|RPG| The New Atlantis || Speeltopic 1 |200| - Speeltopics

Update: Het is maandag avond. Iedereen wordt geacht zijn avondeten af te ronden, nog even bij te kletsen en daarna naar bed te gaan. Om 22:00 moet iedereen op zijn of haar kamer zijn en om 23:00 gaan alle lichten uit. Morgen begint de eerste echte schooldag.
Het weer: Het is avond en de temperatuur is nu zo'n 16 graden. Er waait een fris windje en het is wat bewolkter dan de rest van de dag. Vannacht zal de temperatuur dalen naar zo'n 10 graden.

[ bericht aangepast op 15 maart 2014 - 16:14 ]

Happy Birthday my Potter!

Ruby Dayne, Heks.
Hij had wat chagrijnig gebromd dat het prima ging, maar ik kon het hem niet kwalijk nemen. Immers was het mijn fout dat dit gebeurd was en ik kon het nu eenmaal niet terugdraaien. Al was dit niet een van de ergste dingen die ik geflikt had, had ik toch het gevoel dat ik dit terug wilde draaien. Op de een of andere manier kreeg ik het maar niet voor elkaar om het voor mezelf op te kunnen nemen – alsof degene die boven zat toe te kijken alles maar goed vond en het zo liet gaan. Ik wist dat ik het zelf moest leren, maar degene die daarboven zat vond het veels te leuk om misverstanden en botsingen mijn kant op te sturen. Normaal had ik daar geen problemen mee, maar nu begon het mij wel echt mijn keel uit te hangen – vooral omdat men mij niet kon blijven beschermen. Ik leek zo net een klein kind.
      'Je hoeft niet weg te blijven, maar zorg er in ieder geval voor dat mijn broertjes en zusjes er niet bij zijn.' Ik fronste mijn wenkbrauwen. Schaamde hij zich nu voor me? 'Zij hebben iets tegen je, geloof ik.' Oh, dat was het. Een korte blik liet ik over hen glijden, waarna mijn blik weer op de zijne rustte.
“Waarom? Ik doe helemaal niets. Zelfs geen vlieg.” Vroeg ik hem niet-begrijpend, terwijl ik verbaasd een wenkbrauw op trok. Ik vroeg het mezelf echt af. De enigste die ik ongelukken bracht was mezelf, anderen niet – daarentegen juist, die wilde ik graag helpen!
      'Als je iets terug wilt doen zul je dat op een moment moeten doen als ik alleen ben. Of in ieder geval zonder hen erbij.' Had hij iets zachter vermeld tegen mij, waarbij ik mijn oren iets beter moest spitsen om hem te horen.
Zo'n fantastisch gehoor had ik ook weer niet en het kostte me dan ook moeite om goed te luisteren, maar na een tijdje klonken de woorden door mijn hoofd die had hij vermeld en knikte ik begrijpend met een schaapachtige blik.
Als hij alleen was? Zonder zijn broers en zussen? Hoe moest ik dat in hemelsnaam flikken? Hij had zo'n grote familie en ik was nou niet echt bepaald een van de behendigste. Mijn mond had ik geopend om er wat over te zeggen, maar ik zou waarschijnlijk zo'n kluns zijn dat ik het hardop zou zeggen en de hele kantine gezellig mee kon luisteren om er vervolgens wat over te roddelen. Ik zag het al voor me dat het de hele school rond ging als ik naar zijn slaapkamer ging om hem iets terug te doen.
      'Philip en Ruby, dat rare heksenkind?' Een meisje had geschrokken haar hand voor haar mond geslagen. 'Ging het heksenkind echt naar zijn kamer?' Het andere meisje knikte, die zojuist de roddel had verspreid. 'Voor wat?' Had het onthutste meisje gevraagd. Het meisje had als antwoord met haar wenkbrauwen gewiebeld. 'Nee! Ze kunnen onmogelijk een..' 'Omdat ze een liefdes stel zijn.' Het ontstelde meisje had nu haar gezicht in een walgelijke blik getrokken en vervolgens in een hatelijke waar vuur vanaf spoot.
Ik schrok uit gedachten. “Nee!” Er kwam een lichte blos op mijn wangen door de gedachte, maar ik schudde het snel weg. Die gedachten gingen veels te ver. Die zouden toch niet waar worden en Philip was waarschijnlijk de laatste die mij een interessant meisje zou vinden of mij zo zou gaan zien.
Waarom kreeg ik dat beeld voor me? Oh, dear, als hij er maar niet achter kwam. Maar ik zag mezelf het zo voor me dat men zoiets ging denken als ik met hem omging en naar zijn kamer zou gaan om iets terug te willen doen! Iets goeds. Nee, zijn kamer was geen goed idee, maar waar moest ik dan zijn?
Nu pas kwam ik erachter dat ik naar achteren was gedeinsd op mijn stoel en mijn handen voor mijn mond waren geslagen. Snel liet ik ze iets vertwijfeld naar beneden zakken, hopend dat hij het niet gezien had.
“Sorry.” Nu was er pas binnen gekomen dat hij wat had gezegd, maar ik had het niet goed gehoord. Hij keek naar de grond, ik wist niet waarom. Vragend keek ik hem aan, waarna ik mijn blik iets dichter bij zijn gezicht bracht om te kijken wat er was. “Wat zei je?”
Ik schraapte mijn keel, niet omdat ik pijn had aan mijn keel, maar omdat ik mezelf snel wilde herstellen. “Waar zou dan een goed idee zijn? Voor ik weet, heb je een erg grote familie.” Had ik hem toegefluisterd.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Rowan Aida.
Normaal werden ze gelijk geacht te gaan zitten zodat de ‘belangrijkste’ speech van het jaar kon beginnen. Maar dit jaar was de heer in kwestie, Cumberbatch, zelf behoorlijk laat. Enigszins irriteerde hij zichzelf daar mateloos aan gezien het feit dat hij inmiddels al wat anders had kunnen doen. Maar aan de andere kant was het ook wel om te lachen. Wie zou immers denken dat het juist het hoofd van de school was die zo laat begon?
Daarbij was het gezelschap ook niet bepaald slecht. Het was al even een tijdje geleden dat hij normaal met iemand had kunnen communiceren, vandaar dat het hem wel goed deed.
De drukte om hen heen werd alleen maar erger. Waar dit een beschaafde samenkomst had moeten zijn, begon het eerder te lijken op een dierentuin. Waar de jongelingen de apen uithingen en de oudejaars zich op hun rotsen verschansten als leeuwen die geïrriteerd naar de apen moesten kijken. Triest was het enigszins wel. Maar er was weinig wat ze er aan konden doen. Helaas.
Een diepe zucht rolde over zijn lippen, het was jammer dat niemand de orde kon herroepen. Hij wou het wel proberen maar dat hield waarschijnlijk zoiets in als schorsing en om eerlijk te zijn kon hij dat op het moment nog niet gebruiken. Daarvoor was er vorig jaar al te veel fout gegaan. Nee, het lievelingetje was hij hier niet bepaald.
Zijn antwoord was eigenlijk bedoelt als zijnde sarcastisch. Maar hij had die rol al een tijdje in de kast laten rotten dus het opstarten ging wat moeilijk. Het werd tijd om zichzelf daarin bij te smeren zodat het de volgende keer wel opviel.
Nu zou hij het heus doen als de jongedame echt moeite had met de kwijlende omhulsels testosteron. Het was maar hoe je er tegenaan keek dacht hij zo. Zolang alles een beetje gemeen was kon je hem er wel voor porren. Het was overduidelijk dat ze geen les kregen om de wereld in te gaan als ‘slecht’ persoon, maar helemaal goed zou hij waarschijnlijk nooit zijn. Daarvoor vond hij leedvermaak te vermakelijk. Niet op een sadistische manier, maar erg genoeg dat hij een sluw randje kreeg.
Om zichzelf een houding te geven sloeg hij zijn armen over elkaar en keek hij naar de twee dames. Het gesprek was voor hem even afgelopen, het was een fijn idee om te weten dat hij enkel zijn mond open hoefde te trekken als iemand wat van hem vroeg. Praten was zijn favoriet toch niet. Nee, hij luisterde liever.
'Mag ik vragen wat voor tatoeage je nu gaat nemen?' hoorde hij Sky aan Evangelina vragen. Een tel leunde hij nieuwsgierig naar voren. Als er iemand over tatoeages mee kon praten was hij het wel. Nu zou je hem niet zodoende het type tatoeage vinden, maar dat had ook zo zijn redenen. Hij was sowieso niet in voor het fenomeen ‘stereotype’. Een beetje onvoorspelbaar zijn had hele voordelige kanten.
‘Leuk,’ knikte hij Sky toe, meer wist hij er meestal ook niet op te zeggen als iemand vertelde wat hij of zij had meegemaakt in de vakantie. Zoals hij eerder ook al had laten doorschemeren, praten was niet zijn sterkste kant. Misschien dat zijn krachten dan ook te maken hadden met gedachten en niet met praten.
Hij snapte dan ook niet hoe sommige meisjes konden beginnen met praten zodra ze een minuut wakker waren en pas ophielden zodra hun hoofd het kussen raakte.
‘Wat voor stijl prefereer je?’ Vroeg hij ook nog aan Evangelia, ter toevoeging. Hij was altijd wel nieuwsgierig hoe iemand mening over een tatoeage precies in elkaar zat.

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Professor Cumberbatch liep de luidruchtige eetzaal in en ging als gewoonlijk op zijn gebruikelijke plek staan, zichtbaar voor iedereen. Hij wist als geen ander dat niet alle leerlingen nu aanwezig waren, maar degenen die er nu nog niet waren, zouden waarschijnlijk niet meer op komen dagen. Daarbij zat het grootste gedeelte gewoon braaf aan de eettafels of stond eromheen. Een korte kuch deed de meesten om hem heen al stoppen met praten en dus heette hij meteen hierna de leerlingen welkom met de standaard speech.
'Welkom op Het Nieuwe Atlantis. Ik ben blij jullie allemaal weer heelhuids terug te zien en ik ben nog blijer dat ik weer een hoop nieuwe gezichten zie. Ik hoop dat jullie allemaal weer zullen genieten van een fijn veilig schooljaar en moge jullie veel leren en plezier maken. Nu even de standaard saaie mededelingen. Zoals jullie allemaal zullen begrijpen is vechten buiten de daarvoor bedoelde lessen verboden. Drie keer te laat komen bij een les betekend nablijven, geen uitzonderingen. Spijbelen is niet de bedoeling en zal bestraft worden. Houd alles zo heel en netjes mogelijk. Zorg ervoor dat je door de weeks om 22:00 op je kamer bent. Om 23:00 gaan alle lichten uit. In de weekenden is dit om 01:00 en gaan de lichten uit om 02:00. Geniet van je vrijheid op het eiland, maar verlaat het alleen in de vakanties. De hekken van het plein sluiten zoals gewoonlijk door de weeks om 22:00 en in het weekend om 01:00. Eten doe je hier en in de keuken mag je dus niet komen. Verder slapen jongens en meisjes gescheiden en houd je je dus gewoon aan de kamerindeling. Zo, dat was de hele waslijst. Morgen beginnen de lessen, dus wees op tijd. Ik hoop dat ieder van jullie de roosters heeft gevonden in jullie nachtkastje. Houd in de gaten dat het morgen dinsdag is en je dus niet het rooster van maandag volgt. Voor verdere vragen kunnen jullie altijd bij mij of bij één van de andere docenten terecht. Ik zou zeggen, rond jullie avondeten af, klets nog even bij en ga dan lekker slapen, want morgen begint het harde werken weer. Ik wens jullie allen een fijne avond toe!'

Happy Birthday my Potter!

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Ruby Dayne † Heks.
Philip had gezegd dat het niets persoonlijks was en ze een hekel aan alles hebben, zelfs aan elkaar. Ik fronste hierbij kort mijn wenkbrauwen. Waarom zou je een hekel aan elkaar hebben? Was dat een ander woord voor iets of was het echt zo dat ze iets ergs mee hadden gemaakt, dat ze elkaar zelfs niet uit konden staan? Als ze tegen iemand wilden praten of iets kwijt wilden, dan wilde ik ze daar wel bij helpen. Al kon ik enigszins wel snappen dat ze geen behoefte hadden aan een onhandige heks.
“Maar ik heb geen hekel aan jullie. Jullie lijken me zelfs aardig.” Had ik hem heel eerlijk geantwoord. Het was ook wat ik vanaf het begin had gedacht. Ze hadden zo hun eigen manieren om contact te maken met anderen, maar iedereen had dit.
      'Het liefst blijf ik uit hun buurt, maar omdat niemand anders ons kan uitstaan zitten we met elkaar opgescheept. Het is niet zo erg, het went.' Zei Philip nog.
“Hmm, ik denk dat ik dan maar ook moet wennen aan de opmerkingen, niet?” Zei ik nadenkend, terwijl ik met een vinger op mijn bolle wangen tikte – die had ik namelijk 'opgeblazen'. Waarna ik hem weer met een lieve glimlach aankeek.
      De stilte werd gemaand uit het niets, alhoewel ik zo hier en daar wel wat zacht gepraat hoorde, en ik draaide me om. Professor Cumberbatch stond op zijn gebruikelijke plek, klaar voor zijn speech. 'Welkom op Het Nieuwe Atlantis.' Omdat ik al helemaal wist wat hij zou zeggen, door de voorgaande jaren, draaide ik me weer om naar Philip. Ik betrapte mezelf erop dat dit ook kwam doordat ik belangstelling had voor Philip, op de vriendschappelijke manier.
      Ik had hem gevraagd wat hij had gezegd en het leek of hij zijn gespannen schouders nu iets meer had gerust. 'Ik zei dat je moet gaan eten. En dat ik je wel weer zie.'
“Oooh,” ik moest lachen en genietend had ik kort mijn ogen dichtgeknepen – ergens was ik opgelucht, maar een diep stemmetje in mij had gebroken gemurmeld. “Nou, oké dan! Eet smakelijk hé, Philip!” Glimlachte ik lieflijk. “Ik zie je snel weer!” Hopelijk – al zou me dat ergens ook niet verbazen, want we zaten in dezelfde klas.
      “Maar eh, voordat je teruggaat naar hun.” Ik zette onzeker een stapje naar voren. “Wil je misschien tegen je zusje zeggen dat het me echt spijt van Lisa en Jess? Het was echt mijn bedoeling niet. Zal ik het misschien ook goedmaken met haar of niet?”
Ik dacht even na en tikte weer kort op mijn wangen. Voordat hij erop kon reageren, floepte ik eruit: “Wat vind ze zoal leuk? Misschien kan ik haar ergens mee helpen! Als goedmaking.”
      'Bij de stallen misschien? Ik ben daar elke dag, bij Eris.' Begon Philip. Het gebroken stemmetje begon nu harder te murmelen, bijna hoorbaar in me. Mijn glimlach hield ik standvastig rond mijn lippen, maar perste – zonder ik het echt wist, mijn lippen op elkaar; wat de glimlach wat nepper eruit deed zien. Vraag niet wie Eris is, Ruby, dat zal je alleen breken. Je kunt toch zeker wel blij voor hem zijn? Misschien is het wel een familielid, sprak mijn geweten tegen me. Hij had een stap naar achteren gedaan. 'Ik ga maar weer terug naar hen.' Ook al had hij geen knik richting zijn familieleden gegeven, had ik geweten dat hij hen bedoelde. Ik knikte met de glimlach op mijn gezicht, niet in staat om iets te kunnen zeggen.

Op de achtergrond had ik meegeluisterd naar de Professor, at ik snel mijn eten naar binnen en dronk mijn drinken op, waarna ik mijn spullen opruimde.
Ik vervolgde mijn weg naar de bibliotheek. Klaar om mij alvast klaar te maken voor de volgende dag en te gaan leren.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Ruby Dayne • Heks.
Ik wist dat de lessen pas origineel zich morgen bevonden, maar ik kon niet wachten om eraan te beginnen! Een goede leerling leerde een dag van tevoren, het liefst zelfs een paar dagen. Om mijn best ervoor te doen en dit ook te laten zien, vervolgden mijn voeten de bekende weg naar de bibliotheek – waar even later het bekende, lichtgekleurde hout onder mijn voeten bevonden.
      “Hmm, waar staan de boeken voor planten- en kruidenkennis ook alweer?” Mompelde ik tegen mezelf, terwijl ik mijn vingers over de kaften van de boeken liet gaan. Engels, wiskunde en een heleboel geschiedenis. Nee, dit was niet waar ik moest zijn.
Ik draaide me om en zocht naar de dichtstbijzijnde computer om erop te kijken waar de boeken dan wel stonden. Mijn ogen vielen echter eerst op een half opgevreten appel onder de tafel en daarna op wat mensen die in een donker hoekje stonden. Ik kon niet goed zien wat ze aan het doen waren, maar ik zette er stappen dichterbij om de appel van de grond te rapen.
“Ehm, niet om ergens mee te bemoeien..” Begon ik iets twijfelend. Ik kwam overeind, maar stootte mijn hoofd aan de tafel waar ik zachtjes 'au' zei. Ik begon over mijn hoofd te wrijven met een pijnlijk gezicht.
“Maar je moet de school wel netjes hou-” Ik stopte midden in mijn zin toen ik mijn blik op de mensen in het hoekje had gericht. Ze waren intiem, heel intiem. Mijn ogen waren verwijd en ik wist niet waar ik moest kijken. Op mijn bleke huidje begon er een lichtrode kleur te ontstaan.
      Enkele stappen zette ik weer naar achteren. “Gomenasai! Het was niet mijn bedoeling om jullie te storen.. Ik – jullie,” ik begon te stamelen. Waarom werd ik altijd rood van zulke dingen? Ik wist nooit waarom dit mij overkwam. Het was heel menselijk om.. wat intieme gevoelens te hebben. Maar toch kreeg ik er elke keer een ongemakkelijk gevoel bij.
“Veel.. plezier verder.” Ik was zo ver naar achteren gelopen dat ik met mijn rug hard tegen de boekenkast aan bonsde en een paar boeken op de grond vielen. “Gomenasai,” de blosjes begonnen nog roder dan ooit tevoren te worden en ik draaide me snel om. Ik hoorde wat gelach, wat wel van hun moest komen, en besloot maar de hulp van de computer te weigeren deze keer.
      Ik snelde me weg van hun, nadat ik de boeken er gauw terug had gestopt, naar zowat de andere kant van de bieb en had liet me eerst zuchtend tegen een boekenkast aanvallen alvorens ik de appel in de prullenbak gooide. Die waren duidelijk heel druk bezig met iets anders.
Mijn ogen liet ik weer over de boeken glijden, maar liet ze voor een langere seconde op de boeken van Griekse taal en Mythologie hangen. Een korte zucht ontglipte mijn lippen, waarna ik mezelf gebood om verder te zoeken.
Ik draaide me om en zag eindelijk de boeken staan waarvoor ik een hele zoektocht op had gezet: Planten- en Kruidenkennis.

Don't walk. Run, you sheep, run.

(Ik ga geen nieuwe topics meer maken voor deze oude versie, dus ik beantwoord vragen hier c;

Hoe langer je hier zit, des te beter je je krachten beheerst. Je hebt dan immers veel meer lessen gehad dan wanneer je hier kort zit. 16 jarige wezens hebben dus nog maar weinig controle. Is dit je laatste jaar, dan heb je het toch iig goed genoeg onder controle om geen gevaar te vormen en jezelf te beschermen. )

Happy Birthday my Potter!

Jafar schreef:
(Ik ga geen nieuwe topics meer maken voor deze oude versie, dus ik beantwoord vragen hier c;

Hoe langer je hier zit, des te beter je je krachten beheerst. Je hebt dan immers veel meer lessen gehad dan wanneer je hier kort zit. 16 jarige wezens hebben dus nog maar weinig controle. Is dit je laatste jaar, dan heb je het toch iig goed genoeg onder controle om geen gevaar te vormen en jezelf te beschermen. )

Don't walk. Run, you sheep, run.