Titanic II One Direction II Speeltopic 1. - Speeltopics

Iedereen kent het verhaal wel van de Titanic, het beroemde gezonken schip, wat zogenaamd niet kon zinken. Een stukje geschiedenis. Maar wat nou als de tijd terug draait, en One Direction ineens op de Titanic een vakantie nemen? Zullen ze smoor verliefd worden, of misschien wel het schip van zinken kunnen weerhouden?

How far is far

Aimëe Robertson
Ik loop bij de deur vandaan en bekijk de suite eens nauwkeurig. Een groot bed, duidelijk luxe, een kledingkast, een bureau voor mijn laptop, een grote fles champagne en vijf glazen.Ik loop naar de klerenkast en trek de deuren open. Dit was prima voor de spullen die ik meehad. Ik gooi mijn koffer op bed en rits hem open. Ík leg de opgevouwen setjes netjes in de kast en zet ook alle schoenen en hakken op een rij. Ik knik tevreden en mijn hakken tikken zacht op de ondergrond van mijn kamer. Grijnzend haal ik een hand door mijn licht gekrulde haren. Het werd tijd om ze weer eens te gaan krullen maar daar had ik nu even geen zin in. Straks eerst even mijn make-up opbergen en en dan maar eens het schip gaan verkennen. Ik pak mijn make-up koffertje en andere verzorgingsspullen uit mijn koffer en wandel door naar een andere deur die waarschijnlijk de badkamerdeur is. Ik heb het goed want ik zie een mooi, ruim bad met een douchekop zodat ik ook snel kon douchen. Er verscheen een grote glimlach op mijn gezicht en zetten mijn koffertje in een kastje. Snel ging ik nog even naar het tiolet en daarna leip ik mijn suite uit naar de dek. Het werd nog een hele klus om de hele boot te bekijken.

[ bericht aangepast op 19 feb 2014 - 20:19 ]

Liam Payne.
"Ja, ik ook." zei hij, en ik knikte. Net zoals mij keek hij om zich heen naar al die mensen die zat geld hebben, en die ons met een verafschuwende blik aan keken. De jongen haalde zijn schouders op toen ik vroeg in welke klasse hij mee reist. "Derde. Jij?" zei hij. 'Ik ook' zei ik. 'Welke kamer?' vroeg ik. Misschien verblijven we wel op dezelfde kamer aangezien we beide derde klas reizen, en je met meerdere mensen op een kamer moest verblijven als je in derde klas reist. 'Waarom vaar je eigenlijk mee?' vroeg ik, en liep verder in de rij, tot onze kaartjes gecheckt werden. Ik gaf mijn kaartje aan de man, en wachtte tot het kaartje van Zayn ook gecheckt was tot dat ik het schip in liep. Ik keek rond. Het was werkelijk adembenemend mooi. Overal hingen kroonluchters, en het meubilair was gemaakt van het mooiste hout wat er is. 'Wow..' verliet mijn mond dan ook zacht.

How far is far

Scott Moriarty
Ik checkte persoon na persoon in. Het werd langzaam een vage routine. Sommige tickets waren vals, maar niet veel. Uiteindelijk hoorde ik de klok van de kerktoren 12 slaan. "Iedereen aan boord! De Titanic is klaar om af te meren!" riep ik zo hard mogelijk voor ik snel de laatste mensen binnen liet en toen de loopbrug ophaalde. We zouden nu moeten vertrekken op een langdurige reis. Zodra de loopbrug was opgehaald en opgeborgen en de balustrade was dichtgemaakt liep ik naar de gasten vertrekken om te kijken of er vragen waren. Het eerste klas deck was me toegeschreven en daar zou ik dan ook altijd zijn tijdens mijn dienst als ik geen anderwn taken doorkreeg. Hier om vragen te beantwoorden, kamers schoon te maken, aan wensen van reizigers te voldoen en de orde te bewaren. Dat was vast nodig met al die snobs. "Hey, pauper. Wat doe jij hier? Moet jij het dek niet gaan poetsen?" hoorde ik iemand zeggen. Ik draaide me er naartoe. "Niet als ik dat niet doorkrijg, meneer. Nu ben ik hier om het verblijf van onze gasten in de eerste klas zo comfortabel mogelijk te maken." zei ik netjes. Ik vond het verschrikkelijk om zo behandelt te worden en er niets tegwn te kunnen doen, maar de klant was nou eenmaal koning, ook hier, en ik was maar een klein straatarm matroosje die het geld hard nodig had.

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Hij vroeg me welke kamer ik had, even dacht ik na. "Honderdtwintig." Hopelijk hadden we dezelfde kamer, al was die kans natuurlijk erg klein. Liam vroeg me naar de reden waarom ik mee wilde. "Tja.. Jij?" vroeg ik hem ontwijkend. Onze kaartjes werden gecheckt en we stapten het grote schip op. Ik kreeg een klein glimlachje op mijn gezicht terwijl ik om me heen keek. Wauw, het was echt mooi. Ook Liam leek er zo over te denken. Ik nam hem mee naar de reling en keek naar beneden over de rand. Het water lag diep onder ons en ineens voelde ik me klein. Dit schip, de zee, alles was zo groot, en dan wij, kleine mensjes die in het niets vielen vergeleken met dit. Onbewust was er een brede glimlach op mijn gezicht verschenen. Deze reis zou, dat wist ik nu al, de mooiste uit mijn leven worden.

Liam Payne.
Toen ik vroeg naar welke kamer hoj had moest hij even nadenken. "Honderdtwintig." Zei hij uiteindelijk. Ik bestudeerde mijn kaartje. Alles staat er ook zo klein op. Toen had im het gevonden, mijn kamer nummer was ook honderdtwintig. 'He, ik ook' zei ik toen misschien iets te enthousiast. "Tja...jij?" Was zijn atnwoord op mijn vraag waarvoor hij mee reist met het schip. 'Mijn familie heeft me nodig.' Zei ik. Ook Zayn bleek het schip adembenemend te vinden gezien zijn gezichtsuitdrukking. Hij nam me mee naar de reling van het schip. Ik keek even over de rand. Ik moest goed mijn best doen om niet misselijk of duizelig te worden, daarom wendde ik gauw mijn bleek weer op de jongen naast me. 'Dus, derder klas he? Ga je mee wat aftroggelen van die rijke lui die denken dat ze beter zijn dan ons?' Vroeg ik. Ik had echt dringend geld nodig gezien mijn comoleet lege portomonnee.

How far is far

Zayn Malik
Ik begon te grijnzen toen hij dezelfde kamer als ik bleek te hebben. Hij vroeg me waarom ik mee reisde, maar ik had een nietszeggend antwoord gegeven. "Mijn familie heeft me nodig," vertelde Liam me. Ik knikte kort en nam hem toen mee naar de reling. We keken beiden over de rand, ik grinnikte toen Liam al snel zijn blik afwendde. "Last van zeeziekte?" grinnikte ik. "Dus, derder klas he? Ga je mee wat aftroggelen van die rijke lui die denken dat ze beter zijn dan ons?" Ik grinnikte opnieuw. "Ik heb wel zin in een broodje, jij?" Even was ik stil, toen knikte ik naar zijn spullen. "Laten we eerst onze kamer zoeken, onze spullen daar achterlaten. Anders komen we erg lastig de keuken in, lijkt me." Het was nou niet bepaald handig als je je ongemerkt rond wilde voortbewegen.

-sorry, kort

Liam Payne.
Hij knikte kort toen ik vertelde waarom ik mee reis met het schip. Hij grinnikte toen ik mijn blik van de oceaan afwendde. "Last van zeeziekte?" Vroeg hij grinnikend. Ik keek hem licht misselijk aan. 'Ja' zei ik met een lichte grinnik. Hij grinnikte opnieuw na mijn vraag. "Ik heb wel zin in een broodje, jij?" Vroeg hij. Hij knikte naar mijn spullen. "Laten we eerst onze kamer zoeken, onze spullen daar achterlaten. Anders komen we erg lastig de keuken in lijkt me." Stelde hij voor. Ik knikte. Ik pakte hem bij zijn arm, en nam hem
mee naar beneden. Ik bekeek de verschillende
nummers op de bordjes naast de deuren. 116,
nee. 118, ook niet. 120, bingo. 'Gevonden' zei ik, en deed de kamer deur open waar een stapelbed stond. 'Ik claim het onderste bed' grinnikte ik, en gooide mijn tas er op. Als ik weer eens uit mijn bed zou vallen, zou ik niet van een hoogte vallen.

How far is far

Aimëe Robertson
Toen ik ijn kamer uitliep, zag ik twee jongens een paar deuren verder, de kamer te betreden. Ik haalde een hand door mijn haar en besloot erheen de wandelen. Rustig sloot ik de deur achter me en draaide de deur opslot. Mijn ticket duwde ik in mijn broekzak en begon te lopen in hun richting. Ze hadden misschien wel weinig spullen bijzich, misschien waren het wel amrme stakkers. Wat kon mij het schelen, dat was ik vroeger toch ook? Ik heb erzelf ook niet om gevraagd om een stinkendrijke ouders te krijgen. Ik heb me jaren uit de naad gewerkt bij me moeder toen ze nog arm was maar het is eerder stak voor dank. Nu zit ik hier, op een enorm schip met allemaal arrogante kakkers. Met een zucht zette ik mijn zonnebril goed in mijn haar. Ik versnel mijn pas iets en leg mijn hand op de open deur. "Hoi"zeg ik zacht en er verschijnt een verlegen glinlach op mijn gezicht. "Ik ben Aimée Robertson."

[ bericht aangepast op 20 feb 2014 - 21:55 ]

[Iemand voor Scott? Hij banjert door de eerste klas en maakt wat raar te interpreteren opmerkingen naar mensen]

Bowties were never Cooler

KiliOfDurin schreef:
[Iemand voor Scott? Hij banjert door de eerste klas en maakt wat raar te interpreteren opmerkingen naar mensen]

[ bericht aangepast op 20 feb 2014 - 22:07 ]

[Hoeft niet, ik wacht wel]

Bowties were never Cooler

Prima

Schuld schreef:
(...)

Ik zou de reactie van Aimëe kunnen aanpassan & naar Scott kunnen sturen maar weet niet of die andere offline zijn.

How far is far

Christian Filippo Caleb Marino

Mijn vader opende de deur en een ruime kamer met perfect opgepoetste meubels en een gouden kroonluchter kwam tevoorschijn. Aan de bordeauxrode muren hingen schilderijen met kleuren die ook in de meubels zaten en gouden randen. Het was perfect. ‘’Fijne vakantie jongens,’’ sprak mijn moeder, en ze legde een hand op mijn schouder. Ik glimlachte en gaf haar een kus op haar wang. ‘’Jij ook, moeder,’’ zei ik haar en maakte me los van haar. Op een rustig tempo verkende ik onze hut, welke hoogstwaarschijnlijk een van de duurste hutten van het hele schip was. Met dat idee in mijn hoofd trok ik mijn mondhoeken wat omhoog. Toen ik alle kamers had verkend besloot ik een ommetje door de eerste klas te maken. Uit de kast in mijn ruime slaapkamer haalde ik een grijs jasje en trok hem aan over mijn witte blouse. Net toen ik de hut wilde verlaten, hoorde ik mijn zus achter me. Ik rolde met mijn ogen, liet een diepe zucht over mijn lippen rollen en draaide me om. ‘’Wat?’’ vroeg ik haar kortaf. ‘’Christian, m-‘’ begon ze met haar zeurderige stem, een stem die ik verschrikkelijk haatte. ‘’Nee je mag niet mee, ga weg,’’ mompelde ik, en ik trok de deur achter me dicht.

[Iemand voor Christiano? (: ]

[ bericht aangepast op 21 feb 2014 - 17:29 ]

Hope, it is the only thing stronger than fear

Querida maybe?

Strong minds discuss ideas, average minds discuss events, weak minds discuss people. - Socrates