|RPG| The New Atlantis || Speeltopic 1 |200| - Speeltopics

Een klein beetje gebaseerd op het Atlantis van Plato

9500 v. Chr. - Atlantis, een machtig mythisch eilandenrijk, waar magische wezens met bijzondere krachten in rijkdom en vrede leefden. Iedereen die zich op wat voor manier dan ook onderscheidde van de normale mensen, kwam hierheen om te leven als een god. Maar de mensen werden bang en uiteindelijk hebben ze het immense centrum met al zijn prachtige bossen en weilanden eromheen platgebrand uit angst en jaloezie. De welvaart en arrogantie is de ondergang van het prachtige rijk geweest.

Tegenwoordig trekken de wezens zich terug. Ze zijn vergeten door de mensheid en worden nu alleen nog maar in sprookjes en fantasieverhalen genoemd. Veilig zijn ze niet, want ontdekt worden, betekent eindigen als een wetenschappelijk proefkonijn, of erger, opgejaagd en vermoord worden. Er is één plek waar iedereen veilig is en waar je je krachten kan leren beheersen, zodat je veilig de grote wereld in trekken: Het Nieuwe Atlantis. Het is een safehouse en school, waar wezens vanaf 16 jaar kunnen beginnen met trainen om veilig de grote gevaarlijke mensenwereld in te trekken zonder ontdekt te worden.

Wezens:


Rollen: Stop op meisjes, tot deze weer gelijk staan met de jongens!

•Elven

- Gereserveerd || Lexine Melissande Sage || Absorptie/kopieer kracht || Valkyries 1.8
- Audrick Damian McKnight || Soort Aerokinese || Jafar 1.19
...

•Zeemeerminnen/Zeemeermannen

- Miles Luke Halter || Hypnose d.m.v. stem || MiIls 1.11
...

•Halfgoden/godinnen

- Sky Elysia O’Brien || Dochter Zeus || Electrokinese || Jafar 1.7
- Evangelia Caligenia Berdine || Dochter Aphrodite || Hypnose d.m.v. schoonheid || Calorae 1.10
- Gereserveerd || Katherine Anna Stavros || Dochter Poseidon || BarnOwl
- Philip Crowe || Zoon Ares || Emotie-projectie || Alyeska 1.2


•Vampiers

- Noah Marie Brown || Gedachte lezen || CrazyGirlxx 1.7
- Aiden Josh Mccloud || Mind Compulsion || Silvanaa 1.13
...

•Heksen/Magiërs

- Ruby Dayne || Inmaterialiteit || Medousa 1.12
- Amy Lynn Winchester || Het hemelse oog || Silvanaa 1.13
- Rowan Aida || Gedachte projectie || Nephele 1.10
...



Regels:
#Er geldt een minimum van 200 woorden
#Mary Sue’s/Gary Sue’s zijn ten strengste verboden
#Naamveranderingen doorgeven
#Minstens 1 keer per week reageren
#Houd het realistisch
#Het is verboden personages van anderen te besturen
#Gebruik ABN
#Vermeld boven je post altijd minimaal de naam van je personage
#Maximaal twee personages per persoon. Twee van hetzelfde geslacht is niet toegestaan, tenzij ze in de minderheid zijn
#Probeer soorten wezens en jongens en meisjes een beetje gelijk te houden.
#Reserveringen blijven 48 uur staan
#16+ is toegestaan, maar houd het netjes (en realistisch)
#Alleen ik maak nieuwe topics aan, tenzij ik er iemand voor aanwijs ivbm drukte
#OOC tussen haakjes () {} []
#Geen OOC ruzies, IC mag wel, dus vat dat niet persoonlijk op
#Originaliteit wordt zeer op prijs gesteld
#En dan het aller belangrijkste: have fun!

Update: Het is maandag avond. Iedereen wordt geacht zijn avondeten af te ronden, nog even bij te kletsen en daarna naar bed te gaan. Om 22:00 moet iedereen op zijn of haar kamer zijn en om 23:00 gaan alle lichten uit. Morgen begint de eerste echte schooldag.
Het weer: Het is avond en de temperatuur is nu zo'n 16 graden. Er waait een fris windje en het is wat bewolkter dan de rest van de dag. Vannacht zal de temperatuur dalen naar zo'n 10 graden.

[ bericht aangepast op 15 maart 2014 - 16:14 ]

---

Happy Birthday my Potter!

Ruby Dayne † Heks.
Ze had zich omgedraaid wanneer ze mijn stem hoorde en mij stomverbaasd aangekeken wanneer ik haar vertelde over dat de, hoeveelste keer, ik mijn ratten kwijt was. Ik kon er niets aandoen dat ik snel dingen vergat. Hoe vaak ik mezelf ook voorhield dat ik het nu echt moest veranderen, vergat ik het weer en gebeurde hetzelfde gebeuren opnieuw.
Ik probeerde voor iedereen het beste beentje voor te zetten en vergat zo nu en dan mezelf. Jess en Lisa hielpen me om nog een beetje mezelf te zijn, dus ik was altijd heel erg ongerust als ik met mijn domme kop ze weer kwijtgeraakt was.
'Ruby, ik heb je ratten niet gezien maar ik beloof dat ik je meehelp met zoeken na het eten.' Ze keek de drukke gang door. De directeur had omgeroepen dat we naar de eetzaal moesten gaan, waardoor ik nog onrustiger van werd. Straks vertrapten ze mijn ratten of waren een paar jongens of meiden ze tegengekomen om experimenten met ze uit te halen. Bij die gedachten trok ik verschrikt gezicht. Ik moest snel zijn en ze zoeken. 'Maar nu moeten we naar de eetzaal ben ik bang. Maar denk eventjes na waar je ratten zich het meest thuis voelen.' Waar ze het meest thuis voelen? Die zoeken, zodra ze de kans krijgen, het eerste beste stukje eten op. Die gaan hun neus achterna.
      'Want volgens mij is dit niet de eerste keer dat je ze verloren bent, Ruby.' Vervolgde ze. “Hmph,” snoof ik kort. “Het is veels te zielig om ze in het hokje te laten.”
      Abrupt krijg ik een blij gezicht en veranderd mijn gezichtsuitdrukking van verschrikt naar een grote glimlach op mijn gezicht. “Dank je wel, Evangelia!” Riep ik haar achterna, maar ik betwijfelde of ze me wel gehoord had, want ze was al een stuk verder.
      Met snelle passen liep ik ook naar de eetzaal en probeerde ik, aardig, sommigen iets aan de kant te duwen. “Pardon,” zei ik tegen de een – die me vervolgens raar aankeek. “Ik moet er even doorheen. Ik ben mijn ratten kwijt,” zei ik tegen de ander – die wat moest lachen en zich naar de jongen naast zich richtte. 'Oh, dat is dat meisje die altijd die vieze ratten bij zich heeft.' Had ik nog kunnen horen, maar ik had er geen aandacht aan gegeven.
      Aangekomen in de eetzaal had ik alle kanten opgekeken om te zien waar ze zich aan het eten zaten te knabbelen, maar ik had nog geen hobbelende, witte rat waargenomen. Op het moment dat ik onder een tafel wou kijken, hoorde ik een gil aan de andere kant van de ruimte. Ik keek op en zag een meisje opstaan. 'Haal ze weg!' Hoorde ik haar. Het meisje bevond zich aan een tafel bij Philip. Het was een jongen die ook bij mij in de klas zat. Al had hij wel vaak ruzie, ik geloofde niet dat het een slecht mens was.
Ik rende er naartoe om te kijken wat er was en zag ze op de grond aan een klein stuk brood knabbelen. “Hier zijn jullie dus!” Had ik blij gezegd, terwijl ik ze oppakte. “Dit mogen jullie niet hebben.” En ik haalde het stukje brood uit hun bekjes.
'Let op die vieze ratten! Haal ze weg en snel.' Had het meisje gezegd met een walgelijke blik op haar gezicht. “Ze doen helemaal niks.” Had ik haar met een beteuterde pruillip gezegd.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

-

[ bericht aangepast op 26 feb 2014 - 16:27 ]

Ruby Dayne † heks.
Philip kwam bij het meisje staan. Zelf kende ik haar niet, maar ik nam het mezelf kwalijk dat ze zo reageerde – het waren immers mijn ratten, dus ik snapte het. Alleen had ze het ook wat aardiger kunnen zeggen. Lisa en Jess doen echt helemaal niets, het enigste wat ze willen is eten. 'Victoria, doe even kalm.' Oh, het meisje heette Victoria. Mooie naam, dacht ik met dat mijn ogen kort over haar heen blikten.
      Lichtelijk voelde ik me jaloers, want ze was een mooi meisje. Het was duidelijk dat ze iets aan haar uiterlijk deed, daarentegen had ik totaal mijn eigen – slordige en alternatieve, kledingstijl en men wilde mij het liefst ontwijken. Waarom wist ik niet. Misschien moest ik het eens aan iemand vragen wat de precieze reden daarvoor was? Ik knikte vastberaden en kreeg een kleine glimlach op mijn gezicht. Ergens voelde ik me schuldig, dus keek ik ook snel weer naar beneden.
      'Het zijn maar ratten.' Sprak hij verder. Wat zou zijn relatie met haar zijn? Ik wist niet veel over anderen, nu ik er zo over nadacht. Alleen de namen van mijn klasgenoten, verder niets.
Het meisje was gaan zitten en Philip richtte zich naar mij. 'Hoi, ik ben Philip. Excuses voor mijn zusje, ze is nogal.. lichtgeraakt.' Ah, het was zijn zusje! Omdat ik me ergens voor schaamde dat ik net al naar haar had gekeken, liet ik mijn hoofd even hangen en deed ik net of ik naar mijn ratjes keek.
“Ja, ik weet het. Jij zit toch bij mij in de klas?” Had ik hem gevraagd – eigenlijk was het een vraag zonder antwoord. Ik keek weer omhoog. Een blijhartige glimlach sierde nu mijn gezicht. “Ik ben Ruby,” stelde ik mezelf voor. “Dat maakt niks uit, ik snap haar reactie wel. Ze horen hier ook niet.”
      Er verscheen abrupt een wenkbrauw op zijn gezicht, alsof hij ergens aan dacht of in zijn hoofd opkwam. 'Als ik jou was zou ik ervoor zorgen dat je ratten niet meer bij ons in de buurt komen. De volgende keer vind je ze niet meer levend terug.' Bij deze woorden drukte ik bedroevend mijn wenkbrauwen naar beneden en een pruillipje kwam tevoorschijn. Om mezelf snel bij elkaar te rapen liet ik hem een begrijpende knikje met mijn hoofd zien. Altijd alles van de positieve kant zien, Ruby! Je wilde immers zelf ook er wat aan doen, zodat ze de hele school niet meer zomaar gaan verkennen.
“Ik zal er proberen beter op te letten.” Waren mijn woorden.
      Zulke opmerkingen waren al zo vaak naar mijn hoofd gevlogen dat ik er wel gewend aan raakte, maar dan nog probeerde ik alles positief en optimistisch in te zien. Wat hadden ze anders aan een depressief, chagrijnig iemand? Zoals ik net al dacht, geloofde ik niet dat Philip een gemeen persoon zou zijn. Misschien had hij gewoon veel dingen meegemaakt of durfde hij zichzelf niet te laten zien? Maar hij zag er niet gemeen uit, hij had immers net zichzelf aardig voorgesteld.
“Ik zal ze nu wel wegbrengen. Dan kunnen jullie rustig eten.” Had ik hem met een montere glimlach op mijn gezicht verteld.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Isaac Morris || Zoon Hephaistos || Pyrokinese

Isaac keek om zich heen en pakte zijn tassen op. Dit zou zijn tweede jaar woorden hier op deze school en hij had er eerlijk gezegd veel zin in. Hier kon hij zich zelf zijn en hoefde hij niet bang te wezen dat iemand achter zijn kracht zou komen. Aangezien iedereen hier op deze school allemaal iets had. Maar toch was het de bedoeling dat hij zich normaal zou kunnen gedragen maar dan zou hij wel eerst zijn krachten onder controle moeten krijgen. Iets wat nog niet helemaal likte. Maar sinds hij hier was ging het een stukken beter. Isaac had zijn gaven een stuk beter voor elkaar dan dat voor hij ook maar naar deze school kwam. Zuchtend liep hij de school binnen, hij had altijd een hekel aan de eerste dagen school. Alles was zo hysterisch en daar hield hij totaal niet van. Zodra Isaac keek op de borden en zocht zijn naam. Zodra hij die ook maar gevonden had keek hij naar de kamer indeling. Dus hij moest een kamer delen met Mako Gorgina. Niet helemaal zeker of ze hier blij mee zou zijn, Elke keer weer was Isaac zenuwachtig wanneer hij een kamer genoot kreeg. Nooit helemaal zeker of het goed ging aflopen. Hij liep richting de trappen huis op weg naar zijn kamer. Eenmaal de kamer gevonden liep hij naar binnen en zag al snel zijn kamer genoot. ”Jij moet Mak o zijn.” Sprak hij, waarna hij zijn tassen op de grond zette en zich op het bed neer liet ploffen hield hij zich stil. Isaac was moe van de reis en had niet veel te melden voor nu. Echt kennismaken kwam de volgende dag wel vond hij. Langzaam aan begon hij zich te vervelen en keek naar zijn vingers. Het duurde niet lang voor dat vier vlammetjes uit zijn vingers leken te komen. Nog niet veel langen gooide hij verveeld een klein vuur balletje op en neer die hij elke keer weer op ving met zijn hand. Hij besloot later wel zijn rooster naar te kijken. Na een tijdje keek hij op toen hij zijn kamer genoot hoorde praten. 'Isaac kom je ook mee?' Hij sloot zijn hand waardoor het vuur doofde en knikte. ”Euh ja.” Sprak hij dan ook. Isaac stond op trok zijn shirt recht en liet een hand door zijn haren gaan voor hij voor Mako uit naar beneden liep. Eenmaal in de eetzaal keek hij wat om zich heen. Uiteindelijk viel zijn blik op Audrick, een oude bekende. Kort twijfelde hij waarna hij toch naar hem toe liep. Zonder ook maar te vragen nam hij plaats op de stoel tegen over hem. ”Al honger?” Vroeg hij met een korte grijns.

---

seven seconds that is all the time you got to make your point.

Ruby Dayne † Heks.
Hij had zijn schouders opgehaald en ik had kort zijn bewegingen gevolgd. Zo erg viel ik ook niet op in de klas, dus ik zou het hem niet schuldig nemen als hij mijn naam niet wist of dat hij mij niet eerder had gezien of was opgevallen. Ik stond per slot bekend als het 'rattenmeisje' of 'die gekke heks' en ergens deed het mij pijn om te denken dat ze mij zo zagen. Ik wist dat ik af en toe zo eens gek uit de hoek kon komen, maar ik wilde mezelf niet veranderen – ik was blij genoeg met mezelf. Al wilde ik anderen wel heel graag helpen.
      'Niet bang zijn, hoor. Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat m'n broertjes en zusjes van je ratjes afblijven.' “Echt?” Met deze woorden keek ik blij, genietend, op. “Dank je wel.” En ik had hem dankbaar aangekeken, bijna in staat om hem een knuffel te geven als dank, maar ik hield mij in. Ze waren de enigste die ik had op school, dus het betekende heel veel voor mij.
Ik voelde me nu een heel stuk opgeluchter en had hem verblijd toegeknikt toen hij mij 'eet smakelijk' wenste. “Jij, –“ Ik keek naar zijn zusje. “Jullie ook.”
Door de moeizame, stroeve glimlach op zijn gezicht moest ik lichtjes even grinniken. Hij had zijn hart echt wel op de juiste plek zitten, al liet hij dat op een hele andere manier zien – dan hoefde het nog niet te betekenen dat hij slecht was. Ik snapte niet waarom men ruzie met hem had.
      Voor ik met mijn ratjes in mijn handen wegliep richting mijn kamer, de eetzaal uit, had ik hem nog even bekeken. De moeizame glimlach op zijn gezicht was al enige moeite om te laten zien dat hij heus zijn aardige momenten had. Hij moest vast een populair iemand zijn, iemand die goed zijn mening kon vertellen. Ergens voelde ik mij daar jaloers bij. Ik zou willen dat ik geliefd was en mijn mond klaar had.

Eenmaal mijn ratten in het hok gestopt en ze op hun kop gegeven, kwam ik huppelend blij de eetzaal weer binnen. Het zou een mooie dag worden, dat wist ik zeker!
Ik had het dienblad in mijn handen, vol met eten en een beker met drinken. Mijn maag knorde enorm en ik kon niet wachten om aan het eten te beginnen. Het zoeken van een goede zitplaats ging echter wat moeilijker dan normaal, waardoor ik weer sip keek. “Waar is er nou een goede plek?” Mijn ogen vielen op een goede plek, ergens in een hoekje – ik liep er al naartoe om er te gaan zitten, maar die werd vlak voor mijn neus gekaapt. Ik slaakte een zucht. Er iets van zeggen wilde en durfde ik eigenlijk niet. Ik had het gevoel dat ik onzichtbaar was, maar ik wilde niet dat het bedroefde gevoel mij overnam. Ik wilde blij zijn! Dus ik bleef vastberaden en positief.
Wat een goed resultaat gaf, want ik zag een volgende vrije plaats waar ik kon zitten. Deze was echter vlakbij Philip en hoewel ik hem net ontmoet had, wilde ik hem niet het gevoel geven dat ik hem stalkte. Een gevoel van twijfeling liet mijn lichaam even rillen.
Kort perste ik mijn lippen op elkaar en liep naar het lege plekje toe, waar ik plaats aan nam. Echter op het moment dat ik een stukje brood mijn mond in wilde proppen, hoorde ik een kuch links van me. Een zwarte gedaante liet een schaduw over me vallen en als steen bleef ik, met het stuk brood in mijn mond, zitten. 'Waarom zit je op mijn plek? Ik zeg dit eenmaal: Ga weg, heks.' Ik keek naar boven, naar de gedaante die naast me stond. “Maar deze plek was leeg?”
      De jongen had daar maling aan en duwde zijn wenkbrauwen naar beneden. 'Rot op. Of moet ik je soms wegtrekken?' Ik keek hem met een beteuterde gezicht aan en er klonk wat gelach achter me.
“Maar.. dan heb ik nergens een plekje.” Hij zuchtte en had me bij mijn arm vastgepakt om me vervolgens weg te trekken en er zelf plaats te nemen. Hij had het dienblad hardhandig in mijn handen geduwd, waardoor ik mijn gewicht verloor en de beker met sinaasappelsap omviel dat mijn truitje besmeurde en mij naar achteren liet struikelen, tegen de persoon die aan de tafel zat naast die van degene waar ik net werd weggeduwd. Het overgebleven drinken viel neer op het shirt van iemand anders. Waarna ik opkeek en ik in de ogen van Philip keek. Meteen had ik mezelf overeind geholpen en spijtig naar hem gekeken. “Sorry, sorry, sorry. Het spijt me zo erg,” ging ik door. Ik pakte een servetje om eerst het drinken van zijn shirt af te vegen. Nu zou hij me al zeker haten!

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

[ bericht aangepast op 27 feb 2014 - 23:12 ]

Ruby Dayne, heks.
Eenmaal het kwaad geschied was kon ik in zijn ogen zien dat hij woedend werd, waarna zijn lichaamstaal volgde. Bijna wilde ik mijn ogen neerslaan, zodat de grond in zicht kwam, maar het ging echter anders dan ik verwacht had. 'Gio,' klonk er luid van zijn kant. Ik sloeg mijn ogen weer rap open en keken naar zijn gezicht. Ik werd aan de kant geduwd en iets zenuwachtig keek ik naar het gebeurtenis dat zich voor mijn gezicht afspeelde. 'Doe normaal man.'
Goed gedaan, Ruby. Je bent pas net weer op school en dan veroorzaak je nu al weer een ruzie. Ik ben echt een ramp op voeten, dacht ik, terwijl Gio zich langzaam dreigend om draaide. Met deze gedachte drukte ik mijn lippen iets op elkaar om ervoor te zorgen dat ik er niets stoms uit zou persen en het dus erger zou maken.
      'Oh ja? En waarom heb jij het recht om zo tegen mij te praten?' Er verscheen een grijns op zijn gezicht die de rillingen over mijn rug bezorgde. Al met al wilde ik niet slecht over hem denken, alleen vanwege dit voorval. Misschien zat hij ergens mee en kon hij het alleen zo uiten? 'Geef haar, haar plek terug.' Het klonk als een eis. Voldaan en dankbaar keek ik hem aan.
Door mij kreeg hij nu problemen met deze grote jongen en ergens kreeg ik een schuldgevoel. Hoe kon ik het hem goedmaken?
Terwijl ik hierover nadacht was de jongen opgestaan, wat mijn aandacht trok, en Philip bij zijn kraag pakte. Lichtjes schrok ik en keek ik bezorgd naar Philip. 'Je bent mijn broertje. Niet mijn vader.' Zijn ze broers? Verward keek ik van Philip naar Gio, en weer terug. Ze hadden inderdaad wel wat van elkaar weg.
“Niet doen. Rustig aan. Ik ben toch al weg?” Probeerde ik de jongen, die Gio heet, gerust te stellen en ik probeerde zijn hand van Philips kraag los te maken. De stem van Philip klonk hees.
      'Prima. Je vriendinnetje mag daar zitten.' Had Gio gezegd. Was hij een vriend van mij? Ik keek verrast, lichtjes blij en hoopvol, naar hem op. Zou hij mij zo zien? Hij ging er niet tegenin.
Maar dat betekende niets, ging mijn geweten erop in. Het was gewoon een aardigheidje, niets meer. Ergens leek het weer wat leger in me dan daarnet en was het hoopvolle gevoel weggevloeid. Hij was weggelopen en ik voelde meerdere ogen naar ons branden. Ik keek ongemakkelijk naar Philip.
      Ik probeerde de blikken en het gemompel te negeren, dus liep ik naar hem toe. Mijn ogen stonden ongerust en mijn mondhoeken waren naar beneden getrokken. “Oh, is alles goed? Je bent echt gek dat je zoiets deed.” Snel had ik mijn mond dichtgeklapt. Ging dat laatste misschien een beetje te ver? Ik kende hem eigenlijk pas sinds net.
Nog bezorgd keek ik hem aan. “Gaat echt alles goed?” Oh, ik wist zeker dat hij gek van mij zou worden. “Het was niet mijn bedoeling om.. –“ 'Je kunt beter uit onze buurt blijven.' Had hij zachtjes gezegd, terwijl hij een paar stappen in mijn richting deed. Zenuwachtig begon ik te lachen en zette automatisch een paar stappen bij hem vandaan.
Ik voelde me echt enorm ongemakkelijk in deze situatie en wist niet wat ik moest doen. Oh, als je maar niks gênantst gaat doen, Ruby! Sprak mijn geweten tegen me. 'Maar je mag zelf kiezen of je het toch doet of niet.' Ik wist niet hoe ik dit moest opvatten, maar bang was ik zeker niet. Dat ik niet wist hoe ik met zo'n situatie om moest gaan, was iets heel anders, en wel van toepassing.
“Ik ben niet bang.” Had ik hem zelfverzekerd geantwoord en met een vastberaden blik keek ik hem aan.
“Daarbij moet ik het nog goedmaken. Ik ben je iets schuldig,” zei ik hem vervolgens. Een onzekere blik uit mijn ogen, maar dit maskeerde ik door mijn glimlach. “Of je wil dat ik wegblijf?”
      Ondertussen had ik mijn dienblad weer op de tafel neergezet waar ik voorheen zat en ik draaide mijn stoel ietsjes om, zodat Philip kon weten dat ik hem niet negeerde. Met een servetje probeerde ik dit keer van mijn eigen shirt het sap eraf te krijgen, maar het zat er al zodanig in.

[ bericht aangepast op 28 feb 2014 - 0:21 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Rowan Aida.
De kantine was zo vol gestouwd dat het nauwelijks mogelijk was om een hand voor ogen te zien. Als je al je ledematen niet bij je wist te houden dan was de zekerheid ook niet aanwezig dat je ze allemaal kon houden. Het irriteerde hem mateloos dat de schoolleiding zulke situaties niet bij voorbaat al probeerde te voorkomen door verplichte tafels aan te stellen voor leerlingen uit de verschillende jaren. Zo kon je chaos voorkomen maar ook ergernis onderling.
Een diepe zucht rolde over zijn lippen zodra de jongedame te kennen gaf dat de plek voor hem vrij was mits hij er belang voor had.
Hij liet zich naast haar neer zakken en rekte zich uit. Het was fijn om te weten dat niet iedereen je met een vieze blik aankeek, alsof je een of ander onderkruipsel was. Nu deed hij dat zelf niet zou gauw, maar mensen die hij echt niet mocht hoefden van hem niet te verwachten dat hij vriendelijk zou gaan doen. Dat zat nu eenmaal niet in zijn aard.
‘Bedankt,’ zei hij oprecht vriendelijk. Naast het feit dat hij liever lui dan moe was, had hij het ook geen pretje gevonden om tussen alle kinderen achterin de zaal te moeten gaan staan. Hij had al zolang hij zich kon herinneren een gloeiende hekel aan die energiebronnen. Helemaal aan de jongere meiden die dachten dat ze met gillen een heel eind kwamen. Hem niet gezien.
Hij wreef zijn iets klamme handen af aan de zwarte jeans die hij droeg. Zijn blouse maakte hij liever niet vies omdat het een stof was die je moeilijk schoon kon krijgen – iets waar zijn moeder op bleef hameren voor ze hem had belaagd met haar zoenen. Hij rilde lichtjes bij die herinnering.
Nee lichamelijk contact was geen favoriet van hem.
Het was aan Sky te zien dat ze woorden zocht om te zeggen, maar op dat moment werd ze onderbroken door Evangelia. Hij herkende haar wel, de meeste jongens konden nooit ophouden te zeuren over de dochters van Aphrodite. Op zulke momenten kon hij enkel zijn ogen rollen. Nooit had hij zelf echt contact gehad met een van hen. Daarom had hij ook geen reden om onaardig tegen haar te doen.
Hij knikte vriendelijk naar haar voor hij zachtjes moest lachen om Sky’s woorden. ‘'Ja, dat lijkt mij het verstandigste. Maar als je vervelende jongens aantrekt, kan ik niet beloven dat ik ze niet elektrocuteer,’ Ze zei het op een luchtige manier, maar ze zag er wel uit alsof ze het echt zou doen. ‘Het is een manier,’ beaamde hij voor hij opperde ‘Ik kan ze ook laten denken dat ze geëlektrocuteerd worden. Het is maar wat je prefereert,’
Hij bestudeerde zijn handen een tel, de vraag die werd gesteld zette hem aan het denken. Wat was nu hetgeen wat hij eigenlijk deze vakantie had gedaan?
Zachtjes moest hij lachen. Hij schudde zijn hoofd waardoor een opstandige pluk blond haar voor zijn ogen gleed. Met een achteloos gebaar veegde hij deze weer naar achteren. ‘ik heb wel samen met een paar vrienden een grot ontdekt in het midden van een meer. Deze hebben we de vakantie lopen onderzoeken, op zoek naar verborgen schatten en dergelijke,’ Een tel mijmerde hij weg bij zijn woorden.
Ja, nu hij er zo over na dacht was dat wel het beste wat hij deze vakantie had uitgevoerd. ‘Niet echt spannend, maar beter dan niets. De spannende verhalen zijn voor een ander moment,’ daar trok hij zijn ene mondhoek kort wat speels bij omhoog. ‘En wat hebben de dames uitgespookt?’

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Evangelia C. Berdine • Docher Aphrodite • Hypnose d.m.v Schoonheid

'Ja, dat lijkt mij het verstandigste. Maar als je vervelende jongens aantrekt, kan ik niet beloven dat ik ze niet elektrocuteer,' zei Sky tegen Evangelia met een humoristische ondertoon als antwoord op haar vraag.
      'Geloof me, ik zal je dat met alle liefde laten doen,' antwoorde ze met een vermakelijke glimlach op haar gezicht. De jongen die volgens haar als ze het goed had Rowan droeg antwoorde aardig serieus op de vraag. Iets wat haar wenkbrauwen op lieten trekken.
      'Het is een manier. Ik kan ze ook laten denken dat ze geëlektrocuteerd worden. Het is maar wat je prefereert,’ opperde hij en Evangelia kreeg een glimlach vervolgens op haar gezicht doordat hij het zo serieus zei. Hij antwoorde vervolgens op de vraag wat ze deze vakantie gedaan hadden. Ze zag dat hij zachtjes moet lachen en ze keek hem iets wat bevreemd aan ‘ik heb wel samen met een paar vrienden een grot ontdekt in het midden van een meer. Deze hebben we de vakantie lopen onderzoeken, op zoek naar verborgen schatten en dergelijke. Niet echt spannend, maar beter dan niets. De spannende verhalen zijn voor een ander moment,’ Rowan trok zijn ene mondhoek wat speelsomhoog en keek Sky en Evangelia aan. ‘En wat hebben de dames uitgespookt?’
      'Ik heb vooral mijn tijd besteed aan snowboarden en kunstschaatsen. Een vriendin van me was nog lang gekomen en tja het enige nog intresante wat er is gebeurd is denk ik dat mijn stiefmoeder en vader hun tienjarig jubileum hadden maar ze hebben dat niet echt gevierd,' ze dacht nog even na een tel en bedacht nog iets. 'Ik heb een nieuw ontwerp gemaakt voor een tattoo alleen nog maar dat was het denk ik wel,' ze was een van de weinige vrouwen hier op atlantis die openlijk uitkwam voor haar tattoo. Toen ze op Atlantis kwam waren mensen geschokt dat ze een tattoo had als dochter van Aphrodite. Ze vonden allemaal dat dochters van de god van de schoonheid dat ze niks op hun lichaam mogen hebben. Iets waardoor Evangelia doodveel zin had om dit jaar in een bruine zak als kleding op school te komen en met vet haar. Maar ze wist dan dat ze niet eens in de buurt van haar vriendinnnen kon komen. Ze grinnikte eventjes door haar gedachtes. Ze was echt niet een basisdochter als het aankwam op lichaamsversiering. Zij had nog 2 zussen op school die hier zaten want andere waren al lang afgestudeert of waren hier nog niet op school. Toen ze hier op school kwam waren er 16 andere zussen van haar. Maar 6 mensen waren tweelingen en de andere waren dat jaar afgestudeert of zouden dit jaar afmaken en niet meer terug komen. De oudste van hun 3 die nog op deze school zaten was grotendeels een barbie geworden door de teveelheid bleekingsmiddel, te bruine huid en haar opgepompte lippen. Vroeger was ze prachtig. Nu was een pop. De ander was nog ouder dan Evangelia maar jonger dan de oudste was eerder een dochter van Athene dan van Aphrodite als het aankwam op slimheid. Maar Evangelia kon niet anders zeggen dat het een schat was. Toch hoopte ze nog altijd dat ze geen dochter was geweest van Aphrodite want ze wilde nog altijd navel piercing of een lip. Maar. Dan werdt ze waarschijnlijk afgestoten door haar zussen. Iets waar ze geen zin in had.

---

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

Audrick Damian McKnight || Elf || Aerokinese

Grijnzend keek ik nogmaals om naar de lichtgeraakte Sky, voor ik plaats nam aan een tafel waar ik vorig jaar wel vaker aan had gezeten. Ik maakte het mijzelf gemakkelijk, door de stoel een stukje achteruit te schuiven, zodat hij tegen een muur kon leunen en ik veilig mijn voeten op een andere stoel kon leggen zonder de kans te lopen dat ik achterover viel. Dat namelijk minder prettig zijn. Ik richtte mijn aandacht op mijn telefoon om te zien of mijn vader zich al druk maakte of ik tijdens mijn weg hierheen niet ontdekt was door van die achterlijke mensen en ja hoor, ik had al vijf gemiste oproepen en twee berichtjes. Met een zucht wiste ik de berichtjes en de gemiste oproepen, zonder mij af te vragen was hij gestuurd had. Daarna besloot ik wel zo vriendelijk te zijn om terug te sturen dat ik veilig op school was aangekomen. Die vent maakte zich misschien veel te druk, maar hij was wel mijn vader en hij hoefde zich niet drukker te maken dan hij van zichzelf al deed.
Ik keek op toen Isaac plaatsnam aan de tafel. Het was onmogelijk om niet ietwat verbaasd te zijn over zijn keuze van zitplaats, want Isaac was een stuk rustiger dan ik, hoewel ik hem een aardige gozer vond en hij mij ook niet leek te haten, maar ik kon voor sommige mensen gewoon heel irritant zijn. Je moest echt van niet serieuze dingen houden en extreem goed tegen grapjes kunnen, om normaal met mij om te kunnen gaan. Het woord "stop" stond immers niet in mijn woordenboek geschreven. Maar blijkbaar had Isaac daar dus behoefte aan, of had er gewoon niet bij nagedacht. Ik hoopte voor hem dat eerste.
'Al honger,' vroeg de jongen met een korte grijns en ik besloot dat het haast dat laatste wel moest zijn.
'Als een paard,' was mijn antwoord en keek even om mij heen om te constateren dat het een stuk drukker was geworden. Misschien was het sociaal om mijn voeten van de stoel af te halen, zodat er meer plek was, maar eigenlijk vond ik het veel leuker om geïrriteerde blikken te krijgen. Misschien was er wel iemand zo achterlijk om er iets van te zeggen, om vervolgens nog geïrriteerder te kunnen raken van mijn gedrag. Dat zou wel grappig zijn.
Opeens klonk er gegil door de kantine, waardoor ik mijn blik nieuwsgierig in de richting van het geluid bracht. Blijkbaar waren er een paar dochters van Ares hysterisch geworden of zo, dankzij wat ratten van een heksenmeisje dat een stukje ouder was dan ik en wie ik dus niet heel goed kende. Geamuseerd keek ik even toe, waarna de meisjes weer kalmeerden en ik mijn interesse verloor.
'Nog wat in de brand gestoken deze vakantie, of was die van jou net zo saai als die van mij?' vroeg ik aan Isaac in de hoop het gesprek een beetje op gang te brengen. Zwijgend naast elkaar zitten was niet echt één van mijn hobby's.

---

Happy Birthday my Potter!

(Ik stap denk maar even over op hij/zij vorm, gezien jullie daar ook allemaal in schrijven, ik in de war raak, als ik in ik vorm blijf schrijven en het mij toch al vrij weinig uitmaakte... :') )

Sky Elysia O'Brien || Dochter Zeus || Electrokinese || Outfit

Rowan was na een diepe zucht gaan zitten en had Sky bedankt. Nadat ook Evangelia was gaan zitten, begon ze zich toch af te vragen waarom het in vredesnaam zo lang duurde voordat Cumberbatch zijn speech hield. Als het aan haar had gelegen, was hij allang al begonnen en mensen die te laat waren, hadden dan maar gewoon een probleem. Zo simpel was het volgens Sky, maar ze hield meestal niet altijd evenveel rekening met anderen. Ze vond dat nu de eetzaal in een grote jungle vol achterlijke apen was veranderd de directeur daar zo snel mogelijk een eind aan moest maken. Zij had er immers last van en daar was ze niet van gediend. Ze zei er echter niks over, wetend dat het waarschijnlijk niet gewaardeerd zou worden, ze alleen maar als arrogant en egoïstisch beschouwd zou worden. Niet dat dat haar veel uitmaakte, maar daar ging het gesprek helemaal niet over en dus had ze ook niet de drang om uit het niets haar mening te verkondigen. Ze zou het wel aankaarten, zodra ze een leraar alleen sprak. Misschien zou het volgend jaar dan allemaal beter geregeld zijn.
'Geloof me, ik zal je dat met alle liefde laten doen,' antwoordde Evangelia met een vermakelijke glimlach op haar gezicht, nadat Sky gezegd had alle vervelende jongens die de beeldschone dochter van Aphrodite zou aantrekken door haar geëlektrocuteerd zouden worden. Dit deed de jonge dochter van Zeus ook glimlachen. Hoewel Evangelia daar alle mogelijkheid toe had, was ze geen oppervlakkige tuttige mannenverslinder en hierom had ze veel respect voor haar. Ze ging tegen alle verwachtingen in en dat vond Sky prachtig.
'Het is een manier. Ik kan ze ook laten denken dat ze geëlektrocuteerd worden. Het is maar wat je prefereert,' bracht Rowan als idee naar voren, wat Sky's verwachtingen over hem bevestigde. Tot nu toe beschouwde ze de twee dus als goed tafelgezelschap. Toch zou Sky het gewoon houden op echt elektrocuteren. Ze was niet zo zachtzinnig om mensen het alleen te laten denken en niet echt te doen. Wel vond ze Rowan zijn manier iets sluws en gemeens hebben, wat haar ook weer aantrok, maar het deed haar niet van haar gedachte veranderen. Ze kon wel sluw zijn, maar ging over het algemeen toch liever voor de directe en harde aanpak. Meteen echt dus en niet eerst iemand laten denken dat het met hem gebeurde. Ze was pas sluw als dat echt nodig was om haar doelen te bereiken.
Vervolgens kwamen de vakantieverhalen aanbod en de jongedame kon niks anders dan beamen dat de twee redelijk goed oog hadden op wat een leuke vakantie was. Schattochten om niet verveeld te raken en snowboarden klonken in haar oren als muziek. Ook vond ze de tatoeages van Evangelia weer zo'n typisch voorbeeld van waarom Sky respect had voor de dame. Ze was er dan ook oprecht in geïnteresseerd en besloot er eerst over door te vragen voor ze haar vakantie kort zou samenvatten. Veel bijzonders had ze zelf namelijk niet meegemaakt. Ze had gesurft, gewerkt en iedere keer dat er iets fout ging op Hera gescholden in de hoop dat de godin nu eindelijk eens zou begrijpen dat Sky er echt niet vrolijker van werd en ze op deze manier alleen maar vijanden maakte.
'Mag ik vragen wat voor tatoeage je nu gaat nemen?' vroeg ze dus oprecht geïnteresseerd aan Evangelia. Ze wist dat de meeste mensen het niks vonden dat een dochter van de godin van de schoonheid haar lichaam zo "toetakelde", maar volgens Sky was dat allemaal onzin. Ze vond het juist stoer en over het algemeen nog ontzettend mooi ook, hoewel ze zelf niet van plan was haar lichaam ooit op die manier te gaan versieren. Het was zo definitief en daar hield Sky niet van. Wat als je opeens besloot het anders te willen? Dan koste dat ontzettend veel moeite en het was al zo moeilijk om Sky alles naar het zin te maken.
'Ik heb overigens gesurft en gewerkt in een sap-bar. Verder niet heel veel bijzonders beleefd, op wat "ongelukjes" na,' vatte Sky haar vakantie nog vlug even samen, zodat de vraag van Rowan ook weer beantwoord was.

---

Happy Birthday my Potter!

‘Ik heb jou niks te zeggen, als je was door gelopen was ik ook niet tegen je aan gelopen. Dus je kunt de schuld niet op mij schuiven,’ was het antwoord van de trut die tegen Lexi opgelopen was. Lexi snoof kort, waarna haar mondhoeken zich terug in hun veel te grimmige trek plooiden.
‘Als je uit je lompe doppen had gekeken, was je ook niet tegen me aangelopen,’ respondeerde ze vervolgens op venijnige toon. Het verrekte onderkruipsel. Dat ze ook nog eens de schuld op haar trachtte te schuiven, terwijl zij degenen was die te achterlijk was om te zien waar ze liep.
In plaats van op Lexi’s laatste opmerking in te gaan, liep de trut gewoon weg. Wat misschien in haar geval nog wel het beste was om te doen, aangezien Lexi in staat was om haar vreselijke ogen uit haar kop te krabben, had het kind er meer woorden aan vuil gemaakt. Het maakte echter wel dat Lexi nog nijdiger werd en achter haar aan wilde gaan, om het kind op z’n minst van de trap te ‘botsen’, met de hoop dat ze haar nek zou breken. Maar ook dit deed Lexi niet, aangezien ze niet van plan was om direct de eerste dag al bij het schoolhoofd door te brengen. Dat hield ze liever voor de tweede dag, met een veel interessantere actie.
Toch in haar gat gebeten door de hele situatie, sleurde Lexi haar koffers de trappen op, waarna ze met weinig zoekmoeite haar kamer vond. Ze was opgelucht dat er niemand anders was en smeet haar koffers dan ook gewoon op één van de twee bedden. Ze zou er wel voor zorgen dat ze zo snel mogelijk van school getrapt zou worden, en dus achtte ze het niet nodig om uit te pakken. Ze gaf het een week, hooguit. Ze zou hier snel weg zijn!

Zonder ook maar verdere moeite te doen om opzoek te gaan naar haar lesrooster, begaf ze zich naar de kantine. Lexi vond het namelijk niet bepaald nodig om haar uren te weten, aangezien ze niet van plan was om ook maar naar één les te gaan. En als ze een waarschuwing of straf zou krijgen hierom, zou ze de volgende dag gewoon naar de verkeerde les gaan. Konden ze al niet beweren dat ze niet naar de lessen ging.
Het was dat blikken niet konden doden, anders hadden er al genoeg lijken in de gangen gelegen en zaten er zeker diverse personen te stuiptrekken in de kantine, toen ze deze betrad. Dat ze hier niet wilde zijn en absoluut niet op gezelschap zat te wachten, straalde kilometers van haar af. Ze ging dan ook vanachter in de kantine in een hoek staan, waar nog niemand echt plaats had genomen en leunde nonchalant tegen de muur, zo de hele ruimte overziend en alle simpele zielen in zich opnemend om een schatting te maken wie de leukste slachtoffers gingen zijn, en wie tot een geweldige uitdaging behoorde.

[En ik spring dus ook over in de hij/zij vorm, aangezien de meesten dat doen hier ]

[ bericht aangepast op 28 feb 2014 - 15:45 ]

---

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”