The 19 years later, the new Generation • Harry Potter RPG [Speeltopic 6] - Speeltopics

*je mag zoveel karakters als je wilt aanmaken
*als je iets wilt zeggen of vragen, tussen haakjes*houw het netjes a.u.b.
*volgt de verhalenlijn van J.K Rowling.
*min. 100 woorden per post.
*geen ruzies
*als je niet meer mee doet, ga je netjes afmelden.
*Geen andere personages besturen tenzij je daar toestemming voor hebt van de person zelf
*wil je mee helpen met het opbouwen van deze RPG? stuur me maar een PB'tje (:
*je Nederlands of spelling hoeft niet goed te zijn, als je er maar plezier in hebt!
*en heb vooral veel plezier
*en geef me een koekje
*en er is altijd wel plaats voor een nieuwe karakter, ook al zijn we in het midden van de jaar

[ bericht aangepast op 4 maart 2014 - 22:19 ]

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Zesde jaars || Ziekenzaal

'Amy, vind je mij leuk? Ik bedoel: je doet de hele tijd heel lief tegen mij, maar je bent lief tegen iedereen. En dat ik jou leuk vind hoef ik denk ik niet meer te zeggen,' De woorden kwamen zo plots dat ik even niet wist wat ik moest zeggen.
'Austin, ik-' Ik keek hem aan terwijl ik mijn woorden zorgvuldig koos. Ik wist eerlijk waar niet precies wat ik voor de jongen voelde. Ik was dol op hem, dat was zeker, maar ik wist niet of ik hem leuk vond. Er was deze avond gewoon te veel gebeurd om daar een zeker antwoord op te kunnen geven. 'om heel eerlijk te zijn weet ik dat nu echt niet, Austin.'
Ik zuchtte diep waarnaar ik even zijn hand in die van mij nam en zachtjes over de rug ervan streek. 'Ik wilde dat ik het antwoord nu wist, maar ik weet het echt niet. Je verdient het ook niet om nu geen antwoord op je vraag te kunnen hebben, want jij verdient zekerheid. Je bent een geweldige jongen en jij verdient het aller beste.' Ik glimlachte warm naar hem terwijl ik de schuldgevoelens onmogelijk kon onderdrukken.
Het was niet eerlijk van mij om hem nu zo aan het lijntje te houden, maar ik kon moeilijk een antwoord geven waarvan ik nog niet wist of het wel het juiste antwoord was. 'Maar ik weet wel dat ik mij erg tot jou aangetrokken voel.' fluisterde ik zacht. Het was de waarheid. Ik voelde mij erg tot Austin aangetrokken, en ik wist nou niet of het kwam omdat ik hem leuk vond of omdat ik gewoon om hem gaf.

"We accept the love we think we deserve."

Austin Jase - 5de jaar Huffelpuf - keeper

'Austin, ik-' Ik wil tegen haar zeggen dat het niet uitmaakt. Dat is een idioot ben en dat ik niet zou moeten verwachten dat ze iets voor mij zou voelen. Er zijn meer dan genoeg jongens die haar leuk vinden en ik ben daar maar eentje van.
'Om heel eerlijk te zijn weet ik dat nu echt niet, Austin.' Op de een of andere manier maken deze woorden mij boos. Dat ze me al de hele tijd aan het lijntje houdt en ik niet weet wat ze nou echt vindt. Het frustreert me heel erg en ik kan er gewoon niet tegen. Ze pakt mijn hand maar ik trek die terug.
'Ik wilde dat ik het antwoord nu wist, maar ik weet het echt niet. Je verdient het ook niet om nu geen antwoord op je vraag te kunnen hebben, want jij verdient zekerheid. Je bent een geweldige jongen en jij verdient het aller beste.' Ik kijk haar niet aan.
'Maar ik weet wel dat ik mij erg tot jou aangetrokken voel.' Ik sta op en merk dat ik alweer op het punt sta te gaan huilen. Maar dit keer niet. Ik wil niet nog een keer huilen.
'Ik heb hier geen zin in. Ik heb geen zin om de hele tijd aan het lijntje gehouden te worden terwijl ik niet weet of jij mij leuk vindt. Ik hou van jou, en dat zal ik altijd blijven doen, maar ik moet denk ik maar gewoon langer wachten. Maar toch kan ik niet lang genoeg wachten. Jij vindt weer een andere jongen die beter is dan dat ik ben. En weet je Amy, dat is ook zo. Jij zult een hele leuke jongen ontmoeten en hij heeft je dan veel meer te bieden dan dat ik heb. En jij verdient dat.' Ik draai me om en loop weg. Voordat ik de zaal uitloop draai ik me nog en keer om.
'Ik heb geen zin om weer getroost te worden met loze woorden, dus als je dat van plan bent dan weet je alvast dat ik er geen behoefte aan heb,' zeg ik en ik loop de zaal uit.

Spoiler alert: you will save yourself

RAB schreef:
Austin Jase - 5de jaar Huffelpuf - keeper

'Austin, ik-' Ik wil tegen haar zeggen dat het niet uitmaakt. Dat is een idioot ben en dat ik niet zou moeten verwachten dat ze iets voor mij zou voelen. Er zijn meer dan genoeg jongens die haar leuk vinden en ik ben daar maar eentje van.
'Om heel eerlijk te zijn weet ik dat nu echt niet, Austin.' Op de een of andere manier maken deze woorden mij boos. Dat ze me al de hele tijd aan het lijntje houdt en ik niet weet wat ze nou echt vindt. Het frustreert me heel erg en ik kan er gewoon niet tegen. Ze pakt mijn hand maar ik trek die terug.
'Ik wilde dat ik het antwoord nu wist, maar ik weet het echt niet. Je verdient het ook niet om nu geen antwoord op je vraag te kunnen hebben, want jij verdient zekerheid. Je bent een geweldige jongen en jij verdient het aller beste.' Ik kijk haar niet aan.
'Maar ik weet wel dat ik mij erg tot jou aangetrokken voel.' Ik sta op en merk dat ik alweer op het punt sta te gaan huilen. Maar dit keer niet. Ik wil niet nog een keer huilen.
'Ik heb hier geen zin in. Ik heb geen zin om de hele tijd aan het lijntje gehouden te worden terwijl ik niet weet of jij mij leuk vindt. Ik hou van jou, en dat zal ik altijd blijven doen, maar ik moet denk ik maar gewoon langer wachten. Maar toch kan ik niet lang genoeg wachten. Jij vindt weer een andere jongen die beter is dan dat ik ben. En weet je Amy, dat is ook zo. Jij zult een hele leuke jongen ontmoeten en hij heeft je dan veel meer te bieden dan dat ik heb. En jij verdient dat.' Ik draai me om en loop weg. Voordat ik de zaal uitloop draai ik me nog en keer om.
'Ik heb geen zin om weer getroost te worden met loze woorden, dus als je dat van plan bent dan weet je alvast dat ik er geen behoefte aan heb,' zeg ik en ik loop de zaal uit.

"We accept the love we think we deserve."

Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Zesde jaars || Ziekenzaal

'Ik heb hier geen zin in. Ik heb geen zin om de hele tijd aan het lijntje gehouden te worden terwijl ik niet weet of jij mij leuk vindt. Ik hou van jou, en dat zal ik altijd blijven doen, maar ik moet denk ik maar gewoon langer wachten. Maar toch kan ik niet lang genoeg wachten. Jij vindt weer een andere jongen die beter is dan dat ik ben. En weet je Amy, dat is ook zo. Jij zult een hele leuke jongen ontmoeten en hij heeft je dan veel meer te bieden dan dat ik heb. En jij verdient dat.' Zijn woorden deden pijn en ik moest moeite doen de tranen niet vrij uit te laten lopen, maar ik kon hem niets kwalijk nemen. Hij had gelijk. Hij liep naar de uitgang van de ziekenzaal, maar hield halverwege halt en draaide zich om.
'Ik heb geen zin om weer getroost te worden met loze woorden, dus als je dat van plan bent dan weet je alvast dat ik er geen behoefte aan heb,' zei hij voordat hij zich weer omdraaide en de zaal verliet.
Oke, ik had nu twee opties: Hem achterna gaan en uiten hoe ik mij voor hem voelde, of nu hier blijven en een geweldige jongen als hij verliezen.
Ik beet hard op mijn onderlip terwijl ik daar goed over nadacht. Ik wilde natuurlijk achter hem aan gaan, maar ik was bang dat als ik dat nu deed hij misschien nog bozer zou worden. Ik besloot maar toch achter hem aan te gaan, want het kon vast niet slechter worden dan als ik hier zou blijven en niets zou doen.
Met moeite kon ik mijzelf staande houden terwijl ik door de gangen sjokte. Uiteindelijk zag ik Austin ergens op een bankje zitten, met zijn hoofd in zijn handen. Vertwijfeld bleef ik staan, maar liep toen toch langzaam naar hem toe.
Ik knielde voor hem neer en pakte onzeker zijn beide handen vast die ik voor zijn gezicht weghaalde. Droevig staarde ik in zijn ogen terwijl ik de tranen probeerde tegen te houden. 'Waarom denk je dat het enkel loze woorden zijn?' Ik keek hem gepijnigd aan. 'Ik zou nooit iets zeggen wat ik niet meen.'
Ik haalde diep adem. 'Maar je hebt al het recht om boos op mij te zijn.' fluisterde ik zacht. 'En ik wil niet dat je zo minachtend over jezelf denkt, want jij bent helemaal niets van wat jij jezelf zo net hebt beschreven. Je bent geweldig.'
Zijn helderblauwe ogen kruiste die van mij en met ingehouden adem sloot ik mijn ogen, klaar voor nog een uitbarsting.

"We accept the love we think we deserve."

Austin Jase - 5de jaar Huffelpuf - keeper

Ik ga op een bankje zitten en kan de tranen nu niet meer tegenhouden. Ik zie Amy aankomen en ik weet dat dit is wat ik stiekem wou. Dat ze weer naar me toe zou komen. Ze pakt allebei mijn handen vast waardoor ik haar aankijk. Ze kijkt me droevig aan.
'Waarom denk je dat het enkel loze woorden zijn?' Ik zie de pijn in mijn ogen en ik haat mezelf omdat ik me schudlig voel. Net was ik nog boos, maar dat is nu weer weg. En ik zou willen dat het niet zo was. 'Ik zou nooit iets zeggen wat ik niet meen.' Ik haal mijn schouders op.
'Omdat je me al de hele dag valse hoop geeft,' is mijn simpele antwoord.
Maar je hebt al het recht om boos op mij te zijn.' fluistert ze. 'En ik wil niet dat je zo minachtend over jezelf denkt, want jij bent helemaal niets van wat jij jezelf zo net hebt beschreven. Je bent geweldig.' Ik schud mijn hoofd.
'Amy ik wil niet dat je je tijd verdoet aan mij. Dat heb je anders ook nooit gedaan. Het kan niet dat je me nu opeens ziet en me zomaar aardig vindt. Ik weet dat je dit allemaal zegt en doet uit medelijden. Dat is de enige rede waarom mensen met mij omgaan. Medelijden. En ik ben daar klaar mee!' Opnieuw komt die onbekende woede weer naar boven. Maar ik wil niet boos op haar zijn. Ergens in mij zegt een stemmetje dat ik als ik zo door ga, Amy voor altijd kwijt ben.
'Weet je wat mij het meest pijn doet? Dat ik dacht dat ik vrienden had. Maar nu snap ik het weer. Het was gewoon een soort van grap of ik weet niet wat. Het komt erop neer dat ik weg wil!' zeg ik gefrustreerd. Ik wil ontzettend veel dingen zeggen.
'Ik zou willen dat ik niet van jou zou houden. Maar dat kan ik niet.' Het wordt me allemaal teveel en ik wil dat dit voorbij is. Ik weet dat het nu heel erg gemeen klinkt en dat ze nu waarschijnlijk een hekel aan mij heeft, maar ik moest het vertellen.

Spoiler alert: you will save yourself

[Sorry voor de dramauitbarsting. Ik had er zin in]

Spoiler alert: you will save yourself

Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Vijfde jaars || Gangen

'Amy ik wil niet dat je je tijd verdoet aan mij. Dat heb je anders ook nooit gedaan. Het kan niet dat je me nu opeens ziet en me zomaar aardig vindt. Ik weet dat je dit allemaal zegt en doet uit medelijden. Dat is de enige rede waarom mensen met mij omgaan. Medelijden. En ik ben daar klaar mee!' Zoals verwacht werd hij boos, en ik nam het hem nog steeds niet kwalijk.
'Weet je wat mij het meest pijn doet? Dat ik dacht dat ik vrienden had. Maar nu snap ik het weer. Het was gewoon een soort van grap of ik weet niet wat. Het komt erop neer dat ik weg wil!' Ik beet hard op mijn onderlip. Hoe kon hij zo over zichzelf denken?
'Ik zou willen dat ik niet van jou zou houden. Maar dat kan ik niet.' Ik trok Austin voorzichtig aan zijn handen overeind. Tot mijn ergernis waren de tranen alweer over mijn wangen gaan stromen.
'Austin, het spijt me zo. Ik heb het nooit zo bedoeld.' Ik beet hard op mijn onderlip terwijl ik zijn blik ontweek. Hij had gelijk, en ik schaamde mij. Al die tijd was Austin mij haast niet opgevallen, en nu ineens wel. Ik was een vreselijk persoon dat ik hem na al die tijd nu pas de aandacht gaf die hij verdiende.
Ik deed een stap bij de jongen vandaan terwijl ik hem enkel spijtig aan kon kijken. Ik schudde verward mijn hoofd en draaide mij toen om waarnaar ik aanstalten maakte om weg te lopen.
'Nee!' zei ik abrupt waarnaar ik plots halt hield en mij omdraaide naar de jongen. 'Nee, nee.' Ik schudde wild mijn hoofd. 'Je praat te veel. Ik wil dat jij je mond houd. Ik wil dat je stopt met dat soort dingen te zeggen. Ik wil niet dat je mij of jezelf een rot gevoel geeft.'
Nu was ik de gene die boos aan het worden was. 'Austin,-' Ik keek hem smekend aan. 'houd gewoon je kop dicht en kus me.'

"We accept the love we think we deserve."

RAB schreef:
[Sorry voor de dramauitbarsting. Ik had er zin in]

"We accept the love we think we deserve."

Austin Jase

'Austin, het spijt me zo. Ik heb het nooit zo bedoeld.' Ze doet een stap van me weg en ik wil haar niet aankijken. Ik ben boos op haar geworden terwijl ze het niet helemaal verdient. Niu ja, misschien een beretje. Ze begint weg te lopen en ik weet dat het te laat is.
'Nee!' zegt ze en ze staat stil. 'Nee, nee. Je praat te veel. Ik wil dat jij je mond houd. Ik wil dat je stopt met dat soort dingen te zeggen. Ik wil niet dat je mij of jezelf een rot gevoel geeft.' Ik wil haar niet aankijken.
'Austin,-' Er klinkt woede in haar stem maar toch ook iets anders. 'houd gewoon je kop dicht en kus me.' Even benik in de war. Daarna twijfel ik, maar ik besluit dat als ik het nu niet doe ik err waarschijnlijk nooit meer de kans voor krijg. Ik loop naar haar toe en druk mijn lippen op de hare.

Spoiler alert: you will save yourself

RAB schreef:
Austin Jase

'Austin, het spijt me zo. Ik heb het nooit zo bedoeld.' Ze doet een stap van me weg en ik wil haar niet aankijken. Ik ben boos op haar geworden terwijl ze het niet helemaal verdient. Niu ja, misschien een beretje. Ze begint weg te lopen en ik weet dat het te laat is.
'Nee!' zegt ze en ze staat stil. 'Nee, nee. Je praat te veel. Ik wil dat jij je mond houd. Ik wil dat je stopt met dat soort dingen te zeggen. Ik wil niet dat je mij of jezelf een rot gevoel geeft.' Ik wil haar niet aankijken.
'Austin,-' Er klinkt woede in haar stem maar toch ook iets anders. 'houd gewoon je kop dicht en kus me.' Even benik in de war. Daarna twijfel ik, maar ik besluit dat als ik het nu niet doe ik err waarschijnlijk nooit meer de kans voor krijg. Ik loop naar haar toe en druk mijn lippen op de hare.

"We accept the love we think we deserve."

Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Vijfde jaars || Gangen

Austin keek mij verward aan, maar stond toen toch op waarnaar hij naar mij toe gelopen kwam en zijn lippen op die van mij drukte. Ik voelde zijn handen zich om mijn gezicht sluiten en vol overgaven kuste ik de jongen terug.
Een bom van vlinders ontplofte in mijn buik en mijn hele lichaam leek te tintelen. Zelfs de kus met Campbell had niet zo goed gevoeld. Ik liet mijn handen door Austin zijn haren gaan terwijl ik hem dicht tegen mij aan trok. Ik haalde kort mijn lippen van de zijne om even op adem te komen.
'Austin,-' murmelde ik zachtjes tegen zijn lippen terwijl ik mijn ogen opende en in zijn prachtige kijkers staarde. 'het spijt mij dat het zo lang moest duren, maar ik houd van je.' En bij die woorden drukte ik opnieuw mijn lippen op de zijne en kuste ik hem teder.

"We accept the love we think we deserve."

Campbell Saunders

'Campbell het komt goed. Ik bedoel; jij bent nog steeds die jongen.' Ik beet op me lip. Ik zou de waarheid niet durven te vertellen dat ik mijn hele leven onder vrees leefde. Die jongen die ik speelde was moeilijk te handhaven doordat Nathaniel mij niet vergeven had en mijn vader me ook niet. Hij was boos vanavond en ik moest in de herfstvakantie naar hem toe. Een rilling ging over mijn rug en angst nam toe. Hij zou me vermoorden, dat wist ik zeker. Maar ik wilde toch dood? Twee helder blauwe staarde me aan. Ik wilde niet dood; niet zolang ik Scorpius nog had. 'Zullen we maar naar binnen gaan?' Vroeg Scorpius. Ik besefte me nu pas dat ook hij hier bijna topless zat. Enkel alleen in een blouse die hij deels open had. Ik ging met mijn hand onder zijn blouse waar ik geen enkel oneffenheid kon aantreffen behalve zijn navel.
Ik zuchtte en pakte de toverstaf die Scorpius eerder van me afgepakt had uit zijn zak. 'Accio trui.' Ik wilde iets wat niet strak zat omdat het dan op mij wonden zou drukken. Ik koos ook een trui waar niemand mijn lelijke lichaam kon zien. Er zouden nu toch al vragen komen en dat vond ik al genoeg. Ik drukte zachtjes een kus bij Scorpius kaak waarna mijn trui aan kwam en in mijn handen terecht kwam. Ik schoot hem haastig aan en met veel moeite kwam ik overeind terwijl mijn hoofd duizelde en er pijnscheuten door mijn lichaam ging door de wonden van vandaag en het zalfje van mijn vader. Ondanks alles weigerde ik iets te laten merken aan Scorpius. Waarschijnlijk dacht hij toch al dat ik zo labiel als wat was; net zoals Amy, Finnick en Robert die mij nooit meer wilde zien. Zeker Finnick niet. Hij was woedend en ik begreep het. Toch stak het me dat ik mijn beste vrienden was verloren door mijn domme egoistische gedrag. Ik verdiende niemand. Ook Scorpius niet maar ik zou me inhouden. Voor hem en voor iedereen. Ik moest maar eens stoppen met mijn egoistische gedrag. 'Zullen we naar de toren van Huffelpuf gaan. Ik voel me een stuk beter, ziek ben ik niet meer.'

[ bericht aangepast op 8 maart 2014 - 20:24 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Silvanaa schreef:
(...)
[Oh mijn god! Kan je het nog sentimenteler overbrengen X'D Austin is echt een Romeo man (': ]

Spoiler alert: you will save yourself

RAB schreef:
(...)

Ja één van de twee moet toch romantisch zijn

"We accept the love we think we deserve."

Austin Jase - 5de jaar Ravenklauw - keeper

Ze kust me terug en een onbeschrijfelijk gevoel treed op. Opeens heb ik weer dat gevoel van net, dat ik alles durf. Haar hand gaat door mijn haar en als ze me loslaat kan ik haar alleen maar aankijken.
'Austin,-' zegt ze terwijl we elkaar aankijken. 'het spijt mij dat het zo lang moest duren, maar ik houd van je.' Voor ik iets kan zeggen kust ze me weer en ik heb geen zin om de kus te onderbreken om te zeggen wat ik wil zeggen. Ik sla mijn armen om haar heen en trek haar wat dichter tegen me aan. Toch laat ik haar na een tijdje los om haar weer even aan te kunnen kijken.
'Dat werd ook eens tijd dan,' zeg ik met een glimlach. Eventjes kijk ik gewoon naar haar gezicht. Opeens hoor ik een harde stem achter me iets schreeuwen. Ik draai me om en zie een paar jongens staan. Ik maak me los uit de omhelzing met Amy en pak enkel haar hand vast.
'Dus Jase. Door jou ben ik nu vijf galjoenen kwijtgeraakt. Ik heb erop gewed dat jij homo zou zijn, wat iedereen verwachtte. Dus nu ga jij die galjoenen aan mij betalen.' Ik schud mijn hoofd en word meteen al rood.
'I-ik heb geen vijf galjoenen,' zeg ik meteen naar de waarheid.

Spoiler alert: you will save yourself