Titanic II One Direction II Speeltopic 1. - Speeltopics

Iedereen kent het verhaal wel van de Titanic, het beroemde gezonken schip, wat zogenaamd niet kon zinken. Een stukje geschiedenis. Maar wat nou als de tijd terug draait, en One Direction ineens op de Titanic een vakantie nemen? Zullen ze smoor verliefd worden, of misschien wel het schip van zinken kunnen weerhouden?

How far is far

Louis Tomlinson
Het aantal pond wat de taxichauffeur van me verschuldigd was, overhandigd ik met een kleine glimlach op mijn gezicht, om daarna de taxi uit te klimmen. Mijn rugzak greep ik van de achterbank, om deze over mijn schouder heen te gooien en netjes een ´dag´ over mijn lippen te laten rollen voor ik de deur dichtgooide. Mijn blik gleed over de kade, vervolgens naar de boot, om als laatste te belanden bij een kleinere meisje wat mijn naam riep. Mijn armen hield ik wijd open voor mijn zusje, die me ondanks mijn veranderingen leek te herkennen. Eenmaal in mijn armen hield ik haar stevig vast, om een kusje op haar voorhoofd te drukken, mijn blik daarna glijdende naar de rest die me ook in het zicht had gekregen. Mijn zusjes helemaal door het dolle dat ze hun oudere broer weer zagen en mijn ouders vol met afgunst. De afgunst dat ik er bijliep als iemand van een lagere klasse, met hen omging, en natuurlijk bij de Tomlinsons hoorde. Dat laatste was precies waarom ik hier was waarom ik mee zou gaan. Ik wilde mijn ouders laten zien dat er niets mis was, dat ik het prima redde zonder het rijkeluis leven, ondanks de tickets wel voor me geregeld waren. ´Is het geregeld?´ vroeg ik zachtjes aan Lottie, die knikte en in haar jaszak graaide naar een ticket. Eenmaal voor mijn neus houdende, nam ik deze over om goed te verstoppen. 'Je bent een schat, zusjelief.'
Het meisje zette ik weer met beide benen op de grond, om me in de richting van mijn ouders te begeven. 'Moeder, vader, dat is lang geleden.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik
Ik had er zin in, eerlijk waar. Al mijn hele leven droomde ik van een bootreis, en ik was ervan overtuigd dat er niets mis kon gaan. Eindelijk kwam ik op de kade, ik had meer dan een week moeten lopen. Tja, wat wilde je anders, zonder geld en huis, ik reisde het hele land door om het geld te verdienen. Het schip dat ik zag was echt enorm, zoiets bijzonders had ik nog nooit gezien. Met mijn kleine, halflege tas overbrugde ik de laatste meters naar de kade. Ik keek om me heen en zag al veel mensen staan, een groot deel van hen probeerde tegelijk op het schip te komen. Iets dat uiteraard niet lukte. Mijn oog viel op een jongen met bruine haren, die in een kuif stonden. Hij stond op nog geen tien meter van me af en ik wist zeker dat hij ook met het schip mee zou gaan. In gedachten staarde ik een tijdje naar hem, probeerde me hem voor te stellen hoe hij eruit zou zien op het doek. Het zou vast geweldig staan.

[hij kijkt dus naar liam]

[Iemand voor Scott?]

Bowties were never Cooler

Christian Filippo Caleb Marino

Ongeduldig sloten we aan bij de rij en stonden we al snel tussen allerlei ‘tuig’. Uit de mensenmassa kon ik maar een paar van onze soort halen, voor de rest stonden er vieze, stinkende mensen om ons heen. Ik haalde mijn neus op en keek met half dichtgeknepen ogen door de massa terwijl ik ongeduldig aan mijn jas pulkte. Mijn blik bleef hangen bij een meisje in de verte met rode, gekrulde haren en sproeten. Hoewel je aan haar gezicht zag dat ze mager was, was ze goedgekleed en zeker niet onaantrekkelijk. Ik zag haar blik mijn kant opgaan en glimlachte, gaf een korte knipoog en keek weer weg. Na ongeveer een kwartier te hebben gewacht, een kwartier wat voor mij uren leek, liet mijn vader de tickets zien aan een kleine jongeman met donker haar. Hij zag er goed uit, dat kon ik zeker niet ontkennen, maar door zijn bleke gezicht en ingevallen wangen zag je dat hij niet veel meer was als de stinkende, vieze mensen daarbuiten. Ik zag mijn vader met een geïrriteerde blik naar de jongen kijken. ‘’Schiet een beetje op, wil je, we hebben geen zin om nog langer tussen deze stinkende massa te staan,’’ zei hij nors, en hij rolde overdreven met zijn ogen.

Hope, it is the only thing stronger than fear

Aimë Robertson
Toen ik besloot dat het tijd was om aan boort te gaan, verdween ik tussen de massa mensen door en wurmde me naar voren. De jongens blik had ik nog net gevangen toen ik vanplan was om op te staan van het bankje net. Die knipoog deed me kort blozen maar snel herpakte ik mezelf en mijn blik verstrakte weer, Ik bestudeerde de mensen voor mij en peuterde met mijn vingers aan mijn elestiekje in mijn haren en trok hem eruit zodat mijn haarbos weer zijn vrijegang kon gaan en ik keek geirriteerd naar de mensen van andere klasses maar duwde mezelf verder tot ik mijn ticket kon laten zien en sommige mensen een vriendelijke glimlach. Toen ik de jongen van net weer zag staan, tikte ik voorzichtig op zijn schouder en er verscheen een vriendelijke maar ook zelfverzekerende blik in mijn ogen en er verscheen een scheve grijns rond mijn lippen die waren bedekt met de duurste lippenbalsem. "Hee, ik ben Aiméé en aan jou auto te zien, ben jij geen vieze zwerver"zeg ik licht verwaand maar stiekem zat er ook wel een verwent nest in mijn verschuilen.

Liam Payne.
Ik bleef staren naar de stille oceaan, tot ik in de verte het schip zag verschijnen. Naarmate het dichter bij kwam werd steeds duidelijker hoe adembenemend het was. Ik stond letterlijk met open mond te staren, die ik toen ik er achter kwam gelijk sloot. Hopelijk had niemand dat gezien. Ik voelde ogen in mijn rug prikken, en draaide me langzaam om. Ik zag een licht getinte jongen, met ravenzwart haar wat in een kuif zat. Hij bekeek me nog steeds, en ik trok even een wenkbrauw op. Toen verliet een korte grinnik mijn mond, en liep naar hem toe. 'Ben ik zo interessant?' vroeg ik met een lichte grijns. 'Sorry, ik ben Liam' zei ik, en stak mijn hand naar de jongen uit. Hij lijkt me ontzettend aardig, en bovendien kan het geen kwaad als ik iemand ken op dit werkelijk gigantische schip. Ik keek er voor een seconde weer naar, maar keek daarna weer naar de jongen voor me.

How far is far

Scott Moriarty
Ik deed zo goed en zo kwaad als het ging mijn best maar ik was alleen en er waren duizenden mensen die de boot op moesten. Boardingticket na boardingticket kreeg ik van alle lagen van de bevolking in mijn handen gedrukt. De meesten zagen hoe hard ik mijn best deed, maar sommigen waren ook erg onbeleefd. Zoals de man die nu voor me stond. "Sorry, meneer. Maar elke gast is voor ons van de titantic even belangrijk en als u eerder had willen boarden had u hier eerder moeten zijn." zei ik beleefd. Van binnen vervloekte ik de man. Velen van deze mensen hadden met de paar centen per jaar die ze over hadden gespaard om dit te kunnen betalen. Voor hem zou het voor zijn hele gezin in de eerste klas waarschijnlijk nog neit eens alles zijn wat hij in een maand overhield na het betalen van alle rekeningen en het zijn huishoudster of kok laten halen van een overvloedige hoeveelheid boodschappen, waarvan de helft werd weggegooit en bij sloebers als mijn familie terecht kwam. Een eigenaar van een fabriek, net als die waar mijn zus had gewerkt, die waarschijnlijk ook zijn werkneemsters ontsloeg zodra ze zwanger bleken. Ik bekeek zijn tickets langzamer dan normaal. uiteindelijk wees ik hem dan toch de juiste weg, maar vertikte het hem een fijne dag te wensen. mijn ogen bleven even steken op de jongen die zijn zoon wel moest zijn. Mooie jongen... Nee, Scott. Dat mag je neit denken. Ik schudde het van me af en ging snel verder met het controleren van tickets en het wijzen van hutten.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Mijn grijns werd breder naarmate er meer afgunst van het gezicht van mijn ouders te lezen was. De begroeting was dan ook met moeite uit hun mond en als woorden, of blikken, konden doden had ik hier niet meer gestaan. 'Heel erg bedankt voor het ticket en het feit dat jullie me alsnog niet verbannen hebben, ondanks onze laatste ontmoeting op iets anders uitwees,' rolde over mijn lippen, wetende wat ik op dit moment uitlokte. Het gene waar ik het ook voor deed. Ik was hier ook om hen te stangen en mijn zusjes weer een keer in de armen te kunnen sluiten. Het zou de Tomlinson naam geen eer aandoen als iedereen zag, of hoorde, dat hun bloedeigen zoon zowel eerste als derde klas rond huppelde en de jongste dat hoogstwaarschijnlijk ook nog zouden doen.
Mijn blik gleed naar beneden toen iemand aan mijn jas trok, om naar mijn jongste zusjes te kijken. 'Sorry vader, maar ik ga niet weg, want ik ga deze reis niet missen,' rolde ondertussen over mijn lippen na zijn preek, waar hij zich nog mee inhield, wetende dat er nog meer mensen waren. 'Daarbij zullen uw dochters het daar ook niet mee eens zijn,' deed ik er nog een schepjes bovenop, ook al deden mijn zusjes de pan overkoken door doodleuk hun hoofden te schudden en armen uit te steken. De tweeling nam ik beide op een arm, om onschuldige te glimlachen en langzaam me in de richting van het schip te begeven. Daar sloot ik netjes in de rij. 'Hebben jullie de tickets?' vroeg ik aan de twee meisje, die knikte en Daisy, die mijn ticket ook tevoorschijn toverde uit het voorvakje van mijn rugzak. Ja, dit ging nog eens leuk worden en ik ging hier volop van genieten.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Querida Jaime

Nerveus liep ik met mijn lichte koffer door de grote menigte die zich ophoopte voor de ingang van het schip. Titanic. Gefascineerd keek ik naar het grote, drijvende ding. 'Onzinkbaar...' mompelde ik terwijl ik het schip observeerde. Ik frummelde wat in mijn zak totdat ik realiseerde dat er iets miste. Ik graaide in mijn linkerzak totdat ik het me te binnen schoot. 'Mijn ticket!' Paniekerig keek ik om mij heen, op zoek naar een klein vliegend papiertje, mijn enige uitvlucht die ik had. Ik had lang en hard gewerkt voor dat ticket, mijn enige hoop. Net toen ik bijna begon te huilen van paniek hoorde ik een stem. 'Is dit van jou?' een vriendelijke jongen was op mijn ticket gaan staan en gaf het aan mij. 'Dankjewel' zei ik met moeite, mijn ademhaling deed nogal raar. 'No problem,' zei hij, knipoogde en liep weer verder. Ik slaakte een zucht van opluchting. Ik sleepte snel mijn koffer naar de ingang van het schip en baande me een weg naar binnen.

Strong minds discuss ideas, average minds discuss events, weak minds discuss people. - Socrates

Esmeralda Anita Francisca Estrella Felicidad.

"Tengo que marcharme ahora," ratel ik en met een klap valt de deur van het kleine wagentje dicht. Maar niet voor ik 'doei' heb kunnen zeggen tegen mijn oma, Anita, één van de vele personen waarnaar ik vernoemd ben.
Rustig loop ik over de straten. Op blote voeten. Wel degelijk heb ik iets qua schoeisel, maar die zitten in mijn tas, die ik in mijn handen draag. Een bordeauxrood stuk stof hult mijn bovenlijf, strak zittend, maar met uiteenlopende mouwen tot vlak boven mijn elle bogen. De stof laat mijn buik bloot en heeft een ronde lijn. Een rok tot op mijn enkels siert mijn onderlijf, met overal lappen stof, ook de zelfde donkerrode kleur, maar ook lappen goud, en wat tinten bruin. Mijn dikke, donkere haar krult om mijn hoofd heen. Golven over mijn rug. En in mijn oren heb ik een paar gouden ringen. Niks speciaals, misschien anders als alle vrouwen hier op straat dragen. Maar voor mij is dit niet meer als normaal.
      Zodra ik bij de haven aankom doe ik wat ik altijd doe, bedelen om mijn geld, nou is het niet echt bedelen, maar je zou het zo kunnen noemen, ik leg mijn hoofddoek neer en begin te dansen. Klappend in mijn handen doe ik het voetenwerk, begeleid door de liederen die mijn mond uit stromen. Hopend dat iemand iets kwijt kan. Hopend dat ik, als ik zomenteen op het schip ga, wat geld heb voor voedsel. Niemand weet van mijn plan, zelfs Anita niet, maar er bestaat altijd de kans dat ik betrapt zal worden.

[Ehm, well. Ik heb de inspiratie voor haar kleren hier vandaan, maar omdat het sims is en niet helemaal tjsa. Klopt ging ik de link niet in mijn tekst zetten. Toch is dat dus ongeveer wat Esmeralda draagt.]

Reality's overrated.

Zayn Malik
De jongen, waar ik in gedachten naar had staan staren, trok vragend zijn wenkbrauw op. Toen grinnikte hij en liep op me toe. Toen verliet een grinnik zijn mond. "Ben ik zo interessant?" vroeg hij, terwijl er een lichte grijns om zijn lippen speelde. "Sorry, ik ben Liam." Ik keek even in zijn heldere bruine ogen, kreeg toen een kleine grijns om mijn lippen verscheen. "Zayn," stelde ik mezelf voor terwijl ik hem de hand schudde. Toen begon ik langzaam naar de rij te lopen, verwachtend dat hij wel mee zou komen. "Ben je hier alleen?" vroeg ik, toch best wel nieuwsgierig. Ik zag verder niemand die bij hem kon horen, maar het kon zijn dat die mensen ergens anders stonden. Zelf was ik hier alleen, mijn familie had ik al zo'n tien jaar niet meer gezien. Niet dat ik dat wilde, maarja. Soms was het beter om bepaalde mensen te vergeten.

Christian Filippo Caleb Marino

Ik spande mijn spieren aan toen ik een vinger op mijn schouder voelde tikken. ‘’Hee, ik ben Aiméé en aan jouw auto te zien, ben jij geen vieze zwerver,’’ zei een zoete meisjesstem achter me. Ze had een stem gevuld met zelfvertrouwen, en zonder te kijken wist je dat er een glimlach op haar gezicht stond. ‘’Dat heb je dan goed gezien,’’ zei ik zonder nog om te kijken. ‘’Maar weetje,’’ zei ik terwijl ik mijn hoofd en vervolgens ook mijn lichaam omdraaide. Het was het meisje van de knipoog. Zonder iets te zeggen liet ik mijn blik over haar tere lichaam glijden en stopte ik even bij haar ogen. ‘’Misschien ben ik wel gewoon een bediende, en wat dan, dan ben je een gesprek begonnen met een arme bediende,’’ zei ik op een plagende fluistertoon. Ik stak mijn hand naar haar en gaf een hoffelijk knikje. ‘’Mijn naam is Christian,’’ zei ik haar met een Italiaanse nadruk op de rollende r en een lang uitgesproken n. Nog voor ze mijn hand aan kon pakken werd ik meegetrokken door mijn ouders, de matroos had eindelijk een kamer aangewezen. De vloeren van de gangen van de eerste verdieping waren bekleed met een donkerrood tapijt en aan de spierwitte muren hingen sierlijk afgewerkte kasten met duur servies. Voor een deur met de gouden nummers ‘018’ erop bleven we staan, dit moest onze kamer zijn.

Hope, it is the only thing stronger than fear

Aimée Robertson
Ik hoorde hem praten zonder dat hij zich omdraaide. "Dat heb je dan gezien." Ik knikte kort maar wist dat hij eht niet zag. "Maar weetje"sprak hij verder terwijl hij zijn lichaam draaide. "Misschien ben ik wel gewoon een bediende, en wat dan, dan ben je een gesprek begonnen met een arme bediende" Zijn stem was zacht maar duidelijk. "Ik zie het verschil wel tussen een bediende en een rijke Italiaanse gozer" sprak ik hem tegen en grijnde opnieuw. "Mijn naam is Christian"begon hij weer met een korte, licht arrogante knik en strak zijn ahdn uit. Nog voor ik kon bewegen, werd hij al weggetrokken door zijn rijke pappie en mammie. "Arrogant type"mompelde ik toen hij uit mijn zicht was verdwenen en ik keek naar de jongeman waar ik net mijn ticket aanhad afgegeven. Hij was klaar met noteren en liep met me mee naar een deel van het schip waar kamers waren met goude nummers op de deuren. Hij slofte wat over het tapijt terwijl ik hem volgde zonder mijn blik van de vloer te laten verwijderen. Hij stopte bij een deur en ik keek toen pas weer op. Dit was mijn kamer, vast beter dan die hut van deze matroos. Ik grinninkte kort om mijn gedachtes en opende de deur waar met sierlijke nummers '`022" opstond en duwde de jongeman een paar gulden in zijn hand en sloot de deur voor zijn neus.

Liam Payne.
Hij keek me even aan, en er verscheen een kleine grijns rond zijn lippen. "Zayn," stelde hij zich zelf voor, en schudde mijn hand. 'Aangenaam kennis te maken' zei ik nog steeds met een lichte grijns. Toen begon hij langzaam naar de rij te lopen, en ik liep met hem mee. "Ben je hier alleen?" vroeg hij. 'Yup, en jij?' vroeg ik aan de jongen. Hij had prachtige donkere ogen, en zag er niet echt uit alsof hij veel geld te makken had, mooi, wat dat heb ik ook niet. Ik had enkel een tas met een paar kleren, en een aantal dingen die je gewoon nodig hebt. Ik liet mijn blik weer even op het schip vallen. Het is echt gigantisch, en ik ben dan ook benieuwd hoe het er van binnen uit ziet. 'In welke klasse reis je mee?' vroeg ik toen aan hem.

How far is far

Zayn Malik
"Zayn," stelde ik mezelf zelf voor, terwijl ik zijn hand schudde. "Aangenaam kennis te maken," zei Liam toen, nog steeds met een lichte grijns.zei ik nog steeds met een lichte grijns. Toen begon ik langzaam naar het schip te lopen, en zoals verwacht volgde Liam. "Ben je hier alleen?" vroeg ik. "Yup, en jij?" - "Ja, ik ook." Het was even stil, terwijl ik hem in me op nam. Hij had meer spullen mee dan ik, maar toch was het ook niet bijster veel. Als ik keek naar sommige andere mensen.. "In welke klasse reis je mee?" vroeg Liam toen. Ik haalde mijn schouders op. "Derde. Jij?" Ik kon het wel raden, want hij zag er niet uit alsof hij veel geld had. Ondertussen stonden we in de rij, ik voelde de blikken van andere mensen op ons branden en het was alles behalve prettig. Ze vonden het maar niks, die armzalige mensen, maar ik had besloten me er niks van aan te trekken. Langzaam kroop de rij vooruit, we kwamen steeds een stukje dichter bij het werkelijk enorme schip.

[ bericht aangepast op 19 feb 2014 - 19:19 ]