Turn back time • One Direction • Speeltopic 1. - Speeltopics

Al er een jaar is waarin heel veel is gebeurd en er met tijd werd gespeeld dan was het voor de One Direction family toch wel dit jaar. Zowel hele goede als slechte dingen zijn dit jaar voorgekomen, dingen om te vergeten, te onthouden, maar ook om op terug te kijken of juist door te gaan. Het was een jaar waarin iedereen elkaar leerde kennen, het uiterste werd gevraagd en misschien ook nog wel eens een band op het spel werd gezet, of ontstond. Het is dan ook ergens een opluchting dat een nieuw jaar kan beginnen en dit jaar feestelijk kan worden afgesloten. Een nieuwe start, die alleen maar beter kan worden. Maar wat als blijkt dat het hele jaar opnieuw begint? Kunnen de mensen dat nog wel trekken of gaat iedereen er aan onderdoor? Komen er veranderingen, omdat iedereen weet wat er gaat gebeuren of komen er onverwachte wendingen?

[ bericht aangepast op 19 maart 2014 - 11:52 ]

How far is far

Louis Tomlinson
Darke haar woorden lieten me mijn wenkbrauwen optrekken, maar dat was ook het enige. Begrijp me niet verkeerd, want ik hield van mijn zusje, maar ik ging het nog geeneens proberen om er nog op in te gaan. Ik had de pogingen daarin al opgegeven, om alsnog voor haar klaar te staan, ook al leek het ondertussen niet meer zo. Op dit moment bleef ik dan ook stilletjes, maar kon het niet laten om één keer uit te halen en de neiging moest onderdrukken om mijn zusje eens flink toe te spreken toen ze besloot om er vandoor te gaan, iets wat duidelijk werd door de hakken die klonken. De neiging die al snel weg ebde toen tot Marcel doordrong wat hij zojuist had gedaan. Tenminste dat vermoeden kreeg ik door zijn reactie, al waren zijn woorden wel handig. 'Geen sorry nodig,' verliet zachtjes mijn mond, omdat de jongen al doodsbang klonk. Daarbij was ik er misschien niet van gediend, maar door het lint gaan zou ik op dit moment niet. Daarbij kon ik het ook niet opbrengen, omdat ik diep van binnen wist dat er een kern van waarheid inzat. Heel langzaam en met moeite liet ik me naast de jongen op de grond zakken, Buddy gebruikende om op de grond te komen, om hem los te laten daarna, zodat hij zich al snel bij Marcel voegde. Ondanks de laatst genoemde het niet wilde, sloeg ik langzaam mijn armen om hem heen, nadat ik hem op mijn schoot had geplant en zachtjes heen en weer wiegde. 'Stil maar, Marcel, stil maar. Niemand zal je iets doen,' zei ik zachtjes. Na die woorden schudde ik langzaam mijn hoofd op de woorden, die ondertussen zijn mond hadden verlaten, om langzaam mijn hand door zijn haar te halen. Op zich leerde je wel een hoop dingen na het regelmatig te herhalen. 'Geen dank,' mompelde ik er bij. 'Maar haal alsjeblieft een keer diep adem, want je bent hier echt veilig. Niemand zal je iets doen behalve jijzelf als je zo doorgaat.' Ik wist niet of dit echt meehielp aangezien de jongen net ook totaal in paniek raakte, maar ik hoopte dat mijn eerdere woorden nog door zijn achterhoofd spookte. In de mijne zocht ik ondertussen naar een mogelijk tweede optie om de jongen rustig te krijgen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles
Ik bleef doodsbang en in blinde paniek opgekrult trillen. Ik was zo bang voor alles. Dit soort uitvallen zorgden er alleen maar voor dat het in elk geval een tijdje erger werd met mijn angst. Eerst voelde ik de neus van Buddy tegen mijn wang als troost en toen ook Doerak's lichaam tegen mijn benen. Ik vlocht mijn vingers door Doerak's vacht en bleef maar erger schokken en trillen. Ik voelde opeens twee warme sterke armen om me heen en bevroor totaal voor een seconde of wat. Toen ik eenmaal ook op schoot werd getrokken krulde ik me tegen zijn borstkas en bleef daar trillen en hyperventileren. Ik wond me echt enorm op door alle pure angst. De woorden van Louis drongen langzaam tot me door, waardoor ik moeite deed om ondanks de angst in elk geval minder extreem te gaan ademen. Langzaam aan ging het over op een zacht wat zwaarder gepiep in plaats van hyperventilatie. Ik verborg mijn gezicht tegen Louis zijn schouder. Ik wist niet waarom, maar zijn sterke armen die zo beschermend om me heen lagen maakte me rustiger. Alsof zijn woorden echt waar waren, alsof ik echt niet bqng hoefde te zijn. Ik wist maar al te goed dat ik mensen niet zo snel meer moest vertrouwen, dat ging altijd mis, maar ik kon er niets aan doen. Hij was er nu voor me en eigenlijk vond ik dat stiekem wel prettig. Ik begon wat minder extreem te trillen en mijn ademhaling werd langzaam nog iets rustiger, al bleef die nogsteeds sneller dan normaal. Het hyperventileren veranderde langzaam in gesnik. "Het spijt me." snikte ik. Ik kroop nog iets dichter tegen Louis aan en voelde een flesje tegen mijn heup prikken. Voorzichtig pakte ik het met trillende handjes uit zijn broekzak en tilde het omhoog. Ik tilde mijn hoofd een beetje op en keek naar het zilver kleurige flesje. Met trillende handjes draaide ik de dop eraf en direct kwam er een sterke walm van alcohol af kwam. Ik wist dat ik een stuk rustiger werd van drank. Ik bracht het flesje naar mijn lippen en gooide een flinke slok achterover. Mijn gezicht vertrok een beetje en het brandde zwaar in mijn keel. Met het nogsteeds trillende handje draaide ik de dop weer op het flesje en stopte het met wat moeite terug voor ik weer dicht tegen hem aan kroop en mijn gezicht tegen zijn schouder te drukken. De enige andere bij wie ik dit sinds dit jaar had gedaan was Harry na een aantal van onze ruzies. Nu was het Louis, maar echt bqng voor hem was ik nu niet, al zou dat wel weer terugkomen.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Op dit moment was ik blij dat ik niet kon zien hoe Marcel er bijzat, doodsbang en totaal in paniek, want ik wist bijna zeker dat het mijn hart zou breken. Al moest ik wel zeggen dat het me minder moeite had gekost, om op de grond terecht te komen en Buddy los te laten. Het was makkelijker om Marcel op mijn schoot te plaatsen en dicht tegen me aan te houden, mijn armen strak om hem heen gewikkeld. Hij bevroor voor een seconde waardoor ik hem los wilde laten, of tenminste mijn greep wilde verslappen, maar toen hij zich tegen mijn borstkas op krulde, liet ik het allemaal varen om gewoon te blijven zitten. Met lichtelijke verbazing, dat wel, want dit had ik toch niet verwacht, net als zijn ademhaling die ietwat rustiger werd. 'Stil maar, schat, je bent veilig,' zei ik zachtjes, om hem nog wat dichter naar me toe te trekken en mijn hoofd tegen zijn schouder te laten rusten. 'Niemand is boos, niemand kan je iets doen, want daar zorg ik persoonlijk voor,' voegde ik er nog aan toe terwijl ik hem rustig heen en weer bleef wiegen. Het moment dat hij zijn gezicht tegen mijn schouder verborg, werd die wel ietwat minder, om een zacht kusje in zijn gegelde kapsel te drukken. De jongen werd langzaam rustiger, dus ik nam aan dat het dit allemaal wel redelijk goed zat. Mijn eerdere beloftes zou ik dan ook niet verbreken. Heel af en toe bleven dezelfde woorden dan ook over mijn lippen rollen. 'Je hoeft dat niet te zeggen. Je hebt niets verkeerd gedaan,' rolde over mijn lippen waarna ik wat ging verzitten, zodat de jongen dichter naar me toe kon kruipen. Wat er daarna gebeurde kreeg ik niet mee, kreeg alleen de bekende geur van alcohol die mijn neusgaten doordrong waardoor ik mijn vermoedens kreeg. In dat opzicht leek de jonge Marcel volgens mij wel weer op mij. Maar alcohol was op sommige momenten ook gewoon een persoon zijn beste vriend en dat kon ik weten. Al probeerde ik nu ook te doen wat ik kon, wat voor mijn gevoel wel redelijk ging, als ik naar eerdere momenten keek. Daarbij vroeg ik me af of dat straks wel weer terug zou keren of niet, ook al hoopte ik het laatste. 'Kom op, Boo. Je hoort gelukkig het nieuwe jaar in te gaan en nergens over in te zitten. Maar vooral rustig en met een glimlach,' mompelde ik zachtjes in de hoop dat het een beetje zou helpen, maar het was ook waarheid.

[ bericht aangepast op 22 maart 2014 - 21:58 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles
Het kostte me vrij veel tijd en vooral erg veel veels te lieve woordjes van Louis om te kalmeren. Ook de alcohol die langzaam door mijn aderen zich door mijn lichaam verspreidde en mijn hoofd licht mistig maakte hielp erg. Ik trilde minder en relaxte wat meer. Zijn woorden begonnen ook langzamer in te zakken. Ik draaide me voorzichtig naar hem toe en prikte zacht op zijn neus. "Jij bent Boo, ik niet, en we gaan samen vrolijk het jaar in. Jij verdient namelijk ook vrolijkheid, Boobear." mompelde ik. De bijnamen had ik overgenomen van Harry, die die namen altijd gebruikte als hij over Louis sprak. Nu ik een slok op had durfde ik die ook wel te gebruiken, ondanks Harry's waarschuwing dat hij het niet altijd even leuk vond om zo genoemd te worden. Als ik aangeschoten was, was ik al een totaal ander persoon dan als ik sober was. Ik kwam veel losser en durfde veel meer, maar echt dronkenmans praat en dronkenmans acties deed ik nog niet. Ook sprak ik nog gewoon duidelijk en keek nog redelijk helder uit mijn ogen. Ik keek weer naar Louis en legde mijn handen op mijn benen. "Ik heb gewoon wat meer drank nodig. Dan komt alles goed." zei ik voor ik een fles van onder de tafel vandaan pakte, die daar stonden zodat Louis ze niet kon vinden. Omdat ik zo veranderde van de drank dronk ik normaal maar heel weinig en niet vaak, al voor dit hele jaar, maar als ik eenmaal een flinke slok gehad had, wilde ik vaak meer. Het probleem was dat ik er daarom ook vrij slecht tegen kon, samen met het feit dat ik niet echt een hoog lichaamsgewicht had. Ik wist totaal niet waar het vandaan kwam, maar goed. Ik draaide de dop van een van de flessen drank en nam er een flinke slok van. Ik voelde het branden achterin mijn keel en sloot mijn ogen even. "Wil je ook?" vroeg ik aan Louis voor ik alsnog voorzichtig zijn hand pakte en hem de fles liet voelen. Nogsteeds zat de voorzichtigheid erin, maar de angst verdween door de drang. De angst samen met de meeste dingen die me mijn hele leven remden om net zo vrij als Harry met mensen om te gaan. "Je bent te lief, Boo." mompelde ik zacht, meer tegen mezelf als mental note voor als ik weer sober was dat Louis echt heel lief was, dan echt tegen Louis, maar hij zou het vast kunnen verstaan.

Bowties were never Cooler