Turn back time • One Direction • Speeltopic 1. - Speeltopics

Al er een jaar is waarin heel veel is gebeurd en er met tijd werd gespeeld dan was het voor de One Direction family toch wel dit jaar. Zowel hele goede als slechte dingen zijn dit jaar voorgekomen, dingen om te vergeten, te onthouden, maar ook om op terug te kijken of juist door te gaan. Het was een jaar waarin iedereen elkaar leerde kennen, het uiterste werd gevraagd en misschien ook nog wel eens een band op het spel werd gezet, of ontstond. Het is dan ook ergens een opluchting dat een nieuw jaar kan beginnen en dit jaar feestelijk kan worden afgesloten. Een nieuwe start, die alleen maar beter kan worden. Maar wat als blijkt dat het hele jaar opnieuw begint? Kunnen de mensen dat nog wel trekken of gaat iedereen er aan onderdoor? Komen er veranderingen, omdat iedereen weet wat er gaat gebeuren of komen er onverwachte wendingen?

[ bericht aangepast op 19 maart 2014 - 11:52 ]

How far is far

(First)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

[Second]

[ bericht aangepast op 12 maart 2014 - 19:47 ]

Bowties were never Cooler

(Third.)

Because I love him, do I need another reason?

[Fourth]

"Family don’t end in blood”

Marcel Phillip Styles
Ik voelde me helemaal niet gemakkelijk met dit hele feest. In stilte zat ik bang in een hoekje met mijn hond Doerak op mijn schoot. Ik aaide stil door zijn vacht en keek licht bangig door mijn bril met grote ogen naar de rest van het feest. Mijn schoolboek lag naast me. Volgende maand zou ik weer beginnen met mijn school, dat wilde ik in elk geval. Of het ook zou lukken was iets anders. Ik was namelijk nogsteeds doodsbang voor andere mensen, vooral vreemden. Ik drukte een kus op de kruin van mijn witte pluizige vriend en hield hem dichtbij me. Ik voelde me fijner met hem in de buurt, al sprak ik toch liever niet. Ik keek rond op zoek naar mijn broer, de enige die ik hier nog wel als hou vast zag, zeker sober. Als ik eenmaal een flinke borrel op had vertrouwde ik de anderen hier ook weer wat meer, maar niemand zo volledig als Doerak. De lieve hond likte me over mijn wang en ik drukte een kusje op zijn snuit. Ik hield erg veel van de hond. Ik hield hem dicht tegen me aan. Het was bijna 12 uur en ik had nog niets dan wat water gedronken, samen met Doerak. Ja, ik had een half glas op en hij had de rest opgeslobberd. Ik keek nu bang rond en zag Louis. Ik had geluk dat Doerak niet direct flipte als hij een andere hond zag, want anders had ik een probleem gehad met Buddy die bij Lou was. Die hadhem nodig om te zien, net als ik mijn bril nodig had. Nogsteeds vond ik de oceaan blauwe kleur van zijn ogen heel mooi, al waren ze duidelijk wel vertroebelt door zijn blindheid.

Bowties were never Cooler

[Mijn topics.]

Reality's overrated.

[Mon Topicos, als dat een bestaand woord is, het klonk gewoon leuk in mijn hoofd.]

[*Pakt topic*]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Harry Styles
De muziek die van beneden kwam was niet heel erg luid, zodat het gelach en andere vrolijke geluiden er duidelijk bovenuit staken. Ik was niet in het midden van al die vrolijkheid, nee, ik zat in elkaar gedoken op de koude vloer van de badkamer met de deur op slot. Het maakte me wel heel erg duidelijk dat ik helemaal niet nodig was voor anderen hun geluk. Ik was nergens voor nodig, maar dat wist ik al. Daarom ging ik dat oplossen zodra het vuurwerk los zou barsten. Voor me uit starend pakte ik het glas champagne naast me van de grond en zette het aan mijn lippen, om het in een teug achterover te slaan. Dat ging een flinke kater veroorzaken, al zou ik er niet meer zijn om het mee te maken. Mijn goede voornemen voor het nieuwe jaar was dat niemand meer last van me hoefde te hebben. Met een zwakke glimlach rond mijn lippen keek ik naar de klok op mijn mobiel, niet heel lang meer te gaan. Het rode vloeistof drupte van mijn polsen af, dit keer had ik niet mijn gebruikelijke zakmes gebruikt, maar had ik een van de keukenmessen meegesmokkeld. Met zo'n klein mesje ging het immers niet lukken. Nou ja, niet dat het nog uitmaakte. Ik zette het nu lege glas weer naast me neer en pakte mijn mobiel op. Bij de sms functie selecteerde ik meerdere nummers, de jongens, mijn broer en natuurlijk Rebecca. Zij verdienden het wel om te weten wat er ging gebeuren, anders kon het best eng zijn als iemand naar de badkamer probeerde te gaan maar die op slot was en er geen antwoord meer kwam. Zo wisten ze tenminste wat ze konden verwachten. Het spijt me echt, maar het is beter zo. Bedankt voor alles, typte ik vlug, om vervolgens op verzend te drukken en het ding op mijn schoot te leggen. Nu was het wachten tot de klok twaalf sloeg.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Het lege flesje in mijn handen liet ik voor een klein moment tussen mijn vingers doorglijden, om het vervolgens naar de andere kant van de keuken te smijten. Het gerinkel, wat betekende dat het in duizenden stukjes moest zijn, liet me weten dat het iets had geraakt, zoals de bedoeling was. Een zachte zucht verliet mijn mond, om Buddy erbij te roepen en de beugel van zijn tuig goed vast te pakken, nadat ik deze had gevonden, zodat ik daarna zelf kon gaan staan. 'Bud, deur,' mompelde ik rustig. Toen Buddy na een paar stappen ging zitten voor de deur, kon ik hem openen waardoor de stemmen vanuit de woonkamer alleen maar duidelijker werden. Langzaam begaf ik me weer bij de rest, nog altijd langs de kant, om in de tussentijd nog altijd hard op de binnenkant van mijn wang te bijten. Ik was hier nog altijd niet aangewend, maar had wel mijn blindelingse vertrouwen in Buddy, want hij had me deze tijden nog nooit teleurgesteld en leek perfect te weten hoe of wat, in tegenstelling tot zijn baas. Ik voelde nog altijd even hulpeloos als begin van het jaar en voor mijn gevoel zou het ook niet meer veranderen, vond het nog steeds eng om mijn vertrouwen in een hond te leggen, omdat ikzelf nu het belangrijkste mistte. 'Wat denk je ervan, maatje?' mompelde ik meer tegen mezelf dan mijn hond. Toch schoot Buddy vooruit, alsof hij wist wat ik op dit moment nog wel kon waarderen, waardoor mijn pas er ook langzaam weer inkwam tot Bud stil bleef staan en vrolijk blafte. Ik aaide zijn kopje en hield mijn hoofd ietwat schuin. Ik concentreerde me een klein moment, om te weten te komen waar ik naar toe was geleid, om een zucht over mijn lippen te laten rollen en uiteindelijk maar gewoon te gokken. 'Marcel?' rolde twijfelend over mijn lippen, mijn idee uitsprekende en volgens mij was Bud toch ook wel gesteld op de jongen en zijn hond.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

(Mijn topics.)

I don't want you to die, I want you to suffer.

Rebecca Rose Winter

"Sorry." zeg ik wanneer ik een paar mensen opzij duw. Ik ben Harry nu al een kwartier aan het zoeken en hij is echt verdwenen. Ik loop richting de trap en glimlach naar mensen wanneer ik ze herken. Als ik bij de trap ben, laat ik me op een van de treden zakken en pak mijn trillende mobiel uit mijn broekzak. Het is een bericht van Harry, misschien is hij ook wel naar mij aan het zoeken en lopen we elkaar mis. Met een hoopvolle glimlach op mijn gezicht open ik het bericht. Het spijt me echt, maar het is beter zo. Bedankt voor alles, Meteen verdwijnt mijn glimlach. Wat betekend dit, zou dit iets te maken hebben met het feit dat hij vaak huilde 's nachts? Zeker van het feit dat dit geen goed teken is ren ik naar boven, naar Harry's slaapkamer. Met een ruk doe ik de deur open en klik meteen het licht aan. "Harry?" zeg ik zacht, zonder antwoord. "Harry?" herhaal ik, dit keer iets harder. Ik loop een rondje door de kamer heen, zonder resultaat. Ik doe de deur met een klap dicht en laat mezelf ertegenaan zakken. Zonder dat ik het door heb lopen de tranen over mijn wangen. Ik weet niet wat Harry aan het doen is, of waar hij is. Wat ik wel weet is dat dit niet goed is en dat iemand er iets aan moet doen. Ineens besluit mijn lichaam op te staan en alle kamers open te doen. Na veel te veel kamer open te hebben gemaakt waar Harry niet is, kom ik bij de badkamer aan en doe ik de deurklink naar beneden. Als hij niet opent klop ik een paar keer hard op de deur. "Harry? Harry ben je hier!?"

Marcel Styles
Ik keek op toen ik eerst Rebecca zag wegsnellen. Er moest dus wel wat met Harry zijn of mijn vermoeden dat ze zwanger van hem was, waardoor ze zo vaak naar de wc rende. Ik durfde er alleen niets over te zeggen. Ik zou het wel horen als het zo ver was. Dat zou namelijk ook kunnen verklaren waarom Harry de laatste tijd zo raar deed. Voor ik verder kon denken zag ik Louis binnen komen met Buddy. Ik vond het nogsteeds erg knap wat die hond deed. Hij gaf Louis zijn leven min of meer terug. Ze kwamen steeds dichterbij tot Buddy recht voor me bleef staan. Ik trilde een klein beetje, maar niet zo veel als normaal. Buddy was een erg lieve hond en Doerak mocht hem erg, die nu zijn neus tegen die van de andere hond drukte. Maf beest. Het werd alleen erger toen hij over Bud's neus likte. Ik keek zelf op met een glimlach toen Louis me leek te herkennen. De glimlach was miniem en hij kon het niet zien, maar misschien juist daarom ging het bij hem gemakkelijker. Ik piepte even als instemming dat ik het was, omdat hij me natuurlijk niet kon zien. Ik klopte twee keer op de bank naast me. Louis' handycap dwong me bijna te praten, maar ik vond het nogsteeds doodeng. Mijn ogen gleden over de jongen. Niet lang geleden had hij nog redelijk kunnen zien, maar zelfs met mijn jampotglazen, of misschien vooral met mijn jampotglazen, had ik al wel gezien dat hij minder begon te zien. Zijn ogen hadden namelijk hetzelfde gedaan als dat de mijnen deden zonder bril door mijn zware sterkte. Nu deden zijn ogen nog amper iets, al leken ze wel op geluiden te reageren en daarheen te vliegen. Ik schoof wat dichter bij de bank zitten om hem te helpen als het nodig was. Ondanks mijn angst voor mensen in het algemeen, wilde ik nogsteeds iedereen helpen die ik kon. Het was raar, paradoxaal, maar het zorgde ook voor heel veel verwarring en nog veel meer angst in mijn hoofd en hart.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik hoorde van alles om me heen, maar het enige waar ik me op focuste was mijn hulp, mijn ogen. Dat terwijl ik me bedacht dat het tot begin dit jaar toch heel anders allemaal was gelopen, dat ik mijn doen en laten aardig om heb moeten gooien. Ach, zolang Bud nergens op reageerde, deed ik dat ook niet, want dan moest het voor mijn gevoel goed zitten. Net als dat Buddy me naar Marcel leidde, of dat vermoeden had ik tenminste, want zeker weten dat zou ik pas als de persoon zijn mond open zou trekken. Alhoewel, toen Buddy zijn aandacht verloor, werd mijn vermoeden ook wel aardig bevestigd, want ik kende er hier maar eentje met een hond. De piep als instemming op mijn vraag of hij het was, was dus eigenlijk alleen nog een toevoeging. De klop op de bank liet me begrijpen wat de jongen bedoelde, om mijn hand uit te steken en over de bank te laten glijden en me er na een klein aantal seconde toch op te plaatsen, mijn neus in de richting van Marcel en Buddy loslatende, zodat hij verder kon met Doerak en ook heel even zijn gang kon gaan. Het beestje was ook nog jong en speels en gezien ik de jongen voor me nog om hulp kon vragen, vertrouwde ik daar ook op. Het was niet altijd even makkelijk om mijn vertrouwen in iemand anders te leggen, zelfs niet in de mensen die het dichtste bij me stonden, maar het was ook deels mijn eigen schuld en daarbij was Buddy toch echt degene die het meeste hielp en mij mijn leven teruggaf voor een groot deel. 'Je vind het niet erg dat ik je stoor, toch? Anders moet je het zeggen,' vroeg ik zachtjes.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles
Ik keek hoe Louis op mijn kloppen op de bank reageerde. Hij zocht de bank en ging toen naast me zitten. Hij liet Buddy los, waardoor die vrolijk met Doerak begon te klooien. Het waren allebei jonge honden, dus zin om te spelen hadden ze allebei wel. Nu viel wel bij me binnen dat ik Louis zou moeten helpen. Even zorgde het voor een iets uit paniek versnellende ademhaling, maar dat wist ik al snel weer weg te drukken toen Louis tegen me begon te praten. Ondanks dat zijn ofen trroebel waren, was zijn stem nogsteeds erg helder. "Je stoort niet." zei ik zacht, nadat ik me bedacht dat hij natuurlijk niet mijn hoofdgeschud zou zien. Ik moest daar echt op gaan letten. Sinds het uit was gegaan had ik eigenlijk nooit meer een woord gezegd, terwijl ik voor de relatie wel wat teruggetrokken, maar toch ook vrolijk em best spraakzaam was. Ik ging rechtop zitten en duwde mijn hond voorzichtig van mijn schoot omdat hij me nu met Buddy veels te druk werd. Als hij namelijk eenmaal druk was, deed hij zijn naam zeker eer aan. Ik haalde een hand door mijn haar omdat ik een krulletje los had voelen springen. "Wil je wat drinken?" vroeg ik zacht. Normaal schreef ik het nog wel op een papiertje als ik iets wilde zeggen, maar dat kon niet met Louis. Gelukkig waren zijn oren wel heel goed, dus ik hoefde niet persee hard te praten. Toch vond ik het wel lastig. Ik was gewoon heel erg bang iets verkeerd te zeggen, wat niet zo bedoelt was, en extreem hard gestraft te worden. Daarom deed ik het liever ook niet. Een vraag voor wat drinken was hopelijk onschuldig genoeg. Ik bleef dicht in de hoek gedoken tegen de harde zijkant van de bank en de muur zitten. Dat gaf me toch wel een gevoel van veiligheid, al is het maar schijn.

Bowties were never Cooler