Ik heb er al mijn hele leven last van. Ik ben klein. 1.58 om precies te zijn (maar meestal zeg ik 1.60).
Al is het twee centimeter langer dan de GGD mij in eerste instantie geschat heeft, het blijft heel klein in mijn ogen. Het heeft natuurlijk ook zijn voordelen (ik reed t/m mijn dertiende nog met een railrunner in de trein ^^). Maar om mensen de hele tijd om hulp te vragen als je iets moet pakken en meestal de kleinste zijn is ook niet altijd enorm leuk. Vooral de laatste tijd zit ik er best erg mee ook omdat iedereen om mij heen nu ook zo'n beetje uitgegroeid is en ik echt minstens 10cm kleiner ben dan bijna al mijn vrienden. Nog mede lot genoten met deze genen op dit forum aanwezig? En hoe gaan jullie er mee om?
''Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once we grow up.''