nonchalant nam ik plaat op de moterkap en genoot ik van de nicotine die mijn lichaam gemist had en keek naar de leerlingen die over het plein liepen. Ik wist nu al dat dit weer een hel van een jaar ging worden.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Jason Keith Laurentis

"Natuurlijk. Ik ben benieuwd met wie ik in de klas zit en Matt zal denk ik toch niet het eerste halfuur komen." antwoord ze waarna we samen naar binnen lopen. Ik kijk recht voor me uit en merk dat er veel leerlingen naar me omkijken. Ach ja, het is niet dat alle jongens hier nou met zo'n plek rondlopen dus het valt wel op. Ik besluit me er maar niet veel van aan te trekken. Degene die me teveel irriteren krijgen het wel te zien in de pauze. We komen al snel aan bij het bord en ik kijk naar de vele lijsten die er hangen. Dit werd zoeken.. Ik zoek naar de klassen 5 en ga dan de vele namen af. Ik stop bij 5C en knik. 'Ja hier, vijf C..' zeg ik en ga alle namen af die er staan. 'Cassandra, Claire, Dilara, Emily, Madison, Jane, June, Ameya, Lucas, Matt, Finnick, Matthew, Samuellos, Dylan en ik.' lees ik op. Ik kijk met een glimlach naar Emily. 'En de mentor is Davis.' zeg ik. Ik gaap kort en ga zonder nadenken met mijn hand over mijn gezicht. Mijn tanden boren zich in mijn lip. 'Fuck...' verlaat zachtjes mijn mond en mijn hand schiet weg van mijn gezicht. Je zou het bijna vergeten.. Ik zucht kort en kijk haar aan alsof er niks is. 'Dus.. Wat gaan we nu doen?' zeg ik met een kleine glimlach.

Your love makes me strong, your hate makes me unstoppable

Emily April Anderson

Oh god, Davis... Dit jaar wordt een ramp. Er zal toch wel een boek bestaan hoe ik het vijfde jaar overleef met mijn neef als mentor die een vrouwenverslinder is. Een kleine zucht verlaat mijn lippen. Ik kijk naar Jason op als ik hem zachtjes "Fuck..." hoor zeggen. Ik kijk hem even vreemd aan en kijk dan weer richting de lijsten. 'Dus.. Wat gaan we nu doen?' zegt Jason. Ik draai mij richting hem en antwoord: "Ah, gewoon terug naar het schoolplein, zeker?" Jason knikt en we lopen naar buiten. Onderweg hoor ik iemand iets zeggen over een blauwe plek. Ik kijk even in die richting en ik moet me erg tegenhouden om niet even te gaan vragen waarover het gaat. Dan schiet Jason weer in mijn hoofd, ik kijk richting hem en kijk dan weer voor mij uit. Ah, just ignore, zeker? We lopen terug het schoolplein op waar we weer naar het vaste plekje lopen. Ik trek even mijn jurkje goed en kijk dan weer over het schoolplein uit. "Wat is er gebeurd met je oog?" zeg ik zonder dat ik het eigenlijk echt besef. Nadat ik dat heb gezegd, kijk ik even in de richting van Jason. Het was niet echt de bedoeling om het te vragen, maar goed...

"I'm not crazy, my reality is just different from yours."

Madison "Maddie" Elle Lee
Ik sta in een kamer. Overal waar ik kijk zie ik hoofden in de muur. 'Miss Lee! Miss Lee!' Roepen ze. 'Stil!' Roep ik, maar het helpt niet. De stemmen gaan gewoon door. 'Miss Lee!' Opeens lig ik in mijn bed. Fransesca, mijn persoonlijke butler, staat naast mijn bed. 'Laat me slapen!' Zeg ik met een vermoeide stem. 'Miss Lee, uw moeder heeft mij gevraagd om u wakker te maken.' Dan herinner ik me welke dag het is. De eerste schooldag! Snel sla ik de deken van me af en spring uit bed. 'Dank u wel voor het wekken!' Zeg ik tegen Fransesca en dan ren ik naar mijn badkamer. Snel neem ik een douche. Als ik weer droog ben doe ik mijn dagelijkse make up op. Ik stijl mijn bruine haar en doe een haarbandje in. 'Miss Lee, u ziet er geweldig uit!' Zeg ik tegen mezelf in de spiegel terwijl ik mijn kleding aan trek. Snel loop ik mijn badkamer weer uit en kijk hoe laat het is. 7:55 staat er op mijn iphone 6. Ik loop naar de keuken. Daar staat Fransesca. Ze geeft me mijn eten voor op school. 'U krijgt sushi mee, omdat het de eerste schooldag is.' Ik pak het aan. 'Bedankt Fransesca. Je bent geweldig!' Ik ren snel de trap af naar buiten. Daar staat mijn chauffeur al op me te wachten. 'Miss Lee.' Zegt hij terwijl hij het portier van de auto open doet. Ik stap in en hij start de auto. Op naar de eerste schooldag!

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Jason Keith Laurentis

"Ah, gewoon terug naar het schoolplein, zeker?" zegt ze en ik knik snel. Ik volg haar mee naar buiten en ik zucht even als iemand wat zegt over de blauwe plek. Ik kijk de derdeklasser dodelijk aan en volg dan weer Emily. Al snel staan we weer bij het oude plekje en ik leun tegen de muur terwijl ik voor me uit kijk. "Wat is er gebeurd met je oog?" vraagt Emily en ik kijk haar kort aan. Ik kon wel verwachten dat ze het een keer ging vragen.. Het liefst lieg ik ook niet tegen haar, maar het moet. Ik kijk haar even aan en kijk dan weer voor me uit.
'Het is niks, geloof me.. Gewoon ruzie gehad met wat jongens uit mijn straat.' zeg ik snel. Thank god dat mijn stem tenminste zeker klinkt. Ik haal even diep adem en kijk dan Emily met een glimlach aan. 'Dus... Je neef is de mentor.. Gezellig..' zeg ik met een lachje om het onderwerp snel te veranderen. Ik haal een hand door mijn haar en kijk voor me uit..

Your love makes me strong, your hate makes me unstoppable

Claire Mandy Chadwick || Bitchy Chearleader

Ergens in de verte hoorde ik de bezorgde stem van mijn moeder. Ik negeerde het totdat ik ineens uit bed rokde. Mijn moeder had me blijkbaar uit bed laten rollen. Ik zuchtte diep en gaf me uiteindelijk over. Ik stond op en trok mijn pyjame snel uit en verruilde het voor mijn gloednieuwe designerkleren. Ik verzorgde me uitgebreid. Ik zal op school wel wat eten. Mijn moeder gaf me een snelle knuffel. Ze liep de voordeur uit en ging met de auto naar haar werk. Ze werkte bij een modebedrijf en daarom krijg ik ook nieuwe kleren van haar. Ik pakte mijn boeken bij elkaar en stopte ze snel in mijn grote rugzak. Ik pakte mijn netjes opgevouwen chearleaderpakje en pompons, en deed due er ook in. De chearleaders moesten hun pakje en pompons op school laten maar de aanvoerder mag ze ook naar huis meenemen. Ik deed snel een laagje make-up op en griste de autosleutels ,van mijn auto, van de tafel af en ik pakte mijn rugzak en rende naar de auto en gooide de voordeur dicht. De pikzwarte volvo klikte van het slot. Ik rende erheen en deed het portier open. Mijn haar zat goed in model en ik startte de auto. Het was al bijna tijd en ik wilde ook weer niet te laat komen. Ik reed erg snel, misschien iets te snel dan nosig was. Ik wilde Finn heel graag zien, omdat hij mijn vriendje is en omdat hij gewoon een hele leuke jongen is, en ik wilde natuurlijk ook mijn andere vrienden zien. Ik draaide de parkeerplaats van de school op en stopte snel. De auto stond precies in het vak. Ik stapte sierlijk uit de auto en slingerde de rugzak over mijn schouder. De auto deed ik op slot en ik keek de parkeerplaats over of ik Finn zag.

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

June Faith Miller
'Tttrrriiinnggg!' Doet de wekker als ik mijn ogen open. Ik kijk hoe laat het is. Zes uur, wat een flut wekker. Ik sla de deken van me af en stap zacht op de vloer. Hij voelt koud aan. Nu heb ik mooi de tijd om verder te gaan aan mijn nieuwe jurkje. Het is een zwart one sholder jurkje met plooien. Hij lijkt op een jurkje dat in éen van die dure winkels hangt. Ik zou zo graag daar kleding kopen! Jammer genoeg zijn mijn ouders niet zo rijk. Sterker nog, ik ben nu mijn eigen kleding aan het naaien! Nou ja, het is altijd beter dan van de thrift shop. Vintage noemen ze dat. Totdat je het noodzakelijk moet kopen. Ik noem het vodden, daarom maak ik mijn kleding zelf.
Na een uurtje is de jurk klaar. Ik leg hem neer om te douchen. Ik neem een snelle douch en borstel daarna mijn blonde haar door. Ik doe een beetje make up op. Gelukkig kunnen we dat wel kopen... Ik loop weer naar mijn kamer en doe het jurkje aan. Ik kijk in mijn raam, dat mijn spiegelbeeld weerspiegeld. Het ziet er wel leuk uit. Behalve dat mijn armen en wangen er bol uit zien, is het goed voor de eerste dag van mijn nieuwe school. Ik loop naar de keuken. Daar zit mijn moeder aan de keukentafel. 'Wauw!' Zegt ze 'Jij ziet er leuk uit!' Ik bijt op mijn lip. 'Ja' zeg ik, maar ik mijn het niet. Ik pak een druif uit de fruitschaal en eet hem op. Ik geef mijn moeder een zoen en loop naar deur. 'Moet je geen eten mee voor op school?' Vraagt mijn moeder en ze geeft mee een boterham. 'Dank je mam' zeg ik als afscheid en loop naar buiten. Ik ren naar de bushalte en ben gelukkig nog op tijd. Ik stap in en ga een nieuwe school tegemoet.

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Emily April Anderson

'Het is niks, geloof me.. Gewoon ruzie gehad met wat jongens uit mijn straat.' zegt Jason snel. Ik kijk in Jason zijn richting en zie iets van onzekerheid in zijn ogen. 'Dus... Je neef is de mentor.. Gezellig..' zegt hij dan met een lachje. "Ben je zeker dat er niks anders is?" vraag ik bezorgd. Jason kijkt weg en kijkt voor zich uit.
"En ja Mr. Devis is mentor." zeg ik dan met een zure glimlach. Ik hoor eigenlijk niet graag dat hij mijn neef is. Al zeker niet als andere mensen dat zeggen. Ik begin met allerlei situaties te bedenken die straks kunnen gebeuren tijdens het mentoruurtje. Dat wordt een gênant uurtje. Of misschien doet hij juist alsof hij mij niet kent? Dat zou erg makkelijk zijn. In ieder geval doe ik gewoon alsof ik hem niet ken. Of moet ik dat toch niet doen, want de meeste weten toch al dat ik hem ken. Ah we zullen wel zien hoe het loopt.
Ik ga wat tegen de muur staan en staar wat voor mij uit. Ik zie allerlei mensen voor mij. Groot, klein, pestkoppen, dealers en ga zo maar door. Er begint van alles in mijn hoofd te spelen.
"Emily?" hoor ik plots iemand zeggen. Ik schrik op en betrap mijzelf dat ik alweer aan het dagdromen was. Ik kijk richting Jason en kijk hem vragend aan.

"I'm not crazy, my reality is just different from yours."

Connor Oliver Davis ll Mr. Davis

Mijn blik volgden elke seconde van de wijzer van de klok aan de muur. Drie, twee, één en de schel klinkende bel verbrak de stilte in mijn lokaal. Een diepe zucht rolde over mijn lippen. Binnen nu en vijf minuten zat mijn hele lokaal vol met kinderen. Ik besloot dan toch maar even te gaan kijken welke klas ook alweer mijn mentorklas was, en ik raapte mijn tas van de grond en zette hem op tafel. ‘’Daar gaan we dan,’’ mompelde ik, en ik griste een map uit de tas waar mijn komende klassen in moesten staan. Het eerste blaadje bleek al meteen mijn mentorklas, klas 5c, een bovenbouw uiteraard. Mijn ogen gleden over het blaadje en enkele namen herkende ik van vorig jaar, maar er waren ook een hoop nieuwe bij. Bij de naam Jane Ross trok ik mijn mondhoeken zachtjes omhoog, knap meisje, niet mijn type, maar daarom vond ik haar juist leuk. Verder herkende ik een paar namen van een stel bitches en Queen Bees, die zagen er meestal ook altijd goed uit. In tegenstelling tot de meiden kon ik jongens al snel niet uitstaan. Niet dat ik ze nooit kon uitstaan, maar van die irritante jongetjes met hun petjes die helemaal trots zijn omdat ze op hun negentiende ontmaagd zijn, kon ik gewoon niet uitstaan. Begrijp me niet verkeerd, er waren een hoop jongens die ik wel mocht, maar dat was dan vaak niet wederzijds vanwege mijn reputatie.
Ongeduldig tikte ik met mijn vingers één voor één op het eikenhouten bureau. Dit duurde lang en ik hield niet van wachten. Om de tijd maar wat te vullen besloot ik het bord maar wat te gaan versieren. Ik draaide me om en nam een wit krijtje in mijn hand, waarmee ik op het donkergroene krijtbord in grote letters ‘Welkom 5C’ op schreef. Het geluid van een krijtje op het bord bezorgde me na vijf jaar in het onderwijs nog steeds kippenvel. Ook was mijn handschrift op het bord na vijf jaar nog niet echt verbeterd en kreeg ik vaak pijnlijke klachten dat kinderen het niet konden lezen. Daarom gaf ik ze meestal gewoon de opdracht de belangrijke dingen uit mijn verhaal op te schrijven, en schreef ik alleen simpele steekwoorden op het bord. Onder de Welkom 5C zette ik een grote streep, gooide het krijtje in de krijtjesbak en plofte weer neer in mijn bureaustoel. Het geluid van voetstappen richting het lokaal vulde de stilte. Ik zag de klink van de deur naar beneden gaan. Daar gaan we dan.

Hope, it is the only thing stronger than fear

Jason Keith Laurentis

"Ben je zeker dat er niks anders is?" vraagt ze bezorgd en ik knik snel. "Ja.. Niks aan de hand." zeg ik. "En ja, Mr.Davis is mentor." zegt ze dan met een zure glimlach. Ik lach kort om haar gezicht en kijk dan voor me uit. We blijven een minuutje zo staan voordat de bel schel over het plein klinkt. Ik kijk Emily aan en zie dat ze nog in haar gedachten zit. "Emily?" vraag ik en ze kijkt me vragend aan. "De bel ging net.." zeg ik met een kleine lach. We lopen samen naar binnen en ik denk even na. Lokaal... 301! Dat is het.. Ik loop de trappen op en loop verder naar het lokaal op de 3e verdieping. Al snel sta ik voor de deur en kijk Emily kort glimlachend aan. 'Let's go..' mompel ik en ik duw deurklink naar beneden. ''morgen" zeg ik en neem plaats op een plek achteraan.. Ik verwachte niet dat hij veel ging zeggen over de blauwe plek, de leraren waren het ondertussen ook wel gewend. Ik keek even naar buiten en zie de leerlingen naar binnen lopen

Your love makes me strong, your hate makes me unstoppable

Matt

Net toen ik vertrokken was op mijn motor hoorde ik mijn mobieltje in mijn tas rinkelen. Ik trok hem uit mijn voorste vakje en keek vluchtig op mijn scherm. Dilara. Natuurlijk, altijd van die meiden die wilde dat je ze kwam ophalen. Ik veegde mijn vinger over het scherm om op te nemen en hield mijn mobieltje tegen mijn oor. 'Goedemorgen schat. Ik dacht al dat je een lift nodig had dus ik ben al onderweg. Oké nee, ik miste je gewoon na die lange vakantie. Moet ik je komen ophalen?' Dat loog ik, maar ik was een echte charmeur. Alles om haar blij te maken, toch? Dat deed ik bij elk meisje, maar het leuke aan Dilara was dat ze het niet door had. Ik zoefde door het straatje dat mijn straat en die van Dilara verbond. Ja, we woonde erg dicht bij elkaar. Dat maakte het nog leuker. Ik keek tevreden naar mijn motor. Deze had ik voor mijn 16 de verjaardag gekregen. Hij reed nog steeds even goed als toen hij nieuw was. Maar het was ook een Harley Davidson, die bleven lang goed. Terwijl ik slippend voor haar huis stopte hield ik nog steeds de telefoon in mijn hand wanneer ze antwoordde. 'Ik heb je ook echt gemist. En graag ja, mijn ouders brengen Desi en Dolores en ik wil niet graag alleen gaan. ' Ik glimlachte en stapte van mijn motor. 'Ik sta voor je deur dus kom maar snel open doen.' Droeg ik haar op en liep over het knarsende grind richting de ingang. Met mijn knokkels klopte ik hard op de deur en ondertussen stak ik mijn telefoon weer in mijn rugzak. Geluidloos deed ze de deur open en glimlachte me toe. 'Klaar om te laat te zijn?' Nodigde ik haar uit en gaf haar mijn hand.

[ bericht aangepast op 28 maart 2014 - 11:35 ]

Geloof niet alles wat je denkt

Jane

Ik stapte vermoeid in de douch en zette de sproeier aan. Zachtjes begon ik te zingen:
You tell all the boys no
Makes you feel good yeah
I know you're out of my leage...
Ik nam het shampoo busje en duwde er wat vloeistof uit. Ik liet het water gewoon verder stromen en zette en stap opzij zodat ik de shampoo in mijn haar kon doen. Toen ik terug onder de douch ging staan begon ik weer te zingen:
Would you let me see beneath your beautiful
Would you let me see beneath your perfect
Take it off now girl, take it off now girl
I wanna see inside
Would you let me see beneath your beautiful tonight
Ik sproeide de shampoo uit mijn haar en waste me zingend verder.
~
Na de koude douch nam ik een leuk setje uit mijn kast en trok het rustig aan.
Wat een ochtend. Gelukkig moest ik niet naar school. Al die vrolijke brugklassers. Pff...echt geen zin in. En dan nog die stomme intro van onze mentor. Ja, nee dus. 'Hoi engeltje van me.' Mijn vader kwam uit de gang gelopen en gaf me een kus op mijn wang. Geërgerd veegde ik het natte speeksel van mijn vader weg en keek hem boos aan. 'Noem me niet zo, noem me liever Satan.' Ik knipoogde naar hem en holde de trap af. Toen ik de keuken naderde zag ik een pakje op de grond staan. 'Mam...wat moet dit voorstellen?' Ik nam het pakje op. Het was roze met een zwart lint er rond gebonden. Ik schudde er eens goed mee, maar het maakte geen geluid.
Mijn moeder schrok toen ze me met het pakje zag schudden. 'Jay, blijf toch eens van mijn spullen af, tjonge.' Je keek me strak aan en ik zag paniek in haar ogen. Ik huiverde en duwde het pakje naar haar toe. 'Jane, het is Jane; geen schat, geen engeltje en ook geen Jay. Je hebt me de naam Jane gegeven en die hou ik ook liever, begrepen?' Ik keek haar doordringend aan en ze keek gespannen weg met het pakje in haar handen. 'M...moet je niet naar school Ja..Jane?' Vroeg ze me beklemd. 'Nah, geen zin.' Ik liep naar de fruitmand en nam een groen appeltje. Hmm...ik was dol op fruit!

[ bericht aangepast op 28 maart 2014 - 15:03 ]

Geloof niet alles wat je denkt