Wauw, dit voelt nog steeds zo onwerkelijk.. want zoiets gebeurd alleen maar bij andere.. zulke dingen hoor je alleen maar van andere.. maar dit heeft me echt wakker geschud.
Vorige week dinsdag, klokslag 5 uur 's morgens, hoorde ik een hard gebonk in de slaapkamer van mijn ouders die recht onder mijn kamer ligt aangezien ik op zolder slaap. Ik was meteen klaarwakker. Het gebonk werd gevolgd door geschreeuw. Dit was dus mijn vader. Eerst vond ik dit niet raar, mijn vader had vaak nachtmerrie's en schreeuwde en bonkte wel eens in zijn slaap. Maar ineens hoor ik mijn broer uit zijn slaapkamer komen en naar de slaapkamer van mijn ouders rennen. Hij zei met een stem die ik nog nooit bij hem had gehoord; Moet ik een ambulance bellen? Ik hoorde hem aan de telefoon praten. Mam! Klopt zijn hard nog?' vervolgens heeft mijn moeder hem onder het bed uit getrokken, hij was opgestaan en in elkaar gezakt dus lag hij half onder het bed. Een kreet van angst kwam uit de mond van mijn moeder. Ze gilde; Hij is helemaal blauw!! Op dat moment is alles in een waas aan me voorbij gegaan. Ik hoorde mijn broer tellen. Hij was mijn vader aan het reanimeren. Ik zette een stap op de trap naar beneden en zag toen het gezicht van mijn vader. Blauw, opgezwollen, dichte ogen, dood. Hij was dood. Ik ben van schrik achter uit gesprongen en ben terug mijn kamer in gerend.
na 4 minuten kwam de ambulance. Mijn broer was nog steeds aan het reanimeren. Ik durfde mijn kamer niet uit te komen. Na drie kwartier vertrok de ambulance, Met mijn vader er in.
Ik heb samen met mijn familie nog de hele dag in een kamer op de intense of care gezeten. Ik was moe, vermoeid en gesloopt. De bloeddruk van mijn vader was laag, zijn nieren werkte niet en als ze de beademing er af zouden halen zou hij alsnog sterven. Later die avond, om 9 uur hoorde we eindelijk goed nieuws. Hij was wakker. Ik mocht eindelijk naar hem toe. Hij keek me glazig aan. Hij was nog steeds opgezwollen. Maar hij leefde. Dat was op dat moment het belangrijkste. Bij mijn broer liep er een traan over zijn wangen naar beneden.
De dagen daarna ging het langzaam iets beter. Hij moest aan de beademing blijven, maar zijn nieren werkten weer voor een gedeelte weer. Na een week kon hij van zijn bed naar de wc en terug. Het ging steeds iets beter. Maar ik begon me steeds meer te beseffen wat er gebeurd was. Hij is gewoon een tijdje echt dood geweest. Als mij broer er niet was geweest..
Er vonden een heleboel onderzoeken plaats. Ze wisten maar niet waar het vandaan kwam. Ze hebben van alles bedacht, maar voor mij was het meer dan duidelijk. De drank. Want Jezus, wat dronk die vent zich klem op een dag. Het was gewoon niet normaal meer. Elke dag ongeveer 12 flessen bier. Plus, hij rookte zich ook een eind weg. Maar goed, meer onderzoeken, meer conclusies maar niks klopte. De dokters zaten met hun handen in het haar en wij bleven maar afwachten. Ik voelde me verschrikkelijk machteloos. Maar nee, ze vonden niks. He-le-maal niks.
Gisteren hoorde ik het nieuws. Hij mocht naar huis. Mijn vriendinnen vroegen waarom ik zo kwaad was, ik moest immers blij zijn, toch? Hij mocht naar huis! Nu was alles voorbij! Morgen zou die de marathon lopen en ineens een miljoen winnen! Maar nee. Ik was vreselijk kwaad op de dokters. Ze konden niks vinden en sturen hem nu gewoon naar huis! Wie zegt dat dit niet nog eens kan gebeuren? Maar de volgende keer zacht, zodat wij niet wakker worden? Ik wil weten wat er met hem aan de hand is, nu, onmiddellijk.
Ik zal moeten blijven wachten, en ik zal geduldig zijn. Nog steeds lijkt dit zó onwerkelijk. Maar ik moet verder. School heeft anderhalve week compleet stilgelegen voor me. De leraren zijn zo meelevend, en dat is echt zo fijn. Ik ga me uit de naad werken om alles weer op een rijtje te zetten en te verwerken, want met de hulp van mijn mentor en vriendin gaat dit helemaal goed komen.
Wordt vervolgd ....
Oh, en voor ik het vergeet, voor iedereen die ik de afgelopen 2 heb laten zitten, sorry.
'The best way to predict the future is to create it'.
Ledecky
