This is our world now [Gone] || Speeltopic 1 - Speeltopics

Deze RPG is gebaseerd op de Gone-reeks van Michael Grant, maar het speelt zich niet af in Perdido Beach. Er is een nieuwe FAKZ gecreëerd, maar deze keer met nieuwe wetten en een nieuwe naam: de Koepel van Stence, of gewoon de Koepel. Hij is gelegen in het (niet-bestaande) stadje Stence, meer bepaald in Stencens National Forest waar het internaat Stencens Academy gelegen is (kaart).
In deze koepel leven kinderen tussen 14 en 18: alle leerlingen (op een paar die ooit zijn blijven zitten na) van Stencens Academy dus. Hij heeft een diameter van 14 km. Deze keer is hij gemaakt door een meisje, Marion – de geest van een Marion, beter– uit de Falthy-familie, een familie waarvan elk lid een bijzondere gave bezit. Marion werd vroeger gepest door de leerlingen van Stencens. Toen ze wegging, werd ze aangereden. Haar gave bleek te zijn dat haar geest vrijkwam na haar dood.
Ze ging als geest terug naar de academie, waar het bericht van haar dood net aankwam in haar klas. Niemand leek er veel acht op te slaan. Ze werd zo boos dat een explosie van haar krachten plaatsvond, hierdoor maakte ze de Koepel.
De inwoners van de Koepel weten hier natuurlijk niks van. Wat ze wel doorhebben is dat alle mensen boven de 18 weg zijn. Omdat ze alles weten van het incident in Perdido Beach, de koepel daar, nemen ze aan dat alle achttienjarigen ook 'poefen'. Maar als de eerste toevallig na 5 dagen na het ontstaan 18 wordt, veranderd hij in een gevaarlijk monster met scherpe tanden en klauwen. Hij vermoordt 2 kinderen. Dit in een monster veranderen word 'transformeren' genoemd.
Terwijl de kinderen langzaam wachten op meer achttiende verjaardagen, komen meer problemen opdagen. Wie krijgt de macht in de Koepel? Wie wordt vrienden of vijanden met wie? Hoeveel doden - die geen gevolg zijn van de gebeurtenissen door de 'kracht' die deze Koepel gecreëerd worden - zullen er vallen?

Regels
•Minstens 200 woorden
•OOC tussen haakjes () {} [], sterretjes **, streepjes || --, x'jes xx,...
•Iedereen mag maximum 2 personages, allebei van een andere rol & een ander geslacht, maar liefst iedereen één.
•Geen powerplay (een ander personage dan het jouwe besturen).
•Naamsveranderingen of veranderingen aan je rol doorgeven in het rollentopic.
•Geen ruzie.
•Reservaties mogen, ze blijven 3 dagen staan, daarna gaat de rol weer open.
•Geen perfecte personages.
•16+ mag, maar niet té.
•Topics worden geopend door Rosyy behalve als ik toestemming heb gegeven dat iemand anders het mag doen.

Rollen
14-jarigen
- FE; Anna Grey q]MyHome[/q
- MA; Dean Marvenick q]Capaldi[/q

15-jarigen VOL
- MA; Nathan Knight q]Escada[/q
- MA; Aiden Riddle q]Wilted[/q
- FE; Charlize Alicia Steele q]Honeymoons[/q

16-jarigen VOL
- FE; Eris Temsey q]Rosyy[/q
- FE; Isabelle Falthy q]Imagines[/q
- FE; Avery Falthy q]After[/q
- MA; Finley Daniels q]Bootin[/q

17-jarigen
Belangrijk: als jouw char 18 wordt, dan zal deze transformeren: jij mag deze ook besturen, maar enkel NPC's doden, of alleen als je toestemming hebt van diegene, een gespeeld character. Hou er wel rekening mee dat als je plant dat hij/zij zal transformeren, hij waarschijnlijk (sowieso eigenlijk) vermoordt zal worden. Het maakt dus niet uit als je char binnenkort of niet verjaart, er zullen sowieso NPC's zijn die 18 worden.
- MA; Joey Wright q]MyHome[/q

De eerste achttienjarige [Elisa] staat op het punt te verjaren. Er is al een leidersgroepje gevormd met de door jullie aangemaakte characters. Iedereen wacht vol spanning wat er gaat gebeuren.

[ bericht aangepast op 8 jan 2014 - 14:51 ]

Avery Falthy.
Ik keek de groep ietwat wantrouwend rond. Sommigen leken niet de slimsten. Ik wierp snel een blik op mijn tweelingzus en glimlachte. Daarna schoot hij weer naar het meisje in het midden, Elisa. Er werden verscheidene vragen gesteld over haar leeftijd, en ze antwoordde gespannen. 'Rond zestien uur.' Ik wierp geen blik op een klok, omdat ik wist dat er wel iemand zou zijn die de tijd zou zeggen. 'Vijf na vier, meisje, het kan elk moment gebeuren nu.' Het volgende moment stond er geen meisje meer, maar een verschrikkelijk monster. Mijn adem stokte even in mijn keel. Ik herkende met een schok de fantasie van mijn weilen zusje, die ze vaak op papier zette. Iedereen bleef geschokt staan, en ik keek naar ze. 'Wat staan jullie dan? Rennen! Ze kan jullie elk moment aanvallen, dit is niet meer Elise!' Ik ging voor haar staan, en een soort dierlijk instinct nam me over. Het beest keek me woest aan, en mijn lichaam deed me mijn armen uitsteken. Mijn uitgespreide handen kneep ik samen tot vuisten, en het dier viel op de grond. Op datzelfde moment voelde ik iets steken in mijn buik, en het monster gromde naar me. Ik gromde gemeen terug, en bleef vastbesloten staan.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Nathan Troye Knight
Nog altijd verbaasd voor wat er voor me stond bleef ik staan. Ik heb geen idee wat ik kan of moet doen en blijf in de ogen van het beest kijken. 'Wat staan jullie dan? Rennen! Ze kan jullie elk moment aanvallen, dit is niet meer Elisa!' De ogen flitsen naar het meisje en ik grijp mijn kans en ren weg. Als ik zo ga worden hoop ik dat de tijd stil zal gaan staan. Ik ren zo hard als ik kan en probeer een goede plek te vinden. Ik draai me om en struikel over iets. Ik bescherm mijn gezicht en val in het stof. Ik zucht en blijf even liggen om de pijn te verwerken. Ik ga op mijn knieën en kruip naar een paar bosjes. Ik gluur erdoor heen en kijk hoe een meisje daar als enige nog staat. Mijn mond zakt open bij het zien van wat ze doet en even hou ik mijn adem in. Als ik beter kijk zie ik dat het Avery is. Ik sta op en veeg het aarde van mijn broek waarna ik tevoorschijn kom. Ik loop dichter naar hun toe. Dit wil ik beter bekijken.

---

'I've got the scars from tomorrow, and I wish you could see, you're the antidote to everything except for me.'

Eris Temsey
Nog geen seconde nadat ik gevraagd had wanneer ze geboren was, was Elisa er niet meer. Het was een monster geworden. Mijn ketting begon vreemd aan te voelen - of dat verbeeldde ik me alleen maar. Zo snel als ik kon vluchtte ik weg. Niet om weg te gaan, maar om een wapen te halen. Het monster zou beter sterven voor het schade aanrichtte. Behendig haastte ik me naar de keuken van Stencens. De keuken zag eruit alsof die aangevallen was: automaten waren opengebroken en de zoetigheden waren eruit. Aan één van de automaten zat nog iemand te eten.
Zonder iets te zeggen, greep ik een scherp fileermes uit één van de lades. Mijn met ringen versierde vingers omklemden stevig het houten heft en het lemmet glansde in het zonlicht. Ik haastte me terug naar waar ik net had gezeten. Bij het monster stond een meisje. Avery Falthy, een meisje uit mijn klas, ik had wel al eens les met haar gehad, maar ik praatte niet met haar. Ik praatte eigenlijk amper met mensen, daarom verbaasde het me wel dat ik me in dit groepje had weten te wringen. Ik was hier waarschijnlijk ook tegen de zin van velen, maar dat kon me echt geen moer schelen.
Ik sloop af op het monster, zo stil mogelijk, gebarend naar Avery dat ze niet naar me mocht kijken, anders had dat beest vast door dat ik er was en was mijn verrassingsaanval naar de knoppen. Vanop een kleine afstand wierp ik het mes naast het beest. Slecht gericht - ik had gemikt op de nek, maar het landde in zijn arm. Verdomme! Het effect was dus ook anders - in plaats van dood te bloeden, werd ze alleen maar agressiever en sprong op, waarna ze wegrende. Ik volgde haar. Een jong meisje, ik kende haar niet, had niet door dat het beest er stond en werd neergeslaan. Elisa - al was er niks meer van haar over - zette haar tanden in haar nek. Dood, zonder twijfel. Helaas dan. Ik voelde de neiging om naar haar te lopen en haar een laatste zege te geven - ik had zoals altijd kruiden en stenen mee voor een ritueel, in dit geval een dodenritueel - maar nu had ik wel andere, belangrijkere dingen te doen.

Demira Folkers
Het gebeurde allemaal heel snel achter elkaar. Het meisje dat had gevraagd wanneer Elisa geboren was, was weg gerend terwijl er een andere meisje voor het monster gesprongen. Al snel was het andere meisje terug gekomen met een mes. Vele mensen waren weg gerend maar iets in me zei dat ik dat niet kon maken. Ik moest helpen.
Het meisje met het mes wierp zich op het monster en raakte het arm. Het monster werd woest en rende weg. Hij sloeg een kindje neer en beet de keel ervan door. Voor mijn ogen zag ik hoe het meisje stierf en de tranen stonden in mijn ogen. Dit kon niet waar zijn!
Het meisje met het mes rende achter het monster aan. Heel even keek ik haar en het monster na, twijfelend of ik achter haar aan moest gaan om te helpen. Iets hield me tegen, ik zou haar alleen maar in de weg lopen. In plaats daarvan draaide ik me om en rende de andere kant op. Ver weg van het monster en het doodde meisje. Toen ik bij het park kwam, liet ik mezelf op het gras vallen. De tranen liepen over mijn wangen. Over minder dan een jaar zou ik ook zo worden.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Aiden Riddle

[ bericht aangepast op 1 jan 2014 - 14:51 ]

Dean Marvenick

Na veel gepraat van de mensen om me heen was het eindelijk tijd. Binnen een seconde stond er op de plaats van Erica een monster. Het was geen metamorfose zoals je het zou verwachten. Inplaats van een geleidelijke verandering leek het alsof ze van de aarde af was gehaald en een nieuw wezen voor haar terug was gezet. Het duurde niet lang voor vrijwel alle mensen van het plein weg waren. Ik had vrijwel helemaal achteraan gestaan, aan de rand van het plein. Te laat besefte ik me dat als het monster deze kant uit zou komen ik vast zou zitten, geen enkele manier om hier weg te komen. Maar de rennende kinderen om haar, het?, heen leken interessanter. Uit paniek leek er een rode waas voor mijn ogen te schieten. En pas na enkele seconden rustig in en uit de ademen verdween het weer. Toen ik eindelijk weer normaal kon kijken zag ik dat er maar enkele mensen waren overgebleven. Avery stond recht tegenover het monster, misschien niet de beste zet die je kon maken maar het was tenminste iets. Dan een stuk verder stond Eris met een mes, ik zag hoe ze haar best deed om het mes met precisie te gooien, maar het mislukte. Ik maakte al aanstalten om erheen te rennen toen ik het monster haar tanden zag zetten in een klein meisje. Er was geen andere mogelijkheid dan dat ze dood was, of binnen enkele seconden dood zal bloeden. Maar ze verdiende het om tenminste een lichaam over te hebben om te begraven. Zodra het monster een stuk weg was verplaatsten mijn voeten zich automatisch naar de plek waar het meisje lag in een rode plas.
'Sorry.'

---

"Delaying death is one of my favourite hobbies."

Tabitha Jessica McLevi
Een beetje luchthartig kijk ik de kring rond. Iedereen lijkt gespannen naar Elisa te kijken. Ik voel me totaal niet gestresst, en leun van mijn ene voet op mijn andere. Ik heb de bruine leren tas die ik gevonden heb, naast me staan. Ik wilde hem al heel lang hebben, maar hij lag buiten mijn bereik in mijn ouders' kamer. Hij werd gebruikt voor van alles: papierlasten, mappen, ancient telefoons. Toen de koepel verscheen en ik snel iets nodig had om mee te nemen maar buiten, heb ik hem gepakt. Nee, het is niet zo dat ik het moment afwachtte, en toen de tas stiekem uit de kamer jatte, maar hij stond gewoon het dichtste bij. Snel gooide ik alle papieren eruit en stopte er een grote fles water in. Om de een of andere reden leek me dat slim. Sindsdien gebruik ik hem, hij is stevig en groot, maar ook fashionable en praktisch. Het feit dat het een handtas is, doet me denken aan de tassen die ik op school had. Dat lijkt eeuwig geleden. Ik pak de tas op en zoek er iets in. Met een handigheid die voorkomt uit ervaring, schuif ik met twee vingers het kauwgompakje open, en stop er eentje in mijn mond. Mijn moeders kantoorkamer ligt vol kauwgom en net als haar, houd ik van het eindeloos kauwen. Verveeld kijk ik om me heen. Gaat er nog wat gebeuren?

Ik neem het hoogstwaarschijnlijk half zo serieus als zou moeten, maar ik ben gewoon van mening dat dit zo'n stomme show is. Hoe vaak zijn practical jokes wel niet gemaakt? Waarschijnlijk straks, als Elisa achttien wordt, komen de camera's tevoorschijn. Ik zucht, ik vind het helemaal geen leuke grap. Mensen gaan er helemaal in op, en het voelt alsof het nooit ophoudt. In ieder geval neemt iedereen het verschrikkelijk serieus. Toch heb ik geprobeerd aardig te zijn, en heb ik me een beetje geprobeerd een leidershouding te geven. In ieder geval een houding alsof ik weet wat ik aan het doen ben.

Nog verveelder richt ik me op Elise. Het is bijna tijd- De grap is bijna voorbij. Ik hoor het gemurmel verstillen, maar na een tijdje hoor ik toch weer geroezemoes. Er gebeurt helemaal niks. Ik veeg even het haar uit mijn gezicht. Dan gebeurt het.
Ik zie Elisa voor mijn ogen veranderen in een monster. Ze lijkt uit elkaar te spatten, het is niet normaal! De tas valt uit mijn handen, en ik hoor geschreeuw en gekrijs. Nauwelijks hoor ik de woorden, maar wel dat ik weg moet rennen. Iedereen spat uit elkaar alsof iemand een waterballon in de groep heeft laten vallen. Toch stop ik al vrij snel met rennen, aangezien ik het nauwelijks geloof. Ik slaak een gil en mijn handen slaan voor mijn mond als ik zie hoe het monster (het kan Elisa niet zijn) haar tanden in de schouder van een klein kind zet. Ik zie een mes vliegen, nog meer geschreeuw, en ik weet niet meer wat ik doe, het begint een soort waas te vormen.
Ik herinner me niks meer, tot het moment dat ik op de rug van het monster spring, en grote plukken haar uit begin te trekken. Ik wordt heen en weer geschud en mijn tanden klapperen. Het kauwgompje is allang doorgeslikt. Ik wordt misselijk, maar laat het monster niet los. Noem het dapper of nobel, maar om eerlijk te zijn weet ik niet meer echt hoe ik los moet laten.

---

Tijd voor koffie.

{NiaIIHoran --> Escada}

---

'I've got the scars from tomorrow, and I wish you could see, you're the antidote to everything except for me.'