Speeltopic • Bad Blood • One Direction - Speeltopics

The Times, 20th of March 2014.

LONDON, yesterday.

Gisteravond rond acht uur 's avonds ging het volledig fout in de staatsgevangenis net buiten London, een van de gevangenen verraste zijn bewaker en nam de benen met de sleutels van de cellen. Volgens de woordvoerder van de gevangenis met de meest beruchte criminelen van heel Europa ging hij rechtstreeks naar compartiment C, de afdeling van de psychopaten met de intentie iedereen daar zijn vrijheid te geven. Gelukkig mislukte dat en werd de gevangene gepakt, maar niet zonder schade: vijf van de meest gevaarlijke en onvoorspelbare bewoners zijn succesvol ontsnapt en zwerven nu ergens rond. De politie en geheime dienst zeggen er alles aan te doen ze terug naar hun vertrouwde cellen te brengen, maar het gaat niet simpel worden. Ze adviseren voor niemand open te doen en de gordijnen dicht te houden, aangezien ze er van schijnen te houden om zich te verkleden en vermommen.

• Het begin.
Het is bijna middernacht en de jongens zijn in het park in een van de achterbuurten in London, hun plannen voor de avond besprekend. De een heeft al een slachtoffer op het oog en de ander kiest er nu pas een. De slachtoffers zijn rustig bezig in hun huis, salpen of zijn om een of andere reden nog buiten. In ieder geval staat het vast dat het geen doorsnee nacht gaat worden.

Because I love him, do I need another reason?

(Le moi heeft een internetverbod en kan pas over een week weer reageren.)

Nino Joël Lamencía.

Ik was gek. Gek dat ik zo laat nog over straat liep. Helemaal nu er vijf psychopaten rond liepen, ik had zoiets opgevangen via het nieuws. Niet dat ik bang aangelegd was, nee, totaal niet. Maar het idee beangstigde me toch wel dat er misschien een van die jongens hier rond zou kunnen lopen. Een rilling gleed over mijn rug en ik duwde mijn handen nog verder in mijn jas zakken. Was ik maar wel gewoon thuis gebleven, nog liever dat gezeik van m'n ouders dan hier alleen rond lopen. Ik schudde even met mijn hoofd heen en weer en hoorde wat geritsel achter me. Mijn hart sloeg een slag over en ik voelde mijn ademhaling versnellen, automatisch versnelde ik ook in het lopen en keek even zijlings achter me. Niets te zien, het zou vast gewoon een blaadje geweest zijn, hield ik mezelf maar voor. Doordat ik mezelf zo gek had gemaakt kreeg ik mijn ademhaling ook niet meer omlaag en als ik niet zou stoppen ging ik nog is hyperventileren. Op een klein muurtje rechts zette ik mezelf neer en langzaam merkte ik dat mijn ademhaling weer omlaag ging. Met mijn beide handen leunde ik op mijn knieën en staarde naar de tegels. Pas toen ik iets of iemand hoorde ademhalen en zeker wist dat ik het niet was, schoot mijn ademhaling weer tien keer zo snel omhoog. "Wie is daar?" Gilde ik in het niets. Alsof diegene terug zou roepen, nee, die was niet gek. Of was het gewoon verbeelding? Ja, dat zal het vast geweest zijn. Ik moest gewoon lekker terug naar huis gaan en m'n bed in duiken, morgen zou alles wel weer normaal zijn.

stay safe because I like being alive at the same time as you

PresIey went TinkerbelI (de tweede l is een hoofdletter i)

How far is far

Angel harkel

Ik word langzaam wakker en wrijf een paar keer in mijn ogen. Ik sta op en kleed me snel aan een simpel shirtje met een korte broek. Ik liep naar beneden waar jacky al wachtte op onze onchtendwandeling. Ik pikte snel een broodje met kaas en deed mijn schoenen alvast aan. Ik nam een vest mee want een jas was te warm. Ik was weer in een goed humeur. Ik maakte de riem vast aan jacky haar halsband. Ik had al wel is meegemaakt dat die gevlicht was. Het duurde 2 dagen voor dat we hem vonden. Voortaan deed ik de riem alleen los in het park. Dus ik liep de deur uit en voelde de frisse bries tegen mij wang aan waaien. Ik genoot ervan en ademde heel diep in. Daarna ging ik ongeveet 20 minuten joggen. Zo bleef ik fit en werd ik niet al te dik, niet dat ik dat ben. Na een heel rondje gerend te hebben liep ik weer naar het park. Dit keet zag ik alles en maakte de riem los. Jacky ging huppelend het gras tegenmoet. Toen die bijna over zijn eigen voeten struikelde moest ik even lachen. Ik genoot volop van dit weer en ging ook in het gras liggen. Het was fijn die zachte grassprieten die ik voelde. Het vogelgefluit uit de bomen en het geblaf van jacky maakte het helemaal top.

Ik schrijf me uit.

-oke ik misschien ook als er niemand reageert-

[Oceanus went Valiente]

"Family don’t end in blood”

[Malcolm went Nymphe.]

Reality's overrated.

Louis William Tomlinson
Aan het feit dat de jongen sneller begon te lopen, wist ik dat hij mij op één of andere manier had opgemerkt. Bovendien was zijn ademhaling hoorbaar een stuk omhoog geschoten en zou hij ieder moment kunnen beginnen te hyperventileren, als het zo door zou gaan. Ik volgde zeer precies zijn bewegingen toen hij op een muurtje klom en hier bleef zitten om bij te komen. Zijn handen leunden op zijn knieën en hij werd langzaam rustig. Al zou hij toch niet lang rustig blijven, daar zou ik wel voor zorgen. Tenminste, hij zou een paar uur doodsbang zijn, daarna kon hij weer rusten. Maar dan voor eeuwig.
Toen ik langzaam achter mijn boom vandaan kwam, begon ik voorzichtig steeds dichter in de buurt van de jongen te komen. Ik maakte zo min mogelijk geluid. Ik wilde niet dat hij mij nu al zou horen want dan zou hij zeker weten de benen nemen en al zou ik niet rusten voordat ik hem te pakken had, ik had geen zin om ervoor te moeten rennen.
Ik kwam intussen steeds dichterbij en ineens ging de ademhaling van de jongen, die net weer normaal was, weer een stuk de hoogte in. "Wie is daar?" gilde de jongen in het niets.
Ik deed nog een paar stappen en stond toen vlak achter de jongen. Hij moest mijn adem nu wel bijna in zijn nek voelen.
"Hey, Nino. Ik ben het, ken je me nog?" zeg ik met een onschuldige stem en grijns.

"Family don’t end in blood”