Speeltopic • Bad Blood • One Direction - Speeltopics

The Times, 20th of March 2014.

LONDON, yesterday.

Gisteravond rond acht uur 's avonds ging het volledig fout in de staatsgevangenis net buiten London, een van de gevangenen verraste zijn bewaker en nam de benen met de sleutels van de cellen. Volgens de woordvoerder van de gevangenis met de meest beruchte criminelen van heel Europa ging hij rechtstreeks naar compartiment C, de afdeling van de psychopaten met de intentie iedereen daar zijn vrijheid te geven. Gelukkig mislukte dat en werd de gevangene gepakt, maar niet zonder schade: vijf van de meest gevaarlijke en onvoorspelbare bewoners zijn succesvol ontsnapt en zwerven nu ergens rond. De politie en geheime dienst zeggen er alles aan te doen ze terug naar hun vertrouwde cellen te brengen, maar het gaat niet simpel worden. Ze adviseren voor niemand open te doen en de gordijnen dicht te houden, aangezien ze er van schijnen te houden om zich te verkleden en vermommen.

• Het begin.
Het is bijna middernacht en de jongens zijn in het park in een van de achterbuurten in London, hun plannen voor de avond besprekend. De een heeft al een slachtoffer op het oog en de ander kiest er nu pas een. De slachtoffers zijn rustig bezig in hun huis, salpen of zijn om een of andere reden nog buiten. In ieder geval staat het vast dat het geen doorsnee nacht gaat worden.

Because I love him, do I need another reason?

[Don't die. ):]

Reality's overrated.

[Ik kan moeilijk wat zonder de rest...]

Bowties were never Cooler

[Tsja. Ik vraag Lisa wel of ze wilt reageren.]

[ bericht aangepast op 6 maart 2014 - 17:27 ]

Reality's overrated.

[Ik ga nu reageren, sorry dat het zo lang duurde]

[Ook goed. :')]

Reality's overrated.

Zayn Malik
Ik vond het maar niks, dat we nu op elkaar aangewezen waren. Liever zat ik dan ook ergens in mijn eentje, maar ik wist dat dat niet zo verstandig was nu. We moesten ons een tijdje gedeisd houden. Één van de jongens, Niall, speelde zacht wat op zijn gitaar. Het irriteerde me, het deed me denken aan mensen die gezellig rond een kampvuur zaten. Dat idee vond ik maar niks. "Ik denk dat ik iemand heb gevonden die ik kan helpen, jongens. Zal ik het doen of niet?" vroeg Niall toen heel zacht. Ik keek hem aan van onder mijn capuchon. Ik kende hem niet zo goed, maar hij was het soort jongen dat snel gekwetst kon zijn, leek me. Niet dat het me ook maar iets interesseerde. "Moet je zelf weten," zei ik kortaf. "Schiet gewoon een kogel door haar kop, dan is het klaar." Ik stond op en liep zonder nog iets te zeggen weg om naar het parkje te gaan. Het was een lange tijd lopen, maar dat boeide me niet. Zoals ik verwachtte, was het meisje dat ik zocht er ook. Een tijdje bleef ik van een afstandje staan kijken, twijfelend of ik naar haar toe zou gaan. Angel, zo heette ze. Ze was me veel te vrolijk en als het aan mij lag zou ik haar hier ter plekke vermoorden, maar dat was niet leuk. Nee, liever maakte ik haar langzaam kapot.

[Ik was eigenlijk meer aan het wachten tot xxjiggerxx weer zou reageren. Maar aangezien dat niet meer gebeurde.]

- Muh. Lisa -

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

-ik reageer zo weer even-

-sorry dat ik lange tijd niet heb gereageert ik heb een heel groot probleem-

Angel Harkel

Het meisje liep weer weg en mompelde iets wat leek op dag. Ik wist niet wat er was maar daar dacht in nu niet aan. ik moest genieten van de nacht en duizende sterren die vannacht straalde aan de hemel. De nacht was inderdaad mooi, erg mooi. ik was dan ook graag buiten in de nacht, maar dat mocht ik nu niet meer zo vaak van mijn vader. Even vergat ik de vijs psychopaten, even vergat ik al het duistere. Ik keek naar Jacky en een fijn gevoel spoelde over me heen. Het was fijn om in de nacht buiten te zijn, fijn om je hond blij te zien en fijn om al het duistere te vergeten. Ik hoorde wat geritsel uit de bosjes, maar dat boeide me niet. Het was vast weer een vogeltje of konijntje. Ik wilde weer naar huis gaan het begon een beetje koud te worden. Ik stond op en floot even om Jacky te roepen. Met weer een fijn gevoel liep ik naar huis. Ik deed de deur open en liep naar de keuken. Ik pakte een koekje en ging weer op de bank voor de TV zitten. Met nog steeds het fijne gevoel keek ik de film af en ging naar boven. Ik deed het licht boven aan en ging douchen, tandenpoetsen en mijn pyama aan doen. Daarna kroop ik in mijn bed. Ik klopte even naast me en Jacky sprong ook op bed. Samen vielen we rustig en vredig in slaap niet denkend aan dat 1 van die psychopaten misschien wel achter mij aan zit.

Niall Horan
Toen de jongen met de zwarte haren, de donkere ogen en de cappuchon kortaf tegen me reageerde stopte ik direct met spelen en kromp in elkaar. Ik kon heel slecht tegen boze klanken of woorden. Nooit had ik er goed tegen gekunt, maar sinds de gevangenis was het extreem erg geworden. Ik had alleen hierdoor al tranen in mijn ogen en snikte hevig. Ik keek met waterige oogjes de jongen na terwijl ik excuses bleef prevelen. Toen hij helemaal uit zicht was deed ik langzaam mijn gitaar af, net als mijn zonnebril, muts, vest en mijn twee truien. Ik stond op en keek even naar de rest. "Ik ga even weg." zei ik zacht voor ik in mijn hemelsblauwe broek en sneeuwwitte shirt wegliep. Mijn gebleekte haren waren deels sneeuwwit en deels donkerbruin. In het gevang en nu al helemaal op de vlucht ging netjes bleken niet goed, al was ik er nooit zo goed in geweest. Langzaam begon ik al zwervend weer rustig te worden en zette ik langzaam mijn zinnen op iets anders, het meisje Brianna. Ik zworf als een bleke haast oplichtende engel over straat, zo bleek en in het wit gekleed was ik. Uiteindelijk zag ik haar in een steegje. Heel voorzichtig trippelde ik naar haar toe en legde mijn magere handje op haar schouders. Wat doe je hier alleen zo laat?" vroeg ik met een engelachtig gezang aan haar. Normaal praten was voor mij haast onmogelijk zonder m'n gitaar of een vertrouwenspersoon. Ach, erg was het niet aangezien ik toch al de engel des doods werd genoemd.

Bowties were never Cooler

Brianna.

De gozer die Romain bleek te heten was uiteindelijk klaar gekomen, zij niet. Ach, tsja, tegenwoordig deden haar nachtelijke avonturen haar nooit bwat ze wou dat ze haar gaven, die voldoening. De seks was lekker, maar niet spectaculair. De drank smaakte goef hoor, maar verder kreeg ze er enkel koppijn van. En de joints lieten haar pas enigszins lachen na een stevige shot. Daarom bleef ze overal steeds maar meer van nemen. En nu was ze op het niveau belland dat ze zwalkte van al de drank die ze naar binnen had gegoten, haar maag in een hevig protest. De flacon die ze zoeven nog weg had gegoten had haar op een dronkenschap gebracht dat ze zich ggiechelend afvroeg of zr ooit zo zat wad geweest. Natuurlijk wel, diemaal dat ze zichzelf in een coma had gezopen. In alaap had gesust, noemde ze het liever. Hoewel, haar lichaam was gewend aan de alcohol, dus betwijfelde ze het. Haar keel was een regelrechte rookpijp, een mengeling van joints en sigaretten. Van de laatste had ze er nu weer een tussen haar lippen. En natuurlijk die onbekende pil, roze was het geweest, ze had hem gelikt van een hoer met afschuwelijk grote tieten. Nou, xo nep hoefde ze niet te worden.
Een hand werd op haar schouder gelegd. Hoelang zal die er al liggen? vroeg ze zichzelf grinnikend af. Een stem liet haar omdraaien, haar reactie vermogen was trager dan normaal. "Wat moet je?" sneerde ze, haar best doende niet om te kukelen. Haar ogen kregen hem in zij vizier en even nam ze hem aandachtig in zich op. Een witte vlek in de grijze golven. Interessant. Haar mondhoeken krulden omhoog. "En wie ben jij?" vervolgde ze toen poeslief.

Reality's overrated.

Niall Horan
Het meisje zag er slecht uit en reageerde erg traag. Een walm van alcohol en drugs hing ook om haar heen en een dronkaard naast haar met z'n broek op z'n knieen in de goot lag. Dit was toch geen leven. Toen ze eindelijk reageerde was ze best gemeen tegen me, waardoor ik tegen de tranen moest vechten. nee, ik moest sterk zijn. Ik wilde dit meisje helpen. Toen ze toch naar me glimlachte en haar stem vriendelijker klonk gaf het me toch weer kracht om door te gaan. "Ik ken velen namen, maar de engels des doods is het meest gebruikt." zong ik zacht naar haar toe. ik de tijd was ik die naam zelf ook maar gaan gebruiken. Het was veel makkelijker dan mezelf echt voorstellen, daarbij stond deze naam ook achter wat ik deed. Ik verloste mensen uit hun leven. Ik bracht verlossing, hoop en geluk, geen verdriet en pijn, zoals een aantal van de andere jongens. Ik haalde mijn vrije hand door mijn vaag witblonde lokken en glimlachte vriendelijk naar het meisje. "Zullen we ergens rustig gaan zitten? Ik wil graag je verhaal weten als je het wil vertellen." zei ik zangerig. Ik had een mooi donker bankje gezien in het park hier tegenover. Ik wilde namelijk wel zeker weten of ze echt dood wilde. Zo niet dat liet ik haar gaan, maar ik had niet het gevoel dat je jezelf niet levensmoe voelde in zo'n situatie. Ik zou mezelf al lang verhangen hebben, op het feit na dat ik wist dat mijn moeder nogsteeds van me hield en me met open armen zou ontvangen als ik langs zou komen. Dat ging alleen niet doordat ik nu in de UK zat en er niet uit kon omdat ik een voortvluchtige was. Daarbij zou ik zonder mijn 'vrienden' het gevang al helemaal niet overleven. Ik moest dus wel blijven en zou zoveel mensen helpen die ik kon in de tussentijd.

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
We waren hier gezellig met zijn vijven een theekransje aan het houden, terwijl ik eigenlijk een moord te plegen heb. Wij allemaal eigenlijk. Ik wist al precies hoe ik het ging doen. Ik had gehoord dat mijn slachtoffer vanavond alleen thuis zou zijn, de perfecte gelegenheid dus om haar om te leggen. Ik heb haar niets voor niets weken lang "gestalkt". Ik was nu op die vier andere moordenaars aangewezen, omdat we met zijn vijven ontsnapt zijn, maar ik werk liever solo. Ik stond op, en liep naar de jongen met de krullen toe, Harry geloof ik. 'Dus, wie ben jij van plan om te leggen?' vroeg ik alsof het de normaalste zaak in de wereld was, wat het voor mij ook eigenlijk is. Ik heb eigenlijk nog geen idee hoe ik het aan ga pakken, maar ik heb zo het vermoeden dat ze het er niet leven vanaf gaat brengen. Je kan me gek, of doorgeslagen noemen, en dat ben ik ook, maar al mijn daden hebben wel degelijk een reden. Ik was inmiddels naast de jongen gaan zitten, en viel achterover op het gras om even na te denken.

How far is far

Brianna "Brian" of "Bree" Jadelynn Devlin.

"Ik ken velen namen, maar de engels des doods is het meest gebruikt," zong de knul.
      Ze fronste, ze was te ver heen de associatie te leggen tussen die naam, uiterlijk en het feit dat hij haar zo aansprak en haar ouders die ze nog had horen spreken over een aantal ontsnapte gevangenen. Ze vond het wel een gekke naam, dacht dat hij een grapje maakte. Toen grinnikte ze. Al irriteerde ze zich wel aan zijn gezang. Het was gek, maar ook wel leuk. Hij haalde zijn hand door zijn haren, die half wit en half bruin waren. "Zullen we ergens rustig gaan zitten? Ik wil graag je verhaal weten als je het wil vertellen."
      De frons in haar wenkbrauwen werd nog dieper. "Mijn verhaal?" vroeg ze verbaasd. "Wat?" Ze had geen interessant levensverhaal. Ze was heel gewoon, hield wel van een feestje, dat was alles. En oh ja, ze had een paar overbezorgde ouders. Waar sloeg het op, waarom vroeg hij dit? Ze nam een stevige trek van haar sigaret en stampte deze toen uit op de grond. Ze snoof, ze werd nogal draaierig in haar hoofd en moest even steun zoeken. Traag knipperde ze met haar ogen en giechelde toen. "Wat doet een mooie Engel in zo'n duister steegje?" Dat haar stem schraal en vooral erg schor was interesseerde haar niet. "Wacht... Even," hikte ze met haar vinger opgestoken voor ze haar haar vastgreep en vervolgens haar maaginhoud eruitgooide. Even wachte ze voor ze overeind kwam. "Zo, dat moest even, sorry eh, van je schoenen," giechelde ze toen.

Reality's overrated.