Dus het begon allemaal toen ik nog in Spanje woonde. Ik was toen, ook al zeg ik het zelf, zo’n klein schattig mormel die als ieder kind van die leeftijd een paar tanden miste. Na een half jaar in klas één te hebben gezeten, voelde ik mij daar al helemaal thuis. Ik was wel vrienden met iedereen want ik viel daar nogal op met mijn haren en huid. Ja, het was duidelijk dat ik niet Spaans was hehe. Ik had daar allemaal vriendinnetjes en v riendjes, maar ik had toch één jongen die een speciaal plekje in mijn hart had. We speelden altijd met elkaar, we waren eigenlijk gewoon altijd bij elkaar. Ik was toen nog te stom en naïf om te snappen wat ‘verkering’was maar dat hadden we dus blijkbaar. Ik heb altijd gewoon gedacht dat ik hem als een goede vriend zag maar blijkbaar had hij heel schattig gevraagd of ik zijn vriendinnetje wilde zijn en dat op 14 februari. Ik kan mij nog herinneren dat die dag de zon nog scheen ook al was het nog half winter waardoor ik een dikke trui aan had gekregen. Ik was toen nog te klein om te beseffen dat het Valentijns dag was, maar de moeder van de jongen vond dat hij zijn ‘charmes’ maar op mij moest proberen. Dus hij kwam in die middag naar mij toe met een klein pakje in zijn hand. Hij duwde het in mijn vingers en vertelde dat ik het pas open mocht maken zodra school klaar was. Dus ik speelde gewoon verder en vergat het pakje tot dat het tijd was om naar huis te gaan. Samen met mijn moeder opende ik het pakje en daar zat toch zoiets schattigs in! In Spanje is het een soort van gewoonte om kleine meisjes vlak na hun geboorte gaatjes te laten schieten, oorbellen hoort gewoon bij het vrouw/meisje zijn. In het pakje zat een klein doosje met allemaal hartjes erop en daarin zaten hele mooie oorbelletjes in, maar echt de schattigste die je kan bedenken als klein zevenjarig meisje. Het waren roze kleine hartjes met daarin een roze glimmend steentje in. Maar wat hij niet had bedacht was dat ik als Nederlands meisje, helemaal nog geen gaatjes had! Dus diezelfde dag nog ben ik naar de apotheek gegaan en heb ik gaatjes laten schieten. En bang dat ik toen was! Ik was zo bang dat ik Aniek nu een trauma heb laten oplopen waardoor zij het zelf vertikt om gaatjes te laten schieten. :’D En toen liep ik drie maanden later trots voor het eerst met deze prachtige oorbellen naar hem toe terwijl ik hem vrolijk toelachte! Ik heb nadat ik weer naar een ander land was vertrokken heb ik nooit meer contact met hem gehad, maar door andere vrienden weet ik dat hij het nog een lange tijd vaker over mij had. En ja, misschien geloof je het niet, maar ik heb het doosje met de oorbelletjes nog steeds. Ze hebben een speciaal plekje gekregen in een lade en dit was waarschijnlijk het meest schattige ding wat ik ooit heb gekregen.