Als Karina Wither zich op 20 december aanmeld voor een benefietrace en zich aansluit in een massa van ruim zeventienhonderd mensen, hangt er een grimmige sfeer over de stad. Een onbehaaglijk onderbuikgevoel bekruipt haar, wat alsmaar sterker wordt bij het naderen van de start. Ze schuift het af op het hebben van zenuwen en negeert de zacht woekerende onrust van de deelnemers en het publiek rondom zich, zich opwarmend voor de tien kilometer die ze zou moeten rennen.
Negenhonderd kilometer verderop en ver over de grens was Matthew Collins op diezelfde dag lang niet zo actief bezig. Na een wilde nacht die tot de vroege ochtend had geduurd, besloot hij niet zijn bed uit te komen voor het tijd was om avondeten te bestellen. Hij trok het meisje naast zich nog eens wat dichter tegen zich aan en genoot van de zachte, warme dijen tegen zijn lijf. Het gevoel dat door zijn maag kroop en op zijn borst drukte schoof hij af op zijn kater.
Tahirah Boulos heeft rond diezelfde tijd samen met vijf andere vrouwen ruim vijf kilometer gelopen naar een dichtbij gelegen woestijn oasis, zodat ze vers water naar hun zieke mannen en kinderen konden brengen, al dan niet zelf bevend van de koorts. Tijd voor het vreemde gevoel in haar onderbuik had de jonge moeder van zes kinderen niet, daarvoor waren nog teveel taken die uitgevoerd moesten worden.
Zo waren er nog vijf anderen, geen van allen met elkaar verbonden en verspreid over verschillende delen van de wereld. Die dag werd een ieder van hen gewaarschuwd door een sterk instinctief gevoel, maar geen van hen gaf gehoor aan de steeds luider rinkelende alarmbellen. Twee uur later zou een ieder van hen spoorloos verdwijnen, in een ongekend fenomeen dat op acht verschillende plaatsen van de wereld op identieke tijd en wijze plaatsvond en meer dan drieduizend doden veroorzaakte.
[ bericht aangepast op 27 dec 2013 - 0:40 ]
Til hug og blod.
