RPG - Het instituut voor Bijzondere gevallen - 8 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Meer uitleg en het inschrijftopic vind je hier

Het dorpje

[ bericht aangepast op 19 maart 2014 - 17:30 ]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Satyr trok verbaasd zijn wenkbrauwen op. ‘Gezien je haar ex bent, lijkt het me gepaster als jij uit haar buurt blijft.’

-
Michelle kon het niet helpen dat ze zich schaamde, al was er verder niemand die aandacht aan haar besteedde. ‘Het gaat wel,’ mompelde ze. Langzaam begon de pijn weer weg te trekken.

Every villain is a hero in his own mind.

Wyatt snoof.
'Je kent haar amper. Alsof jij weet wat het beste voor haar is. Ze hoort bij mij en bij niemand anders.'

~ ~

Kato keek haar bezorgd aan. Het zag er pijnlijk uit.
'Ben je nooit naar een dokter geweest?' wilde hij weten.

[ bericht aangepast op 30 maart 2014 - 19:52 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Nou, dat wil ze dus niet,' antwoordde Satyr kalm. 'Zoek een leven. Er zijn nog meer dames, hoor.'

Every villain is a hero in his own mind.

'Het is niet voorbij tussen ons,' gromde Wyatt. 'Dat weten we allebei.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Jawel,' loog Michelle. 'Maar zij kon er niks aan doen.'

-
'Ja? Nou ik zie en spreek haar iedere dag en ze lijkt je absoluut niet te missen,' kaatste Satyr terug, die het maar niks vond dat hij haar nog steeds stalkte.

Every villain is a hero in his own mind.

'Want ze deelt met jou haar liefdesleven?'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Natuurlijk. Dat staat niet los van haar gewone leven.'

Every villain is a hero in his own mind.

Wyatt beende weg zonder nog iets te zeggen. Satyr had niet het recht om zich met hem en Athiabbe te bemoeien en moest ook niet denken dat Athiabbe iets voor hem zou voelen. Hij had nota bene hoorns!

~ ~

Athiabbe keerde terug naar de bar. Haar wangen waren een beetje rood, maar ze glimlachte toch naar Satyr.
'Is er nog een stukje slagroomtaart voor Cordelia?' vroeg ze. Ze wist dat die dat zo lekker vond en hoopte dat er nog wat over was.

[ bericht aangepast op 31 maart 2014 - 23:00 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Kato dacht na. Er moest toch een oplossing zijn... Ondanks dat ze een mens was, vond hij haar erg aardig en hij zou haar graag helpen om van deze kwaal af te komen, ook al betekende dat dat ze daarna misschien van dit eiland af zou moeten. Kato vond haar gezelschap altijd wel fijn.
'Ik zou willen dat ik wat voor je kon doen,' gaf hij toe. 'Wil je dan op zijn minst met me dansen? Dan kan ik het in ieder geval goedmaken dat ik je bij je gesprekspartner heb weggejaagd.'
Hij glimlachte voorzichtig.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Toen Winnie weer tussen de dansende menigte was verdwenen, besloot Cordelia even naar Emily toe te gaan.
'Hoi,' groette ze. 'Hoe gaat het? Heb je het een beetje naar je zin?'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Oh, eh, leuk!' Ze verschoot van kleur. Eigenlijk was hij de enige met wie ze op dit moment wilde dansen. De enige bij wie ze zich veilig voelde.

*
Satyr overzag de taarten die er nog stonden en wees naar de doos die op de hoek van de tafel stond. 'Daar, denk ik.'

Every villain is a hero in his own mind.

'Oh, eh, leuk!' Ze verschoot van kleur. Eigenlijk was hij de enige met wie ze op dit moment wilde dansen. De enige bij wie ze zich veilig voelde.

*
Satyr overzag de taarten die er nog stonden en wees naar de doos die op de hoek van de tafel stond. 'Daar, denk ik.'

Every villain is a hero in his own mind.

'Ja - ja, het is een leuk feest,' antwoordde Emily. 'Jij ook?' Limany was weer even weggegaan om nog een drankje te halen en Emily verwachtte haar niet terug, omdat ze wél van het feest genoot.

--

Russel wist dat Michelle ook op het feest was, dat had Meller hem verteld. Hij had lang getwijfeld of hij ook zou gaan nu Meller aan het oppassen was, maar had uiteindelijk besloten om dat wel te doen. Doordat hij nu ook in het café werkte, kende hij meer wezens dan voorheen. Natuurlijk had hij Satyr al veel langer gekend - iedereen in het dorp kende hem - maar doordat ze nu collega's waren, kon hij wat beter met de sater opschieten.
Bovendien was het leuk om Michelle weer te zien. Hij had haar heel weinig gezien de afgelopen tijd, behalve in zijn dromen, waarin ze een hele andere band hadden dan wat ze in werkelijkheid hadden. Het zou Russel niks verbazen als ze zijn naam alweer vergeten was, zo weinig was hij haar tegengekomen, maar ze was nog niet uit zijn gedachten verdwenen. Hij dacht veel te veel aan haar en het werd tijd dat hij daar weer eens wat mee zou doen - op zijn minst met haar praten. Hij schonk een drankje voor zichzelf in voordat hij zich omdraaide en de menigte doorzocht. Het verbaasde hem dat er zoveel wezens waren komen opdagen. Meestal waren ze nogal schuw en echte feestgangers had Russel ze niet kunnen noemen.
Hij zwaaide kort naar Athiabbe, maar die leek ergens anders te zijn, en glimlachte even naar Satyr. Uiteindelijk kreeg hij Michelle in het oog. Ze stond bij de broer van Athiabbe. Russel verslikte zich bijna in zijn drankje toen hij zag hoe mooi ze ook alweer was. Hij had gedacht dat hij haar misschien had overdreven in zijn hoofd, maar dat was niet het geval. Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden en voelde zijn wangen gloeien toen ze elkaars blikken kruisten - of was dat misschien verbeelding? Hij sloeg direct zijn blik neer en nam nog een slokje. Dat was een goed begin, dat hij haar niet eens aan kon kijken.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Cordelia knikte. 'Ja, ik heb de hele tijd met Kato gedanst net! Even een avondje vrijheid.' Ze glimlachte.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Ze grijnsde, maar reageerde daar niet op. 'Nou, moeten wij ook maar even dansen?' zei ze, terwijl ze met haar wenkbrauwen wiebelde.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain