The Perfect Wedding? || One Direction || Speeltopic - Speeltopics

Het Begin:
Harry en Louis zijn thuis in Manchester hun trouwdag, vrijgezellenfeestjes en huwelijksreis aan het plannen. Ondertussen zijn de anderen ook bezig met dingetjes voor de trouwdag of drama's in hun eigen leven. De trouwerij is over 1 maand en de spanningen beginnen nu zeker langzaam aan hoog op te lopen.

[ bericht aangepast op 1 maart 2014 - 12:39 ]

Bowties were never Cooler

Marcel Styles
Een kleine grijns nestelde zich op mijn gezicht bij de lichtrode wangetjes van de Doncasterse jongen, die zich nog steeds bij mij in de keuken bevond. Al was dit maar voor een klein moment, omdat de honden besloten dat het lang genoeg goed was gegaan en er doodleuk een waterballet van maakte. Nu kon ik helemaal door de grond zakken, wat ik eigenlijk al vanaf het begin kon, maar alleen maar erger werd. Een excuus rolde dan ook snel over mijn lippen, die Louis niet leek te willen horen terwijl ik de mokken pakte. 'De mijne..Ach, weet je, het is gewoon de schuld van alle drie. De mijne zijn even schuldig als de jouwe en andersom precies hetzelfde.' Het leek me de beste oplossing, omdat we hier anders over een uur nog zouden staan, discussiërende over wie zijn hond zijn schuld het was. Ergens vond ik dan ook dat ik Louis moest helpen, maar nog steeds stond ik in tweestrijd of ik het toch niet stiekem op een vluchten zou zetten. Niet dat ik weg zou komen, want volgens mij zou Louis me persoonlijk het huis weer in slepen. 'Lou, vertrouw me als ik zeg dat het goed is. Ik ben iemand die niet kan liegen, dus ook dit zou ik niet kunnen,' mompelde ik zachtjes, om een diepe zucht te laten horen waarna ik toch langzaam knikte, als teken dat ik wel thee mee zou drinken. Alleen zijn kus, die voor op mijn mondhoek was bedoelde, op mijn lippen terecht kwam, veranderde mijn gedachten resoluut. Al snel stond ik tegen het aanrecht met knalrode wangen, die langzaam bij Louis ook verschenen. Het laatste wat ik zag voor ik naar mijn schoenen keek, proberende door te dringen wat er zojuist was gebeurd. Het leek een ongelukje, maar dat voelde dan toch niet zo? Ik keek op, met nog veel een tint donkerder rood op mijn wangen, om recht in de ogen van Louis te kijken. Nadat deze tenminste naar zijn handen waren gevlogen. Zijn handen die op mijn borst lagen, die me op de binnenkant van mijn wang lieten bijten, de brandende plekken op die plaatsen negerende. Ik opende mijn mond bij zijn woorden, maar het feit dat al snel duidelijk werd dan de woorden deze niet zouden bereiken, sloot ik deze weer, om snel te knikken. Niet dat het makkelijk gedaan was.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis Tomlinson
Ik voelde me heel raar na die kus met Marcel. Het ging natuurlijk geheel prongelijk, maar of ik Harry er ooit over ging vertellen was nog maar de vraag. Ik voelde me er nu in elk geval erg verward en ongemakkelijk bij. Mijn wangen waren op dit moment knalrood en leken wel te gloeien, net als die van Marcel, wat alleen maar erger werd toen hij me aankeek. Mijn handen lagen nogsteeds op zijn borst, wat de palmen deed branden en mijn buik raar deed tintelen. Ik had echt geen idee meer wat er aan de hand was. Ik voelde me alleen extreem ongemakkelijk en extreem verward. Schuldig was vreemd genoeg niet iets wat ik me heel sterk voelde. Het was namelijk een ongelukje geweest, toch? Ja, een ongelukje. Marcel kon inmiddels niet meer antwoorden, maar door zijn knik liet ik hem wel los. In stilte pakte ik de theepot en liep naar de kamer. Daar zag ik Harry op de bank hangen. "Scott heeft weer eens z'n waterbak om gemieterd. Daarom duurde het zo lang." mompelde ik in de hoop dat hij het aannam. Natuurlijk was het volledig waar, maar als hij verder ging vragen of iets had gemerkt wist ik niet hoe ik verder moest reageren. Ik wilde Harry namelijk zeker niet kwijt. Hij was mijn beste maatje en de enige naast wie ik geen anderen het bed mee in had genomen tijdens mijn relatie, die ook langer dan 2 weken had geduurd. Ik liep weer terug naar de keuken om de drie mokken te halen. Scott zijn waterbak vulde ik straks wel bij als de pups weg waren, want anders zou die zo toch weer om liggen en ik had geen zin om weer te dweilen. Zeker niet als ik geen prijs van Harry kreeg aan het einde. Ik zette de drie mokken op tafel en plofte op de schoot van mijn verloofde neer, tegen wiens borst ik dicht aan kroop. Op dit soort momenten was ik erg blij om klein te zijn, want dan paste dit perfect.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Uit verveling zette ik de televisie aan en begon wat rond te zappen, tot ik bleef hangen bij een zender waar Men in Black te zien was. Die film was wel zo geniaal, dat het haast strafbaar moest zijn om verder te kijken. Mijn aandacht bleef heel dicht bij het scherm hangen, en hoorde dus amper andere geluiden er omheen. Toch keek ik op door de gestalte die de kamer inliep, de beweging leidde me af. "Het zal ook eens niet," zei ik met een glimlach, om me weer op de beelden op tv te richten. Dat gebeurde minstens vijf keer per dag, wat ook veel opruimen betekende. Gelukkig was Quanno niet lomp, ondanks dat het dier groter was. Nou ja, hij was wel lomp, maar niet zo lomp. Hij knalde hoogstens op volle snelheid tegen de bank op als Scott hem weer eens had opgejaagd, volgens mij dacht hij dat hij door de bank heen kon of zo. Gelijk toen ik het gewicht van Louis op mijn schoot voelde sloeg ik mijn armen rond zijn middel, uit automatisme. Mijn hoofd legde ik op zijn schouder, zodat ik hem wel zijn verdiende aandacht gaf en toch rustig de film kon kijken. Ik hoopte dat hij en mijn broer het wel eens waren met mijn keus van zender, want anders hadden ze pech, dan moesten ze met geweld de afstandsbediening van me afpakken. Als ik eenmaal zoiets keek was er niks dat ervoor kon zorgen dat ik iets anders ging doen, geen enkele kans. Uit gewoonte gleden mijn handen over zijn onderrug in verschillende figuurtjes, het had een rustgevende werking op mij, en meestal op hem ook. Mij kon het niet veel schelen als ik dit deed met anderen erbij, want zo erg was het nou ook weer niet. Niet in mijn ogen, in ieder geval.

Because I love him, do I need another reason?

Knetterdisco schreef:
Zayn Malik
"Niall! Sorry, nee, niet huilen aljeblieft.." Fijn, zie je wel dat ik iedereen kwets. "Zayn ik hou van jou. Ik wil niet dat je zo denkt," zei Niall terwijl hij moeite deed om niet opnieuw in tranen uit te barsten. Ik trok de jongen stevig tegen me aan en drukte een kus op zijn kruin. "Alsjeblieft niet huilen, Niall. Ik hou nog steeds van je." Ik wilde hem geen pijn doen. "Het ligt niet aan jou Ni, je bent echt perfect zoals je bent. Ik wil alleen geen problemen met mijn familie. Je weet hoe ze denken over Louis en Harry." Ze hadden openlijk hun mening gegeven, ze waren één van de weinigen die hen nog niet hadden geaccepteerd. "Ik wil dat echt niet." Opnieuw drukte ik een kus op zijn hoofd en woelde met mijn hand door zijn haar. "Ik hou echt van je, maar ik wil mijn familie niet kwijt.. Sorry, Niall. En om het de rest van ons leven voor ze te verbergen.." Ik wist het echt niet. Natuurlijk wilde ik mijn vriendje niet kwijt. Maar ik wilde ook mijn familie niet missen. Ze betekenden zo veel voor me.

Spoiler alert: you will save yourself

[Ik wacht op Marcellus...]

Bowties were never Cooler

/le moi heeft een internetverbod van een week. Ik kan wel online komen af en toe, maar niet lang genoeg om een post te schrijven. Sorry./

PresIey went TinkerbelI (de tweede l is een hoofdletter i)

How far is far

Oeps, ik was deze vergeten. Marcel komt zo.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis Tomlinson
Normaal voelde het goed om tegen Harry aan te kruipen en maakte het me kalm als hij figuurtjes over mijn rug tekende, maar nu voelde ik me alleen heel schuldig. De tv kon me nu ook echt niets schelen. Ik voelde me nu zo enorm schuldig, maar tegelijkertijd wilde ik het liefst op de schoot van Marcel kruipen. Het was een raar gevoel. Mijn hart sprong bij het idee van zijn handen op mijn lichaam en zijn lippen op de mijne. Ik trok mezelf rustig uit zijn greep en stond op. "Ik ga Scott even uitlaten. Hij is wel erg druk. Zal ik Quanno direct meenemen?" vroeg ik aan Harry terwijl ik Scott bij het woord uitlaten al bij de deur hoorde blaffen. Daarna richtte ik me op Marcel. "Zal ik die van jou ook meenemen? Of loop je zelf mee? Of blijven jullie liever hier?" Dit was beleefd en ik had geen idee wat ik liever wilde. Aan de ene kant wilde ik tijd alleen. Aan de andere kant wilde ik graag alleen zijn met Marcel. Ik wilde namelijk wel eens echt weten wat ik voelde en wat hij voelde. Hoe extreem fout dit ook was. Ik was gelukkig verloofd met de man van mijn dromen, maar zodra zijn tweelingbroer er was twijfelde ik al tijden overal aan. Hij was echt heel erg schattig, op een vreemde manier. Ik zuchtte en wandelde vast naar de gang. Daar pakte ik Scott's riem en schoot in mijn oude versleten Toms. Ik lijnde mijn hond aan die daardoor al als een dolle begon te tollen en te springen. "Rustig, man. We gaan zo." mompelde ik tegen hem terwijl ik zacht over zijn koppie aaide. Ik moest eens even goed nadenken, maar ik wist niet of ik zo blij zou zijn met waar ik achter zou komen. Mijn twijfels namen nu namelijk de overhand en of het ooit nog goed ging komen wist ik echt niet.

Bowties were never Cooler

[Ik schrijf me uit, sorry.]