Titanic II One Direction II Speeltopic 1. - Speeltopics

Iedereen kent het verhaal wel van de Titanic, het beroemde gezonken schip, wat zogenaamd niet kon zinken. Een stukje geschiedenis. Maar wat nou als de tijd terug draait, en One Direction ineens op de Titanic een vakantie nemen? Zullen ze smoor verliefd worden, of misschien wel het schip van zinken kunnen weerhouden?

How far is far

[Roze olifanten, mon topics]

Knetterdisco schreef:
[Roze olifanten, mon topics]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Hi.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

SnowfIake schreef:
(...)

( Ikke ga voor paarse^^)

[ bericht aangepast op 17 feb 2014 - 18:17 ]

How far is far

MT

Bowties were never Cooler

MT (:

Hope, it is the only thing stronger than fear

MT~

[Mijn topics.
De twee Lucille's is echt verwarrend.]

Reality's overrated.

LucilIe schreef:
[Mijn topics.
De twee Lucille's is echt verwarrend.]

Aimëe Emilia Robertson

In een redelijk snel tempo liep ze in de richting van de haven met haar koffer meerollend over de grijze straatstenen.. Haar rode haren waaide in haar ogen dus ze stond even stil om ze in een staart te doen, ze wierp nog een blik op de mensen om haar heen en zag dat een oude man op een bankje naar haar keek, meteen pakte ze haar koffer weer op en liep door. Een van de dingen die ze had geleerd in die paar jaar was dat je beter zo snel mogelijk weg moest lopen als je iemand zag die je niet vertrouwde, ook al zat het hier vol met van die mensen.. Familie. Dat woord kende ik niet. Ik had simpelweg ook geen familie. Mijn vader, die moest luisteren naar de naam Jack Robertson, moest een Amerikaan zijn. Mijn moeder, Amélie Rambaldi, had ik een aantal jaar gekend maar had al een andere vriend toen ik kwam. Jack had wel een andere vrouw gehad maar die was dood. Als ik verhalen moest geloven van die vrouw gestorven tijdens het kraambed van mijn stiefbroertje DImirti Robertson. . Dat was dan nog misschien de enige persoon die ik als familie kon rekenen. Mijn vader had me immers achtergelaten, voor wat de reden ook zijn mocht. Ik zocht niet naar de reden. Eerlijk gezegd wilde ik het ook niet weten. Waarom niet, wist ik vandaag de dag ook zelf nog niet. Misschien was ik bang voor het antwoord, maar eigenlijk was ik er toch redelijk verzekerd van dat het me eigenlijk allemaal niets meer kon schelen. Ik jkwam tot stilstand toen ik bij de grote haven was gearriveerd en wachtte rustig op de boot waar ik zou moeten opstappen.

[ bericht aangepast op 17 feb 2014 - 19:38 ]

{mon topicos }

Strong minds discuss ideas, average minds discuss events, weak minds discuss people. - Socrates

Liam Payne.
Ik gaf de taxichauffeur een knikje, en gaf hem het aantal pond dat ik hem verschuldigd was. Geen cent meer, puur omdat ik het zelf niet heb, wat een teleurgestelde blik van de man opleverde. Ik liep richting de kade, en constateerde dat het schip er nog niet was. Ik keek even ongeduldig naar de oceaan, die op haar manier via de wind haar eigen verhaal verteld. Ik keek om me heen, en zag allerlei mensen door elkaar staan. De meesten zagen er uit alsof ze zat te besteden hebben, en een kwart zag er misschien nog wel armoediger uit als ik. Ik bekeek de wat rijkere mensen nog eens. Wie zou wel een paar pond kunnen missen? Ik beet op mijn lip, en liet mijn blik langs ze glijden. Als het schip er was, en iedereen in zou stappen, zal ik wel iemand een paar pond lichter maken, maar niet nu.

How far is far

Scott Moriarty
Ik streek mijn matrozenpakje nog eens recht en rechtte mijn rug terwijl de eerste gasten aankwamen. Mijn kleine rugzakje met twee foto's en mijn knuffelbeer lagen in het kleine hutje wat mijn slaapplaats was voor de gehele toch. het was heel weinig, maar ik had water en een bed in de hut en drie keer per dag een warme maaltijd. Dat was al erg veel voor mij, meer dan we thuis hadden. Nu stond ik hier netjes in het gareel. Ik was hier om iedere gast met zijn of haar boardingpas de juiste richting op te sturen. Het was een van mijn velen taken hier op het schip. Eigenlijk moest ik elke positie, lager dan degenen in de stuurhut. de machinekamer en de keuken, kunnen bekleden zodra er vraag naar was. Ik kon dus ook zo maar een avond staan te serveren en daarna de dekken moeten zwabberen. Alles met een gastvrije glimlach, alles voor het geld waarmee mijn familie het hoofd bovenwater kon houden. Mijn donkere haren zaten netjes onder mijn per en mijn donkere ogen stonden vriendelijk. In mijn wit met blauwe uniform leek ik gelukkig niet compleet op een wandelend skelet, al was het wel te zien aan mijn licht ingevallen wangen en mijn bottige handen. Niemand kon er iets aan doen. Mijn ouders hadden altijd hun best gedaan om te zorgen dat we naar school konden en in elk geval genoeg te eten hadden om te blijven leven. Ik had een redelijk gelukkige jeugd gehad en nam deze situatie dan ook zeker niemand kwalijk en al helemaal mijn ouders niet.

Bowties were never Cooler

Christian Filippo Caleb Marino

Met een geheven hoofd stapte ik uit de zwarte, glanzende auto en gaf ik een kort knikje aan de chauffeur die de deur voor me open hield. In het glazen raam bekeek ik mijn spiegelbeeld en trok ik een mondhoek omhoog. Ik streek een zwarte pluk recht en ging met mijn hand over mijn stoppelbaard, welke ruw aanvoelde. Achter me haalde een lange, blonde jongen met warrig haar de koffers uit de auto. Ik keek hem aan en mompelde iets dat op ‘bedankt’ leek, maar wat waarschijnlijk vrij onverstaanbaar was. Toen ik me omdraaide, zag ik dat het gigantische schip stil lag, klaar om zijn passagiers te laden. Hoewel ik het niet liet merken klopte mijn hart in mijn keel, ik raakte verschrikkelijk opgewonden van het idee dat ik de komende tijd in dit schip door zou brengen. Met grote passen liep ik naast mijn zus en achter mijn ouders richting het schip toe. Ik voelde de blikken van de mensen uit de stad jaloers in mijn rug prikken, het voelde geweldig. Het feit dat deze mensen tegen je opkijken gaf me zelfvertrouwen. Ik kon er niks aan doen, maar ik hield ervan om boven iemand te staan, om de baas over iemand te spelen. ‘’Zijn jullie er klaar voor?’’ Bromde een zware stem voor me. Mijn vader draaide zich om en op zijn gelaat verscheen een kleine glimlach. Mijn zus en ik knikten. En of we er klaar voor waren.

Hope, it is the only thing stronger than fear

Aimée Robertson
Mijn stille tocht, totaal mezelf overgevend aan geluiden om mij heen, werd nu brutesk afgebroken door een jongen wat toch even mijn interesse wist te wekken. Niet om hoe hij eruit zag, dat was immers nog nooit een jongen gelukt. Ik had mannen nooit echt zo bekeken. Ze waren mensen en net zoals de rest van de wereld, moest ik ook daar weinig van hebben. Nee, deze jongen gaf me zijn intresse door de dure auto waar hij uitstapte en de man voor hem. Mijn eerstew gedachte, zijn vader maar het kon net zogoed zijn chauffeur zijn. Wist ik veel. Mijn intrese liet me stoppen en ik keek kort rond. Ik kende de jongen niet en misschien stelde hij mijn aanwezigheid ook wel helemaal niet op prijs. Ik schudde verward mijn hoofd en plofte neer op een bankje bij de haven. De boot was gearriveerd maar zin om als een van de eerste aan boort te gaan, had ik niet. Mijn ogen hield ik op hem gericht en concentreerde me wat onopvallend op zijn gezicht. Mijn houding was onopvallend, maar dat was het praktisch gezien altijd wel. Ik rits mijn koffer open en haal er mijn Chanel zonnebril eruit. Ik plaatste het voorwerp op mijn neus en genoot nog even van het weer.