The 19 years later, the new Generation • Harry Potter RPG [Speeltopic 6] - Speeltopics

*je mag zoveel karakters als je wilt aanmaken
*als je iets wilt zeggen of vragen, tussen haakjes*houw het netjes a.u.b.
*volgt de verhalenlijn van J.K Rowling.
*min. 100 woorden per post.
*geen ruzies
*als je niet meer mee doet, ga je netjes afmelden.
*Geen andere personages besturen tenzij je daar toestemming voor hebt van de person zelf
*wil je mee helpen met het opbouwen van deze RPG? stuur me maar een PB'tje (:
*je Nederlands of spelling hoeft niet goed te zijn, als je er maar plezier in hebt!
*en heb vooral veel plezier
*en geef me een koekje
*en er is altijd wel plaats voor een nieuwe karakter, ook al zijn we in het midden van de jaar

[ bericht aangepast op 4 maart 2014 - 22:19 ]

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Zesde jaars || Ziekenzaal

'Het gaat wel hoor, ik hoef echt niet zoveel verzorging enzo hoor. Jij ziet er ook niet echt fantastisch uit - ik bedoel... Je ziet eruit alsof je ieder moment flauw gaat vallen,' mompelde Austin waarnaar hij rood aanliep. Ik glimlachte echter.
'Ik voel mij prima.' verzekerde ik de jongen. Oke, misschien was dat wel gelogen want op dit moment stond ik op instortten, maar Austin was er nu ook niet al te best aan toe en ik wilde niet dat hij zich nu om mij zorgen ging maken. 'Ga maar gewoon lekker rusten.'
Ik streek met mijn hand langs zijn wang waarnaar ik hem geruststellend toelachte. Ik keek even om naar Robert en Finn en zag daar mijn twee beste vrienden ons grijnzend aanstaren.
'Eh, ja, dit wordt nu wel erg ongemakkelijk jongens.' mompelde ik. Finn begon met zijn wenkbrauwen te wiebelen en pakte toen Robert weer bij zijn hand.
'Maak je maar geen zorgen vriendin, Robert en ik laten jullie weer alleen.' grinnikte hij waarnaar hij Robert mee trok aan zijn hand richting de uitgang van de ziekenzaal. Ik draaide overdreven met mijn ogen en richtte mij toen weer tot Austin.
'Ik zei het je toch: het zijn sukkels.' Ik ging op de rand van het bed zitten terwijl ik met mijn vingers door zijn haren streek. 'Ik zal ervoor zorgen dat dit jaar een geweldig jaar voor jou wordt.' zei ik plots terwijl ik bedenkelijk naar zijn gezicht staarde. Zo te horen had hij de afgelopen jaren het vreselijk gehad hier op Hogwarts, en ik wilde daar verandering in brengen. Ik wilde dat dit jaar één van zijn mooiste jaren zou worden. En dat het jaar daar weer op nog veel mooier zou worden.

"We accept the love we think we deserve."

[Ugh again! To much love!]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Austin Jase - 5de jaar Huffelpuf - keeper

'Ik voel mij prima.' Ik zie aan haar dat ze liegt maar ik zeg er niks over. 'Ga maar gewoon lekker rusten.' Ze strijkt met haar hand langs mijn wang en glimlacht naar me.
'Eh, ja, dit wordt nu wel erg ongemakkelijk jongens.' Finn begint met zijn wenkbrauwen te wiebelen en pakt Roberts hand alweer vast. 'Maak je maar geen zorgen vriendin, Robert en ik laten jullie weer alleen.' Ik kijk expres niemand aan en doe mijn best om mijn rode gezicht verborgen te houden.
'Ik zei het je toch: het zijn sukkels.' Ik grinnik en haal mijn schouders op. Ze gaat op de rand van het bed zitten en strijkt door mijn haar.
'Ik zal ervoor zorgen dat dit jaar een geweldig jaar voor jou wordt.' Ik glimlach.
'Dat heb je al gedaan,' antwoord ik. Ik ga rechtop zitten. 'Moet je niet wat eerstejaars naar hun slaapzaal brengen?' vraag ik met een grijns. Ik kijk haar aan in haar blauwe ogen en ik steek een loshangend plukje achter haar oor.

Spoiler alert: you will save yourself

Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Zesde jaars || Ziekenzaal

Ik glimlach bij zijn lieve woorden. 'Daar ben ik blij om.' glimlach ik. 'En betreft de eerste jaars: ik mag van Madame Plijster de zaal niet verlaten, dus Finn neemt die taak nu van mij over.'
Plots voel ik hoe de vermoeidheid toe slaat en ik kan net geen gaap onderdrukken. 'Sorry hoor.' mompel ik er vlug achteraan. 'Ik ben denk ik toch nog iets vermoeider dan ik dacht.' Met mijn vrije hand wrijf ik even in mijn ogen terwijl ik met mijn andere hand door Austin zijn haren blijf strijken. Ik keek even naar beneden en merk nu pas de blauwe plekken op mijn benen op. Het was erger geworden.
Beschaamt trok ik mijn nachthemd nog iets verder over mijn dijbenen, maar ze kwamen niet verder dan tot net boven mijn knieën. Ah, fijn dit.
'Ehm, vind je het erg als ik even naast je kom zitten?' vroeg ik hem iets wat ongemakkelijk, aangezien mijn benen behoorlijk pijn begonnen te doen doordat ze de hele tijd aan de rand bungelden.

"We accept the love we think we deserve."

Nightingalex schreef:
[Ugh again! To much love!]

"We accept the love we think we deserve."

Silvanaa schreef:
(...)
[Hah, waar zie jij liefde? Tussen Finn en Robert X"D]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Austin Jase - 5de jaar Huffelpuf - keeper

'Daar ben ik blij om. En betreft de eerste jaars: ik mag van Madame Plijster de zaal niet verlaten, dus Finn neemt die taak nu van mij over.' Ik knik. Dat lijkt me redelijk logisch maar ja. Ze gaapt.
'Ik ben denk ik toch nog iets vermoeider dan ik dacht.' Ik knik. Ik had dat al wel verwacht. Opeens vallen de blauwe plekken op haar benen me op.
'Ehm, vind je het erg als ik even naast je kom zitten?' Ik schuif meteen een groot stuk op.
'Je mag wel gaan slapen als je wilt,' zeg ik. ik sla mijn arm om haar heen.

Spoiler alert: you will save yourself

Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Zesde jaars || Ziekenzaal

Austin sloeg zijn armen om mij heen. 'Je mag wel gaan slapen als je wilt.'
Dankbaar nam ik naast hem plaats en sloeg ik de dekens over mijn koude benen heen. Ik plaatste mijn hoofd op zijn borst en sloot dankbaar mijn ogen toen Austin zijn armen om mij heen plaatste. 'Dankje.' murmelde ik zacht waarnaar ik mij nog iets dichter tegen hem aan nestelde. Austin voelde ontzettend warm aan, wat ik op dit moment erg fijn vond, aangezien ik het steenkoud had.
Met gesloten ogen luisterde ik naar het rustgevende ritme van Austin zijn hart, terwijl mijn hoofd zachtjes op en neer ging door zijn borstkas. Ik begon mijn bewustzijn langzaam te verliezen en ik merkte hoe ik bijna in slaap sukkelde.
'Nou Ams, dit vind ik echt niets voor jou.' Aiden zijn stem sneed door de ruimte. 'Twee jongens op één avond. Maar ach, ik neem het ze ook niet kwalijk hoor.'
'Oh nee toch.' kreunde ik. Ik tilde mijn hoofd op en keek Aiden die in de deuropening van de zaal stond met een geïrriteerde blik aan. 'Wat moet jij nou weer?'
'Ik hoorde dat je op de ziekenzaal lag, dus ik dacht, laat ik mijn oude vriendin maar eens even bezoeken.' Hij had een brede grijns rond zijn lippen en zonder pardon kwam hij naar het bed toe gelopen.
'Al moet ik toegeven dat ik die sukkel van een Saunder veel beter vond dan deze sukkel van een Jase. Waarom in hemelsnaam nu weer de huilbaby?'
'Aiden, houd je kop!' Ik wurmde mij met tegenzin los uit Austin zijn greep en keek Aiden dreigend aan. Ik liet mij uit het bed glijden en ging dreigend voor hem staan. 'Ga gewoon weg? Je hebt hier toch niets te zoeken.'
Ik merkte plots hoe mijn benen weer hevig begonnen te protesteren onder mijn gewicht en zonder pardon zakte ik door mijn zwakke knieën. Tot mijn ergernis raakte ik de grond niet, maar voelde ik hoe Aiden zijn sterke armen mij net op tijd opvingen en mij nu staande hielden. 'Laat me los!' ze ik hem boos.
'Weet je het heel zeker?' De grijns rond zijn lippen zorgde ervoor dat ik hem nu zo'n harde klap in zijn gezicht wilde geven.
'Heel zeker!' gromde ik.
'Maar als ik je nu los laat dan val je.'
'Ik val liever dan dat ik mij in jouw armen bevind.' Ik merkte hoe Aiden zijn gezicht voor enkelen seconden betrok, maar hij herpakte zichzelf snel weer. Met een diepe zucht tilde hij mij zonder pardon op en plaatste hij mij op het bed neer.
'Dus vertel,' begon Aiden toen. Hij schoof een stoel aan de rand van het bed en nam daar vervolgens zelf plaats in. 'ben je die gozer van een Saunders nu al zat?'
Ik keek even om naar Austin en keek toen weer naar Aiden. 'Nee, hij dumpte mij.' mompelde ik zacht. Ik negeerde Aiden zijn blik en kroop iets dichter naar Austin toe. Ik had helemaal geen zin in Aiden, hij kon zijn komsten zo vreselijk timen. Vooral nu.
'Dat meen je niet!' riep Aiden voor mijn doen iets te enthousiast. 'Waarom?'
Ik beet hard op mijn onderlip en keek toen weer op in Aiden zijn blauwe ogen. 'Voor de zelfde reden waarom jij mij hebt gedumpt.' zei ik tussen neus en lippen door waarnaar ik mijn blik weer van hem afwendde en mijn tranen met moeite wist binnen te houden.
Een scheve glimlach sierde Aiden zijn gezicht. 'Alsof de geschiedenis zich weer herhaalt, niet waar? Ach Amy toch, ik voel mij echt rot.' De spottende ondertoon in zijn stem stak als een mes door mijn hart en zonder pardon begonnen de tranen al over mijn wangen te lopen. Waarom moest Aiden mij altijd zo vernederen en pijnigen? Alsof die tijd dat wij samen iets hadden gehad nooit iets voor hem had betekend.

{HA, Aiden komt even drama schoppen!}

"We accept the love we think we deserve."

Austin Jase - 5de jaar Huffelpuf - keeper

'Nou Ams, dit vind ik echt niets voor jou.' Bij het horen van Aidens stem verstijf ik. 'Twee jongens op één avond. Maar ach, ik neem het ze ook niet kwalijk hoor.'
'Oh nee toch.' Ik kijk Amy schuldig aan. 'Wat moet jij nou weer?'
'Ik hoorde dat je op de ziekenzaal lag, dus ik dacht, laat ik mijn oude vriendin maar eens even bezoeken.' Hij loopt naar het bed toe en ik zou willen dat ik het lef had tegen heb te zeggen dat hij op moet hoepelen.
'Al moet ik toegeven dat ik die sukkel van een Saunder veel beter vond dan deze sukkel van een Jase. Waarom in hemelsnaam nu weer de huilbaby?' Daar is het weer. De eeuwige vernedering, altijd ben ik weer huilbaby.
'Aiden, houd je kop!' Ze wurmt zicht uit mijn greep en ik kijk haar bezorgd na.. 'Ga gewoon weg? Je hebt hier toch niets te zoeken.'
Opeens zakt ze in en ik weet niet wat ik moet doen. Aiden vangt haar op en ik weet niet hoe ik me erover moet voelen. Misschien ben ik jaloers, misschien ben ik blij omdat hij haar opgevangen heeft en ze niet gevallen is. Misschien gewoon allebei. 'Laat me los!' zegt ze boos.
'Weet je het heel zeker?' Ik kan niet tegen die grijns op zijn gezicht en krijg zin om die eraf te slaan. Ik schik van mijn eigen gedachte: Ik ben nou niet bepaald iemand om agressief te zijn ofzo.
'Heel zeker!' Ik kijk bezorgd toe en walg van mezelf omdat ik niks doe. Maar hij heeft gelijk: Ik ben een watje en alles wat ze dan ook over me zeggen.
'Maar als ik je nu los laat dan val je.'
'Ik val liever dan dat ik mij in jouw armen bevind.' Opeens zet Aiden haar op het bed en ik frons even. Ik dacht dat hij haar zou laten vallen, maar hij heeft dat niet gedaan. Waarom? Ergens in me schreeuwt een stemmetje een antwoord op mijn vraag: Hij houdt nog steeds van haar en wat ze zei deed hem pijn.
'Dus vertel,' begon Aiden toen. Hij schoof een stoel aan de rand van het bed en nam daar vervolgens zelf plaats in. 'ben je die gozer van een Saunders nu al zat?'
Ze kijkt mij even aan maar kijkt daarna weer naar Aiden. 'Nee, hij dumpte mij.' Ze kruip dichter naar me toe en ik heb de neiging om mijn arm om haar heen te slaan. Ik zou dat dan ook gedaan hebben al dat de situatie niet alleen maar erger zou maken.
'Dat meen je niet!' riep Aiden veel te enthousiast. Ik voel woede in me opborrelen en mijn vuist begint te jeuken. 'Waarom?'
Ik zie dat ze er moeite mee heeft. 'Voor de zelfde reden waarom jij mij hebt gedumpt.' Ze wendt haar blik af en ik zie hoe ze haar tranen probeert tegen te houden. Als die idioot hier niet bij zat...
Een scheve glimlach sierde Aiden zijn gezicht. De verleiding om hem te slaan is zo groot... 'Alsof de geschiedenis zich weer herhaalt, niet waar? Ach Amy toch, ik voel mij echt rot.' Als Amy begint te huilen kan ik het niet meer inhouden en spring ik op. Ik loop naar hem toe en kijk hem woedend aan.
'Rot toch op! Niemand heeft hier zin in jou gezeik!' schreeuw ik en ik bal mijn handen tot vuisten, klaar om aan te vallen. Voordat ik er zelf bij na denk sla ik hem hard in zijn gezicht. Opeens is de verlegen Austin helemaal van de wereld verdwenen en is hij vervangen door een jongen die wil laten zien wat hij waard is en dat hij niet die verlegen jongen is die huilend op een bankje zit.
'Nou, vecht dan!' schreeuw ik hard naar Aiden. Ik werp een snelle blik naar Amy en richt me dan weer op Aiden. Ik kijk hem uitdagend aan en weet dat ik waarschijnlijk zometeen weer jankend op de grond lig, maar ik moet het moment gebruiken.
'Niet zo stoer hè? Nu je hier in je eentje bent? Nu daar je oude vriendin zit die je stiekem nog wel leuk vindt? Denk je dat ik het niet zie? Hoe jij naar haar kijkt?' Ik weet dat ik het uitlok en ik zometeen in de problemen kom, maar het maakt me niet uit.

Spoiler alert: you will save yourself

RAB schreef:
Austin Jase - 5de jaar Huffelpuf - keeper

'Nou Ams, dit vind ik echt niets voor jou.' Bij het horen van Aidens stem verstijf ik. 'Twee jongens op één avond. Maar ach, ik neem het ze ook niet kwalijk hoor.'
'Oh nee toch.' Ik kijk Amy schuldig aan. 'Wat moet jij nou weer?'
'Ik hoorde dat je op de ziekenzaal lag, dus ik dacht, laat ik mijn oude vriendin maar eens even bezoeken.' Hij loopt naar het bed toe en ik zou willen dat ik het lef had tegen heb te zeggen dat hij op moet hoepelen.
'Al moet ik toegeven dat ik die sukkel van een Saunder veel beter vond dan deze sukkel van een Jase. Waarom in hemelsnaam nu weer de huilbaby?' Daar is het weer. De eeuwige vernedering, altijd ben ik weer huilbaby.
'Aiden, houd je kop!' Ze wurmt zicht uit mijn greep en ik kijk haar bezorgd na.. 'Ga gewoon weg? Je hebt hier toch niets te zoeken.'
Opeens zakt ze in en ik weet niet wat ik moet doen. Aiden vangt haar op en ik weet niet hoe ik me erover moet voelen. Misschien ben ik jaloers, misschien ben ik blij omdat hij haar opgevangen heeft en ze niet gevallen is. Misschien gewoon allebei. 'Laat me los!' zegt ze boos.
'Weet je het heel zeker?' Ik kan niet tegen die grijns op zijn gezicht en krijg zin om die eraf te slaan. Ik schik van mijn eigen gedachte: Ik ben nou niet bepaald iemand om agressief te zijn ofzo.
'Heel zeker!' Ik kijk bezorgd toe en walg van mezelf omdat ik niks doe. Maar hij heeft gelijk: Ik ben een watje en alles wat ze dan ook over me zeggen.
'Maar als ik je nu los laat dan val je.'
'Ik val liever dan dat ik mij in jouw armen bevind.' Opeens zet Aiden haar op het bed en ik frons even. Ik dacht dat hij haar zou laten vallen, maar hij heeft dat niet gedaan. Waarom? Ergens in me schreeuwt een stemmetje een antwoord op mijn vraag: Hij houdt nog steeds van haar en wat ze zei deed hem pijn.
'Dus vertel,' begon Aiden toen. Hij schoof een stoel aan de rand van het bed en nam daar vervolgens zelf plaats in. 'ben je die gozer van een Saunders nu al zat?'
Ze kijkt mij even aan maar kijkt daarna weer naar Aiden. 'Nee, hij dumpte mij.' Ze kruip dichter naar me toe en ik heb de neiging om mijn arm om haar heen te slaan. Ik zou dat dan ook gedaan hebben al dat de situatie niet alleen maar erger zou maken.
'Dat meen je niet!' riep Aiden veel te enthousiast. Ik voel woede in me opborrelen en mijn vuist begint te jeuken. 'Waarom?'
Ik zie dat ze er moeite mee heeft. 'Voor de zelfde reden waarom jij mij hebt gedumpt.' Ze wendt haar blik af en ik zie hoe ze haar tranen probeert tegen te houden. Als die idioot hier niet bij zat...
Een scheve glimlach sierde Aiden zijn gezicht. De verleiding om hem te slaan is zo groot... 'Alsof de geschiedenis zich weer herhaalt, niet waar? Ach Amy toch, ik voel mij echt rot.' Als Amy begint te huilen kan ik het niet meer inhouden en spring ik op. Ik loop naar hem toe en kijk hem woedend aan.
'Rot toch op! Niemand heeft hier zin in jou gezeik!' schreeuw ik en ik bal mijn handen tot vuisten, klaar om aan te vallen. Voordat ik er zelf bij na denk sla ik hem hard in zijn gezicht. Opeens is de verlegen Austin helemaal van de wereld verdwenen en is hij vervangen door een jongen die wil laten zien wat hij waard is en dat hij niet die verlegen jongen is die huilend op een bankje zit.
'Nou, vecht dan!' schreeuw ik hard naar Aiden. Ik werp een snelle blik naar Amy en richt me dan weer op Aiden. Ik kijk hem uitdagend aan en weet dat ik waarschijnlijk zometeen weer jankend op de grond lig, maar ik moet het moment gebruiken.
'Niet zo stoer hè? Nu je hier in je eentje bent? Nu daar je oude vriendin zit die je stiekem nog wel leuk vindt? Denk je dat ik het niet zie? Hoe jij naar haar kijkt?' Ik weet dat ik het uitlok en ik zometeen in de problemen kom, maar het maakt me niet uit.

Lekker lange posts hè!

"We accept the love we think we deserve."

[Ja duh, iedereen gooit haat op Austin, hij mag ook wel eens een keertje stoer zijn hoor. Hij is niet echt een huilbaby hoor!]

Spoiler alert: you will save yourself

Aiden Josh Mccloud || Klassenoudste || Keeper + Aanvoerder || Zesde jaars || Ziekenzaal

Plots begon Amy te huilen. Ik schrok van haar uitbarsting en voelde mij direct schuldig. Austin sprong op uit het bed en keek mij woedend aan.
'Rot toch op! Niemand heeft hier zin in jou gezeik!' schreeuwde hij woedend. Verbaasd keek ik hem aan, maar voor ik het door had voelde ik Austin zijn vuist in mijn gezicht.
'Nou, vecht dan!' schreeuwde hij. Kreunend van de pijn greep ik naar mijn neus en ik keek ik de jongen ongelovig aan. Had hij mij nou serieus geslagen?
'Niet zo stoer hè? Nu je hier in je eentje bent? Nu daar je oude vriendin zit die je stiekem nog wel leuk vindt? Denk je dat ik het niet zie? Hoe jij naar haar kijkt?' Ik schrok van zijn woorden, want het was de waarheid.
Ik beet hard op mijn onderlip en keek even naar Amy die enkel van mij naar Austin keek, niet zo goed wetend wat te doen. Austin had gelijk, ik hield nog steeds van Amy, maar ik mocht haar dat niet laten merken. Sterker nog, zij mocht niet eens meer het zelfde voor mij voelen, want ik verdiende haar niet.
Amy haar blik kruiste die van mij en het deed mij pijn om haar betraande ogen te zien. Die tranen kwamen door mij, maar het was beter dat ze mij haatte.
'Wat heeft iedereen toch vandaag?' mompelde ik met gefronste voorhoofd waarnaar ik even controleerde of mijn pijnlijke neus bloedde. 'Jij bent al de tweede vandaag die mij slaat.' Het was er waarschijnlijk zo droog uitgekomen, want Amy was plots in de lach geschoten.
Verbaasd keek ik haar aan, maar moest zelf ook lachen. 'Je bent een idioot, Aiden. En die stom had je écht verdiend.'
'Mee eens.' mompelde ik en keek even naar Austin. 'En ik moet toegeven: voor een huilbaby kan je nog behoorlijk hard slaan. Verdomme, mijn neus zal de komende week nog blauw zien ook.' grijnsde ik naar de Ravenclaw die eigenlijk nog best mee viel ook.
Vele mensen verwachtten eigenlijk dat ik iemand snel zou slaan, maar ik was totaal niet de type om met iemand te vechten. Ik hield helemaal niet van vechten. Oke, ruzie maken, dat deed ik nog wel eens. Maar vechten haast nooit.


Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Zesde jaars || Ziekenzaal

Ik stond ook weer op van het bed en pakte Austin bij zijn arm vast waarnaar ik hem voorzichtig terug begeleidde naar het bed. 'Als dit niet de tweede keer was geweest dat jij in elkaar was geslagen, dan had ik Austin rustig zijn gang laten gaan met het verder verbouwen van jouw gezicht.' grinnikte ik zachtjes.
'Doe maar niet. Dit is het gezicht waar meisjes voor vallen.' grijnsde Aiden waarnaar hij naar mij knipoogde. Ik draaide overdreven met mijn ogen en voelde die eeuwige irritatie voor Aiden weer boven komen. Hoe kon ik hem toch zo snel weer vergeven voor zijn harteloze woorden? Oh ja, ik was te goed voor deze stompzinnige wereld.
'Ik denk dat ik maar weer ga.' deelde de bruinharige jongen mee waarnaar hij opstond en de nog even een korte blik op mij en Austin wierp. 'Eh, nog, ehm-' Hij leek moeite te hebben met het uitspreken van de woorden. 'sorry voor mijn gedrag.'
De woorden kwamen er ongemakkelijk uit, maar ik accepteerde ze. Aiden verontschuldigde zichzelf namelijk niet vaak, en wanneer hij dat wel deed dan meende hij dat ook. Ik knikte naar de jongen waarnaar hij zich omdraaide en de zaal verliet.
'Pff, wat heeft hij soms last van een wispelturig gedrag.' mompelde ik waarnaar ik weer naast Austin plaats nam op het bed. Ik keek even naar hem op en moest toen glimlachen. 'En bedankt-' Ik pakte zijn hand vast en kneep er zachtjes in. 'dat je hem gestompt hebt.'
Ik twijfelde even maar boog mij toen naar hem toe en drukte een kus op zijn wang. 'Je bent geweldig, Austin.'

"We accept the love we think we deserve."

RAB schreef:
[Ja duh, iedereen gooit haat op Austin, hij mag ook wel eens een keertje stoer zijn hoor. Hij is niet echt een huilbaby hoor!]

"We accept the love we think we deserve."

[Ik snap Aiden echt niet:S]

Spoiler alert: you will save yourself

Austin Jase - 5de jaar Huffelpuf - keeper

Hij lijkt over de woorden na te denken.
'Wat heeft iedereen toch vandaag?' mompelt hij. 'Jij bent al de tweede vandaag die mij slaat.' Amy schiet in de lach, maar op de een of andere manier voel ik me schuldig. Ik zou me niet zo moeten voelen, want dit is wat hij al tig keer bij mij heeft gedaan.
'Je bent een idioot, Aiden. En die stom had je écht verdiend.' Ik zeg niks en kijk naar de grond.
'Mee eens. En ik moet toegeven: voor een huilbaby kan je nog behoorlijk hard slaan. Verdomme, mijn neus zal de komende week nog blauw zien ook.' Ik kan het niet laten om te grinniken. Toch ben ik ook in de war. Waarom is hij opeens zo aardig? De jongen die mij nu al vijf jaar treitert. Nou ja, een van de dan. Amy pakt mijn arm vast en trekt me mee naar het bed.
'Als dit niet de tweede keer was geweest dat jij in elkaar was geslagen, dan had ik Austin rustig zijn gang laten gaan met het verder verbouwen van jouw gezicht.' Ik kan het niet laten om even te grinniken.
'Doe maar niet. Dit is het gezicht waar meisjes voor vallen.' Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog.
'Ik denk dat ik maar weer ga.' zegt hij. Ik kan niet zeggen dat ik dit jammer vindt. 'Eh, nog, ehm-' Hij leek moeite te hebben met het uitspreken van de woorden. 'sorry voor mijn gedrag.' Even denk ik dat hij gaat lachen ofzo, maar hij meent het echt. Hij voelt zich schuldig. Of hij is een hele goede leugenaar.
'Pff, wat heeft hij soms last van een wispelturig gedrag.' Ze gaat naast me zitten en ik kan het niet laten om te lachen. 'En bedankt-' Ze pakt mijn hand vast en ik kijk haar weer aan in haar blauwe ogen. 'dat je hem gestompt hebt.'
Ze druk een kusje op mijn wang en eventjes kijk ik haar gewoon aan. 'Je bent geweldig, Austin.' Ik glimlach. Ik wil iets zeggen maar wat weet ik niet dus zeg ik maar eventjes niks. Na een tijdje besluit ik dat het me dwars zit en ik het nu echt moet vragen.
'Amy, vind je mij leuk? Ik bedoel: je doet de hele tijd heel lief tegen mij, maar je bent lief tegen iedereen. En dat ik jou leuk vind hoef ik denk ik niet meer te zeggen,' glimlach ik.

Spoiler alert: you will save yourself