[200] Walker's High School ~ O1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 april 2014 - 19:10 ]

Your love makes me strong, your hate makes me unstoppable

Matthew 'Matt' Kilian Tommo
Ik voelde me altijd enorm het vijfde wiel aan de wagen zodra Finn, Claire had gevonden. Ik kon het goed met haar opschieten, maar ik moest er altijd maar een beetje achteraan lopen. Het werd dus tijd om mijn eigen vrienden eens op te gaan zoeken, maar ik wist nu nog niet waar deze waren. Al zal dit vast gewoon in de les zijn. Binnen op het bord zag ik dat Mr. Davis onze metor was. De man van geschiedenis.
Het vak waar ik vorig jaar zo enorm voor gezakt was. Dat werd nog eens leuk. Nog geïrriteerde dan ik al was, liep ik achter de twee tortelduifjes aan naar het goede lokaal. 'Morguh!' Ik wilde mijn tas op mijn standaard tafel gooien, achter in de hoek, Maar zag net optijd dat er al iemand zat. [June] Het was niet dat we vaste plekken hadden en ik er wat van kon zeggen, maar de drang was groot. Als ik haar ook maar van iets zou herkennen, had ik het ook gedaan, maar ik had haar nog nooit gezien en ging er min of meer van uit dat ze nieuw was. Dus gooide ik mijn tas op de tafel naast haar, -namelijk echt niet dat ik vooraan ging zitten, en plotse zonder pardon neer op de stoel. Helemaal
Omdat Finn gewoon op de rij ervoor ging zitten. 'Jij bent nieuw?' Viel ik meteen met de deur in huis. Misschien zat ik er wel enorm naast en was ze me gewoon niet eerder opgevallen. Zo'n blunder zou namelijk ook niet de eerste keer zijn.

[ bericht aangepast op 30 maart 2014 - 19:37 ]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Madison "Maddie" Elle Lee
'Zorgen dat je op tijd bent voortaan, barbie doll.' zegt Jason zacht. Ik rol met mijn ogen. Dat barbie doll vat ik maar op als compliment. Ik bedoel; Ieder meisje wil toch op een barbie lijken?. Als het is bedoelt om me te kwetsen is dat niet gelukt, ik hoor soms ergere dingen.
'Je mag altijd naast mij zitten, babe.' grijnst Lucas met een wenkbrauwwiebel en er klinkt gelach in de klas. Eww, wat een creep. Ik trek een eww gezicht naar hem. 'Nou, je hoort het.' grinnikt Jason, 'Er is plaats.' en hij grijnst. "Jason, doe niet zo." zegt Emily en ze staat op. "Maddie, pak mijn plaats maar. Ik wil niet naast iemand zitten die zo tegen mijn vriendinnen doet." zegt ze en ze gaat ergens vooraan op een stoel zitten. "Em, dat hoeft niet." zeg ik, maar ze doet alsof ze me niet hoort. Het was inderdaad wel een beetje kinderachtig, maar dat is zijn schuld. Ik wil naar iemand toegaan om zijn of haar plaats te krijgen, maar Mr. Davis zegt: "Madison ga even naast Jason zitten." Jason, zo heet hij dus. "Maar meneer..." begin ik nog, maar als ik zie dat hij me streng aankijkt ga ik er toch zitten. Ik kijk Jason even aan met een afkeurende blik en kijk dan naar voren alsof hij niet naast me zit.

[ bericht aangepast op 31 maart 2014 - 8:23 ]

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

June Faith Miller
Ik zat een beetje alleen achterin. Elke keer dat er iemand binnenkwam, ging diegene niet naast mij zitten. Best logisch, na de vakantie zit je natuurlijk het liefst naast je vrienden en vriendinnen. Ik staarde een beetje voor me uit en volgde het gedoe tussen het meisje en de jongen, volgens mij Madison en Jason. Het interesseerde me niet zoveel, dus keek ik maar naar de deur. Na een tijdje kwam er jongen binnen, een erg knappe jongen. Daarna zag ik teleurgesteld dat een meisje achter hem liep en zijn hand vasthield. Mijn aandacht werd weer naar Madison en Jason getrokken, totdat ik schrok van een tas. Ik keek van wie de tas was en zag dat het de knappe jongen was. Hij was toch ergens anders gaan zitten met zijn vriendinnetje? Ik keek om me heen en zag dat dat ook zo was. Er zijn dus twee dezelfde jongens, niet hetzelfde, maar een tweeling! Mijn hart maakte een sprongetje en ging nog sneller bonzen toen de jongen 'Jij bent nieuw?' vroeg. Wauw, wat een mooie stem. Een seconde bleef ik nagenieten, maar al snel herinnerde ik dat hij iets gevraagd had. "Eh wat? Ja." Goedzo June, geweldig antwoord. Nu denkt hij vast dat je gek bent.

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Connor Oliver Davis ll Mr. Davis

Intussen stroomden de leerlingen binnen en werd mijn klaslokaal gevuld met enthousiast pratende bovenbouw leerlingen die samen mijn mentorklas vormden. ‘’Goede morgen meneer Davis, hoe was uw vakantie?’’ Vroeg Madison, een knap, populair meisje. Verbaasd trok ik mijn wenkbrauw op, Madison was de eerste die tegen me praatte vandaag. ‘’Leuk dat je het vraagt,’’ zei ik, en ik knikte. ‘’Niet zo bijzonder, beetje thuis gehangen, aan mijn boek geschreven,’’ loog ik. Leerlingen vertellen dat je ongeveer elke avond met een ander het bed in was gedoken, leek me vrij ongepast. Madison was ondertussen al naar een plaats aan het zoeken, en toen dat na vijf minuten nog niet was gelukt, rolde ik geïrriteerd met mijn ogen en zuchtte. ‘’Madison, ga jij ook even zitten?’’
Niet veel later kwam ook Matthew Tommo binnengelopen. Die jongen deed me altijd denken aan mezelf als middelbare scholier. Geen zin in school, populair, arrogant. ‘’Goedemorgen Tommo,’’ begroette ik hem vriendelijk.
Toen ik zag dat er nog maar een paar leerlingen mistten en het nog een minuut of twee was tot de bel ging, besloot ik maar alvast te beginnen. ‘’Welkom klas 5-‘’ snel draaide ik me om en zag ik 5C op het bord staan. ‘’C,’’ vervolgde ik. ‘’Stilte alsjeblieft, voor jullie theekransjes hebben ze pauzes uitgevonden,’’ zei ik, en ik wachtte even tot ik de aandacht van iedereen had. ‘’Mijn naam is Connor Davis, voor jullie gewoon Mr. Davis natuurlijk. Verder ben ik zesentwintig jaar oud en woon ik in een gezellig flatje in de stad. Ik geef geschiedenis, maar dat wisten jullie waarschijnlijk al. Even denken hoor, o ja, verder schrijf ik graag, ben momenteel bezig met mijn tweede boek, dat was het geloof ik wel een beetje. Zijn er nog vragen verder? Anders ga ik beginnen over de loop van het jaar,’’ zei ik de leerlingen.

Hope, it is the only thing stronger than fear

[Euhm, ik wil niet vervelend doen, of bot overkomen, maar ik weet nu niet hoe ik met Dilara op Matt moet reageren. Dilara is namelijk bestuurd, maar niet door mij. Ik weet niet of dit mag, want in de regels staat niet dat het verboden is. Maar in de meeste RPG's wel, ik weet dus niet hoe ik moet reageren…]

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Whisperings schreef:
[Euhm, ik wil niet vervelend doen, of bot overkomen, maar ik weet nu niet hoe ik met Dilara op Matt moet reageren. Dilara is namelijk bestuurd, maar niet door mij. Ik weet niet of dit mag, want in de regels staat niet dat het verboden is. Maar in de meeste RPG's wel, ik weet dus niet hoe ik moet reageren…]

[ bericht aangepast op 31 maart 2014 - 12:47 ]

Geloof niet alles wat je denkt

Matthew 'Matt' Kilian Tommo
ik had nooit echt problemen met zomaar naar onbekende mensen toestappen. ik was eigenlijk wel blij dat ik zo sociaal was aangelegd. daarbij zag het meisje eruit alsof ze ook wel wat gezelschap kon gebruiken, dus liep ik maar naar haar toe. Niet onopgemerkt natuurlijk, want Mr. Davis had me duidelijk opgemerkt. 'Goedenmorgen.' Riepen Finn en ik in koor. Grijnzend keek ik mijn tweelingbroer even aan waarna ik mijn tas op de lege plek naast het meisje gooide. Ja, we droegen nu immers allebei Tommo als achternaam. Bij het meisje viel ik meteen met de deur in huis en meteen lijkt ze helemaal van haar stuk gebracht. "Eh wat? Ja." Kwam er uiteindelijk toch uit en ik trok even vreemd mijn wenkbrauw op. ik wilde een flauwe opmerking maken, maar had zo'n vermoeden dat ze het al moeilijk genoeg had. Ik plofte neer op mijn stoel en zakte meteen onderuit. ik legde nog net mijn schoenen niet op de tafel, zo erg verveelde deze les me nu al. en hij was nog niet eens begonnen. 'En, heeft dit nieuwe meisje ook een naam?' vroeg ik haar, terwijl ik haar even subtiel bekeek. Ze zag er zeker niet verkeerd uit.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Sorry dat ik al zo lang niet heb geschreven. Morgen ga ik weer schrijven, dit om persoonlijke redenen.]

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

June Faith Miller
"Eh wat? Ja." Goedzo June, geweldig antwoord. Nu denkt hij vast dat je gek bent. De jongen trok even vreemd zijn wenkbrauw op, maar hij maakte geen opmerking. Hij plofte neer op zijn stoel en zakte meteen onderuit. Terwijl hij me een beetje bekeek vroeg hij "En, heeft dit nieuwe meisje ook een naam?" Ik glimlachtte. "Ik heet June." zei ik. "June Miller en hoe heet jij?" Voordat hij antwoord kon geven begon Mr. Davis met de les. "Welkom klas 5-" hij keek even achterom en eindigde zijn begroeting met "C". Er was nog wat gepraat te horen, dus zei hij ‘’Stilte alsjeblieft, voor jullie theekransjes hebben ze pauzes uitgevonden,’’ Ik keek opzij en zag dat de jongen naast me verveeld voor zich uit staarde. Ik keek om me heen en zag dat meer mensen zo zaten. Was dat normaal hier? Op de eerste dag al zo zitten? Ik vroeg me af hoe zij het jaar gingen overleven. Ik zag de tweelingbroer en zijn vriendinnetje. Ze zagen eruit alsof ze bijna niet te houden waren, ze zaten bijna op elkaar! Ik bekeek nog wat mensen om me heen, maar besloot toen om op te letten. Ik kon het betet goed beginnen, dan alles gemist te hebben en alles te moeten vragen aan mensen.

[ bericht aangepast op 2 april 2014 - 8:55 ]

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Dilara Melissa Savannah de la Rose

Matt nam op. 'Goedemorgen schat. Ik dacht al dat je een lift nodig had dus ik ben al onderweg. Oké nee, ik miste je gewoon na die lange vakantie. Moet ik je komen ophalen?' Wauw. Die had ik niet zien aankomen. Ik had echt het liefste vriendje in de hele wereld. 'Ik heb je ook echt gemist. En graag ja, mijn ouders brengen Desi en Dolores en ik wil niet graag alleen gaan.' vertelde ik. Ik loog zeer zeker niet, ik haatte het om alleen naar school te gaan. Omdat ik volgens mij best populair was, was het een wonder wanneer ik naar school ging zonder dat iemand naar me zwaaide, of me belde. 'Ik sta voor je deur dus kom maar snel open doen.' Snel. Hij had vast gebeld tijdens het motorrijden. Meestal zou ik dat streng afkeuren, maar deze keer liet ik het toe. Ik wist dat we erg te laat waren, maar veel kon het me niet schelen. Welke leraar we hadden was me volledig onbekend. Ik greep mijn Converse rugzak van de kapstok en deed mijn armen door de hengsels. Stilletjes deed ik de deur open, waarna ik naar Matt glimlachte. 'Klaar om te laat te zijn?' vroeg hij en hij gaf me zijn hand. Deze omklemde ik en zonder wat te zeggen sprong ik achterop. 'Jep.' reageerde ik op zijn vraag. 'Hoe was je vakantie?'

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Matt 'Mattie' Reeve Law Cole:

Ze nam mijn uitgestrekte hand aan en sprong achterop op mijn motor. 'Jep.' Antwoorde ze op mijn vraag en vervolgde: 'Hoe was je vakantie?' Hoe was mijn vakantie, euhm...'Goed denk ik. Niet veel gedaan. Twee weekjes naar Mexico en tien dagen naar la France.' Zei ik met nadruk op een overdreven frans accent bij la France. 'Voor de rest wat thuis gebleven, afgesproken, die dingen. Hoe was jou vakantie?' Zei ik met een grote glimlach en startte de motor. Gehaast reed ik door de smalle straatjes richting school. Ik vroeg me af of onze nieuwe mentor kwaad zou zijn. Als hij/zij me kende zou hij/zij het toch niet erg vinden. Het was maar al te normaal dat ik te laat kwam op de eerste schooldag. Ik bedoel, wie komt er nu optijd op de eerste schooldag? Ik glimlachte. Dit werd nog eens een leuke dag. Als mijn moeder weer te weten kwam dat ik opnieuw te laat was gekomen zou ze echt woedend zijn geworden. Ik moest er voor zorgen dat ze het niet te weten kwam, maar hoe?
Ik schrok op uit mijn gedachte toen ik een luid geslip hoorde van een auto. Geschrokken keek ik op en zag dat ik bijna was gebotst tegen een zwarte volvo. Zo hard als ik kon slipte ik nog voor ik hem kon raken en excuseerde mij aan de man die in de auto zat. Ik moest maar wat minder denken, en meer rijden. Boos hief de man zijn vuist op en keek me met een vieze blik aan. 'Pas op maar jongetje, de volgende keer ruk ik je nek om.' Spuugde hij uit en ik keek hem raar aan. Ja, alsof hij dat echt zou doen. 'Het spijt me meneer, ik had u niet gezien.' Zei ik grijnzend in plaats van aardig te doen. Aangezien hij bruin haar had en zijn gezicht zo smal was kon het maar één persoon zijn, en die ene persoon mocht ik ook niet echt. Mnr. Williams. Onze oude buurman. Ik kon hem niet uitstaan. Vroeger toen ik klein was riep hij altijd tegen me dat ik moest stoppen met voetballen omdat de bal altijd over het hek vloog. Sinsdien bleef hij maar altijd schreeuwen tegen me.
Hij keek me woedend aan. 'Pas maar op jij.' En reed razendsnel de straat uit zonder me een blik waardig te keuren.

[ bericht aangepast op 3 april 2014 - 9:49 ]

Geloof niet alles wat je denkt

Emily April Anderson

‘’Welkom klas 5-" begon Mr. Davis en draaide zich om naar het bord en vervolgde dan: "C.' Ik borg mijn telefoon in mijn tas op en kijk dan wat naar het bord. Er was nog best veel gepraat in de klas. ‘’Stilte alsjeblieft, voor jullie theekransjes hebben ze pauzes uitgevonden,’’ zegt Mr. Davis plots luid, waardoor ik half opschrik. ‘’Mijn naam is Connor Davis, voor jullie gewoon Mr. Davis natuurlijk. Verder ben ik zesentwintig jaar oud en woon ik in een gezellig flatje in de stad. Ik geef geschiedenis, maar dat wisten jullie waarschijnlijk al. Even denken hoor, o ja, verder schrijf ik graag, ben momenteel bezig met mijn tweede boek, dat was het geloof ik wel een beetje. Zijn er nog vragen verder? Anders ga ik beginnen over de loop van het jaar,’’ gaat hij verder. Als er niet meteen een antwoord komt, zeg ik wat gefrustreerd: "Ik denk niet dat mensen vragen voor je hebben. Ik bedoel, waarom zouden ze het privé-leven van hun mentor willen kennen?" Ik rol met mijn ogen en sla een zucht. Ik wend mijn blik naar achter richting Jason en Maddie, waarna ik weer voor mij kijk. Ik kijk Mr. Davis recht in de ogen, maar wend dann weer mijn blik af.

"I'm not crazy, my reality is just different from yours."

[Het spijt me, ik schrijf me uit. Ik hou naar mijn idee iedereen op in het RPG'en en ik heb simpelweg een enorm gebrek aan tijd. Zeker op dit moment. Ik hoop dat het niet te veel uitmaakt…]

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Styles schreef:
Finnick 'finn' Jared Tommo
Was school toch nog ergens goed voor. Tenminste, ik zag Claire weer. Ik kuste haar zachtjes als begroeting. Ja, ik had die lippen toch wel gemist deze vakantie. 'Finn, kom
Je vanmiddag bij de cheerleadertrening kijken?' Als ze die korte pakjes niet aan had gehad, had ik me wel drie keer bedacht. 'Tuurlijk kom ik kijken.' Bevestigde ik en grijnzend drukte ik een nog een kusje op haar lippen, voordat we naar school liepen. Ik had echt spijt dat ik vorigjaar niet iets beter me best had gedaan. Nog zo'n jaar hier, hielt ik echt niet vol. 'Ik heb je zoveel gemist.' Ik trok mijn neus iets op bij het tikje dat ze erop gaf, maar de glimlach op mijn gezicht werd breder. 'Volgendjaar gaan we samen op vakantie.' Verzon ik ter plekken als blijk dat ik haar ook gemist had. We liep de school in en het grote prikbord vertelde me in welke klas we zaten en dat mr. Davis onze mentor was. Alweer. Met mijn arm nog steeds stevig om Claire geslagen zocht ik naar het goede lokaal. Ik vergat zulke dingen altijd tijdens de vakantie. Gelukkig was ik nog niet helemaal gefaald en waren we nog optijd bij het goede lokaal.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Whisperings schreef:
[Het spijt me, ik schrijf me uit. Ik hou naar mijn idee iedereen op in het RPG'en en ik heb simpelweg een enorm gebrek aan tijd. Zeker op dit moment. Ik hoop dat het niet te veel uitmaakt…]

Your love makes me strong, your hate makes me unstoppable