[200] Final Domination || One Direction || Speeltopic 1 - Speeltopics

Rollen
Jongens
• Harry Edward Styles || SaIvatore • Robin
• Zayn Javadd Malik || Serenitae • Louise
• Niall James Horan || Escada • Nicole
• Liam James Payne || Kendizzzzle • Larah
• Louis William Tomlinson || Fluitsma • Leah

Meisjes
• Larah Feliciana Rose || Serenitae
• Nicole Valencia Martinez || BuzoIic
• Leah Roselynn Smith || CrazyGirlxx
• Louise Mikayla Miller || StyIinson
• Robin Eve Amadou || After

Regels
• Er is een minimum van tweehonderd woorden.
• Ga alleen OOC als dit dringend is. Gesprekken kun je in gastenboeken houden.
• Mary Sue’s en/of Gary Stu’s zijn ten strengste verboden.
• Als je voor een langere tijd afwezig bent, gelieve dit eventjes te melden.
• Als ik afwezig ben, mag er gewoon een nieuw topic worden aangemaakt, mits de link terug te vinden is in het vorige topic of als het nieuwe topic naar iedereen wordt doorgestuurd.
• Bij onduidelijkheden of problemen, aarzel niet om het aan te geven!
• Bromances veranderen niet in romances. (Biseksualiteit, seksuele historie of een hoog knuffelgehalte vallen hier niet onder.)
• Gelieve geen sneltrein spelen, godmodden of ruzie zoeken met anderen. Houd het gezellig.

Het begin:
De jongens hebben het concert van de meiden bijgewoond. Natuurlijk vinden ze het jammer dat het is afgelopen, maar langzamerhand wordt het toch tijd om te vertrekken, aangezien de meiden zich buiten hebben opgesplitst om contact met hun Engelse fans te maken. Wees origineel en probeer een gesprek met één van de meiden (Of de jongens!) aan te knopen. Dit hoeft niet meteen je favoriete bandlid te zijn, natuurlijk. Des te meer iedereen zich met elkaar mengt, des te hoger de spanning die in het RPG zal oplopen.

[ bericht aangepast op 19 jan 2014 - 19:39 ]

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Louise Mikayla Miller
Na een klein aantal minuutjes, waarin ik mijn pesthumeur langzaam weer weg voelde nemen en ik wist dat ik hier goed aan had gedaan, maakte ik mijn sigaret uit, om mijn zwarte Mickey-oren weer recht op mijn hoofd te zetten. Het was na de concerten, met dank aan mijn bijnaam een van mijn kenmerken geworden en dat hield ik graag zo.
Ik wist dat ik me langzamerhand onder de fans moest gaan begeven en dat was dan precies het gene wat ik deed toen ik een stift uit mijn tas had getoverd. Ik wilde ze niet langer laten wachten en ik had zelf mijn energie ook weer terug. Mijn blik gleed het terrein over, bleef heel kort hangen bij de andere twee, om lachend mijn hoofd te schudden en me daarna met een glimlach op de Engelse fans te storten. Handtekeningen, foto's en vragen beantwoorden, het was een vaste routine geworden, maar soms moest ik nog wel even slikken door de hoeveelheden, al bleef het wel altijd even leuk. Het was leuk om iets terug te doen voor de mensen die ons ook zoveel hadden gegeven.
'England, jullie allemaal, zijn geweldig en het is net zo geweldig om hier voor jullie te staan,' verliet mijn mond met een stralende glimlach terwijl ik opkeek van het handtekeningen zetten. Ik moest er soms nog wel een aanwennen, om niet terug te vallen in het Iers of Frans, maar de laatste tijd leek het redelijk te gaan. 'Excuseer me,' voegde ik er nog na een aantal handtekening aan toe, om naar de overkant te lopen. 'Hi, met wie heb ik hier het genoegen?' vroeg ik aan het kleine groepje waar ik voor kwam te staan, oprecht geïnteresseerd, terwijl ik mijn taak wel gewoon uitvoerde en hier en daar een handtekening neerkrabbelde.

( mijn telefoon werkt niet mee)

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall James Horan
Het concert was nog maar net voorbij en ik moest plassen. Ik stond op van mijn stoel en haastte me door de mensen. Onderweg struikelde ik over het een of ander, maar uit eindelijk lukte het me bij de wc's te komen. Ik liet mijn blaas leeg lopen, en bleef nog even in de wc's. Het was daar heel druk, als ik een paniek aanval kreeg.. Nee, ik zou gewoon hier blijven. Ik wachtte een kleine tien minuutjes terwijl ik de foto's op mijn telefoon bekeek. Ze waren mooi, en van dichtbij. Helaas merkte geen van de meiden ons op. Ik duwde tegen de deur en gluurde om de hoek. Het was haast leeg. Vrolijk huppelde ik de wc uit en ging terug naar onze stoelen. Maar de jongens waren weg. Ik keek om me heen, maar er was geen spoor van ze te vinden. Ik liep het gebouw uit en hield even mijn adem in. Louise was daar, maar er waren heel veel mensen. Ik besloot er om heen te lopen en hoopte maar dat ik de jongens zou vinden. Even later zag ik Harry, en hij praatte met Robin. Ik onderdrukte een gil en loop snel naar de groep achter hem. 'Waarom heeft hij nou altijd zoveel geluk? Ik ben de Ier!' Ik haalde het kettinkje tevoorschijn waar een klavertje vier aan hing. Ik wou hem aan mijn fave geven, als ze me zou zien. Al had ik de hoop opgegeven. Ik stopte hem weer in mijn zak en keek samen met de jongens rond, zoekend naar de rest van Final Domination.

(Hij heeft nog steeds geen fave..)

---

'I've got the scars from tomorrow, and I wish you could see, you're the antidote to everything except for me.'

- Robin Eve Amadou.
De jongen met krullen leek volledig verbijsterd, en begon te stamelen. Een andere jongen, waarschijnlijk een vriend van hem, stapte achteruit in plaats van zich met het gesprek te mengen, waaruit ik opmaakte dat ik waarschijnlijk de favoriet was van de jongen die voor me stond. 'Het was geweldig, echt waar. Jullie waren geweldig,' wist hij uiteindelijk uit te brengen. Ik glimlachte breed naar hem. 'Wat is je naam? Ik ben Robin,' zei ik. Hij zou het toch wel weten, maar ik vond het altijd zo arrogant om te zeggen; Hey, je weet waarschijnlijk wel wie ik ben, maar hoe heet jij? Ik bestudeerde de jongen even, en kwam tot de conclusie dat ik hemm echt enorm schattig vond. Zijn stralende groene ogen, helemaal gelukkig hier, de rode wangetjes en zijn speelse bruine krulletjes vormden een lieve combinatie. Een paar meisjes begonnen om ons heen te dringen, waar ik me aan begon te irriteren. 'Wil je even wachten?' vroeg ik aan de jongen. Ik ging nog op de foto met een groep, deelde wat handtekeningen uit en toen eindelijk niemand meer wat van me wilde, pakte ik de jongen bij zijn pols en trok hem mee. Net achter de bodyguards ging ik op een box op wieltjes zitten waar de bedrading altijd in zat, en klopte op de plek naast me. 'Sorry, soms wordt de druk van fans me een beetje te groot.'

[ bericht aangepast op 19 jan 2014 - 10:47 ]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Liam Payne.

Toen ik tegen haar aan botste verloor ze bijna haar evenwicht, maar herstelde zich al gauw en richtte zich naar mij, en haalde haar schouders op. "Het geeft niet," antwoordde ze. Ik knikte en glimlachte. "Je bent wel zo origineel geweest om me niet om te duwen. Dat stel ik wel op prijs." zei ze en grinnikte even. Ik grinnikte ook. "Dus, wat vond je van het concert? Is dit de eerste keer dat je ons live hebt zien optreden?" vroeg ze. 'Ik vond het geweldig! En ja, helaas wel. De eerste keer konden we geen kaarten krijgen, en nou ja, ik kan niet echt de halve wereld over vliegen.' zei ik. Toen besefte ik me dat ik me nog niet eens voor had gesteld. 'Ik ben Liam trouwens' zei ik en stak mijn hand naar haar uit. Dit is inderdaad mijn eerste live show, en het was werkelijk geweldig. Hoe zou het eigenlijk met de rest van de jongens gaan? Ik sta hier nou wel te praten maar eigenlijk zou ik drinken halen. Nou ja, ze zouden het wel begrijpen als ik zou zeggen met wie ik praatte. Ik kan het nog steeds niet beseffen dat ik met Larah aan het praten ben.

---

How far is far

Larah Feliciana Rose

Nadat de jongeman begreep dat ik niet kwaad kon worden om een klein ongelukje, leek hij zich weer te ontspannen. Hij ging gemakkelijk mee in ons gesprek en zijn zenuwen leken te zijn gevaren, waardoor ik me ook weer een beetje op mijn gemak begon te voelen. Zenuwachtige fans konden erg leuk zijn, maar ikzelf kreeg het er een beetje warm van. Natuurlijk was het niet erg dat ze begonnen te stamelen of te stotteren, maar zodra ze bleven schreeuwen en je niet meer los wilden laten, was de pret snel verloren.
Zodra de jongen zijn mening over het concert had gedeeld glimlachte ik fijntjes. Het was altijd leuk om te weten dat je het goed had gedaan, ook al dachten andere mensen er soms anders over.
"Leuk je te ontmoeten, Liam," antwoordde ik zodra hij zich had voorgesteld. Ik nam zijn hand met plezier aan, tevreden met het feit dat hij op een gezellige manier met me kon praten en vergat eventjes, héél eventjes, dat er nog een gros aantal andere fans om aandacht stonden te springen. "Ben je helemaal alleen gekomen, of heb je -je vrienden ergens achtergelaten?" Het verbaasde me namelijk enigzins dat hij de enige was die nu met me stond te praten, en de meisjes achter me leken niet bepaald bevriend met hem te zijn. Ze leken eerder een beetje jaloers te worden.

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Liam Payne.

"Leuk je te ontmoeten, Liam," antwoordde ze. Ik glimlachte. "Ben je helemaal alleen gekomen, of heb je -je vrienden ergens achtergelaten?" vroeg ze. 'Ehh, nou ja ik zou wat te drinken gaan halen, maar ik ben nu al een tijdje weg. Ik ben met vier andere jongens.' zei ik. Ik keek even om me heen naar de andere fans die jaloers keken, en me soms zelfs een dodelijke blik toe wierpen. Ik voelde me niet bepaald veilig zo. Het waren net hongerige dieren, en ik en Larah leken wel het eten. Nou ja ze zouden me toch niet missen aangezien iedereen wel op zoek zou zijn naar zijn favoriet, en Harry was al in gesprek met Robin dus die zou me al helemaal niet missen. 'Jullie hebben het echt goed gedaan vandaag. Altijd natuurlijk, maar het was geweldig' zei ik. Het was al een wonder dat we kaartjes hebben kunnen krijgen aangezien alle kaarten al verkocht waren binnen een kwartier. We waren de hele nacht op gebleven om maar op tijd kaarten te kunnen krijgen. Maar nu hebben we ze eindelijk live zien optreden, en niet alleen maar op de tv. En het was echt geweldig.

---

How far is far

Harry Styles
Ze leek mijn compliment fijn te vinden, ook al wist ik het niet zeker, ze kreeg er vast duizenden op een dag. Het was ook verbazend dat ze oprecht geïnteresseerd leek te zijn in wie ik was. 'Ik ben Harry,' zei ik, nu een tikje verlegen in plaats van strak staand van de spanning. Ik knikte toen ze vroeg of ik even wilde wachten, want dat betekende dat ze terug zou komen. Geduldig wachtte ik af terwijl de grond ineens heel interessant leek. Daardoor merkte ik niet dat ze terug was en schrok op toen ze me aan mijn pols meesleurde. Een stukje achter de bodyguards, die nu nog intimiderender waren van zo dichtbij, ging ze op een van de kisten zitten en klopte op het plekje naast haar. Aarzelend ging ik naast haar zitten en luisterde naar haar worden. 'Dat begrijp ik wel, ik zou gek worden van die constante aandacht.' Nu klapte ik volledig dicht, niet wetend wat te doen of te zeggen. Vanaf hier had je wel een mooi uitzicht op alle andere gillende fans, waarvan je van deze afstand nog de jaloerse blikken kon zien. Denk maar niet dat ik niet besefte hoe achterlijk veel geluk ik had, ik kon alleen niet de knop in mijn hoofd omdraaien dat dit echt werkelijk gebeurde. Stiekem keek ik even naar haar vanuit mijn ooghoeken, en kwam tot de conclusie dat al die fotshoots haar niet tot haar recht hadden gedaan. Misschien hadden ze een betere camera nodig.

---

Because I love him, do I need another reason?

- Robin Eve Amadou.
'Dat begrijp ik wel, ik zou gek worden van die constante aandacht,' zei hij. Ik knikte. Hij leek vervolgens dicht te klappen, en ik keek hem even onderzoeken aan. Zijn ogen waren gericht op de fans, waarvan velen jaloerse blikken naar hem toewierpen. Ik zag hem stiekem naar me kijken, en glimlachte weer lichtelijk. Het was zo leuk om al die mensen te zien, de kaarten die in een kwartier uitverkocht waren, het gigantische podium met een nog veel grotere ruimte voor alle lieve fans. Hetgene wat ik wat minder vond was de haat. Altijd waren er meisjes die je haatten. Misschien om je succes, misschien om hoe je eruit zag, of misschien om de aandacht. Ik had het daar erg moeilijk mee en was er zelfs voor bij een speciale cursus geweest, maar niets hielp. Daarom probeerde ik me te focussen op de mensen die me wel leuk vonden om wie ik was, en die wel om onze muziek gaven. Als het me niet lukte, dan uitte ik dat nog wel eens in agressie, net als met dat meisje van net. Ik zuchtte zacht om mijn gedachten. 'Maar nu hebje me nog steeds je naam niet verteld,' zei ik, terwijl ik mijn aandacht weer op de jongen richtte.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Larah Feliciana Rose

"Dus je laat je vrienden zomaar achter?" vroeg ik grijnzend, voordat ik merkte dat hij om zich heen begon te kijken en net als ik kon merken dat een groot aantal mensen het niet bepaald leuk vonden dat ik al mijn aandacht aan hem gaf. Ik merkte gewoon aan zijn houding dat hij het niet prettig vond, hij leek zich absoluut niet op zijn gemak te voelen. Gelukkig stond er een gros aantal bodyguards in de buurt die ons allemaal in de gaten hielden, dus ik kon er zeker van zijn dat hem, noch mij, iets zou overkomen. Ik zou niet eens willen weten wat er zou gebeuren als we die bodyguards niet hadden.
Ik werd ruw uit mijn gedachtegang gehaald toen Liam me een compliment gaf over het optreden, waardoor ik hem een dankbare glimlach schonk. "Dankjewel. Ik was nog wel zo zenuwachtig. Ik sta altijd te trillen op m'n benen voordat ik het podium opga," antwoordde ik eerlijk, waarna ik eventjes op mijn onderlip beet. Iedereen wist dat ik het onschuldige, kleine meisje van de groep was, terwijl ik nog niet eens de jongste was van het stel. Mickey en Robin waren twee rebelse meiden, Nicole wist heel goed van zich af te bijten en Leah was een echte spring-in-’t-veld. Af en toe was het best vervelend om als onzeker meisje te worden afgestempeld.

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Zayn Javadd Malik

Rondkijken. Dat was alles wat ik op dit moment aan het doen was. Tot nu toe waren Robin en Larah de enige meisjes die naar buiten waren gekomen en ik verwachtte eerlijk gezegd de andere drie meiden niet meer, aangezien we hier nu toch al voor een lange tijd stonden. Harry was ondertussen met Robin weggelopen en Liam had ik niet meer gezien. Hij zou wat te drinken gaan halen, maar opeens leek hij spoorloos verdwenen te zijn.
"Ik ga Liam zoeken," mompelde ik tegen de anderen, voordat ik de groep verliet en begon de zoeken naar onze beschermende brunette. Normaal hield hij zich altijd aan de afspraken en kwam hij weer binnen vijf tot tien minuten terug, maar deze keer leek er toch iets mis te zijn. Misschien was hij de weg kwijtgeraakt of kon hij ons niet meer vinden tussen alle andere fans in.
Ik zuchtte, besloot om een sigaret op te steken en inhaleerde de tabaksrook grondig, voordat ik een paar, bekende Mickey-oren zag. Een klein glimlachje verscheen rondom mijn lippen, terwijl ik besloot om toch maar op haar af te stappen. Liam kon wel even wachten.
Ik blies de tabaksrook uit en besloot om weer een trekje te nemen zodra ik voor het meisje haar neus stond, iets wat me nog verrassend goed lukte tussen dit groepje in.
"Louise," begon ik plagend, ook al wist ik maar al te goed dat ze liever Mickey genoemd wilde worden. Ik vond het leuk om iemand een beetje uit te dagen, en wetende dat Mickey wel tegen een grapje kon, probeerde ik op deze manier het ijs te breken. "Je was erg goed vanavond. Prachtig concert."

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Louise Mikayla Miller
Ik luisterde naar de antwoorden op mijn vraag terwijl ik rustig doorging met handtekeningen zetten. Als teken dat ik wel luisterde, rolde heel af en toe een antwoord over mijn lippen, knikte ik, of krabbelde de namen erbij op papier.
'Altijd je dromen blijven volgen, want dat is toch wel het allerbelangrijkste,' zei ik toen er van links de vraag kwam of ik nog advies had. 'Mijn droom was ooit om in Disney rond te lopen, of om ooit voor uitverkochte zalen te staan,' voegde ik eraan toe, om een rondje te draaien. 'En kijk waar ik nu sta, of vroeger heb mogen ervaren,'
Werken als prinses in Disney was misschien maar voor een kleine maand, maar ik had er wel gestaan en het was een perfecte manier geweest om mijn Frans bij te schaven. Als het mij lukte om mijn dromen waar te maken, moest het iedereen lukken.
Een protesterend geluid verliet mijn mond en mijn stift bleef boven een boekje hangen toen mijn naam klonk. Ondanks ik niet vaak Louise meer werd genoemd, reageerde ik er nog wel degelijk op.
Ik keek op, om te zien wie me riep, wie het lef had om me zo te noemen. Mijn blik bleef hangen bij een jongen, die er nog meer woorden aan toevoegde. Handig, want zo hoefde ik niet verder te zoeken en wist ik gelijk hoe of wat. Ik bleef hem aankijken tot de laatste woorden tot me door waren gedrongen.
'Je hebt lef om me Louise te noemen,' verliet mijn mond serieus, om de jongen tegen zijn borst te prikken. 'Dat bevalt me wel,' vervolgde ik, na een korte stilte, met een zachte grinnik. Op zich kon ik er wel tegen, zolang het bleef op de manier zoals de jongen het gebruikte. Zodra het spottend, met een bepaalde toon of met slechte woorden kwam, kon je het maar beter wel op een rennen zetten. Het lag er dus erg aan hoe of wat.
'En anders hadden je laatste woorden het wel goedgemaakt. Dat is namelijk altijd leuk om te horen, lief van je, want dat is waar we het voor doen.' Mijn vrije hand, waar ik net de jongen nog mee prikte, stak ik opnieuw uit. 'Maar met wie heb ik het genoegen?Jij kent mij wel bij naam, alleen omgekeerd is het niet het geval en ik wil wel bijnamen verzinnen, maar ik heb toch liever je echte naam,'

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Javadd Malik

Het meisje prikte plagend tegen mijn borst en een protesterend geluid verliet mijn mond, waarna er toch een grijns op mijn gezicht verscheen na haar laatste woorden. Het was altijd fijn om te horen dat je bij iemand in de smaak viel, en al helemaal als Louise Miller diegene was.
Zodra ze me bedankte voor het compliment en haar hand naar me uitstak zodat ik mezelf kon voorstellen, moest ik eventjes mijn adem inhouden om niet te gaan glimlachen als een gek. Mickey praatte tegen me, en op dit moment kon niets anders me gelukkiger maken dan dat.
"Graag gedaan," antwoordde ik, waarna ik haar uitgestoken hand aannam en haar glimlachend aankeek. "En mijn naam is Zayn. En een bijnaam hoef ik niet, dankjewel." De jongens bedachten er wel genoeg voor me, en zodra ze erachter kwamen dat ik met Mickey aan het praten was over bijnamen, hadden ze vast wel de meest beschamende bijnamen voor haar opgenoemd. En dat wilde ik liever vermijden.
Mijn ogen gleden eventjes over het meisje heen. Nu ik zo dichtbij haar stond en haar in levende lijve ontmoette, kwam ik er pas achter hoe mooi ze was. Haar witblonde lokken leken te glanzen en haar prachtige, gekleurde irissen spraken nog meer emotie uit dan op de camera vastgelegd kon worden. Het meisje was een prachtige verschijning om te zien, en ik kon niet blijer zijn op dit moment omdat ik diegene was die haar mocht ontmoeten.

(Meh, sorry als je hier niks aan hebt.)

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Harry Styles
Nog steeds een beetje ongemakkelijk plukte ik wat aan een van mijn van mouwen en keek strak voor me uit. Ik snapte niet waarom ze me had meegenomen, wat was er nou zo speciaal aan mij? Niet veel eigenlijk, en zij was wereldberoemd. Mijn blik verplaatste zich weer naar haar, en ze leek zich ergens zorgen om te maken. Ze zuchtte en vroeg nogmaals om mijn naam. 'Ik ben Harry,' zei op een ietwat zachte, timide toon. Waarschijnlijk kon ze me niet eens boven al het gegil uit horen, maar ik was net te verlegen om op een normale toon te kunnen spreken. In de verte zag ik de jongens staan, maar een aantal ontbraken. Die waren vast verdwaald en naar elkaar op zoek. De sukkels. Ze konden bij wijze van spreken nog in een lege kamer de weg nog kwijtraken. Toch was ik om een of andere reden dol op alle vier geworden en kon ze niet missen, ook al woonden we allemaal in een ander deel van Brittannië, en Niall in Ierland. Alleen bij dit soort grote gelegenheden zagen we elkaar en daar was ik dan ook dankbaar voor. Tuurlijk hadden we onze mobiels en Skype nog, maar dat was toch wel wat anders.

---

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne.

"Dus je laat je vrienden zomaar achter?" vroeg ze grijnzend. Ik haalde mijn schouders op. 'Ja, eigenlijk wel. Maar ze missen me niet, ze zijn druk bezig met jullie zoeken' zei ik grinnikend. "Dankjewel. Ik was nog wel zo zenuwachtig. Ik sta altijd te trillen op m'n benen voordat ik het podium opga," zei ze. 'Je hoeft helemaal niet zenuwachtig te zijn, jullie zijn harstikke goed.' zei ik. Ik ben echt benieuwd hoe het met Robin en Harry af is gelopen, en met de rest. 'Mag ik met je op de foto? Wauw we hebben een gesprek en ik vraag dat ineens, sorry, maar die kans krijg ik waarschijnlijk nooit meer' zei ik ratelend. Waarom ben ik zo vaag? Ik schaam me gewoon voor mezelf. Ik snap ook niet waarom ze überhaupt de tijd neemt om met mij te praten, ik ben super vaag, en mijn gesprekken gaan nooit ergens over. Ik moet nog steeds dat drinken halen. 'Ga je anders mee het drinken voor mijn vrienden halen?' vroeg ik. 'Dan laat ik ze niet zomaar achter' grinnikte ik.

---

How far is far

Louise Mikayla Miller
Ik draaide me helemaal naar de jongen toe toen een protesterend geluid zijn mond verliet, waarna er toch een grijns verscheen, en ik de dop van mijn stift weer erop deed, om die in mijn tas te gooien. Ik was benieuwd naar wat hij te zeggen had, maar was ook niet zo arrogant opgevoed om iemand niet aan te kijken, zodra er tegen me gesproken werd.
Een stralende glimlach was nog altijd op mijn gezicht te vinden terwijl deze met de seconde breder leek te worden. Niet alleen door de de manier waarop de jongen reageerde, wat gewoon normaal was wat lang niet iedereen meer kon, maar ook omdat hij, zoals eerder gezegd, mijn aandacht trok.
'Het is leuk om je te ontmoeten, Zayn,' verliet mijn mond, naar waarheid, toen zijn naam mij duidelijk werd. 'Maar dan word het geen bijnaam voor je, ook al had ik wel een leuke voor je gehad hoor,' Ik zette mijn Mickey-oren af met de hand die hij niet vast had, om op mijn tenen te gaan staan en deze bij de jongen op te zetten. 'Ja, zeker weten dat ik wel wat weet.' Ik was gewoon een beetje te vrolijk, iets wat nu ook duidelijk naar voren kwam en de reden dat ik ook iets later aan was gekomen. Hoogstwaarschijnlijk had Zayn anders wel een uitbrander gehad door zijn eerste woorden, ook al had ik me geprobeerd om in te houden. Ja, ik kon heel snel van humeur veranderen, kon niet een van de makkelijkste zijn, maar volgens mij was dat ook wel over het algemeen bekend.
Ik liet mijn blik langs de andere glijden voor ik hem weer richtte op de jongen, wie zijn blik ik over mij heen voelde glijden. Ik beet op mijn lip terwijl ik mijn hoofd ietwat schuin hield. 'Hoe bevalt het je allemaal?' vroeg ik, doelende op dit allemaal, want ondanks zijn eerdere woorden, was ik benieuwd hoe hij er verder overdacht.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer