[200] Bloody Reunion • One Direction • Topic 01. - Speeltopics

De tien verdachten zijn samen opgesloten in de school en wachten tot de politie dan eindelijk het verlossende woord kan geven. Hoe lang het nog zal duren weten ze niet, misschien maar een uurtje of wat, maar voor het zelfde geld zullen ze moeten overnachten. De spanningen knetteren in de lucht, bij sommigen zelfs wat aangedikt door middel van de drank die ze achterover hebben geslagen, gezien het eerst allemaal oh zo gezellig leek. De politie heeft bij afscheid slechts één ding verteld: "Laten er niet meer slachtoffers vallen."
      Is het een grote fout ze hier achter te laten? Zal het alleen maar voor nog meer leed zorgen?

[ bericht aangepast op 4 april 2014 - 12:21 ]

Reality's overrated.

Louis William Tomlinson
Ik stond maar wat om mij heen te kijken en tikte zenuwachtig met mijn voet op de grond. Een moord, dat is niet niks. Er was hier een moordenaar aanwezig. En het kon iedereen zijn. Iedereen werd verdacht.
Ik wierp voor de zoveelste maal een blik op de deur. Ik was bang. Ik was bang en wilde hier weg, zo snel mogelijk. Misschien kon ik rennen, de deur intrappen? Nee, de politie zou mij volgen. Bovendien zou het mij erg verdacht maken en dat laatste is volkomen begrijpelijk. En dus moest ik kalm blijven. De dader zou vast snel gevonden worden.
Langzaam vingen mijn ooghoeken een persoon op die in mijn richting geschuifeld kwam. En niet zomaar een persoon. Harry. Mijn voormalige beste vriend, Harry Styles. Zijn groene ogen vonden de mijne en meteen hypnotiseerde ze mij weer. Mijn gevoelens waren na al die jaren nog helemaal niets veranderd, misschien waren ze zelfs nog wel sterker geworden. Ik moest ook toegeven dat ik de jongen zeker niet vergeten was geweest, ik dacht nog bijna elke dag aan hem en aan hoe ik hem verraden had, hoe vreselijk dat was. Maar ik kon niet anders, want als ik het niet deed, deed ik hem alsnog pijn.
"Louis, ik ben bang," zei de krullenbol zachtjes. Ik zuchtte even. Ik wilde hem geruststellen, zeggen dat het goed kwam, maar het wilde op dit moment niet lukken. Waarom niet? Omdat ik zelf ook bang was, waarschijnlijk.
'Ik ook, Hazza," zei ik dus maar, en sloeg mijn armen voorzichtig om de jongen heen, niet zeker wetend of hij dat nog wel wilde na wat ik hem ooit had aangedaan. Ook was ik er niet zeker van of de jongen het op prijs zou stellen als ik zijn bijnaam gebruikte, maar toch deed ik het. 'Hazza', 'Hazz' of 'Curly' waren de bijnamen die ik vroeger altijd gebruikte.
"Hey Hazz," hoorde ik ineens achter ons. Ik had al zo'n vermoeden wie het was en dat bleek juist te zijn: Het was Anna, de persoon die mijn hart vroeger ook sneller liet kloppen. Gek genoeg had ik niet vaak meer aan haar gedacht en voelde ik nu ook niet meer zoveel bij het zien van dit meisje. Ook wist ik dat zij niet al te blij met mij was geweest, en nu misschien nog steeds niet. En gelijk had ze: Ik had haar beste vriend en tegelijkertijd haar Fuckbuddy verraden en keihard laten vallen.

"Family don’t end in blood”

Harry Styles
Ik wist niet zeker of dit nu weken zo'n slimme zet was geweest, ik had namelijk geen idee wat de jongen van me dacht, en ik eigenlijk ook niet van hem. Het was zo verwarrend geweest, het ene moment had hij me nog beschermd en het volgende deed hij zelf vrolijk mee aan mijn leven verpesten. En dat terwijl ik al mijn vertrouwen in hem had gestopt, zelfs van hem hield, meer dan goed was voor beste vrienden. God, wat was ik graag meer dan dat geweest voor hem, op dit moment wist ik het gewoon niet. Het enige dat ik wist was dat zijn heldere ogen me nog even veel in zijn greep hielden als toen en ik niets liever wilde dan het uitpraten, hoeveel pijn het ook mocht doen. Zachtjes sprak ik uit wat me dwarszat en het antwoord verbaasde me, net zoals zijn armen die zich rond mijn middel sloegen. Zoals het altijd had gedaan ging mijn hartslag ietsje omhoog bij zijn aanraking, waarna ik zonder twijfel mijn armen om hem heen sloeg. "Ik heb je gemist," mompelde ik naar waarheid. Niet dat ik elke seconde van de dag aan Louis gedacht had, soms kwam er plots een vraag herinneringen omhoog en was ik even niet aanspreekbaar. Wat voor angst ik ook mocht hebben, dit voelde veilig, voor even. Tot een vrouwelijke stem mijn gedachten verstoorde. Ik maakte me los van Louis en draaide me naar haar toe. Ze was letterlijk geen spatel veranderd, alleen mooier misschien, maar dat was een ander verhaal. "Anna," zei ik net een glimlach voor ik mijn armen dit keer om haar heen sloeg. Ondanks de een beetje ongezonde relatie die er tussen ons was geweest had zij een belangrijke rol voor me gespeeld. Haar kon ik de dingen vertellen die Louis absoluut niet hoefde te weten, volgens mij had ik zelfs in een dronken bui eruit laten glippen dat ik van de jongen hield, al kon ik me maar bar weinig van die avond herinneren.

Because I love him, do I need another reason?

Rhozalynn "Rose", "Rosa", "Rossi" Catriona Marron Rossi.

"Met mij gaat het goed," klonk uiteindelijk de stem van de Ier. Toen ik eindelijk terug kon naar Ierland viel alles opeens op z'n plek en ging het eindelijk goed met me. Maar nu even eerlijk, hoe is het? Dat daarnet klonk namelijk niet echt overtuigend."
      Ze opende haar ogen, maar bleef naar de muziek luisteren. Ze vond het prachtig, maar het geluid weerhield haar er ook van de stemmen en geluiden goed te analyseren, dat was wedl iets. Ze had geleerd emoties uit stemmen te pikken, uit bewegingen. Ze kon het zelfs voelen als mensen logen. Ze viel even stil, ze was niet het prsoon dat de hele dag door kakelde en al zeker niet over zichzelf, hoe het met haar ging, ging niemand aan. Aan de ene kant wou ze nu juist alles kwijt, maar het drong ook akelig tot haar door dat één van deze twee jongens misschien wel de moordenaar was, of anders kon die persoon meeluisteren. "Het is niet al het goud dat blinkt," sprak ze fylosofisch. Het was niet echt haar ding, dit soort uitspraken, maar ze maakte graag opmerkingen om mensen af te schrikken, of een goed woord terug te hebben. "Alleen ik zal weten of ik de waarheid spreek of niet, is dat niet waarom we hier allemaal zitten? Wat in mijn hoofd omgaat is zelfs voor mij regelmatig een raadsel." Ze sloeg haar been weer terug, en sloeg haar benen volgens de andere mogelijkheid over elkaar heen. Ze wist nu zeker dat de man voor haar de blonde knul in haar geheugen was, hij was ergens vaag blijven hangen als een beetje een zielepoot. Ze had met hem meegevoeld om zijn handicap. En zeker nu ze ook een beperking had, medelijden was het niet, ze wist hoe het voelde en medelijden was niet fijn - al kon hij natuurlijk van wel vinden, maar ze had een hekel aan dat soort mensen -, ze leefde met hem mee. "En verder?" vroeg ze toen maar, om wat vriendelijker te worden. "Wat zijn jullie gaan doen na school?"

Reality's overrated.

Louis William Tomlinson.
Zonder te twijfelen beantwoordde Harry mijn knuffel. Ik kon een grote glimlach op mijn gezicht niet tegenhouden bij zijn aanrakingen. "Ik heb je gemist," mompelde de jongen. Ik drukte de jongen iets steviger tegen mij aan. "Ik heb jou ook gemist, Curly, waarschijnlijk veel meer dan jij denkt dat ik deed," zei ik, met dat laatste doelend op het verraad dat ik tegenover Harry heb gepleegd waardoor ik het best zou begrijpen als Harry nu niet meer zo goed zou weten wat hij van mij moest denken. Eerlijk gezegd snapte ik mezelf soms ook niet.
Ik hoorde er een meisjesstem tussendoor, die van Anna. Harry maakte zich van mij los en zei glimlachend de naam van het meisje, voordat zij de volgende werd die door de krullenbol omhelsd werd. Zodra Harry's aanrakingen er niet meer waren gebeurde het automatisch dat een teleurgesteld gevoel zich door mijn buik verspreidden, en zelfs een tikje jaloezie. De relatie die ze vroeger met elkaar hadden was dan niet echt een vriendje-vriendinnetje relatie - om het zo maar even te noemen - maar wel iets meer dan vrienden en dan vooral op seksueel gebied.
Ik mompelde een korte begroeting naar het meisje en wist even klein te glimlachen, voor mijn blik automatisch weer naar de jongen met de krullen toegetrokken werd.

"Family don’t end in blood”

Liam Payne.
"Euh, natuurlijk," antwoordde Rose zacht op mijn vraag, en ook de jongen, die volgens mij Niall heette, knikte terwijl hij door ging met tokkelen op zijn gitaar wat overigens erg mooi klonk. "Met mij gaat het goed. toen ik eindelijk terug kon naar Ierland viel alles opeens op z'n plek en ging het eindelijk goed met me. Maar nu even eerlijk, hoe is het? Dat daarnet klonk namelijk niet echt overtuigend." zei de jongen. "Het is niet al het goud dat blinkt, alleen ik zal weten of ik de waarheid spreek of niet, is dat niet waarom we hier allemaal zitten? Wat in mijn hoofd omgaat is zelfs voor mij regelmatig een raadsel." zei ze, en ze had een punt. Iedereen hier weet van zichzelf of hij of zij de waarheid spreekt, maar of de politie dat geloofd is een tweede. "En verder?. Wat zijn jullie gaan doen na school?" vroeg ze. Ik keek van Rose naar Niall. Ik had niet echt zin om hier mijn verhaal op tafel te gaan gooien, maar niks zeggen is ook zo onbeschoft. 'Ehm, ik werk in een restaurant, als klusjesjongen, en soms ook als bediende.' zei ik. 'Ik heb nooit echt verdere studie gedaan. En jullie?' zei ik. Ik had nooit verder gestudeerd omdat ik geen geld had, tuurlijk wou ik wel, maar het kon gewoon niet.

How far is far

Anna Kaya Parker.
Harry maakt zich los uit zijn -naar mijn mening iets te intieme voor oude vijanden- knuffel met Louis, en kijkt me aan. 'Anna,' zegt hij, en hij slaat zijn armen om me heen. Ik omhels hem, en verstop voorzichtig mijn gezicht in de plooien van zijn shirt. Net als vroeger. De omhelsing heeft, net als zijn geur, en kalmerend effect op me, en na even sta ik niet meer te rillen. Want zonder dat ik het door had was ik dat gaan doen. Na even dwing ik mezelf om me ietwat los te laten en hem aan te kijken. 'Wat ben je veranderd,' zeg ik met een glimlachje. Mijn vingers glijden zacht door zijn krullen. 'Waar zijn die speelse, onschuldige krulletjes gebleven?' Ik maak een grap. Zelfs nu een van ons Michelle heeft vermoord, ben ik in staat om een grap te maken. Niet dat het me voor Michelle spijt. Nee, nu zij uit de wereld is, is mijn leven beter. Geen slet meer die bij mijn fuckbuddy rond hangt. Ach ja, fuckbuddy kon ik het niet meer noemen. Zoiets was voor op de middelbare. Friends with benefits was de betere benaming. Ach, als Harry nog steeds interesse had, zou ik dat wel merken. Ik ging in elk geval geen actie ondernemen. Nog niet.

[ bericht aangepast op 22 maart 2014 - 15:20 ]

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Harry Styles
Ik liet een tevreden zucht horen toen hij zich dichter tegen hem aantrok. Het was goed om te weten dat hij me ergens toch wel mocht, wat ook bleek uit zijn woorden. Een glimlach krulde mijn mondhoeken omhoog bij het horen van de bijnaam, en liet me beseffen hoeveel ik dat had gemist. Nadat ik hem had losgelaten streek ik nog een keer door zijn haren, wat ik altijd gedaan had, met of zonder reden. Vlug erna nam ik het meisje in mijn armen, die haar hoofd tegen mijn borst aanlegde. Het voelde goed haar fragile frame weer vast te houden, het was een vertrouwd iets. Het rillen dat ik haar had zien doen hield kort erna op, waarna ze me iets losliet en me aankeek. Ik lachte zacht om haar woorden, zelfs dat was niet veranderd. "Verdwenen samen met de onschuldigheid," zei ik met een grijns en drukte in automatisme een kus op haar voorhoofd. Voor mijn gevoel was het niet vreemd om dat te doen, het was aangewend en ik bleef het waarschijnlijk ook doen. Dat had vooral te maken met ons verleden samen, waar ik zelfs nu geen greintje spijt van had gehad. Voorzichtig liet ik Anna weer los en keek beide personen aan. "Vertel, wat is er van jullie geworden? Het kan niet veel erger zijn dan er met mij is gebeurd." Ik had Anna dan wel half losgelaten, een arm lag nog losjes rond haar middel. Het leek me wel leuk om te weten wat er met hen was gebeurd, al had ik ergens het idee dat ik het juist niet wilde weten. Ik zou emotioneel breken als ik zou horen dat Louis ondertussen een relatie had, dat trok ik niet.

Because I love him, do I need another reason?

Louis William Tomlinson.
Zodra Harry zich voorzichtig van Anna had losgemaakt keek hij ons beiden aan. "Vertel, wat is er van jullie geworden? Het kan niet veel erger zijn dan er met mij is gebeurd," zei de krullenbol. Hij had intussen nog steeds een arm losjes om haar middel en dit zorgde ervoor dat ik mij niet honderd procent op mijn gemak voelde.
Ik schraapte mijn keel. 'Nou, ehm,' zei ik, niet zo goed wetend wat ik nu moest vertellen. Want eigenlijk had ik letterlijk niets gedaan dan mijn studie nogal verprutst en aan Harry denken. Dat laatste was vooral in het begin heel erg, maar ik ben de jongen nooit vergeten en nu ik hem eenmaal weer zie, zijn mijn gevoelens ook meteen weer op hol geslagen.
"Ik ben begonnen aan een studie maar heb deze niet afgemaakt. Ik woon nog altijd thuis en ben ook nog altijd single," zei ik toen maar. "Dus eigenlijk is er nog niet echt veel van mij geworden. En jij? Wat is er dan gebeurd wat zo erg is?" vroeg ik daarna. Ik hoopte dat ook hij nog altijd vrijgezel was. Ik wist dat ik na deze dag alleen maar ongelukkiger zou worden en alleen maar meer aan hem zou moeten denken als hij nu zei dat hij wel iemand had gevonden waar hij van hield. Ik kon dan ook alleen maar heel hard hopen dat, dat niet het geval was.

"Family don’t end in blood”

Anna Kaya Parker.
'Verdwenen samen met de onschuldigheid,' zegt hij met een grijns, en hij drukt een kus op mijn voorhoofd. Ik glimlach kleintjes. Vervolgens maakt ook hij zich los en zijn arm ligt nog losjes rond mijn middel. Het voelt vertrouwd. 'Vertel, wat is er van jullie geworden? Het kan niet veel erger zijn dan er met mij is gebeurd,' zegt hij met zijn blik om beurten op Louis en mij. Louis schraapt zijn keel. 'Nou, ehm. Ik ben begonnen aan een studie maar heb deze niet afgemaakt. Ik woon nog altijd thuis en ben nog altijd single,' zegt hij rustig. 'Dus eigenlijk is er nog niet echt veel van mij geworden. En jij? Wat is er dan gebeurd wat zo erg is?' vraagt hij vervolgens. Fijn dat hij mij mijn verhaal laat doen. Aangezien Harry eerder aan mij had gevraagd wat er met me was gebeurd dan dat Louis dat aan hem deed, begon ik mijn verhaal. 'Na Marcus heb ik geen vriendje meer gehad,' begin ik met een scherpe ondertoon, bedoeld tegen Louis. Marcus was de jongen die Michelle van me had afgepakt. 'Ik ben verder gegaan met mijn tekeningen en zit nu op een Art Academy.' Ik pers er een klein glimlachje uit, maar volgens mij is het nog steeds zichtbaard dat Louis me irriteert.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Harry Styles
Aandachtig luisterde ik naar het verhaal van de jongen, wat me enigszins verbaasde. Hij was altijd een harde werker geweest, iemand die zijn dromen vol passie najaagde, wat was er in godsnaam gebeurd dat het had laten verdwijnen? Toch was ik meer dan een beetje blij om te horen dat hij single was, misschien zou ik dan ooit nog een kans krijgen. Ik beet op mijn lip toen Louis de vraag nu aan mij stelde, en was Anna heel erg dankbaar dat zij eerst begon te spreken, als uitstel van de executie. Ik knikte begrijpend bij wat ze over Marcus vertelde, het was volkomen logisch na wat haar was aangedaan, ons allemaal was aangedaan. Wel was ik blij dat het verder goed met haar ging, dat het op zijn pootjes terecht was gekomen. Nu was het de beurt aan mij om mijn verhaal te vertellen. Even keek ik Louis strak aan, waarna ik begon te spreken. "De rest van mijn schooltijd en nog een tijdje erna was ik een emotioneel wrak en was ik eigenlijk niet in staat om iets te gaan doen. Na een paar maanden ging het wel zo goed dat ik aan een studie begon, Sociologie, maar het werd te veel en ik kapte er weer mee. Ik heb wel een baantje wat me net genoeg geld geeft om mijn kleine appartement te betalen, waar ik alleen woon." Zo, het hele verhaal was eruit. Het was moeilijk om te vertellen, dus keek ik de hele tijd naar de grond en had ik Anna losgelaten. Alle gebeurtenissen van toen hadden een zo veel grotere impact gehad dan iemand ooit van me had kunnen denken.

Because I love him, do I need another reason?

Rhozalynn "Rose", "Rosa" of "Rossi" Catriona Marron Rossi.

"Ehm, ik werk in een restauant, als klusjesjongen, en soms ook als bediende. ik heb nooit echt verdere studie gedaan. En jullie?" Ze wist uit zijn stem te ontrafelen dat hij de vraag niet met liefde beantwoorde.
      Ze knikte. "Ik ben vooral bezig met muziek en kunst en ben bezig met een partime thuisstudie muziek." Ze wist dat het waarschijnlijk hopeloos was, het verkrijgen van werk, maar ze moest wat doen met haar leven. Ze wou niet haar hele leven afhankelijk zijn, maar ze zou nooit helemaal voor haarzelf kunnen zien. Daar had Michelle destijds wel voor gezorgd. Voor de anderen zou het nu vast lijken alsof ze lui was ofzo, gewoon geen zin om fulltime te gaan studeren, maar het lag heel anders, ze kon niet gewoon naar school. Of ze moest verhuizen en een speciale blindenopleiding gaan volgen. Ze wist nog dat ze vroeger gitaar en piano speelde en kon een aantal jamsessies met de blonde jongen nog vaag herrineren. Misschien had ze zelfs ooit wat van haar zang laten horen, maar dat wist ze niet meer precies, of eerlijk gezegd waren haar leven enkel een verzameling foto's, het was erg vaag. Ze heeft gewoon een harde klap gehad en volgens de doktoren zou een deel van haar herrineringen nooit meer terugkomen.

Reality's overrated.

Niall Horan
Ik luisterde naar Rose haar mysterieuze gebrabbel. Ik ontrafelde het wel, maar omdat ik deze taal niet echt meer gewent was te horen, behalve in muziek, ging het toch wat lastiger. Omdat er muziek onder stond, die ik zelf speelde, werkte mijn hoofd gelukkig wel mee, want zonder muziek eronder had ik op een of andere manier nog veel meer moeite met Engels, zeker de laatste tijd. Bij haar vraag luisterde ik eerst stil naar Liam, die ook iets achter leek te houden. Hij leek in elk geval niet blij met wat er van hem geworden was. Ook luisterde ik naar Rose, maar ook zij leek hopeloos. Was ik dan de enige hier die in elk geval redelijk nog op een plek was uitgekomen waar hij wilde? Ik voelde me bijna schuldig om het te zeggen. Ik slikte even en zei het toen toch. "Ik heb in Ierland het conservatorium gedaan en verdien nu geld met mijn muziek. Het is niet veel, maar het is genoeg om op te overleven. Extra's zitten er alleen niet in, zoals een operatie om weer gewoon te kunnen staan en lopen voor langer dan anderhalf uur." zei ik zacht. Ik stopte even met spelen en wreef over mijn knieën. Daarna keek ik weer naar de twee aan tafel. Vroeger had ik wel een of twee keer met Rose gejammed en als ik het me goed herrinderde had ze een mooie stem. Misschien nu nog wel. "Maar Rose, waarom heb je geen auditie gedaan? Ik had ook een blind meisje in mijn klas. Ze geeft nu volgens mij muziekles in een vrijetijdscentrum voor blinde kinderen." Ik wist het niet zeker, en ik wist ook niet hoe het hier allemaal werkte, maar thuis was het gewoon dat als je goed genoeg was, je werd aangenomen, welke handicap je ook had. Dat Liam niet was gaan studeren snapte ik ook niet, want volgens mij was hij als ik het me goed kon herrinderen een redelijk goede leerling geweest. Waarom had hij niet gewoon met een beurs kunnen studeren? Maar alweer kende ik de regelingen hier niet.

Bowties were never Cooler

Rhozalynn "Rose", "Rosa" of "Rossi" Catriona Marron Rossi.

"Ik heb in Ierland het conservatorium gedaan en verdien nu geld met mijn muziek. Het is niet veel, maar het is genoeg om op te overleven. Extra's zitten er alleen niet in, zoals een operatie om weer gewoon te kunnen staan en lopen voor langer dan anderhalf uur," zegt de jonge man uit Ierland. Ze moest en zou zijn naam weten, maar wist het echt niet. Het frustreede haar dan ook enorm. De Ier stopte even met spelenen ze hoorde een wrijving. "Maar Rose, waarom heb je geen auditie gedaan? Ik had ook een blind meisje in mijn klas. Ze geeft nu volgens mij muziekles in een vrijetijdscentrum voor blinde kinderen."
      Haar ogen vielen groot en haar mond viel bijna open van verbazing. Hoe wist hij het? Hoe kon hij weten van haar handicap? Haar ogen schoten vuur en ze viel uit. "Nou, nadat Michelle me aanreed koste het eerst een tijdje om te revalideren, hopeloze pogingen mijn geheugen weer geheel terug te krijgen en whatever. Ik woon weer in Italië, bij mijn grootouders, in een klein dorpje en daar is het aanbod voor scholing sowieso al niet erg groot, moet je nagaan voor mij." Ze sloot haar ogen opnieuw en ademde diep in via haar neus en uit via haar mond. "Hoe weet je dat ik blind ben?" vraag ik de Ier dan. "En eh, nu jullie het toch weten. Wie zijn jullie?"

Reality's overrated.

Niall Horan
Rose viel vrij hard naar me uit na mijn goedbedoelde woorden en ik kromp in elkaar. De laatste jaren waren mijn muren langzaam een beetje afgebroken en dat maakte dit zeker niet makkelijker om met zoiets om te gaan. Toen ze diep begon adem te halen probeerde ik haar nog te sussen. "Het was alleen maar goed bedoelt." piepte ik dus zacht voor ik maar weer begon te tokkelen, want ik was dus echt een ramp met gewoon spreken met mensen. Toen ze vroeg hoe ik het wist keek ik op. "Je houd je zonnebril binnen op. Dat is wel het meest opvallende." mompelde ik zacht. Haar volgende vraag overviel me wat, maar toen herrinderde ik me dat ze ook geheugenverlies had. "Niall Horan, de rare blonde Ier met de gitaar." zei ik in de hoop iets in haar geheugen te doen ontspringen. Ik had voorafgaand hiervan gehoopt dat iedereen me was vergeten, zeker de pestkoppen, maar dit meisje had me nooit iets misdaan en ik wilde haar graag helpen in elk geval een deel van haar geheugen terug te krijgen. Ook de jongen had me volgens mij weinig misdaan, al kon ik hem me nog vrij moeilijk herrinderen. Misschien was hij wel een pestkop, maar hij leek in elk geval wat rustiger te zijn in zijn gedrag. En anders zou ik me gewoon in een hoekje verstoppen ofzo in de hoop dat hij me met rust zou laten. Echt voor mezelf opkomen vond ik nogsteeds erg moeilijk. het was een wonder dat ik nee had durven zeggen tegen allerlei wurgcontracten van platenlabels en gewoon nu eigenhandig een tour hier aan het opzetten was, al was het wel erg veel moeite zo in je eentje met een oude vriend van de basisschool als geluids en licht technicus.

[ bericht aangepast op 24 maart 2014 - 21:09 ]

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson.
Ik zag Harry even op zijn lip bijten toen ik naar zijn verleden vroeg, maar eerst begon Anna te spreken. Ze vertelde dat zij na Marcus ook altijd single was gebleven en dat ze nu op een Art Academy zat. Ze wist een beetje te glimlachen, maar volgens mij irriteerde zij zich nogal aan mij. Maar helaas, ik was niet van plan weg te gaan.
Toen was het Harry's beurt. Vlak voordat hij begon te vertellen, keek hij mij strak aan. In eerste instantie wist ik niet zo goed waarom, maar dat begreep ik al snel toen hij begon te praten en er een schuldig gevoel opborrelde in mijn buik. Harry was er nog langer kapot van geweest dan ik had gedacht, veel langer. Uiteindelijk heeft hij zijn leven opgepakt en is aan een studie begonnen, maar ook hem is het niet geslaagd deze af te maken. Hij woont nu alleen in een klein appartement, maar kan dit maar net aan betalen.
Toen hij uitgesproken was keek hij naar de grond, hij had het hier duidelijk moeilijk mee. Hij had Anna inmiddels losgelaten. Ik sloeg voorzichtig een arm troostend om zijn middel, bang dat hij alsnog boos zou worden, en keek hem daarom even twijfelend aan.

"Family don’t end in blood”