[RPG] International Dancecamp || 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 5 dec 2013 - 18:16 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

[ Oh forgot: Off-topic berichten gaan tussen haakjes! En begin maar alvast ik ga nog heel even door met Natuurkunde - blergh - maar mijn post komt er zeker aan! ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

| Ma topiecs. |

That is a perfect copy of reality.

[MT, ik heb nu niet zoveel tijd om te reageren, sorry]

16 - 09 - '17

HaIcyon schreef:
| Ma topiecs. |

Everything is illuminated by the light of our past.

My topics.

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

[Mijn Topicaz]

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

[mijn topics]

"Ignite, my love. Ignite."

Stephen Dann Yorkwill - Streetdance/Latin.

Ik zuchtte en keek naar Sophie die met haar barbies speelde. Ze leek zo op haar moeder zo. Ik zat op de achterbank want mijn ouders hadden erop gestaan om mij te brengen. Ik glimlachte terwijl Sophia deed alsof de ene barbie naar de maan ging. Ik grinnikte en richtte mijn blik op de weg die telkens veranderde omdat we met een hoge snelheid langs het landschap raasden. 'Papa! Papa! Papa!' hoorde ik ergens op de achtergrond. 'Huh? Sorry, wat is er liefje?' Ik keek haar lichtelijk verward aan. Sophia keek mij met een pruillipje aan en hield in haar ene hand het lichaam van de barbie en in haar andere hand het hoofd. Ik kon een grinnik niet onderdrukken. 'Nou..' kwam er treurig over haar lippen. 'Sorry.' mompelde ik snel en ik pakte de barbie die nu uit twee delen bestond. Ik drukte het hoofd weer op het lichaam en gaf het terug aan haar. 'Dankje, papa.' Ze gaf me een knuffel en ik glimlachte. Ze legde haar hoofdje tegen mijn zij aan en ik streelde zacht over haar haren. 'We zijn er bijna.' hoorde ik mijn moeders ons mede delen. 'Oké.' gaf ik als kort antwoord terwijl ik naar Sophia keek. Ze was echt een schatje. Ze bedoelde alles altijd goed en ze was altijd vrolijk. Behalve in de ochtenden want dan moest ze opstaan en dat vindt ze niet leuk had ze mij uitgebreid verteld. 'Niet in slaap vallen hè.' fluisterde ik in haar oor en ze grinnikte. 'Nee hoor.' fluisterde ze, nou ja ze probeerde om te fluisteren het niet echt op fluisteren maar ze probeerde het, in mijn oor. Ik glimlachte en drukte een kus op haar kruin. In gedachten verzonken over van alles en nog wat, was ik helemaal de tijd vergeten. 'We zijn er!' kirde mijn moeder uit en ik rolde lachend met mijn ogen. 'Kom Soof, ik moet uitstappen.' 'Oké!' Ik deed mijn gordel los en stapte uit. Ik rekte mij eens goed uit en opende vervolgens de kofferbak. Ik haalde mijn grote weekend tas en rugzak eruit. Mijn vader hielp Sophia uit de auto als een prinsesje terwijl mijn moeder de klep dicht deed. Ik drukte een kus op mijn moeder haar wang. 'Pas goed op Sophia, laat haar niet alleen op straat fietsen want we weten allemaal dat ze dat nog niet goed kan en-' Ik werd onderbroken door mijn moeder. 'Ja, ja, ik weet wat ik moet doen Stephen, ik ben al moeder weet je nog?' 'Juist ja..' Ik gaf mijn vader een man hug en werd daarna besprongen door Sophia. 'Wel goed je best doen hè, papie.' Ik grinnikte. 'Natuurlijk!' Ze drukte en natte zoen op mijn wang en daarna een op mijn lippen. 'Doeg doeg.' zei ze en ik drukte een kus op haar voorhoofd. 'Doeg doeg.' zei ik en ik zette haar weer op de grond. Ik deed mijn rugzak op mijn rug en gooide mijn weekendtas over mijn schouder. Ik begon het kamp op te lopen, maar hoorde achter wat achter me aanrennen. Ik draaide me om en zag Sophia op mij afrennen. Ik legde mijn weekendtas op de grond en tilde haar in één keer op. Ik zag tranen over haar wangen stromen. 'Ik g-g-ga j-je miss-sen.' zei ze en een glimlach sierde mijn lippen. 'Ik jou ook Soof, papa houdt van je.' zei ik terwijl ik troostend over haar rug aaide terwijl ze neus in mijn nek drukte. 'Sssst.. Papa is snel terug.' beloofde ik haar. 'Oké.' zei ze iets gekalmeerd. 'Ik hou ook van jou.' zei ze en ik zette haar op de grond. 'Doei papa!' Ik gooide mijn weekend tas weer over mijn schouder en zwaaide nog een keer naar Sophia en mijn ouders. 'Doeg!' riep ik nog een keer en ik liep weer verder het terrein op.

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Christopher André Ivanov. | Choreograaf Hip-hop en Ballroom

"Zo dat was 't dan." Ik stap mijn auto uit en kijk naar het welbekende "International Dancecamp." Het kamp dat totaal mijn leven veranderde. Er ontstond een kleine lach op mijn gezicht toen mijn ogen het kamp verkende en doorspitten. Tot voorheen was ook ik hier een danser en nu? Nu ben ik één van de choreografen. De andere twee choreografen hadden ons afgebeld, James zat midden in een scheiding en Izabelles zusje had een ongeluk gekregen. Evelina - ook zij was een vroeger danser op 't kamp - en ik waren de enige die nog konden komen dus zullen wij deze zomer het kamp moeten leiden.
Fluitend haal ik de tassen uit de achterbak en breng ze naar de keuken terwijl ik met mijn mond de auto op slot druk. Met onder andere wat boodschappen loop ook ik met mijn bagage naar binnen, rechtstreeks naar de keuken om alles weg te werken voordat de leerlingen aankomen. Ik was vrijwel benieuwd of er wat bekenden bij zaten. Met mijn blik over mijn bagage breng ik het naar de kamer die van mij en James hoorde te zijn. Ik schoof de twee eenpersoonsbedden naar elkaar toe en glimlachte. "Zo, meer ruimte voor mezelf.." mompelde ik en begon mijn spullen uit te pakken. Het fluitje om mijn nek liet ik even tussen mijn vingers glijden en ik begon met mijn kleding in de kast te doen. Ik gooide de sleutels van het kamp op mijn bed, even als mijn telefoon en portemonnee.
Nadat ik klaar was met inpakken liep ik het huisje uit en het terrein weer op. De lucht rook hier zoet, naar de natuur.
Ik zag een schim in de verte lopen en begon te glimlachen, de eerste was al binnen hoor! Toen ik wat beter keek kwam het meisje me erg bekend voor. Dat was toch Amber? "Ambrosia?" Vroeg ik toen maar, maar toen ik haar lachende gezicht zag wist ik het zeker. Mijn oude danspartner is terug!

Ambrosia Ivy Hernandez | Latin en Hip-hop

"Mevrouw! Mevrouw!" Heel ver hoorde ik iemand roepen en ik gromde wat terug. "Mevrouw?" Vervolgde er weer samen met een zacht duwtje. Ik opende rustig mijn ogen en zag de aardige, iets wat mollige buschauffeuse me aankijken met een lach. Ze was rond de veertig denk ik en ze was vrijwel zeker Portuguees. "Mevrouw, we zijn er al." Ik glimlachte. "Obrigado." Glimlachte ik naar haar. Thuis werd er Spaans en Portugees gesproken, al was ik nog steeds niet uit waarom. Ik rekte mezelf uit en pakte mijn koffers en gitaar. Mijn hoedje deed ik weer op en liep de bus uit. Eindhalte ergens in the middle of nowhere. "Hmmm en nu mijn weg maar eens vinden.." Ik liep het pad op wat mij richting het kamp zou moeten leiden. Verschillende flashbacks kwamen terug van een paar jaar geleden. Ik had een paar oordopjes in en you fckn did it van Jason Mraz galmde door mijn oren waardoor ik glimlachte en falend een paar danspasjes probeerde. Ik keek op mijn horloge en zag dat ik best vroeg was. Ik liep stevig door en bewonderde het bos om me heen, het was nog steeds even mooi als voorheen en toen ik uiteindelijk een bekend gezicht mijn pad op zag komen begon ik breed te lachen. "Ambrosia?" Het Russische accent liet me grinniken en ik begon sneller te lopen. "Christopher!" riep ik blij. Ik liet mijn bagage even staan en liep op hem af. "Oh wat ben ik blij je te zien!" Ik gaf hem een stevige knuffel en ik voerde onze wel bekende groet uit. "Dans je nog steeds in het kamp!" Glimlachte ik en hij schudde zijn hoofd wat me nieuwsgierig maakte. "Ik, mijn vriendin ben je nieuwe Choreograaf hip-hop en ballroom." Hij nam een diepe buiging en ik grijnsde. "Je liegt." Ik schudde mijn hoofd en hij gaf me een duwtje. Hij blies op zijn fluitje en keek me ineens streng aan. "Hernandez! Op naar de slaapzaal, ga je spullen wegbrengen!" Ik knikte en groette hem zoals een soldaat zou doen. "Ja meneer!" riep ik en begon mijn spullen naar de slaapzaal te brengen terwijl om me heen keek. Geen spot veranderd! Mijn spullen dropte ik in één van de kasten en koos een bed uit. Zeven bedden met een nachtkastje en een kledingkast. Ik knikte en haalde mijn gitaar uit de hoes en plaatste hem op zijn standaard naast de kast. Met een glimlach liep ik het terrein weer op en keek om me heen.

[ Niet zo lang, I know. De posts zijn deels samen verwerkt.]

[ bericht aangepast op 21 jan 2014 - 21:17 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

| Mijn eerste post faalt altijd heel hard & wie voor Kylie ? |


Kylie Leah Riverdale

Kylie zuchtte diep. Natuurlijk hing er weer een voorwaarde aan als ze naar dit kamp wilde. Ze mocht zelf haar vervoer regelen. Ze denkt terug aan een paar dagen geleden. Die ruzie die ze toen met haar ouders had zal ze niet snel vergeten. Kylie weet het adres nog uit haar hoofd. Ze heeft nu onderhand al een reis van minstens tien uur achter de rug. Veel al door vertraging. Kylie zucht nog een keer diep. Ze moet het laatste stuk lopend doen, aangezien er geen enkel openbaar vervoer deze kant op rijdt. Kylie raakt in gedachten en denkt terug aan de ruzie van een paar dagen geleden.
'Maar mam, hoe wil ik daar ooit optijd komen als jullie me niet brengen?!' vroeg Kylie kwaad aan haar moeder. 'Dat moet je zelf maar uitzoeken. Je bent negentien Kylie Leah, gedraag je daar ook na!' riep haar moeder boos tegen haar terug. Kylie zucht gefrustreerd. Ze haatte het als haar moeder haar Kylie Leah noemde, haar echte naam was namelijk Kylie, alleen Kylie. 'Deze discussie is gesloten, je zorgt voor je eigen vervoer. Wij brengen je niet' zegt haar vader dan. Kylie kijkt hem furieus aan. 'Deze discussie is níét gesloten. Dat kamp is hartstikke ver hier vandaan en als ik mijn eigen vervoer moet regelen kom ik veel te laat aan. Wie weet word ik onderweg wel aangereden. Daar zitten jullie toch niet op te wachten?' roept Kylie furieus tegen hem. Haar vader kijkt haar nu ook kwaad aan. 'Dat is niet míjn probleem, als jij aangereden wordt is dat volledig jou verantwoordelijkheid. Jij moest zonodig naar dat kutkamp, je regelt alles maar zelf' schreeuwt hij naar haar. Kylie kijkt hem boos maar tegelijkertijd ook verslagen aan. Het boeit hem niet eens als zij overlijdt? Haat hij haar dan zo erg? 'Jij bent echt vréselijk, weet je dat? Het bóéit je niet eens als je dochter overlijdt? Ik dóé nu eenmaal aan dansen. Accepteer dat gódverdomme gewoon en ga lekker verder met jullie zíélige leven!' valt Kylie dan tegen hem uit. Haar vader kijkt haar nu ook furieus aan en het eerstvolgende wat daarna gebeurd weet Kylie niet meer.
De volgende dag werd het niet veel beter. Kylie werd wakker met barstende koppijn en ze zag haar bed onder het bloed liggen. Ze staat op en gaat kijken bij de spiegel die aan de andere kant van haar kamer staat. Ze ziet een snee lopen die van boven tot haar hoofd gaat tot bij haar slaap. Het is gestopt met bloeden, maar het ziet er eng uit. Kylie doet geen moeite om het schoon te maken en kleed zich dan aan om daarna al haar spullen te pakken en te vertrekken. Ze steelt vijftig euro van haar vader om de reis te kunnen betalen en neemt dan voor voorlopig afscheid van haar ouderlijk huis.
Kylie schrikt op van getoeter dat van de weg afkomt. Ze ziet nog net een auto terugkeren naar de baan waar zij op loopt en ze steekt snel een middelvinger uit. Aso. Kylie doet haar oortjes in. Haar wond brandt vreselijk, maar ze kijkt er niet meer naar om. Het bloed zit nog steeds overal en ze weet dat de mensen van het kamp er na gaan vragen. Kylie twijfelt, zal ze de waarheid vertellen of alles bij elkaar liegen? Op een gegeven moment, een uur later ongeveer, komt ze eindelijk bij het kamp aan, althans, dat denkt ze. Ze is doodmoe. Ze ziet al twee andere mensen en besluit om naar hun te gaan. Als ze bij hun is zegt ze 'Hoi. Ik ben Kylie. Is dit International Dancecamp?' Ze glimlacht even. 'Ja sorry, ik loop al drie uur lang hier rond, omdat mijn ouder zo áárdig zijn om mij niet te brengen. Ik heb tien uur lang moeten reizen in mijn eentje' zeg ik dan sarcastisch.

[ bericht aangepast op 4 dec 2013 - 21:18 ]

That is a perfect copy of reality.

HaIcyon schreef:
| Mijn eerste post faalt altijd heel hard & wie voor Kylie ? |

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

[Amber en Chris zijn er ook altijd nog ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

Nathan River Fields | Jazzballet
Mijn hoofd bewoog mee met de hobbelige weg en ik staarde levenloos uit het raam. ''Are we there yet?'' Vroeg ik met mijn gebrekkige Engels en de chauffeur knikte kort. We reden nog een paar minuten door en daarna keek hij achteruit waarbij ik fronsde. ''Here we are,'' zei hij en ik bedankte hem vriendelijk. Ik opende het portier en een walm van hitte overviel me. De hele weg had ik geen last van warmte gehad tot nu. Het maakte me niet heel veel uit en misschien kleurde ik zelfs nog wel bij van dit. Mijn ogen gingen nu over het grote, houten complex en ik stond eigenlijk nog wel te kijken van de omgeving. Iets wat ik totaal niet had verwacht. Ik liep naar de achterkant van de auto en pakte mijn koffer met mijn bijpassende, zwarte rugtas eruit. Ik trok ze daarna met moeite op de stoep. Ik had waarschijnlijk veelste veel meegenomen. Ik bedankte de man nogmaals en graaide in mijn zakken voor passend geld. Vervolgens strooide ik het geld uit op zijn hand en glimlachte zwakjes. Ik nam plaats op de koffer en stak een sigaret op. Ik kon niet toegeven dat ik toch wel zenuwen had - zeker nu ik hier was. Ik spotte een groepje van twee verderop en staarde onopvallend. Naast me zag ik een jongen die afscheid nam van zijn familie. Soms miste ik dat - maar ik was hier uiteindelijk voor mezelf. Ik blies de rook uit en keek het na om vervolgens mijn spullen te pakken en rollend mee te nemen naar het complex. Eerst maar eens kijken waar ik mijn dagen zou doorbrengen.

Everything is illuminated by the light of our past.

Inamabilis schreef:
[Amber en Chris zijn er ook altijd nog ]

[ bericht aangepast op 4 dec 2013 - 21:07 ]

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

[ thaanks, hoe oud? dan verander ik het ]

The duty of youth, is to challenge corruption.