Speeltopic • Bad Blood • One Direction - Speeltopics

The Times, 20th of March 2014.

LONDON, yesterday.

Gisteravond rond acht uur 's avonds ging het volledig fout in de staatsgevangenis net buiten London, een van de gevangenen verraste zijn bewaker en nam de benen met de sleutels van de cellen. Volgens de woordvoerder van de gevangenis met de meest beruchte criminelen van heel Europa ging hij rechtstreeks naar compartiment C, de afdeling van de psychopaten met de intentie iedereen daar zijn vrijheid te geven. Gelukkig mislukte dat en werd de gevangene gepakt, maar niet zonder schade: vijf van de meest gevaarlijke en onvoorspelbare bewoners zijn succesvol ontsnapt en zwerven nu ergens rond. De politie en geheime dienst zeggen er alles aan te doen ze terug naar hun vertrouwde cellen te brengen, maar het gaat niet simpel worden. Ze adviseren voor niemand open te doen en de gordijnen dicht te houden, aangezien ze er van schijnen te houden om zich te verkleden en vermommen.

• Het begin.
Het is bijna middernacht en de jongens zijn in het park in een van de achterbuurten in London, hun plannen voor de avond besprekend. De een heeft al een slachtoffer op het oog en de ander kiest er nu pas een. De slachtoffers zijn rustig bezig in hun huis, salpen of zijn om een of andere reden nog buiten. In ieder geval staat het vast dat het geen doorsnee nacht gaat worden.

Because I love him, do I need another reason?

MT.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

[MT]

How far is far

[Mijn topics.]

Reality's overrated.

MT

Bowties were never Cooler

Darke Ophelia Heap.
Zoals altijd zwierf ik nog rond om middernacht, genietend van de duisternis die me omhulde. Ik was naar een slecht verlicht park gegaan, omdat de straatverlichting de schoonheid van de nacht alleen maar teniet deed. Nu lag ik op mijn rug op een bankje, met uitzicht op de prachtig heldere sterrenhemel. Voorzichtig krulden mijn mondhoeken omhoog. Glimlachen deed ik zelden, maar als er iets was waar ik blij van werd dan was het wel de nacht. Velen koppelden mijn obsessie voor het duister aan mijn naam. Darke. Het meisje van de nacht. De zwijgster. De vriendloze. Ja, soms was het erg om Darke Ophelia Heap te zijn. Om door je moeder in de kast opgesloten te worden als je fouten had begaan. Om gestraft te worden als je naar je vader vroeg. Maar soms, zoals nu, was het heerlijk om dat meisje te zijn. Om mezelf te zijn. Niet het gejoel van de meiden van college aan te hoeven horen, over mijn rare haren of mijn lak aan make-up gebruik. Gewoon kunnen genieten van de nacht, zelfs nu ik wist dat er vijf moordenaars achter het struikje verderop konden staan. Want ik was niet bang voor de dood, zoals de meesten. Ik was nooit bang geweest voor het onbekende. Misschien was ik zelfs te nieuwsgierig. Maar nu ik hier zo lag, op dat bankje in het verlaten park, vond ik dat eigenlijk totaal niet erg.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Angel Harkel

Ik lag op de bank met mijn hond jackie. Mijn vader was weer is op zakenreis naar Rusland. In de avond miste ik hem wel, want dan voelde ik me zo alleen en eenzaam. In de ochtend was het niet zo erg dan had ik mijn vriendinnen. Opeens sprong Jackie van de bank en pakte zijn riem. Ze wilde wandelen, maar ik wilde het eigenlijk niet. Na veel gejank gaf ik me toch over. Ik deed haar riem om en liep de deur uit. het was pikdonker en ik werd een beetje bang. Bij de gedachte al dat er 5 moordenaars rond lopen. Ik liep zoals gewoonlijk naar het park. Daar zag ik het meisje die ik altijd in de avond hier zie, omdat Jackie meestal in de nacht ook even naar buiten wil. Ze lag daar op het bankje naar de hemel kijkend. Ze werd de vriendeloze genoemd, terwijl niemand haar echt kende. Ik was ongeveer het tegenovergestelde van haar. Ik liet Jacky even losrennen, wat ze geweldig vindt. Een glimlach verscheen op mijn gezicht toen ik Jacky zo vrolijk zag. Door haar liet ik al mijn zorgen varen. Door haar werd ik blij. Ik liet Jacky nog even rondrennen. Ik liep naar het bankje toe waar dat meisje op lag. ‘mag ik erbij?’ vroeg ik zo vriendelijk mogenlijk.

Malcolm schreef:
[Mijn topics.]

"Family don’t end in blood”

- Zou je de volgende keer ook willen vragen of het goed is dat Angel naar Darke komt? -

Darke Ophelia Heap.
Met mijn ogen op de duizenden sterren boven mij gericht lag ik daar kalm, maar toen ik voetstappen hoorde zuchtte ik geirriteerd. Ik hield niet van mensen. Ik kwam overeind toen ik ook nog een hond rond hoorde sprinten. Ik hield ook niet zo van dieren. Behalve katten dan misschien, die vond ik wel oke. Maar voor de rest kon ik ze niet hebben. Het meisje wat hier wel eens vaker met haar hond kwam liep op me af. Ik had haar wel vaker gezien, maar meestal wist ik weg te komen. Ze was een van de populairdere typetjes, een echte kletskous dus. Daar had ik ook een hekel aan. 'Mag ik erbij?' vroeg ze vriendelijk. Ik knikte, maar zei niks. Ze kwam erbij zitten, maar ik maakte nog steeds geen aanstalten tot een gesprek. Ik keek gewoon naar de wilg die in het midden van het park stond, een beeld wat af en toe verstoord werd door een doldwaas rondsprintende hond. Ik wist niet hoe het meisje heette, maar dat kon me ook eigenlijk niet zo veel schelen. Dit was dan ook de reden dat ik na vijf minuten opstond. 'Dag,' mompelde ik zacht. Vervolgens liep ik het park uit, mijn handen diep weggestopt in de zakken van mijn oversized, legergroene jas. Uiteindelijk stond ik stil in een rustig steegje, en ik klom op een grote, metalen container die aan de buitenkant er gelukkig niet al te vies uitzag. Daar ging ik achterover liggen en sloot mijn ogen. De rust was weer hersteld.

[ bericht aangepast op 2 maart 2014 - 18:27 ]

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Ooh oke sorry

Brianna "Brian" of "Bree" Jadelynn Devlin.

Haar zwart gestiften lippen omsloten de sigaret, na een stevige hijs, liet de sigaret tussen haar lippen bungelen en greep naar het glas met de bruine vloeistof erin. Ze nam het kankerverwekkende stokje tussen haar duim en wijsvinger, de zwarte tinten op de sigaret staken af tegen de bruine en witte tinten. De alcholische drank prikte in haar keel toen ze de laatste slok whiskey achterover sloeg, daana zette ze het glas met een klap weer op de bar en bewoog zich een weg richting de dansvloer. De verhitte massa, vol met schaars gekleden mannen en vrouwen, van zowel minder als meerderjarige leeftijd. Vochtig van het zweet, rode ogen van de drank, weeïg geurend naar de wiet, en bovenal expliciet geil. De mensenmassa kroeilden langs elkaar heen, lichamen werden tegen elkaar aangedrukt, bewogen op en neer op de door merg en been gaande beat. Ze waren één.
      Handen werden op haar heupen gelegd, ze waren groot, grof. Ze draaide haar hoofd om, keek de jonge man aan. Zwart haar, maar blauwe ogen. Een shirt met een V-hals tot aan zijn navel, overduidelijk een flikker. Maar wat maakte het uit? Juist, niets. Zolang hij zijn lul maar omhoog kon krijgen, en houden, vond ze het best. Desnoods dacht hij aan gayporno, het boeide haar geen zier.
      Ze keek hem door zijn wimpers heen aan, zijn handen gingen naar beneden en gleden onder haar zwarte jurkje, zijn tanden schraapten over haar hals en toen hij met zijn vingers over haar slip, die enkel nog bekleed werd door een panty, die met zoveel respect behandeld werd dat de gaten er in vielen, gleed haar tong over haar lippen, waarna ze deze op de zijne drukte.

Niet veel later stonden ze buiten, tegen de schutting. Haar lichaam rilde van de grote hoeveelheid alcohol die door haar aderen stroomde, haar geest was giechelig en leeg door de joint die ze had gerookt, haar houthakkersblouse had hij over haar schouders gerold en stak nu aan haar armen. Zijn knoop had hij geopent en haar hand gleed zijn boxershort in. Ze was in een roes, een roes veroorzaakt door de rook, de drank, de seks. Dit was het, dit was waar ze op de wereld voor was gezet, dit was waar ze voor leefde.

[ bericht aangepast op 2 maart 2014 - 20:14 ]

Reality's overrated.

Niall Horan
Ik zat in kleermakerszit met mijn gitaar op schoot bij de andere jongens. Ik had 2 truien aan onder een vest, want ik had het echt heel erg koud, en een muts en zonnebirl op, al was het 's nachts. Ik vond het gewoon neit fijn als mensen recht in mijn ijsblauwe ogen konden kijken. De afgelopen dagen had ik steeds een meisje op straat gezien. Ze maakte geen heldere indruk, maar het was duidelijk dat ze niet goed in haar vel zat. Doffe ogen, doffe haren, weinig levenslust en ze rook sterk naar drank en rook. Ik had haar elke keer een stukje gevolgt en elke keer was ze met een jongeneen steegje of een openbaar wc ingegaan waar daarna luid gekreun uit was gekomen. Als dat haar enige pleziertje was, bezopen sex met vreemden, had ik erg met haar te doen. Zij was de volgende die ik wilde helpen. Ze leek me namelijk niet gelukkig en als ik haar leven niet kon helpen verbeteren, kon ik het alsnog helpen beeindigen in rust, vrede en geluk. Ik pingelde rustig wat op mijn gitaar en keek door de donkere glazen van mijn zonnebril naar de 4 andere jongens. Sinds de uitbraak waren we op elkaar aangewezen, iets wat ik aan de ene kant prettig vond, maar wat me aan de andere kant ook doodsbang maakte. Ik bleef wat pingelen op de gitaar en zei toen heel zacht: "Ik denk dat ik iemand heb gevonden die ik kan helpen, jongnes. Zal ik het doen of niet?" Ik wilde het meisje zo graag helpen. Ik wilde iedereen helpen. Niemand wilde ik verdrietig zien. Daar kon ik gewoon niet tegen. Iedereen van huilende babies tot eenzame ouderen wilde ik helpen toch weer het geluk te vinden, of het nou in dit leven was of in het volgende.

Bowties were never Cooler

[Mijn topics.]

stay safe because I like being alive at the same time as you

Nino Joël Lamencía.

Met mijn armen rond mijn benen geklemd staarde ik uit het raam, waar af en toe een ster blonk. Mijn ouders waren de hele avond al aan het ruziën, in het Italiaans, dat was wat me nog het meeste irriteerde. We woonde in Engeland, dan praat je gewoon Engels tegen elkaar. Ik werd hier echt nog een keer gek, die twee konden beter gaan scheiden voordat ze elkaar nog is wat aandeden. Ik snapte eigenlijk ook niet wat ik nog hier deed, met mijn leeftijd kon je allang op jezelf wonen, maar zoveel verdiende ik niet bij de schoenenwinkel. Met een zucht trok ik mijn vest aan, kippenvel was inmiddels op mijn armen verschenen. Ik duwde me van mijn bed af, om mijn muts van mijn nachtkastje te pakken en deze over mijn hoofd te trekken. Meestal deed ik dit ook zodat ik minder hoorde, maar op het moment kon ik het gewoon even niet meer aan. Ik snelde richting beneden, om daar mijn jas nog is over mijn vest aan te doen en schoot snel in mijn schoenen, om de huissleutel in mijn jaszak te proppen. Ik hoorde mijn moeder mijn naam schreeuwen toen de deur net in het slot viel, ik ging niet meer naar ze luisteren. Echt, ik werd zo gek van ze. Met mijn handen stevig in mijn jaszak, starend naar de grond, drentelde ik langzaam door de straten van het nachtleven van Londen.

[ bericht aangepast op 6 maart 2014 - 22:32 ]

stay safe because I like being alive at the same time as you

Mori Alexis James
De koude wind voelt als een klap in mijn gezicht. Mijn lichaam begint te rillen waardoor ik mijn vest tot helemaal boven dicht rits. Ik sta in de deuropening met mijn ouders voor me. Beiden op hun best gekleed. Mijn vader heeft een borrel van zijn werk waar hij echt niet onderuit kon. Mijn moeder had eerst nogal wat lopen protesteren, aangezien er hier ergens vijf psychopaten rondlopen. Na lang aandringen, gaf ze zich toch over. Ik maak me er niet zoveel zorgen om. Niemand had ze nog gezien, het kon net zo goed zijn dat ze hier al ver vandaan waren. Ook zouden vijf jongens op het moment de nodige aandacht trekken, dus ik had meer het idee dat ze zich voorlopig wel even stil zouden houden. Ik krijg nog een laatste kus op mijn wang voor mijn ouders naar de auto lopen. Ik zwaai nog een laatste keer en trek daarna de deur achter me dicht. Ik pak de sleutels en draai de deur op slot. Ookal ben ik inmiddels twintig jaar oud, voor deze ene nacht had ik regels opgekregen. De deuren moesten op slot, ik zou niemand binnen laten en mijn mobiel moest ten alle tijden aanstaan. Mijn ouders hielden van zekerheid, vooral mijn moeder. Ik berg de sleutels weer veilig op voordat ik naar de keuken loop. Ik pak een zak een chips uit de kast en terwijl ik naar mijn kamer loop, maak ik de zak chips open. Het is niet mijn ideale avond, maar het komt aardig in de buurt. Ik ga op mijn bed zitten en pak mijn laptop op schoot. Ik zet een film op en zak wat meer onderuit. Dit zou een eenzame avond gaan worden.

[Mon topico]