[200] Bloody Reunion • One Direction • Topic 01. - Speeltopics

De tien verdachten zijn samen opgesloten in de school en wachten tot de politie dan eindelijk het verlossende woord kan geven. Hoe lang het nog zal duren weten ze niet, misschien maar een uurtje of wat, maar voor het zelfde geld zullen ze moeten overnachten. De spanningen knetteren in de lucht, bij sommigen zelfs wat aangedikt door middel van de drank die ze achterover hebben geslagen, gezien het eerst allemaal oh zo gezellig leek. De politie heeft bij afscheid slechts één ding verteld: "Laten er niet meer slachtoffers vallen."
      Is het een grote fout ze hier achter te laten? Zal het alleen maar voor nog meer leed zorgen?

[ bericht aangepast op 4 april 2014 - 12:21 ]

Reality's overrated.

Malcolm schreef:
[Rose heeft een zonnebril op. ;')]

Reality's overrated.

[Dan kan ze toch haar hoofd net iets te ver opzij of net iets te hoog of te laag kijken]

Bowties were never Cooler

[Ja, dat kan. Maar ik wou het toch nogmaals melden.]

Reality's overrated.

[Zal ik het aanpassen?]

Bowties were never Cooler

KiliOfDurin schreef:
[Zal ik het aanpassen?]

Reality's overrated.

Harry Styles
Ik vond het echt lastig om nu over mezelf te moeten beginnen, vooral omdat ik dan als veel zwaardere kneus overkwam als zij. Het was namelijk toch echt net een tikkeltje erger dan wat hen was gebeurt, en dat zei ik niet omdat ik medelijden wilde. Toch begon ik langzaam te spreken over hoe het mij was vergaan na het incident met het huis, wat niet bepaald rozengeur en maneschijn was. Ik sloot voorzichtig af met naar de grond kijken en de arm die eerst om Anna haar middel had gelegen hing nu slap langs mijn zij. Een zwakke glimlach krulde mijn mondhoeken een heel klein beetje omhoog door de arm van Louis die zich aarzelend rond mijn middel sloot. Ik wist echt wel dat hij het op dit moment goed bedoelde, maar toch vond ik dat ik het recht had op een uitleg waarom hij me zo veel pijn had gedaan. "Waarom, Louis? Waarom heb je me in de steek gelaten? Was ik soms niet goed genoeg voor je, wilde je -je oude positie aan de top van de school terug?" vroeg ik zachtjes. Ik kon me geen reden bedenken waarom de Louis die ik zo lang had gekend zoiets zou doen, dus een verheldering zou fijn zijn. Ik keek naar hem op en wachtte af op antwoord, wetende dat als hij ook maar iets verkeerds zou zeggen hij Anna op zijn dak kreeg, die na alle gebeurtenissen zo beschermend over me was geworden, wat blijkbaar nu ook zo was. Daar was ik wel blij mee, om te weten dat zij nog wel echt om me gaf, wat ik van de jongen naast me niet zo snel kon zeggen.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Harry's mondhoeken krulde een piepklein beetje omhoog toen ik mijn arm rond zijn middel had geslagen. Maar al snel begonnen de vragen te komen, de vragen waar ik stiekem bang voor was geweest, al was ik hem wel een verklaring schuldig. "Waarom, Louis? Waarom heb je me in de steek gelaten? Was ik soms niet goed genoeg voor je, wilde je -je oude positie aan de top van de school terug?" vroeg de jongen zachtjes. Hij keek naar mij op, terwijl hij mijn antwoord afwachtte. Ik beet op mijn lip en wierp een blik op Anna. Ik was er vrijwel zeker van dat zij direct in de aanval zou gaan als ik ook maar één woord verkeerd zei. Natuurlijk vond ik het goed dat ze Harry zo beschermde, maar toch wilde ik onder vier ogen met hem spreken. Dit was een gevoelig onderwerp, ook voor mij.
'Ik wil het je wel vertellen, Hazz, en dat ben ik je ook zeker schuldig. Maar niet hier tussen alle mensen. Alleen wij, met zijn tweeën, onder vier ogen. Dan zul je mijn volledige verklaring krijgen,' zei ik zachtjes terug en keek de jongen vragend aan, of het goed was. Als hij dit afkeurde, zou ik het hem misschien alsnog wel vertellen. Ik was hem dat echt meer dan verschuldigd en kon er dan ook niet meer onderuit nu, maar toch sprak ik dan liever even privé met Harry.

"Family don’t end in blood”

Rhozalynn "Rosa", "Rose" of "Rossi" Catriona Marron Rossi.

"Het was alleen maar goed bedoelt," piepte de Ierse stem toen ze uitviel, ze had zo haar uitbarstingen, iets wat in de schooltijd algemeen bekend was. De jongen begon weer te tokkelen en ze smachtte er na mee te doen. Hij verklaarde het feit dat hij wist van haar handicap door haar zonnebril.
      "Oh," zei ze zachtjes, haar wangen kleurde lichtjes roze. "Je bent tot nu toe de enige die dit verband zo snel heeft gelegd."
      Daarna legde hij uit wie hij was en ze knikte. Ze had gelijk, hij was inderdaad blond. Liet haar geheugen haar toch niet helemaal in de steek. Ze kon zich niet veel van hem herinneren, maar ze voelde dat ze hem altijd wel... lief had gevonden. Hij had een goede aard, was net als zij wat anders geweest, en nu al zeker. Ze hadden beiden (zij deels) buitenlands bloed en kwamen ergens anders vandaan, hun accent was ook iets wat ze gemeen hadden. Daarbij hadden ze beiden niet het standaard karakter. Ze leek alleen warme gevoelens voor hem te koesteren.
      Ze bracht haar hand naar haar mond en gaapte, de reünie was rond een uur of acht begonnen, maar met het korte, gezellige begin, de paniek en de ondervragingen bij elkaar opgeteld, was het al aardig laat geworden. Ze streek nogmaals over haar rok en haalde toen weer een hand door haar, haar. De lokken waren nu echt niet stijl meer.

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 17:35 ]

Reality's overrated.

[Don't die. ]

Reality's overrated.

[Ik zal reageren]

Bowties were never Cooler

[Bedankt.]

Reality's overrated.

Niall Horan
Ik glimlachte toen ze wat bloosde en me toen bij mijn beschrijving toch leek te herrinderen , en zo te zien op een positieve manier. Ik zag haar gapen en legde een arm beschermend om haar heen. "Leg je hoofd maar op mijn schouder, dan is die minder zwaar." zei ik vriendelijk. Het was niet eens een poging om te flirten, maar gewoon een om vriendelijk te zijn. Ik wreef zacht een beetje over haar arm. Wij waren altijd de buitenbeentjes van de school geweest, wel eens samen opgetrokken, maar nooit echt meer dan dat. Nu was het daar eigenlijk ook te laat voor. Ik ging na vandaag, hopelijk, weer terug naar Ierland en dan kwam ik misschien over een paar maanden, als de tour lukte, weer terug hierheen voor een maandje ofzo, maar meer toch echt niet. Ik bleef toch graag lekker in het land waar ik gewoon mezelf kon zijn, iedereen me verstond en niemand me voor gek uitmaakte. Nou ja, niemand. Ik bleef een jongen met dromen in de muziekindustrie, maar ik werd ten minste niet voor gestoorde kabouter of dronken Ier uitgemaakt terwijl ik niet extreem klein, niet roodharig en absoluut niet dronken was. Mijn gitaar lag nogsteeds op mijn schoot, maar spelen ging nu even niet, want ik had een arm om het meisje heen dat het voor mijn gevoel wel nodig had. Een van ons was dan wel de dader van de moord, zij kon niets zien, dus zelfs al had ze het gedaan, ze zou toch zeker nu wel iemand nodig hebben om in elk geval te vertellen wat er allemaal gebeurde. Als ik dan de domkop moest zijn die dat deed terwijl de politie haar als hoofdverdachte had, deed ik dat van harte. Liever aardig tegen een moordenaar, dan vermoord worden door een lief mens.

Bowties were never Cooler

Rhozalynn "Rosa", "Rose" of "Rossi" Catriona Marron Rossi.

Ze voelde dat iemand een arm om haar heen legde en kwam er doo de stem achter dat het Niall was. "Leg je hoofd maar op mijn schouder, dan is die minder zwaar," zegt hij vriendelijk. Zachtjes wrijft hij een beetje over mijn arm.
Ik glimlach en leg mijn hoofd dan ook, ietwat twijfelend, op zijn schouder. Al snel kom ik tot de conclusie dat de zonnebril nou niet erg lekker ligt en hem ook irritant moet prikken. Dus til ik mijn hoofd even op, doe mijn zonnebil af - eerlijk gezegd vind ik het best eng, ik bedoel, iedereen kan nu mijn rondtollende ogen zien - leg de bril op de tafel en plaats mijn hoofd opnieuw op zijn schouder. Mijn ogen sluit ik, het boeit toch niet of ik deze open of dicht heb en dicht kan niemand zien wat mijn ogen doen. "Bedankt," zeg ik zachtjes, ik vind het fijn dat hij aardig tegen me doet. Al kan ik niet zeggen dat ik hem echt vertrouw. Hij zou zo Michelle vermoord kunnen hebben. Alsof ze hem niet aan zou horen komen met zijn krukken, daar moeten toch ook afdukken van staan? Maar hij kan ook af en toe zonde, vertelde hij nog. Het is dus niet onmogelijk.

[ bericht aangepast op 3 april 2014 - 12:02 ]

Reality's overrated.

Niall Horan
Rose nam mijn aanbod blijkbaar dankbaar aan. Haar zonnebrol prikte even vervelend in mijn schouder, toch zij ik er neits van. Als zij hem graag ophield deed ik daar neits tegen. Toen ze hem toch afzette zag ik haar ogen niets ziend los van elkaar ronddolen in hun kassen. Ja, ze was echt blind. Ik glimlachte bij haar woorden en aaide zacht over haar arm die niet tegen me aan lag, maar waar mijn hand wel op lag. "Geen probleem. We moeten elkaar allemaal een beetje steunen." mompelde ik. Ik wilde nu gewoon terug. Terug naar Ierland, terug naar huis, dit alles vergeten en doorgaan met mijn leven. Ik was neit degene die het had gedaan en ik hoefde eerlijk gezegt niet te weten wie van mijn oud klasgenoten dat wel had gedaan. Dat stond vast binnekort wel in een krant. Ik zuchtte en haalde een hand door mijn blonde lokken. Nouja, echt blond waren ze al tijden niet meer, eerder bruin met platinablonde punten. Ik was al tijden te lui om ze te verven, en ook kon ik neit lang genoeg staan om het te doen. Ik liet langzaam mijn hoofd op die van Rose zakken en sloot ook mijn ogen. Het was een lange dag geweest en ik was doodop van alle menselijke interactie en het staan en lopen de hele dag. Nu ik eenmaal zat wilde ik graag slapen, al ging dat vast neit, jammer genoeg.

Bowties were never Cooler

Rhozalynn "Rosa," "Rose" of "Rossi" Catriona Marron Rossi.

Niall aaide zachtjes over over haar arm. "Geen probleem. We moeten elkaar allemaal een beetje steunen," mompelde hij.
      Ze knikte en hoorde hem zuchten, waarna ze zijn hoofd langzaam op dat van haar voelde zakken. Ook hij was duidelijk uitgeput van de stress en de lange dag. Iedereen waarschijnlijk wel. Opnieuw gaapte ze - natuurlijk met haar hand netjes voor haar mond, manieren waren iets wat haar van kleins af aan bijgebracht was - en bedacht toen dat er nog iemand anders aan de tafel zat. Ze wist niet zo goed wat ze moest doen, ze was eigenlijk ook gewoon te moe om goed na te denken. Echt bang dat Niall of de andere jonge man Michelle had vermoord was ze niet. Het idee dat Niall aggresief kon zijn had ze niet. En of ze hem ooit wat mist gedaan had? Ze dacht van niet. Van de andere persoon wist ze het niet. Maar zijn stem had rustig geklonken, maar verder had hij ook niet heel veel gesproken. Ze wist het niet precies. Ze had dan ook geen idee wie het was.
      Haar hand sloot zich om het zilveren ketinkje met het kruisje eraan, ze had het van haar oma gekregen, die het op haar beurt weer van haar moeder had. Het betekende veel voor haar, het stond symbool voor het geloof - hoewel zij nog altijd twijfelend was - en familie. Het gaf toch wel een steunend gevoel.

[ bericht aangepast op 4 april 2014 - 12:08 ]

Reality's overrated.