RPG Starchildren - Topic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 13 feb 2014 - 22:26 ]

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Azara Nuri ~ Feniks

Het was altijd een verassing als ik wakker werd. Wie zou ik vandaag zijn? Ik was zo veranderlijk als het vuur. Ik was vuur, vuur en veren, maar niet deze ochtend. Ik was vuur met armen en benen. Wind waaide door de bomen en ik zag hoe het speelde met de takken van mijn boom. De boom was van mij, want mijn nest zat er in. Mijn prachtige, prachtige nest. Wel eigenlijk was het helemaal niet prachtig. Het was hard en van hout en... nu stond het in brand. Soepel sprong ik de boom uit. Weer een boom in brand, jeetje misschien moest ik nier meer in bomen slapen. Mijn hoofd voelde licht aan en er klonk een liedje. Ik wist dat als er iemand was geweest die gene mijn liedje niet had kunnen horen. Het was een geheim liedje helemaal voor mij alleen. Het liedje klonk als vogeltjes die zongen, baby'tje die lachten en vuur dat knisperde. Het was een goed liedje. Wow, ik was weer eens apart wakker geworden vandaag. Als er iemand in de buurt was geweest had hij me vast gek gevonden, maar er was niemand...
Er brak een takje... er brak nog een takje... er brak nog een... Ik maakte een sjip geluid en sprong achter de dichtstbijzijnde boom. Er was iemand, iemand die een mening kon geven, iemand die mijn gek kon vinden, iemand... jeetje wat was ik onzeker wakker geworden vandaag.
'Hey.'
Het had me gezien! het had me gezien! het had me... niet gezien. Er waren er twee. Er waren twee hets. Er waren twee hetten. Er waren twee hetpersonen.
'Weet je misschien waar ik ben?' Het ene hetpersoon sprak tegen het andere hetpersoon.
'Wyldwoud,' Ik had het er uit gepiept voor ik er erg in had. 'WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAaaaah!' Ik gilde al voor ze me gezien hadden, zette drie bomen in brand en viel toen flauw.

[ bericht aangepast op 4 jan 2014 - 22:33 ]

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Thomas Aiden Duncan|| Vissen - Outfit

Verbaasd keek ik om me heen. Een woud, hetzelfde als ik de afgelopen nachten van had gedroomd. Net als de kleine wezentjes die rond vlogen. Ze deden me denken aan die figuurtjes van mijn zusje haar favoriete show winx ofzo. Ik kneep mezelf even en mijn mond viel een stukje open van de nijpende pijn. Oké ik ga mezelf niet meer knijpen of mijn arm gaat blauw staan. Ik schudde mijn hoofd en keek weer even rond. Dit moest gewoon echt zijn. Ik leunde even tegen een boom aan. Misschien moest ik hier wachten, of zou ik toch gewoon doorlopen? Ik besloot om voor het tweede te gaan. Het feit dat alles er misschien vredig uitleek te zien wilde niet zeggen dat het ook zo zou zijn. Ik haalde zuchtend een hand door mijn zwarte haren heen en liep weer verder. Ik wilde weten waar ik was en hoe ik hier geraakt ben. Ik wilde alleen maar een video spel spelen en nu lijkt het net alsof ik er in 1 zit. Ik fronste even toen ik wat zag bewegen en voorzichtig zette ik wat stappen dichterbij. Het leek op een meisje, haar lange blonde lokken leken bijna wit van kleur en ze was besjes aan het eten. Een glimlachje sierde mijn lippen en ik wilde naar haar toegaan, maar ik hield me in zodra ik wat vreemds aan haar opmerkte. Had ze nou puntoren? Fronsend hield ik mijn blik op haar gericht en ik kon het gewoon niet laten om toch wat te zeggen. "Is het lekker?" vroeg ik met een ietswat sarcastische ondertoon, zonder dat ik het echt wilde. Het enige wat ik wilde was een uitleg waarom ik in dit land- laat ik het Narnia noemn - was beland.

[ bericht aangepast op 4 jan 2014 - 22:47 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Rhys Eldur ~ Leeuw ~ Vuur

Mijn ogen uitkijkend, liep ik rond in het bos. Het had iets lichts en donkers tegelijk. En het bezat een ongelofelijke schoonheid. Ik had nog nooit een bos zoals dit gezien. Je kreeg het gevoel dat je er eeuwig in kon blijven dwalen en kon blijven genieten van de schoonheid, maar toch altijd op je hoede zou moeten zijn. Dat was iets wat ik nu ook voelde. Ik genoot, maar voelde dat ik scherp moest blijven. Er ging een zekere kracht van dit bos uit, een kracht die ik niet kende en daardoor ook niet kon plaatsen. Ik besloot om verder rond te gaan kijken, hopend iets bijzonders te vinden wat me meer over dit bos kon vertellen. Of zelfs nog beter, iemand die me kon vertellen waar ik was. Ik kwam nog op het idee dat die grot op een of andere manier een doorgang was naar een vallei, maar idt bos zag er gewoon niet uit als een Nieuw-Zeelands bos, nog nooit was ik zoiets als dit tegengekomen. Hier was het trouwens ook een stuk vlakker en toen ik om me heen keek, zag ik niets wat er op wees dat dit een vallei was. Nee, ik was niet meer in Nieuw-Zeeland, maar waar dan wel?
Ik liep enkele minuten, maar ik zag niemand. Soms hoorde ik het geritsel van een dier, maar nergens was een mens te bekennen.
Tot ik plotseling verderop een meisje zag staan. Zij lijkt mij ook te zien en daarvan te schrikken. Ik doe wat stappen naar haar toe, want ik ben wel erg nieuwsgierig of zij mij wat kan vertellen.
'Hey,' zegt ze voorzichtig. 'Weet je misschien waar ik ben?' Nee, dus, ook zij weet niet waar ze is. Lekker dan...
'Wyldwoud,' hoorde ik toen iemand piepen en gauw keek ik om me heen, zoekend naar waar de stem vandaan kwam. 'WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAaaaah!' hoorde ik nog gillen. Vlakbij zag ik een meisje, dat in vlammen leek te staan. Drie bomen bij haar in de buurt vlogen in de fik, waarna zij op de grond neerviel en de vlammen om haar heen doofden.
'Waar is het Wyldwoud in hemelsnaam,' mompelde ik nog, voordat ik naar het meisje rende om te kijken of ze in orde was. De brandende bomen hield ik in de gaten, maar ik maakte me er niet echt druk om. Op een of andere manier wist ik zeker dat ik niets van het vuur te vrezen had. Het meisje leek flauw gevallen te zijn en ik gaf haar voorzichtig een paar meppen tegen haar wang in de hoop dat ze wakker werd.

[ bericht aangepast op 4 jan 2014 - 22:54 ]

Prinses Aleeha. II Winterhof. - outfit.
Mijn vader zou echt niet blij zijn als hij wist dat ik zomaar bessen uit het Wyldwoud at. Ik kon het gewoon niet weerstaan, in het wild waren deze nog lekkerder dan in het kasteel, waar ze grondig doorzocht werden en daardoor helemaal uit elkaar gehaald. Ik had net de laatste doorgeslikt toen een stem mijn oren bereikte. 'Is het lekker?' Geschrokken schoot ik omhoog en draaide me om, waar ik een jongen zag staan. 'Wie ben jij?' vroeg ik op een eisende toon. Ik was vergeten mijn tiara van ijs op te zetten, shit.
Deze vreemdeling was duidelijk niet van hier. Hij wist dus ook niet wie ik was. Pas toen zag ik dat hij geen puntoren had, maar ronde. Nieuwsgierig keek ik de jongen aan, mijn felblauwe ogen gleden over zijn gelaat. Hij leek op een Elf, maar was het duidelijk niet. Wat deed een mens hier? 'Wat doe je hier? Waar kom je vandaan?' vroeg ik hem, terwijl ik langzaam achteruit stapte. Ik was hier niet op voorbereid en daarbij, ik was alleen.

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Azara Nuri ~ Feniks

Er was iets. Mijn ogen waren gesloten en ik was in een limbo tussen bewusteloos en wakker in. Ik lag in het Wyldwoud op de plek waar ik de net flauw was gevallen, maar alles was anders, ik was anders. Een trilling ging door de lucht heen, door de grond heen, door mij heen. De wind bracht mij nieuws. Iets oud was ontwaakt, oud vuur. Mijn wang brandde, en iets probeerde me uit deze limbo te halen.
Wat is het? Wat heeft hem wakker gemaakt? Wat heeft er in vredesnaam voor gezorgd dat een draak uit zijn schoonheidsslaapje wakker word?

'Au!' Ik schoot overeind en stootte mijn hoofd tegen iets. Mijn hand greep naar mijn wang. Ik keek op. Recht in het gezicht van de jonge man die me geslagen had en waar ik daarna tegen op gebotst was met mijn hoofd. Ik draaide mijn hoofd en zag een meisje staan.
'O, natuurlijk,' mompelde ik toen ik ze herkende. 'Jullie zijn de het personen.' Ik bekeek de jongeman nog eens goed. Dit was wat een draak deed ontwaken. De jongen had vuur in zijn ogen, vuur dat tot mij sprak. 'Hallo Rhys,' mompelde ik. 'Mijn naam is Azara, leuk je te ontmoeten.'

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Thomas Aiden Duncan|| Vissen - Outfit

Het vreemde meisje schoot geschrokken omhoog van mijn stem en ik keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan als ze begint te praten. 'Wie ben jij?' vroeg ze me op een eisende toon en ik keek haar fronsend aan. De jurk die ze aanhad liep me meer denken aan het verleden, zoals we altijd al hadden gezien in de geschiedenis. De Victoriaanse tijd, dat was het, maar toch had het iets moderns. Nogal vreemd om dit te dragen als je naar een bos gaat... Ik keek het meisje in haar ijsblauwe ogen aan."Ik ben Thomas en wie mag jij dan wel zijn?" vroeg ik haar met een lichte glimlach, maar ook met een botte ondertoon in mijn stem. Ze had het recht niet om zo bevelend over me te zijn. Ze kende me niet eens, maar dat wilde niet zeggen dat ik meteen gemeen tegen haar moest doen. Ik moest toegeven dat het een knap meisje was, maar ik richtte me vooral op haar ogen, kijkend of ik ze wel kon vertrouwen of niet, maar haar ogen leken te helder om te doorgronden. Net als ik wilde vragen waar ik was, opende ze haar mond en begon ze met spreken. 'Wat doe je hier? Waar kom je vandaan?' vroeg ze me plots, terwijl ze enkele stappen achteruit deed alsof ze bang van me was. "Nou, ik hoopte dat jij me dat kon vertellen." mompelde ik lichtelijk verbaasd en ik haarde even een hand door mijn bruine haren. "Ik opende mijn kast en tja... Kwam toen hier terecht." zeg ik dan schouder ophalend. "Waar ben ik in hemelsnaam? En hoe kom ik weer terug?" vroeg ik haar toen en keek haar vragend, maar ook een klein beetje wanhopig aan. Ik wilde ooit nog wel terug keren. Ooit, alleen om mijn zusjes en broertje weer te zien.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Prinses Aleeha. II Winterhof. - outfit.
De jongen keek me fronsend aan, waarna hij antwoord gaf op mijn eerste vraag. 'Ik ben Thomas en wie mag jij dan wel zijn?'
De vraag van Thomas leek me onschuldig, dus ik gaf het nodige antwoord. 'Mijn naam is Aleeha.' Verdere informatie liet ik weg. Wie weet wat hij zou doen als hij erachter kwam dat ik prinses was van het Winterhof?
Het gedrag van de jongen maakte duidelijk dat hij hier per ongeluk terecht gekomen was. Dat was alleen niet mogelijk, niemand kwam per ongeluk terecht in het land van Fae. Voor een mens was het een knappe jongen, maar daar had ik niets aan. Buiten een plezier voor het oog was een mens niets. Tenzij…
Ik kan me herinneren een boek gelezen te hebben over twaalf mensen die naar het land van Fae kwamen om de vrede te herstellen. Maar er was nog helemaal geen oorlog hier. Het zou toch niet waar zijn? Het was tot slot maar een mythe!
'Nou, ik hoopte dat jij me dat kon vertellen,' mompelde Thomas als antwoord op mijn volgende vragen en haalde een hand door zijn donkere haar. Een gebaar uit frustratie. 'Ik opende mijn kast en tja… Kwam hier toen terecht,' zei hij schouderophalend. 'Waar ben ik in hemelsnaam? En hoe kom ik weer terug?' Zijn gezichtsuitdrukking werd wanhopig en ik hoorde hetzelfde terug in zijn stem. 'Je bent in het Wyldwoud, in het land van Fae,' vertelde ik hem. 'Hoe je terug komt in jouw wereld weet ik niet, ik ben er nog nooit geweest,' vertelde ik hem eerlijk en zette een klein stapje dichter in zijn richting. Met mijn ijsblauwe ogen hield ik zijn donkere vast, om er zeker van te zijn dat hij geen subtiele aanval kon plegen. Ik keek echter opnieuw geschrokken op toen ik het gebrul van een draak hoorde. Dit was het gebrul van Zalúr, de oeroude wijze draak. Wat is er gebeurt wat hem wakker gemaakt heeft. Het enige waar ik aan kon denken was de mythe. 'Zeg Thomas, is er misschien iets… Iets wat jij kan, wat anderen van jouw soort niet kunnen?' vroeg ik toen een tikkeltje nieuwsgierig, terwijl mijn ogen de zijne weer vonden. Wat als de mythe wel waar was, en er echt oorlog uit zou breken? Zouden hij en 11 anderen onze wereld kunnen redden?

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Olivia Era Larkin. - Maagd, wind. outfit

De jongen die veel ouder is dan ik lijkt antwoord te willen geven als opeens iemand anders dat doet.
'Wyldwoud' hoorde ik een meisje zeggen. Alleen dit meisje stond in vuur en vlam. Letterlijk!
'WHAAAAAAA!' gilde ze en ze viel neer op de grond. Op een rare manier had ze drie bomen in de fik gezet. Ik was klaar met kalm zijn. Ik schoot in paniek.
De jongen liep daarentegen doodkalm naar het meisje toe en sloeg in haar gezicht. Geweldig, het vlammende meisje dat wist waar we waren was flauwgevallen. De jongen kreeg haar gelukkig weer aan de praat en ze zei iets tegen hem. Plots brak er een brandende tak boven hun af.
'Kijk uit!' riep ik. Ik hief mijn handen op en een geweldige luchtstoot kwam eruit. Waardoor de tak werd weggeblazen, maar ook al het vuur uitging. Ik werd met een krachtstoot naar achter geblazen en eindige een paar meter verderop op mijn rug. Mijn benen vielen vermoeid neer en ik sloeg mijn handen voor mijn ogen terwijl ik weer omhoog kwam.
'Ik word gek' fluisterde ik zacht tegen mezelf.
Ik keek naar de jongen en de vrouw die wist waar we waren. Ik krabbelde overeind en beende naar ze toe.
'Waar zijn we!?' vroeg ik. 'Ik heb geen idee waar Wyldwoud is, maar ik ben er zeker van dat het niet in mijn kledingkast zit.'

[ bericht aangepast op 12 jan 2014 - 16:28 ]

"Rebellion's are build on hope"

Johnathan. - prins van het winterhof. outfit

'Jij bent echt een goede danser zeg' zei ze met een glimlach. Ik rolde met mijn ogen en laat haar los als ze haar hakjes even goed doet. Plots komt ze omhoog met een sneeuwbal in haar handen en gooit die tegen me aan. Met open mond staat ik haar aan en dan moet ik lachen.
'Pak me dan als je kan' zegt ze met een kinderlijk toontje. Ik blaas wat haar uit mijn gezicht en ren haar achterna. Voordat ze de volgende sneeuwbal kan gooien heb ik haar al bij haar middel gepakt. Ik gooi haar over mijn schouder heen en hou haar goed vast bij de knieën. Ook had ik haar jurk goed vast zodat niemand haar onderbroek zag. Een idee wat me liet lachen.
'Goed,' mompelde ik. 'Waar zal ik jouw eens neergooien?'
Ik liep nonchalant door de tuin. Op zoek naar iets om haar in te gooien. Toen dacht ik weer aan de jurk die ze droeg en aan haar kapsel waar ze waarschijnlijk úren aan had zitten werken. Gniffelend zette ik haar weer neer op de grond.
Dan tover ik snel een sneeuwbal in mijn handen en gooi die toch nog even tegen haar aan.
'Dat was voor daarnet' grijns ik. Ik druk snel een kus op haar wang en pak dan haar hand beet.
'Kom op zusje,' glimlach ik. 'Welke gebakjes wou ke dat ik ging proeven?'

[ bericht aangepast op 12 jan 2014 - 16:29 ]

"Rebellion's are build on hope"

Thomas Aiden Duncan|| Vissen - Outfit

'Mijn naam is Aleeha.' zei het meisje die dus blijkbaar Aleeha heette. 'Je bent in het Wyldwoud, in het land van Fae,' vertelde ze me dan rustig en ik keek haar fronsend aan. Wat? Ze maakte een grapje toch? Alhoewel ik weliswaar in een woud sta en Aleeha punt oren heeft. 'Hoe je terug komt in jouw wereld weet ik niet, ik ben er nog nooit geweest,' zei ze dan, haar ogen haakte zich vast in de mijne en ik zag dat ze de waarheid vertelde, wat voor mij eerder een teleurstelling was. Ik scheurde mijn blik van haar af toen ik een soort onbekend gebrul hoorde en ik keek even schichtig om me heen. "Wat was dat?" vroeg ik haar verbaasd. Het klonk van veraf, maar ik vond het niet bepaald aangenaam. 'Zeg Thomas, is er misschien iets… Iets wat jij kan, wat anderen van jouw soort niet kunnen?' vroeg Aleeha plots en ik kijk haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Moet dat dan?" vroeg ik haar en fronste dan, waarna ik zuchtte . Er was één ding, en het was mijn geheim echt niemand wist er van. Ik gebruikte het vooral vaak als mijn moeder kwaad op me is. "Er is één ding." mompelde ik en concentreerde me dan en na enkele luttele seconden kleurden mijn armen, kleren en gezicht in de kleuren van de omgeving. Net alsof ik onzichtbaar zou zijn, maar eigenlijk veranderde ik gewoon van kleur. Ik had dit enkele maanden geleden ondervonden, en eerlijk gezicht vond ik mezelf eng. Als ik helemaal van kleur veranderd was keek ik weer naar Aleeha en klopte ik mijn armen af, waardoor de kleuren als stof van mijn lichaam vliegen en als stof vergaan. "Nou meer dan dit kan ik niet." zuchtte ik.

Prinses Akiria || Winter Fea - Outfit

John liep achter me aan en voordat ik mijn sneeuwbal kon gooien hief hij me op over zijn schouder, waardoor ik eerst kort gilde, maar dan in lachen uitbarst. Hij had gelukkig mijn jurk vast, want niemand hoefde onder mijn rok te kijken. "John." zeg ik lachend en probeer wat tegen te spartelen als ik door heb dat hij wraak wilt. Hij lachte even 'Goed,waar zal ik jouw eens neergooien?' zei hij mompelend en ik lachte even. "Nergens?" zei ik honing zoet in de hoop dat hij mijn kapsel niet zou verpesten. Gniffelend zette Johnathan mij neer en ik keek tevreden toen hij had geluisterd. Mijn mond viel echter open toen hij een sneeuwbal naar me gooide. 'Dat was voor daarnet' grijnsde hij en ik trok een pruillipje, maar grinnikte dan zacht als hij uiteindelijk een kusje op mijn wang drukte. Zijn warme hand gleed in die van mij en John trok me mee het paleis in. 'Kom op zusje.' zei hij met een glimlach terwijl ik hem probeer bij te houden. 'Welke gebakjes wou je dat ik ging proeven?' vroeg hij vervolgens en ik grijnsde en nu trok ik hem mee richting de keuken. Onze kok was echt een schat van een -ietsje te dikke- man, en ik vond het dan ook hilarisch als hij me achterna zat als ik zijn gebakjes stal. Als we toekwamen in de keuken sloop ik richting de desserts en wees naar John welke ik de beste vond. Van ijs tot gebak, en zelf menselijke dingen zoals chocola. Hmm wat hield ik van chocolade. Ik nam een gebakje en haf één aan John. Daarna nam ik nog een ander voor mezelf. Ik nam een hapje van het zoetigheidje en glimlachend at ik het op.

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 12:54 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Azara Nuri ~ Feniks

Ik staar nog altijd een beetje verbijsterd naar de brandende tak die nu geen brandende tak meer was omdat hij uit en weg geblazen was.
'Wel alle sterren op een stokje,' mompelde ik. Terwijl ik overeind krabbel en niet in brand probeer te vliegen door de combinatie van paniek, verwondering en enthousiasme die door me heen stroomde.
'Waar zijn we!?' vroeg het meisje. 'Ik heb geen idee waar Wyldwoud is, maar ik ben er zeker van dat het niet in mijn kledingkast zit.' Ik bekeek haar eens goed.
'Je bent in het land van de Fea,' mompelde ik. 'De wereld van mensen is hier ver vandaan.' Ik bekeek Rhyss en het meisje nog eens goed. 'En natuurlijk zit ik met ster kinderen opgescheept.' Ik zuchtte. 'Geniet maar van de vrede, want lang zal die niet duren.'

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Eagon Flynn Cleveland – Ram

Ik had nog geen idee waar ik terecht was gekomen. Ik zat op de grond, mijn broek begon langzaam nat te worden van de vochtige ondergrond. Ik stond langzaam op en keek nog een keer rond. Het was hier betoverend mooi, zo mooi dat ik ergens wist dat ik niet meer in de wereld was waar ik vandaan kwam. Maar waar was ik dan? Ik keek op mijn horloge, de seconde wijzer was stil blijven staan. ‘Fijn,’ mompelde ik tegen mezelf. Ik maakte het bandje los en stak het horloge in mijn zak. Het metaal tikte tegen de stof aan toen ik het erin schoof. Ik besloot om maar rondjes te lopen, ik zou vast wel iemand tegenkomen. Iemand die me kon helpen. Een steek schoot door mijn hart heen, ik had met Elene afgesproken. We zouden het samen uitpraten. Ik zou haar vertellen dat ik haar wel terug wilde in mijn leven. Dat ik dit keer wel voor haar wilde zorgen, dat ik dit keer een goede broer zou zijn. Diep in mijn hart wist ik dat ik dat niet zou zijn. Het had waarschijnlijk toch geen zin want ik wist niet waar ik was. Ik zou nooit voor vier uur weer terug te zijn. Ik schopte tegen een boom aan en slaakte een kreet van frustratie.

If you don't know where you're going, any road will get you there

[1DMEGAFAN >>> CrazyGirlxx]

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Olivia Era Larkin. - Maagd, wind.

'Je bent in het land van de fae' mompelt het meisje.
Wat in hemelsnaam waren fae!?
'De wereld van mensen is hier ver vandaan,' zei ze en de alarmbellen in mijn hoofd gingen af. 'En natuurlijk zit ik met ster kinderen opgescheept. Geniet maar van de vrede, want lang zal die niet duren.'
Ze zuchtte en ik greep naar mijn haren.
'Dit is allemaal een stomme grap,' mompelde ik tegen mezelf.
'Ik kan niet ver van de mensenwereld zijn! Ik moet naar Jacé!'
Ik snauwde de zin en keek verwijtend naar het meisje. Ik begon kwaad en bang te worden. Er moest een weg terug zijn naar huis, naar Jacé, naar mijn broodje pindakaas dat nog in de keuken lag. Ik zakte neer tegen een boom en knipperde tranen weg. Ik moest rustig blijven en helder blijven denken. Dit was of een droom en anders was dit allemaal werkelijkheid. Iets wat angstaanjagend leek en ook weer verwonderlijk.


Johnathan. - prins van het winterhof. outfit

Ze trok me mee naar de keukens waar het nog steeds lekker rook. Er waren vele gebakjes en langzamerhand begon ik zin te krijgen in het Elysium. Ze greep twee gebakjes en gaf er één aan mij. Ik nam er twee happen uit en toen was het op. Ik trok Aki maar snel weer mee de keukens uit. Voordat we werden gesnapt door de koks of erger nog, onze vader. Ik nam haar mee de trappen op naar mijn kamer en deed de deur achter ons dicht.
'Ik heb je hulp nodig,' zeg ik. 'Mijn haar os echt niks vandaag. Zin om het in model te brengen?'
Ik ga zitten op een grote stoel in de kamer. Mijn vertrekken bestonden uit een soort van kleine woonkamer en dan een deur recht en een deur links. Deur rechts was de badkamer en deur links naar mijn slaapkamer. In de woonkamer Brande een vuur met blauwe vlammen.

"Rebellion's are build on hope"

Brooke Aurora || Waterman
Ik wou net weglopen van de plek waar ik net zat maar toen hoorde ik geroep, van een jongen. ''Hé! jij daar meisje!'' ik draaide me om en er kwam een jongen door de bosjes. Met grote ogen keek ik hem aan, wie was dat? hoort hij hier? gaat hij me kwaad doen? allemaal gedachten dwaalden weer door mijn hoofd.
Hij kwam dichterbij en ik wou weglopen, ik vond hem eng, niet omdat hij naar me schreeuwt maar omdat hij ineens uit de bosjes komt gerend. Ik zwaai kort en ik loop een eindje van hem vandaan. Ik vond het vertrouwd bij een vreemde jongen die je ineens aanspreekt en naar je toe komt, dat is nog nooit gebeurd. Het lijkt wel alsof ik een fantasiewereld ben geland. 'Nee, dat kan niet, ik droom niet' zei ik in mezelf. Misschien was het een spion ofzo? dus dan kan hij mij de hele tijd in de bosjes hebben bespioneerd. Ik haalde mijn schouders op, 'dit is het raarste dat iemand ooit kan meemaken dus ik laat het maar zoals het is' dacht ik.
Ik glimlachte maar beleefd naar hem, in een poging dat hij mij niet kwaad kon doen.


[Zit echt van die droge humor in: ik vindt hem eng ]

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 14:09 ]

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''