Turn back time • One Direction • Speeltopic 1. - Speeltopics

Al er een jaar is waarin heel veel is gebeurd en er met tijd werd gespeeld dan was het voor de One Direction family toch wel dit jaar. Zowel hele goede als slechte dingen zijn dit jaar voorgekomen, dingen om te vergeten, te onthouden, maar ook om op terug te kijken of juist door te gaan. Het was een jaar waarin iedereen elkaar leerde kennen, het uiterste werd gevraagd en misschien ook nog wel eens een band op het spel werd gezet, of ontstond. Het is dan ook ergens een opluchting dat een nieuw jaar kan beginnen en dit jaar feestelijk kan worden afgesloten. Een nieuwe start, die alleen maar beter kan worden. Maar wat als blijkt dat het hele jaar opnieuw begint? Kunnen de mensen dat nog wel trekken of gaat iedereen er aan onderdoor? Komen er veranderingen, omdat iedereen weet wat er gaat gebeuren of komen er onverwachte wendingen?

[ bericht aangepast op 19 maart 2014 - 11:52 ]

How far is far

Louis Tomlinson
Ik snapte op dit moment maar al te goed dat mensen hoopte dat dit alles mijn ogen zou openen, maar dat kwam omdat zij maar een verzonnen verhaal voor hun neus geschoven hadden gekregen. Ze wisten niet hoe het werkelijk zat en dat maar liever dat ze dachten dat het echt mijn eigen domme schuld was. Rustig zette ik naast Marcel op de bank waardoor Buddy ook even zijn gang kon gaan, samen met Doerak. De jonge hond moest zijn energie ook kwijt kunnen en nu ik iemand tegenover me had zitten, of eigenlijk naast me, was het een perfecte moment. Tenminste als ik niet stoorde, wat uiteindelijk niet zo bleek te zijn. Al merkte ik aan de reactie van de jongen dat hij zich niet volledige op zijn gemak voelde. Mijn hand zocht naar de jongen, om mijn hand op zijn arm te leggen en een kleine glimlach te laten zien. 'Je weet dat je voor mij niet bang hoef te zijn, toch? ook niet om iets verkeerds te zeggen of iets, want ik blijf nog altijd even makkelijk,' verliet zacht mijn mond, om mijn hoofd in zijn richting te draaien. 'Daarbij leek het me ook wel gezellig zo met de afsluiting en het begin van een jaar,' vervolgde ik. Mijn ogen mochten niet al te best zijn, maar mijn oren en gevoel waren er alleen maar beter op geworden. Al miste ik mijn zicht op sommige momenten nog wel heel erg, want dit was toch anders dan als je zonder zicht was geboren. Ook al had ik ergens wel het geluk dat ik genoeg al had mogen zien. Ik schudde langzaam mijn hoofd bij de vraag van Marcel, om me vervolgens iets te bedenken. 'Hoe laat is het eigenlijk? Bij twaalven hoort namelijk wel champagne,' zei ik bedenkelijk. Niet alleen door wat mijn mond verliet, maar ondertussen spookte er ook weer wat gedachten door mijn hoofd heen, omdat het nieuwe jaar viel. Een nieuw jaar, nieuwe kansen en een nieuw begin. Ik opende mijn mond, om iets te vragen, maar sloot deze al snel weer. We zagen het wel.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne.
Ik had geen idee wat ik hier doe. Een beetje gezellig doen terwijl mijn zus er niet meer bij is.. Ik moet het van iedereen maar uit mijn hoof zetten, maar dat kan ik niet. Het is bovendien mijn schuld, alles is mijn schuld. Ik snap überhaupt niet waarom ze me mee wouden hebben. Ze hebben toch alleen maar last van me. Daarom zat ik ook in één van de slaapkamers van het huis om na te denken, en even alleen te zijn. Door te denken ging ik er juist over nadenken, maar ik ha echt geen zin om beneden gezellig te gaan doen, ik zat liever hier. Ik ging liggen op het bed, en bleef naar het plafond staren. Ineens ging mijn mobiel af. Ik zuchtte. Ik was vergeten hem op stil te zetten. Ik opende het berichtje van Harry. Het spijt me echt, maar het is beter zo. Bedankt voor alles, stond er. Ik las het nog een keer. Wat? Wat is hij in vredesnaam van plan? Ik ging zitten, en stond daarna op om op een hoog tempo naar de deur te lopen, en de gang op te lopen. 'Harry?!' riep ik door de gang om me heen kijkend of ik hem ergens zag. Verderop in de gang zag ik Rebecca staan, Harry zijn vriendin. Ik liep naar haar toe. 'Heb jij dat smsje ook gehad?' vroeg ik nu redelijk in paniek. 'Waar is hij, en waar is hij mee bezig?' vroeg ik. Als het is wat ik denk dat het is moet ik hem vinden, en tegen houden, en gauw ook. Ik wil mijn beste vriend gewoon niet kwijt.

How far is far

Rebecca Rose Winter
Ineens gaat er een deur open, waarna ik Liam's stem hoor. "Harry?!" Ik kijk licht teleurgesteld naar Liam, ik had liever gehad dat het Harry was. Hij komt naar me toe gelopen en ik haal een paar plukken haar uit mijn gezicht. "Heb jij dat smsje ook gehad?" Ik knikte zacht en draaide mijn gezicht weer terug naar de deur. "Waar is hij, en waar is hij mee bezig?" "Ik weet het ook niet Liam," begin ik hopeloos. "Ik weet wel dat dit niet veel goeds kan betekenen, het ging de laatste tijd niet echt super met Harry. Oh, en deze deur gaat niet open en ik krijg geen reactie. Ik hoop dat hij hier niet in zit, maar als hij hier echt niet is -is er echt iets aan de hand." snel veeg ik een traan van mijn vang en laat me naast de deur zakken. ik verberg mijn hoofd in mijn handen en begin te snikken.
Na een tiental seconden kijk ik weer op en leg mijn benen recht neer. Als Harry heeft gedaan wat ik denk dat hij heeft gedaan, zal dit echt een vreselijk jaar zijn geweest. Met een nog ergere afsluiter.

[Sorry, ben echt inspiratieloos, maar ik wilde even iets posten. Ik kwam maar tot 199 woorden ): ]

[ bericht aangepast op 13 maart 2014 - 17:19 ]

Marcel Styles
Ik bevroor zodra ik de warmte van zijn hand op mijn arm voelde. Ik begon zelfs licht te trillen uit angst voor hard knijpen, sleuren of een klap van de blinde jongen. Zijn glimlach verwarde me een klein beetje, al maakten zijn woorden me sceptisch. Dat had mijn vriend ook gezegd, maar hij had me wel mishandelt en bijna in een bordeel gestopt. Nou zag ik Louis daar niet voor aan en Harry kende hem door en door, toch wist je het nooit, want mijn ex had ook in het begin een goede gast geleken. Bij zijn woorden glimlachte ik een klein beetje weekjes, nogsteeds erg bang door zijn hand op mijn arm. "Wel gezellig ja." beaamde ik voor ik met mijn ogen een klok zocht in de hoop dat het bijna 12 uur was en hij me zou loslaten om de anderen een gelukkig nieuw jaar te wensen. Bedenkelijk begon de jongen over champagne. Ik zag voor iedereen een vol glas op tafel staan. "Nog even en er staan glazen champagne op tafel voor straks." zei ik zacht, me weer herrinderend dat hij niets zag. Hoe kon ik dat nou steeds vergeten? Ik was echt stom, net als wat de pestkoppen en later ook mijn ex altijd hadden gezegd. Hopelijk bracht het nieuwe jaar voorspoed, al had ik dat afgelopen jaar ook gedacht en kijk nu eens naar me. Ik was een emotioneel wrak geworden in de afgelopen 12 maanden. Ik keek weer op naar Louis wiens ogen lange tijd langzaam steeds doffer waren geworden. Het was heel geleidelijk gegaan, maar nu ik er zo over dacht was dit blindheidsgedoe waarschijnlijk al veel langer aan de gang. Ik durfde er alleen niets over te zeggen of te vragen, bang voor woede van zijn kant, zeker met iedereen hier. Misschien als iedereen straks sliep. Ik was namelijk wel benieuwd, maar zo bang dat ik het niet uit durfde te spreken.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Zuchtend liet ik de scherpe punt van het nes figuurtjes draaien over mijn pols, net niet hard genoeg drukkend om het mijn huid te laten doorboren. Toch stroomde er bloed uit de sneden, die ik daarnet nog gezet had. Het deed al heel lang geen pijn meer, het verlichtte alleen. Leidde me af van de donkere gedachten die constant door me heen spookten. Die afleiding had ik altijd hard nodig gehad, anders wist ik niet wat ik gedaan zou hebben. Ik was aan het twijfelen hoe ik het af ging maken, gewoon doodbloeden of met het mes mijn buik doorboren. Plots hoor ik een stem om mij roepen en hoor het gebonk tegen de badkamerdeur. Ik zat er tegenaan dus voelde ik de trillingen er ook van. In eerste instantie had ik geen zin om te antwoorden, tot een tweede stem zich erbij voegde. "Rebecca, Liam? Ja, ik ben hier," mompelde ik, schor van alle omstandigheden en het bloedverlies, wat aan de vloer te zien al aardig wat was. Het blonk vreemd op de normaal witte vloer in het licht. Spontaan raakte ik verwikkeld in een hoestbui, waardoor het even duurt tot ik weer normaal kan ademhalen en spreken. Het gesnik vanaf de andere kant van de deur stond me namelijk helemaal niet aan. "Waarom huil je? Er is geen reden om verdrietig te zijn, schat," bracht ik zachtjes uit, het mes naast me neer leggende. Dit hoefde niet een verdrietig iets te zijn, het was gewoon een afsluiting van een veel te ver uitgerekt hoofdstuk in hun levens. Er was een kiertje onder de deur door, dus liet ik mijn vingers er onderdoor kruipen. Als ze dan nog wat houvast wilden konden ze dat krijgen, al niet voor heel erg lang meer. Ik had er al een hele tijd geleden vrede mee gekregen dat dit ging gebeuren en het maakte me niet meer uit, en zelfs ondanks dat gleden een paar tranen geruisloos over mijn wangen. Als zij pijn hadden had ik pijn, en daar moest ik simpelweg vanaf komen.

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne.
Rebecca knikte toen ik vroeg of zij het smsje ook had gehad. "Ik weet het ook niet Liam," begon ze. "Ik weet wel dat dit niet veel goeds kan betekenen, het ging de laatste tijd niet echt super met Harry. Oh, en deze deur gaat niet open en ik krijg geen reactie. Ik hoop dat hij hier niet in zit, maar als hij hier echt niet is -is er echt iets aan de hand." ging ze verder. Ze veegde een traan van haar wang en liet zich naast de deur zakken waar ze haar hoofd in haar handen verborg, en begon te snikken. Ik ging geruisloos naast haar zitten, en knuffelde haar even om haar te troosten. Ik ben echt waardeloos in iemand troosten, maar ik kon haar toch ook niet zo laten zitten. 'Rustig maar, het komt wel goed..' zei ik, en ik wist niet eens of ik dat waar kon maken. Ik weet niet wat er om gaat in Harry, en ten tweede heeft hij de deur ook nog eens op slot. "Rebecca, Liam? Ja, ik ben hier," hoorde ik Harry schor vanaf de andere kant van de deur mompelen. "Waarom huil je? Er is geen reden om verdrietig te zijn, schat," bracht hij zacht uit. Hij stak zijn vingers onder de deur door. Ik pakte ze vast nu het nog kon. 'Harry wat je ook doet, doe het alsjeblieft niet. Denk aan Rebecca, denk aan Marcel, en de jongens. Ik heb je nodig, Rebecca heeft je nodig, sterker nog iedereen hier beneden heeft je nodig..' zei ik, en er liep nu ook een verdwaalde traan bij mij over mijn wang.

How far is far

Louis Tomlinson
Marcel bevroor onder mijn aanraking en begon zelfs licht te trillen, maar toch had ik niet de neiging mijn hand te verplaatsten. Ik wilde laten zien dat ik niets kwaads in de zin had, al had ik het idee dat mijn toevoeging juist het tegenovergestelde deden. Ik had op dit soort momenten gewoon echt de pest erin dat ik het moest doen met de gedachten en de gevoelens. Een gezichtsuitdrukking kon ik er niet meer bij plaatsen en dat irriteerde me mateloos. Ik ging ietwat verzitten op de bank, om mijn tanden weer in mijn onderlip te boren. Ook deels omdat ik nadacht, maar het meeste toch wel omdat ik niet wist wat te doen. Ik had wel een idee, het was een van mijn vaste dingen geworden, al had ik ergens een vermoeden dat dit deze keer niet ging helpen. Dat ook dit de tegenovergestelde richting op zou gaan, dus liet dat maar even achterwegen. 'Je voelt je niet op je gemak, hé? Wat als ik zeg dat je leuk gezelschap bent?' rolde zachtjes, bijna onhoorbaar, om uiteindelijk toch weer recht te gaan zitten, de jongen loslatende. De clown was op dit soort moment ook ver te zoeken, net als de inspiratie. De woorden van de champagne lieten me alleen wel denken, om zijn richting op te draaien. 'Wat dacht je van een voorproef terwijl je me jouw wens voor het nieuwe jaar verteld?' vroeg ik met een schuin hoofd, iets wat in mijn hoofd wel als een plan klonk en niet alleen omdat er alcohol bij kwam kijken. Ik vond Marcel bijvoorbeeld ook goed gezelschap en waarschijnlijk kon het met alcohol alleen maar beter worden. Verder was ik benieuwd wat hij dit jaar wilde. Eigenlijk wilde ik meer vragen, maar deed het op dit moment niet, want volgens mij was dit alweer teveel en daarbij zou het vanzelf allemaal wel een keertje komen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles
Ik zag Louis op z'n lip bijten, aan zijn gezicht te zien van irritatie, en werd langzaam nog wat banger. Irritatie betekende in mijn woordenboek niets anders dan grote problemen, zeker niet als diegene die geirriteerd was al een hand op je had. Bij zijn woorden werden mijn ogen groot van ongeloof. Leuk gezelschap? Ik? Ik sprak niet, zat alleen maar bang in een hoekje en mengde me zo min mogelijk met anderen. Ik kon niet geloven dat, dat leuk gezelschap was. Zelfs ik vond mezelf geen leuk gezelschap. Ik durfde het niet te zeggen, want een weerwoord had ik al lang niet meer. Harry had me wel eens in therapie willen hebben, maar zelfs dat vond ik te eng. Eigenlijk alle vreemden, alle mensen. Toen de jongen me losliet stopte het trillen van mijn lichaam wel langzaam. Ik vertelde hem dat de champagne al op tafel stond. De fles met nog een laagje erin stond ertussen. Ik keek op van de tafel naar Louis toen hij wat voorstelde. Ik wilde het eigenlijk niet, maar ik kon moeilijk weigeren. Louis was dan wel een zware alcoholist, hij zou nu toch niet rijden vanavond, dus erg was het niet. Daarbij waren hier genoeg mensen om hem eerst naar de wc en daarna misschien naar z'n bed te transporteren, al dan niet een deken naar de badkamer te brengen. Ook wist ik eigenlijk niet wat ik wenste voor dit jaar. Dat het beter was dan afgelopen jaar en dat ik afgelopen jaar kon overdoen. Weg met deze Marcel. Terug met Marcel die z'n mond wel open durfde te trekken. nogsteeds iedereen vrolijk wilde maken, maar niet te bang was om ook zo af en toe wat te weigeren. De tijd voor de duivelse relatie. Voorzichtig pakte ik twee glazen van het tafeltje. Een zette ik tussen mijn benen en de andere hield ik voor Louis' neus. Dat was niet echt handig natuurlijk. Met de grootste voorzichtigheid pakte ik zijn hand op, alsof die van het duurste porselijn was gemaakt, en ik vouwde die voorzichtig om de steel van het glas. Toen ik wist dat hij het glas goed vast had trok ik snel weer mijn handen terug en vouwde ze om mijn eigen glas. De warmte van een ander mens was fijn, maar ik vertrouwde anderen te weinig om me er weer aan te wagen om deze warmte te vergaren of in ontvangst te nemen.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik wist dat mijn woorden, over dat Marcel leuk gezelschap was, zouden zorgen voor verbazing van zijn kan. Nou ja, eerder ongeloof, dus besloot nog een keer mijn mond te openen. Deze keer voor de toevoeging, ondanks de jongen niet inging op mijn woorden, wat ik ergens nog wel snapte. 'Ja, Marcel, ik vind je leuk gezelschap. Je bent misschien stil en mengt je niet zo snel bij andere mensen, maar je praat toch wel altijd tegen me en probeert ook altijd te helpen. Je bent anders, maar ook op de goede manier en daarbij behandel je me als een van de weinige ook nog normaal. Ik wil dan ook een nieuw jaar in jouw gezelschap beginnen,' zei ik, met een glimlach op mijn gezicht, naar waarheid. Mijn hand verplaatste zich langzaam naar zijn hand, om deze er voor een klein moment te laten rusten. Daarna haalde ik deze weer weg vanwege het trillen, om op mijn schoot te leggen. Het onderwerp over de champagne viel snel en wist niet of Marcel het eens was met mijn plan. Ik zou sowieso niet doordrammen als hij het niet wilde, want in mijn ogen deed zijn mening er ook toe en het was nog altijd een persoon met gevoelens. Daarbij kwam ik uiteindelijk toch wel aan mijn alcohol. Ik hield mijn hoofd nog steeds schuin, wachtende op wat de jongen zou zeggen of doen. Toen hij in beweging kwam, om vervolgens met de grootste voorzichtigheid een glas in mijn handen te duwen, kwam een glimlach op mijn gezicht, om een bedankje over mijn lippen te laten rollen. Ik ging in kleermakerszit zitten, mijn neus nog steeds in de richting Marcel, waarna ik een slok van de champagne nam. 'Maar vertel,' rolde over mijn lippen, doelende op mijn eerdere woorden. Al mocht het ook iets anders zijn. 'Anders ga ik je iets nieuws vragen hoor,'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Darke Lucïen Tomlinson.

Mijn zachtroze gestifte lippen sluiten zijn om het chique glas en ik neem een kleine slok van de zoetzuurig smakende witte wijn. Tony's arm is losjes rond mijn schouder gedrapteerd, maar zijn zijn heup is bezetterig tegen de mijne gedrukt. Ze liet de vloeistof in haar glas draaien en keek Tony even aan. Ze drukte een snelle kus op zijn lippen, hij grijnsde naar haar en ze glimlachte lieflijk terug. Hij wiebelt met zijn wenkbauw, waarna de die eers op haar schouder had gelegen over haar rug naar haar achterwerk glijd en hij knijpt in mijn achterwerk. Ik kan een zacht geluidje niet binnen houden en de grijns rond zijn lippen word nog breder. Ik zet het glas weg en laat mijn blik even door de kamer glijden, zin om me met anderen te bemoeien heb ik niet, dat zal toch alleen maar vuile blikken opleveren. Natuurlijk, ik kan het ze niet kwalijk nemen, mijn manier van geld verdienen is niet de meest rationele. Ja, helemaal blij ben ik er niet mee, ik voel me vies, vuil, maar stoppen kan ik niet. Ik kan Tony niet teleurstellen, dat wil ik ook niet. Ja, andermans meningen en het effect dat mijn werk psychisch op me heeft doet pijn en is zwaarder dan je zou denken, maar ik kan niet anders.

Reality's overrated.

Marcel Styles
Ik ging maar niet in op Louis zijn woorden, die me diep van binnen warm lieten voelen, maar ik was gewoon te bang voor een herhaling van wat was gebeurt. Als hij nu wist waar ik zat zou ik alsnog dat bordeel in gaan, iets wat ik absoluut niet wilde. Ik snapte dan ook niet dat een van Louis zijn zusjes dat wel deed en zonder dat het leek of ze hardhandig gedwongen werd. Er was namelijk een reden waarom ik nooit korte mouwen meer droeg tegenwoordig en al helemaal geen korte broeken. Ik snapte niet hoe iemand dat zo vrijwillig kon doen dat ze niet onder de striemen en littekens zaten. Ik was ook iemand geweest die heel graag mensen het naar hun zin wilde maken, iets wat ik nogsteeds graag deed, maar nooit was het goed genoeg voor hem geweest. Hoeveel mensen me ook al als hoer hadden gebruikt in zijn appartement. Het bordeel was nog een stapje verder geweest, maar een stapje te ver voor mij. Nu was ik gelukkig uit die situatie weg, maar de angst om te worden gevonden was nogsteeds zo enorm groot en ook de angsten die ik tegenover mensen had opgelopen waren zo groot geworden dat ik maar slecht kon functioneren. Rond mijn broer ging het tegenwoordig redelijk, maar als hij hard met een deur sloeg, of als we ruzie hadden sloeg al snel weer de blinde angst toe. Na Louis zijn vraag gaf ik hem voorzichtig een glas en nam er zelf ook een. Voorzichtig nipte ik eraan terwijl ik naar Louis keek. Eigenlijk was hij een mooie jongen, maar dat zorgde er alleen voor dat ik me nog wat ongemakkelijker ging voelen. Gemakkelijk rond mooie jongens had ik me namelijk nooit gevoelt. Zijn woorden deden me op mijn onderlip bijten. Het was misschien beter dat ik het zou vertellen, want anders ging hij straks gedetailleerd naar het verleden vragen, iets wat ik neit aan kon. "Ik wou gewoon dat dit jaar niet was gebeurt." zei ik zacht tegen hem voor ik nu toch een best grote teug van het spul nam. "En jij? Wat is jou wens?" ik zou het kunnen raden, dat hij kon zien natuurlijk, maar ik hoopte dat ik toch nog iets anders te horen zou krijgen, want dat was wel een erg cliche en onmogelijke wens, eigenlijk even onmogelijk als de mijne.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik voelde een snuit tegen mijn zij aan waardoor mijn hand opzij ging, om eventjes over het kopje van Buddy te aaien waarna hij weer doodleuk met Doerak verder ging. Het jonge beestje vond de aandacht van alle kanten nog steeds geweldig, ondanks hij wel wist op welke momenten hij dit toch eventjes opzij moest zetten. 'Ik weet dat ik niet de makkelijkste ben, of de persoon waar je op zit te wachten, maar je weet me te vinden mocht het nodig zijn,' verliet mijn mond als allerlaatste, ondanks ik wist dat -dat toch niet ging gebeuren. Iets wat ik wel snapte, want als een van ons niet mocht klagen was ik het toch wel geweest met alles wat dit jaar was gebeurd. De jongen had het niet makkelijk gehad. Daardoor begon ik na te denken over een nieuw onderwerp, omdat ik niet wilde dat Marcel zich ongemakkelijk begon te voelen. Al was dit eigenlijk niet nodig, omdat we al snel aan de champagne zaten. Iets waar ik eigenlijk niet aan moest beginnen, maar iedereen wist hier dat ik eigenwijs was. Ik was iemand die eerst wat deed, om vervolgens pas na te denken over de gevolgen. Toch was ik niet iemand die echt gelijk het glas nu achterover gooide, ook al kon ik daar op andere momenten wel een houtje van. Het lag een beetje aan het moment. Dit ging in kleine slokjes, rustig wachtende op de reacties van de jongen voor me, proberende zijn gezichtsuitdrukkingen voor me te halen. Een instemmend, begrijpend, geluidje verliet mijn mond bij zijn woorden, want ik snapte het maar al te goed. 'Dat kan ik begrijpen, want het is niet even iets en iets wat klein was,' zei ik zachtjes, soms willende dat er de kracht was om iets terug te kunnen draaien. Een bedenkelijke frons verscheen op mijn gezicht bij de vraag, om een korte stilte terug te laten keren, zodat ik even na kon denken. Niet dat het moest, want ergens wist ik het wel. 'Mijn wens is toch wel dat iedereen zijn plekje weer vind,' begon ik om op mijn lip te bijten. 'Dat volgend jaar alles gaat overtreffen en dit jaar misschien wat kan vervagen.' Ja, dat was misschien toch nog wel de grootste wens. Natuurlijk zou ik willen kunnen zien, maar dat zou dan toch op de tweede plek terecht komen. 'Het klinkt misschien cliché, maar iedereen verdiend dit jaar een droom jaar, een kans alles opnieuw te doen,' vervolgde ik.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles
Na mijn antwoord en vraag zag ik hem bedenkelijk fronzen. Zijn antwoord op mijn woorden was wat zwak, maar voor mijn gevoel wel gemeent. Of ik werd weer zo keihard voorgelogen als afgelopen jaar. Toch hoopte ik van niet en hoopte ik vurig dat deze en de vorigen van zijn lieve woorden echt oprecht en zonder bijbedoelingen waren. Ik dronk mijn glas leeg en keek naar Louis die rustig sipte. Dan zeiden ze dat hij het drankorgel was, maar ik dronk toch echt onderbewust sneller. Toen de jongen uiteindelijk toch met zijn antwoord kwam schrok ik even op doordat ik het niet zag aankomen dat hij weer ging praten door de lange pauze. Niet veel later hing ik daarbij ook nog eens verbijsterd door zijn prachtige woorden aan zijn lippen. Hij mocht dan de clown van de groep zijn, dit waren niet zomaar woorden. Ze waren prachtig en onzelfzuchtig. Ik keek hem vol bewondering aan. Ieder ander in zijn plaats zou waarschijnlijk wensen weer te kunnen zien, maar hij wenste dit. Het was echt prachtig. Misschien moest ik hem een kans geven, net als dat ik met Harry en onze ouders had moeten doen na het voorval. Toch deed ik het wel heel langzaam aan. Mijn ogen gleden weer naar zijn ogen en nu pas, natuurlijk weer veels te laat, herrinderde ik me dat hij blind was. Voor mij was hij gewoon als ieder ander. Of dat positief was wist ik niet, maar ik kon de clown uit Doncaster gewoon niet aan zijn handicap profileren, zoals eigenlijk alle fysiek en de meeste mentaal gehandicapten die ik tegenkwam. "Dat is mooi gezegd." zei ik zacht voor er van pijn en schrik een hoge piep uit mijn keel kwam. Tijdens het spelen was Doerak's achterpoot met z'n volle gewicht erop in mijn zaakje terecht gekomen en dat deed veel pijn. Bijna direct was hij van me af om me even aan te kijken en toen weer verder te spelen. Nu herrinderde ik me wel Lou in te lichten omdat hij het alleen had gehoord. "Doerak stond in m'n noten." piepte ik zacht. Mijn lage licht hese normale stem was duidelijk een stukje hoger. Het zou zo vast wel weer weg trekken, maar dit deed zo'n pijn. Ik wreef zacht over de pijnlijke plek onder het kruis van mijn broek in de hoop het minder pijn te laten doen. De honden renden nu naar de eettafel en bleven daar rollebollen. Buddy leek wel last te hebben van zijn tuig, maar dat kon niet af zolang Louis niemand anders had om hem te begeleiden en hoe graag ik het ook zou doen, ik was te bang dat ik het fout deed en hij boos werd.

Bowties were never Cooler

- Mijn topics.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Rebecca Rose Winter

"Waarom huil je? Er is geen reden om verdrietig te zijn, schat," hoor ik Harry's stem zeggen. Ik schrik even op, maar bedenk me dan dat het waarschijnlijk gewoon in mijn hoofd was. Harry zou nooit ineens hier kunnen zijn. Hij is hier waarschijnlijk helemaal niet meer.
"Harry wat je ook doet, doe het alsjeblieft niet. Denk aan Rebecca, denk aan Marcel, en de jongens. Ik heb je nodig, Rebecca heeft je nodig, sterker nog iedereen hier beneden heeft je nodig.." Nadat ik Liam's stem naast me heb gehoord kijk ik langzaam op naar hem en zie ook een traan over zijn wang lopen. Zonder dat ik het door het gehad had hij een arm om me heen geslagen, ik kijk naar zijn andere arm en volg het naar beneden, naar zijn hand.
"H-Ha-Harry..?" zeg ik snikkend als ik de vingers zie die Liam vast heeft. Ik kijk naar Liam, naar de deur en dan weer terug naar de hand van Liam.
"Harry!?" zeg ik nu iets harder. "Harry wat doe je? Kom eruit alsjeblieft! Harry.." Ik draai me om, waardoor Liam's arm van me afvalt. Ik ga op mijn knieën voor de deur zitten en klamp me er hopeloos aan vast. Ik begin weer wat harder te huilen en laat me op de grond vallen, met mijn handen nog steeds op de deur. Als hij dit echt doet is alles wat ik nodig heb ik mijn leven weg. Dan heb ik niemand meer.