Allison Cecilia Evers
Het was nu een paar maanden geleden, een paar maanden toen haar man overleed. Het was verschrikkelijk, ze had vrij gekregen van school om de verwerkingsproses heen te werken, maar zoiets kan je niet volledig verwerken. Nog steeds bonste het in haar hoofd, die ongeluk. Haar zoontje Jake was net één jaar, jammer genoeg had haar man het niet kunnen meemaken. De ballonen, de taart de vele cadeaus die haar zoontje kreeg van familie en vrienden. Door haar zoontje is ze juist niet in depresieveteit gekomen, door haar zoontje bleef ze doorgaan. Ze moest wel.
Vandaag moest ze weer naar school, ze ging gewoon naar een normale school als iedereen. Toen ze jong was, was het wel anders geweest. Nu niet meer.
Ze hoorde haar zoontje spelen op de grond, ze hoorde een piep van haar horloge afkomen, het was tijd om naar school te gaan. Chantal is de vaste oppas van Jake en is ook degene die hem naar de kinderdag verblijf bracht en weer op zou halen. Gelukkig verdiende ze zelf genoeg geld om Chantal te betalen, ook al zegt Chantal dat hoeft niet, toch betaalde ze haar iedere keer weer. Want zo hoort het gewoon.
''Jake, mama moet gaan" zei ze. Jake begon meteen te huilen en ze liep naar het gejank toe en tilde haar zoontje op. "Rustig, mama gaat naar school en tante Chantal komt je ophalen" zei ze. Toen ze het had gezegd hoorde ze de bel en liep er naar toe. "Wie is het?" vroeg ze eerst. Ze hoorde debekende stem van Chantal en Jake was ook weer blij en was niet meer aan het huilen. Ze liet Chantal binnen en gaf een kus aan haar zoontje en gaf haar zoontje aan Chantal. "Je weet wat je moet doen" zei ze tegen haar. Als bevesteging hoorde ze een ja van Chantal.
Chantal deed de tas om haar schouder en ze gaf ook haar blindegeleidestok en ze klapte het uitelkaar. "Je moet echt een hulphond hebben" zei Chantal tegen haar. Allison zuchtte en schudde haar hoofd. "Nee, dat lijkt me geen goed plan. Misschien later als Jake wat ouder is" Bij die woorden ging ze haar huis uit. Ze woonde vlakbij school dus het was loop afstand voor haar.
Na tien minuten kwam ze aan op haar school en hoorde veel gepraat al,zo te zien waar er al een heleboel mensen. Met haar stok die heen en weer ging was ze aan het lopen. Allison was blind sinds haar veertiende jaar en toen was haar hele leven op z'n kop gezet. Nu kan ze er wel mee omgaan,ze wilt zeker niet iemand zijn die speciaal wordt behandeld alleen omdat ze blind was. Nee zo was Allison niet.
[ bericht aangepast op 1 dec 2013 - 16:48 ]
Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.