• [ bericht aangepast op 3 nov 2020 - 22:15 ]

    Ja, dat gevoel ken ik best goed. Ik kan er ook niet goed mee omgaan.
    Soms zijn er dagen dat ik door dit gevoel dagen in bed blijf liggen en doe alsof ik ziek ben, omdat ik niet wil opstaan en niet verder wil gaan met mijn leven.
    Dat heb ik de laatste tijd steeds vaker, zelfs mijn moeder merkt dat ik de laatste weken heel erg depressief ben.
    Meestal blijf ik dus in bed liggen, maar ik denk niet dat het helpt. Het laat je juist nog meer nadenken, wat niet goed is. Het beste is om lekker leuke dingen te gaan doen, en het lekker te vergeten.

    Ik heb dat zelf ook, dat ik me vaak nutteloos voel, maar dat komt door mijn broertje die niet helemaal goed bij zijn hoofd is en woorden naar mijn hoofd smijt die je gewoon niet verwacht van een tienjarige en je gewoon niet tegen je familie of andere mensen hoort te zeggen. Mijn oplossing, wat geen goede oplossing is, is alles opkroppen en het er uiteindelijk uit laten gaan door me minstens een week kut te voelen. Dan wil ik het liefst iedere dag in huilen uitbarsten en dingen kapot gooien, maar dit kan ik niet doen, aangezien ik niet wil dat één van mijn ouders naar boven komt om me te troosten of iets. Dus huil ik in stilte en praat ik tegen mezelf als een gestoord iemand.

    Wat mijn aandacht van al mijn problemen weghaalt is het schrijven van een post voor een RPG, naar één van mijn series kijken of een boek lezen, omdat ik zo de realiteit kan ontvluchten en in mijn eigen wereld kan kruipen waar alles mogelijk is.

    [ bericht aangepast op 9 feb 2014 - 18:17 ]


    'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

    Ik denk dat dit gevoel veel voorkomt vanaf wanneer je begint te puberen en dus voornamelijk wanneer je nog 'jong' bent. Je ontwikkelt een meer kritische blik op de wereld en bij iedere verandering stel je het in vraag.
    Het is dan inderdaad de truc om je gedachten te verzetten in plaats van je te concentreren op iets dat niet gaat veranderen. Je kan dan beter kijken naar dingen die wél werken zoals jij aangeeft inspirerende dingen.

    Ik weet niet of het gevoel ooit weg gaat. Volgens mij zit je je hele leven met dit gevoel. Tenzij je minder kritisch wordt, dan kan het wel eens minderen.
    Nja, dat is mijn visie. =)


    I'm just a musical prostitute, my dear. - Freddie Mercury

    Holy shit. Are you me? Ik herken dat gevoel vreselijk erg en zelfs in het voorbeeld dat je noemt, de behind-the-scenes van The Hobbit, herken ik mezelf. Het ligt vast en zeker aan de pubertijd, maar dat neemt niet weg dat het een ontzettend kutgevoel is. Als je er ooit over wilt praten, ben ik er voor je.

    [ bericht aangepast op 9 feb 2014 - 18:27 ]


    Caution first, always.

    Hier nog iemand, ik heb het de laatste tijd echt heel erg. Meestal sluit ik mezelf 24/7 op in mijn kamer met muziek maar dan (inderdaad) inspirerende muziek of waar ik in de mood voor bent. Ook het feit dat ik graag alleen ben irriteert andere en dat is soms echt heel lastig omdat er dan snel ruzie thuis komt.
    Als je wilt praten kan je ook altijd bij mij terecht, het gaat vast wel weg wanneer je beter in je vel zit.


    Everything is illuminated by the light of our past.

    Heel herkenbaar. Meer kan ik er niet over zeggen, mijn woorden zijn altijd zoek bij dit soort onderwerpen..


    Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

    Ik ken het. Ik heb het de laatste paar maanden heel erg, vooral doordat ik een verkeerde keuze in mijn studie heb gemaakt en zo een jaar uitloop met mijn bachelor. Ik weet ook nog helemaal niet wat ik later met mijn studie wil gaan doen en ben gewoon bang dat mijn toekomst niks wordt en straks geen baan vind. Plus, ik wil ook niet met schuld zitten en heb nog geen idee of en welke master ik wil doen.

    Dus ja, ik zie mijn toekomst niet zo geweldig in. Hoogstwaarschijnlijk denk ik er te kritisch en doomdenkend overna, maar het voelt gewoon rot. Ik kan er niet zo goed mee omgaan als ik geen duidelijk doel heb. En ik weet ik niet goed hoe ik er mee moet omgaan.. En de financiele situatie thuis maakt dat toekomstidee ook niet beter.

    Maar goed, wat ik zelf probeer te doen is tegenover negatieve gedachte positieve te zetten. En leuke dingen doen met mensen die om me geven en beseffen dat ik er voor hen moet zijn. Dat is al een levensdoel op zich.

    [ bericht aangepast op 9 feb 2014 - 19:26 ]


    The truth is, once you learn how to die, you learn how to live. - Tuesdays with Morrie, Mitch Albom

    Soms wel, maar dat is altijd maar heel kort omdat er echt heel veel leuke te dingen te doen zijn. Als ik me rot voel ga ik vaak een boek lezen of een film kijken. Da's meer ontsnappen eigenlijk, maar daarna voel ik me wel altijd beter.


    "She was fury, she was wrath, she was vengeance."

    Dat gevoel heb ik ook wel een tijdje gehad, omdat ik met mijn studie gestopt was. Ik wist toen echt niet meer wat ik met mijn leven wilde, maar gelukkig heb ik het om weten te draaien. Ik ga nu in April naar Amerika en daar heb ik echt heel erg veel zin in. Ook ben ik weer naar nieuwe studies aan het kijken, en luister ik vooral veel muziek als ik me down voel. Ik denk dat je dat gevoel van nutteloosheid het beste kan verhelpen door dus leuke dingen te plannen waar je je op kan verheugen.


    Travel far enough, you'll meet yourself

    Dat gevoel heb ik ook wel eens, inderdaad. Muziek is in dat geval altijd mijn uitvlucht. Echt altijd.


    These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

    Ja zoals je al zegt iedereen heeft gevoel wel eens. Ik doe meestal gewoon mijn oortjes in en ga op het dak zitten en kijk naar de sterren (als die niet zichtbaar zien voldoen de lichtjes van de stad ook wel). Niks doen is bij mij, en het klinkt echt heel erg raar, meestal het beste wat ik kan doen.


    ''Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once we grow up.''

    Orenda schreef:
    Ja, dat gevoel ken ik best goed. Ik kan er ook niet goed mee omgaan.
    Soms zijn er dagen dat ik door dit gevoel dagen in bed blijf liggen en doe alsof ik ziek ben, omdat ik niet wil opstaan en niet verder wil gaan met mijn leven.
    Dat heb ik de laatste tijd steeds vaker, zelfs mijn moeder merkt dat ik de laatste weken heel erg depressief ben.
    Meestal blijf ik dus in bed liggen, maar ik denk niet dat het helpt. Het laat je juist nog meer nadenken, wat niet goed is. Het beste is om lekker leuke dingen te gaan doen, en het lekker te vergeten.

    Yeah, ik weet wat je bedoelt. Ik heb dat ook een paar keer gedaan - 'ziek' in bed blijven liggen, maar dat is inderdaad helemaal niet goed want zo heb je juist meer tijd om over alles na te denken en kom je eigenlijk alleen maar terecht in een neerwaartse spiraal.