[200] Bloody Reunion • One Direction • Topic 01. - Speeltopics

De tien verdachten zijn samen opgesloten in de school en wachten tot de politie dan eindelijk het verlossende woord kan geven. Hoe lang het nog zal duren weten ze niet, misschien maar een uurtje of wat, maar voor het zelfde geld zullen ze moeten overnachten. De spanningen knetteren in de lucht, bij sommigen zelfs wat aangedikt door middel van de drank die ze achterover hebben geslagen, gezien het eerst allemaal oh zo gezellig leek. De politie heeft bij afscheid slechts één ding verteld: "Laten er niet meer slachtoffers vallen."
      Is het een grote fout ze hier achter te laten? Zal het alleen maar voor nog meer leed zorgen?

[ bericht aangepast op 4 april 2014 - 12:21 ]

Reality's overrated.

FIRST.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Second

Bowties were never Cooler

[Thirdd. ]

I don't want you to die, I want you to suffer.

Rhozalynn "Rose", "Rosa" of "Rossi" Catriona Marron Rossi.

Ze streek over de zachte stof van haar rok en ging met haar vingers door haar lange lokken, altijd waren ze al donker geweest, maar haar oma zei dat ze tegenwoordig zo goed als zwart waren, alsof ze emotioneel met haar mee hadden gekleurd, haar haren waren gestijld, maar begonnen hun slag alweer eigenwijs terug te halen. Waarschijnlijk omdat ze haar handen er al zovaak doorheen had gehaald deze avond. Ze had de hele avond in dit hoekje gezeten, aan een klein tafeltje op een kruk. Hier was ze ook ondervraagd, gelukkig. Nee, ze had liever niet dat mensen achter haar handicap kwamen. Natuulijk, met deze mensen had ze vroeger op school gezeten, sommigen waren zelfs dichtbij vriendschap gekomen, maar als zielepoot aan komen zetten geeft nou ook niet bepaald de indruk dat er iets goeds van haar was gekomen. Daarom had ze zich afzijdig gehouden, had naar gesprekken geluisterd. Hopend dat mensen haar misschien niet eens zouden herkennen, mede door haar enorm veranderde manier van kleden, haar kapselverandering en de zonnebril die ze droeg.
      Haar vingers prutsten met een servetje en ze slikte. Wat er precies om haar heen gebeurde kon ze alleen raden door geluiden, door wat er gezegd werd. Maar ze was juist verdacht geworden om het feit dat ze bliind is, terwijl ze dacht dat het haar juist kwetsbaar en zwak maakte. Wat kon zij iemand nou doen? In hemelsnaam. Ja, met een paar badass handlangers. Van die gozers met armen en borstkas volgekrast met tatoeages en enorme spierbundels. Maar verder was ze kansloos en een zeer makkelijke prooi, niet dat het haar wat uitmaakte, misschien was het maar beter voor de wereld als ze er niet meer was. Ze was zo'n puinhoop en waarschijnlijk was dat ook precies waarom ze hier was. Daarbij, al vanaf het moment dat ze het wist. Dat ze wist dat Michelle haar had verblind, de voelbare littekens van het ongeluk had bezorgd, de pijn. Ze wou haar diezelfde dingen laten voelen, het zelfde laten doormaken. Nog altijd was ze ziedend op het wicht. Al was ze er nu niet meer.

Haar kleding etc.

[ bericht aangepast op 19 maart 2014 - 19:46 ]

Reality's overrated.

(Hola.)

Because I love him, do I need another reason?

[Hellohello]

"Family don’t end in blood”

Harry Styles
Zenuwachtig ijsbeerde ik door de ruimte, bang dat de agenten elk moment terug konden komen. Ik begreep niet waarom ze mij als verdachte hadden aangezien, ik was altijd al bang voor dat kind geweest en was het eigenlijk nog steeds, zelfs nu ze niet meer door dezelfde gangen liep als ik. Aan de andere kant begreep ik het heel goed, Michelle had het grootste deel van mijn tijd hier op de middelbare geruïneerd en kon ik best wraak nemen na al die jaren van gepest worden. Toch, zo'n soort persoon was ik niet, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om iemand te vermoorden. Al stressende liep ik constant door de ruimte in hetzelfde rondje, ik begon mezelf zelfs te irriteren met mijn eindeloze gepieker. Langzaam scande mijn ogen de overige negen mensen die hier waren, stuk voor stuk kende ik ze bij naam, maar de meesten konden me niet schelen. De angst was groot en ik had iemand nodig om me tegen mezelf te beschermen en waar ik me veilig bij voelde, er waren weliswaar twee personen waar vroeger dat gevoel altijd bij was, al wist ik niet zeker of het nou wel zo slim was om op ze af te stappen. Zuchtend maakte ik een besluit, en schuifelde langzaam naar mijn voormalige steun en toeverlaat, die me zo harteloos verraden leek te hebben, nu was hij mijn enige redelijke optie. Voorzichtig keek ik hem aan in zijn felle blauwe ogen, waar ik zo hard voor was gevallen een aantal jaren terug. Nog steeds was ik iemand die snel zwak leek, al stond ik nu ietsje sterker in mijn schoenen. "Louis, ik ben bang," zei ik zachtjes, wetende dat hij me zometeen gewoon kon uitlachen omdat ik deze kant van me weer toonde. Ik hoopte zo dat de Louis die ik kende er nog was, anders wist ik niet meer wat te doen.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Ik zat in een hoek met mijn eeuwige pet op te tokkelen op mijn gitaar. Mijn zonnebril hing in de kraag van mijn trui omdat ik altijd had geleerd dat een zonnebril binnen dragen niet netjes was. Mijn krukken stonden naast me. Omdat ik maar door bleef gaan, bleef bewegen en doen waren mijn knieën nu in zo'n slechte staat dat ik amper nog een uurtje kon staan voor ze het begaven, en dan droeg ik al braces. Hopelijk had ik snel het geld bij elkaar voor de operatie. De Engeland tour die ik probeerde te realiseren kon daarvoor zorgen, maar het kwam niet van de grond. Ik keek rond en zag Rose alleen zitten. Ze leek de hele avond al afwezig, maar na het incident nog erger. Zelf vond ik het wel erg wat er gebeurt was voor haar nabestaanden, maar zij mocht van mijn part branden in de diepste krochten van de hel. Uiteindelijk hakte ik een knoop door. Ik ging staan en hing mijn gitaar omgedraaid aan de band op mijn rug voor ik mijn krukken pakte en ermee richting Rose strompelde. Echt lopen was het niet meer, al probeerde ik het wel. Ik kon het ook wel maar inmiddels had ik zo veel gestaan en gelopen dat elke kleine beweging die ook maar door mijn knieen ging pijn deed. Met een zucht van verlichting liet ik me naast haar op een van de stoelen zakken en legde in dezelfde beweging automatisch mijn gitaar op schoot. Mijn krukken legde ik weg en ik keek naar het meisje met de doffe ogen. Ze was blind. Dat had ik ook nog wel gemerkt, maar waardoor wist ik niet, want de laatste keer dat ik haar had gezien, kon ze nog gewoon zien. "Hey." zei ik voorzichtig. Mijn accent was erg zwaar. Ik deed zo veel mogelijk moeite verstaanbaar te zijn, maar als Ier die nooit goed van z'n accent af heeft kunnen komen in Engeland en al jaren weer in Ierland woonde had daar nou eenmaal moeite mee. Ik legde voorzichtig een hand op haar schouder, gewoon om haar te laten merken dat ik hier zat en het goed bedoelde. "Hoe gaat het?" vroeg ik voor ik mijn hand terug trok en zacht begon te pingelen om mezelf rustig te houden in deze toch vrij vreemde en stresvolle situatie.

Bowties were never Cooler

[Rose heeft een zonnebril op. ;')]

[ bericht aangepast op 20 maart 2014 - 13:57 ]

Reality's overrated.

Rhozalynn "Rose, "Rosa", "Rossi" Catriona Marron Rossi.

Ze hoorde getik, voeten die over de grond sleepten, iemand ging zitten en ze hoorde een stem. "Hey," klonk het voorzichtig. Een mannelijke stem, een zwaar Iers accent. Dat waren twee eigenschappen, hij liep op krukken en het was dus een Ier, of iemand die zijn leven in Ierland had doorgebracht, in ieder geval een groot aantal jaren. Ze wist wie hier samen met haar waren, ze had de negen overige namen gehoord. Maar na het ongeval waren er ook gaten in haar geheugen gekomen en helemaal precies weten wie- wie was, deed ze niet meer. Ze schrok een beetje op van de hand op haar schouder. "Hoe gaat het?" Hij trok zijn hand terug en ze hoorde het geluid van een gitaar.
      Ze dacht diep na, maar wie was het? Er was een Ier, ja toch? Ze zag iemand met blauwe ogen voor zich en blonde haren, duidelijke uitgroei. Maar een naam kon ze hem niet geven, ze twijfelde tussen drie namen, ze wist het echt niet meer. "Het gaat goed," zei ze, kreeg het voor elkaar een geforceerde glimlach rond haar lippen op te laten spelen. "En met jou?"
      Ze glimlachte om de muziek, ze hield van het geluid en zou willen dat zij dat ook nog steeds zo kon, maar nu ging het bespelen van instrumenten moeizaam, op gevoel ging het wel, maar erg makkelijk was het niet. Ze kon spelen, maar geen noten lezen. Daarbij was het eerst zo wennen en dat is het nog altijd. Soms, als ze 's ochtends wakker werd, nog iin de roes van een prachtige droom, was ze het allemaal vergeten. Dacht ze dat als ze haar ogen opende ze de wereld weer kon zien, maar dan was daar het donker weer. Het diepe, depresieve niks.

[ bericht aangepast op 20 maart 2014 - 14:44 ]

Reality's overrated.

Jacé-Marie Catherine Daddario

Nerveus tikte ik met mijn voet op de vloer en zuchtte diep. Ik had hier niets te doen en als het ware had ik er niks mee te maken. Mijn ogen scanden vlug de kamer en kwam tot een waterdichte conclusie dat we hier nog wel een tijdje zaten, helaas. Ik keek even snel om me heen en plofte neer op een stoel terwijl ik aan mijn vingers friemelde. Iedereen had wel een rede dat ze hier zaten, maar dan hoefde ze ons niet per se op te sluiten. Mijn benen sloeg ik over elkaar heen en keek naar mijn hoge pumps van twaalf centimeter. Ik had een leuke reünie verwacht, niet een 'arrestatie' van de politie. Michelle was dood gevonden en blijkbaar dachten ze dan het moord was. Het kon me niets schelen, ik wilde hier uit. Ik keek voor de zoveelste keer om me heen en probeerde een vluchtroute te maken. Voor het geval ze ons gewoon niet los lieten gaan voor dagen. Rose en Niall waren samen aan het praten, hetzelfde gold voor Harry en Louis. Ja, ik wist alle namen nog dikwijls uit mijn hoofd en ze zullen er nog een tijdje blijven sinds we allemaal onder dezelfde schuitje zitten. Begreep me niet verkeerd, ik mocht Michelle al helemaal niet, maar ja. Het kon me ook vrijwel niks schelen dat ze van de wereld was.

I don't want you to die, I want you to suffer.

Liam Payne.
Wat een gewone gezellige school reunie moest worden is dus op een bloedbad uitgelopen. Michelle, wat door mijn ogen altijd een vreselijke bitch is geweest, is dus vermoord. Vreselijk voor haar vrienden en familie natuurlijk, maar ik zal geen traan om haar laten. Zij was één van de redenen dat ik met ontzettende tegenzin naar school ging, met haar "leuke" groepje vol met bitches. Omdat ik nu ouder en "wijzer" ben, moet ik hun zeker allemaal vergeven, nou echt niet. Zij hebben een groot deel van mijn leven verpest. Het klinkt misschien overdreven, maar het is wel de waarheid. Ik zit hier, net zoals toen, alleen aan een tafeltje. In verkende de ruimte een met mijn ogen. En weer, zoals toen, kon je precies de groepjes zien. Mijn ogen scanden de ruimte nogmaals, en toen zag ik Rose met Niall aan een tafeltje zitten. Rose, het meisje waar ik al veel mee heb meegemaakt, en toch stiekem wel heel erg verliefd op was. Ik twijfelde even, maar besloot toen toch maar om naar ze toe te lopen. 'Hey, mag ik hier bij zitten?' vroeg ik. Ik had geen idee of zij me nog zouden herkennen, maar daar zou ik snel genoeg achter komen.

[ bericht aangepast op 20 maart 2014 - 22:14 ]

How far is far

Rose.

Toen er nog een stem klonk, die vrroeg of de persoon er bij kon komen zitten fronsde ze. Een warme stem, mannelijk, maar weten wie het was deed ze niet. De laatste keer dat ze deze stemmen hoorde was ik er immerd nog niet zo op geconcentreerd, ze was ze gewoon allemaal straal vergeten en de stem en wat deze persoon zei, vertelde enkel dat het geen vrouw was. Er waren vijf namen om uit te raden en gezien de kans dat het mis ging dus groot wad besloot ze de gok af te wachten. "Euh, natuurlijk," zei ze zachtjes. Ze wad niet zo van het luide spreken, ja, het moest verstaanbaar zijn, maar schreeuwen wad nergens voor nodig, de hele ruimte hoefde niet te weten wat ze zei.
      Haar hand had ze om het kettinkje met het kruis eraan geklemd en net haar vingers streek ze voorzichtig over het sieraad. Ze droeg het altijd bij zich, was het niet om haar hals, dan was er wel een andere manier. Het bierviltje liet ze op het tafeltje vallen en ze legde haar handen, niet wetend wat ze er mee moest doen, in haar schoot. Ze sloot haar ogen, niemand die het zou merken met de zonnebril op, daarbij maakte het toch niks uit, nog een tint donkerder was toch onmogelijk, en luisterde aandachtig naar het geluid van de gitaar terwijl ze diep nadacht. Hoe kon het zijn dat ze haar oud-klasgenoten zo was vergeten? Nog steeds kon ze het niet bevatten.

Reality's overrated.

Anna Kaya Parkers.
Ik schud mijn chocoladebruine haren uit mijn gezicht, terwijl ik mijn ogen langzaam over de ruimte laat glijden. Ook gaan mijn ogen over de andere verdachten, en mijn mondhoeken trekken wat omlaag bij het zien van de jongen met de blauwe ogen en het bruine haar. In de tijd dat hij Harry had verraden waren het vooral frustraties geweest. Van zijn kant tenminste. Toch doet de aanblik van Harry me wel lichtjes glimlachen. Hij is nog steeds bijzonder knap. De krullen die in zijn jeugd kort en speels waren zijn nu lang en brutaal geworden. Hij is nu een man. Mijn ogen lichten sceptisch op als hij Tomlinson benadert. 'Louis, ik ben bang,' zegt hij zacht. De enige reden dat ik hem kan horen is dat het hier niet bijzonder rumoerig is. Ik kom langzaam overeind uit mijn stoel, en loop voorzichtig naar de twee toe. Eenmaal daar leg ik mijn hand zacht op de schouder van de jongen met de groene ogen. 'Hey Hazz.' Mijn woorden zijn voorzichtig, bang dat hij een uitbarsting van frustratie of woede zal krijgen. Ik twijfelde of ik zijn oude bijnaam zou gebruiken, maar ik ben alsnog blij dat ik het heb gedaan. Het haalt, voor mij, goede herinneringen naar boven.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Niall Horan
Het meisje leek te schrikken van mijn hand op haar schouder, waardoor ik die er snel weer af haalde en gitaar begon te spelen uit gewoonte, terwijl ik verder sprak. Ik hoopte nu gewoon dat de pestkoppen waren vergeten wie ik was en vergeten waren waarom ze me hadden gepest en het zich niet meer zouden herrinderen. Van mijn accent kwam ik namelijk nooit meer af. Hun woorden vroeger hadden me echt veel pijn gedaan, al had dat niet zo geleken. Ik zag haar geforceerd glimlachen en zeggen dat het goed ging. Het ging dus absoluut niet goed, of in elk geval niet zo goed als ze het wilde doen voorkomen. Voor ik kon vragen hoe ze zich echt voelde en antwoord kon geven op haar vraag hoorde ik een andere stem en zag ik een jongen die me vaag bekend voorkwam, maar eerlijk gezegd had ik geen idee meer wie hij was. Ik knikte bij zijn woorden en ging rustig verder met gitaarspelen. Het meisje naast me leek ervan te genieten en ik genoot er zeker ook van, dus ik zou niet stoppen. Ik kon ook niets anders op dit moment en wat afleiding kon iedereen volgens mij wel gebruiken. Ik keek even naar de jongen en toen weer naar Rose. "Met mij gaat het goed. toen ik eindelijk terug kon naar Ierland viel alles opeens op z'n plek en ging het eindelijk goed met me. Maar nu even eerlijk, hoe is het? Dat daarnet klonk namelijk niet echt overtuigend." zei ik terwijl ik zacht tokkelde om geen stiltes te laten vallen en zelf ook rustiger te worden. De jongen mocht zelf weten of hij zich erin mengde of niet, maar ik wilde graag weten wat er was, al zou ik toch niet te hard pushen. Dat was namelijk niet slim en ik wist van mezelf ook dat ik dat erg vervelend vond.

Bowties were never Cooler