‘‘Hailey Sloot, om precies te zijn. Ik noemde haar altijd Haai,’’ grinnikte Lynn. ‘‘Bjorn Uppen, haar vader, is hertrouwd en wilt niks meer met Hailey en Tariska te maken hebben. Kort daarna hadden die twee dus ruzie. Ze konden niet normaal meer met elkaar om. Hailey liep weg. Tegen mij zei ze dat ze naar een heel goede vriendin ging verblijven. En haar ouders maar van niks weten..’’ Lynn slaakte een diepe zucht.
Begrijpend knikte ik. Wat zielig voor het meisje. Maar wie was die goede vriendin dan? Linda? Nooit had ik van een of andere Hailey gehoord - terwijl Linda mijn bloedeigen zus was. ‘‘Dus Linda is haar goede vriendin.’’
‘‘Daar ben ik wel bang voor, ja. Dat is je zus, toch?’’ vroeg Lynn.
Ik knikte. Jordy en Tom zag ik verwarrend wat in hun haar krabben.
‘‘Wat een meidenpraat!’’ zuchtte Tom verveeld. ‘‘Al heb ik de helft er wel van begrepen - Hailey is dus weggelopen. Naar de zus van Lotte.’’
‘‘Klopt,’’ zei ik, mijn blik weer gericht op het meisje. Hailey had inmiddels haar ogen weer geopend. Voorzichtig ging ze overeind op het bed zitten. We keken gespannen naar wat ze ging doen.
Uit een laatje uit het kastje naast míjn bed, pakte ze een klein, knalrood boekje met een slotje. Een dagboek had het wel geleken. De mijne kon het niet zijn, want de mijne had ik verscheurd en in de prullenbak gegooid, wetende dat ik zelfmoord zou plegen. De rest van het groepje geesten keken me vragend aan. Ik schudde vlug mijn hoofd, wetende wat we wilden vragen.
‘‘Het is niet mijn dagboek,’’ siste ik en keek terug naar Hailey.
Hailey bladerde wat door in het boek. Uit haar broekzak haalde ze een roze pen tevoorschijn. Vlug krabbelde ze er wat in, maar daarna begon ze écht te schrijven. ‘‘Zullen we kijken wat ze schrijft?’’ vroeg ik aan de anderen.
Ze aarzelden, maar daarna haalden ze toch hun schouders op, alsof ze ‘waarom niet?’ aan zichzelf wilden vragen. Geruisloos knielde ik me voor haar, zodat ik me alleen voorover hoef te buigen om het te lezen. Wel ondersteboven, maar dat kon ik wel. De rest volgden mijn voorbeeld.
Een prachtig, maar kriebelend handschrift had ze. En nog klein ook. Ik probeerde te ontrafelen wat er stond.
VAN: Hailey Sloot
NAAR: Dagboekkie
DATUM: 15-3-2010
Lief dagboek,
Vandaag ben ik toch tot rust gekomen. Heerlijk heb ik geslapen en al mijn gedachtes over mam en pap had ik uit mijn hoofd geschud. Shit, nu denk ik er alweer over... Goed, Olivier is gisteravond naar Linda gegaan, dus dat betekende dat hij naar dit huis kwam. Een hele surprise was het niet. Ik heb me maar uit de buurt van de twee gehouden en dus ging ik ook weg. Er is niet veel veranderd toen ik terugkwam naar het huis van Linda. Olivier was weg en alleen Linda was er nog. Middernacht was het. Meteen besloot ik te gaan slapen.
Had ik je trouwens al verteld dat ik hier verbleef, in haar huis? Haha. Volgens mij niet.
Hailey stopte even met schrijven en keek voor haar uit. Met een grinnik keek ze naar het schilderij dat aan de muur op was gehangen, achter ons. Ik keek er even naar. Een prachtig exemplaar. In groep drie had ik wat geverfd met blauwe kwasten op een wit papier. Naar huis had ik het genomen en ik had het hier opgehangen voor herinneringen. Prachtige herinneringen. Ook ik moest er bijna om glimlachen. De anderen hadden mij verbijsterd aangekeken, maar nu had ik even geen zin om alles uit te leggen. Later zei ik het wel een keer. Doordat ik de hele tijd het schilderijtje aan had gestaard, had ik helemaal niet opgemerkt dat Hailey weer rustig verder ging met schrijven. Jordy gaf me een stootje aan mijn bovenarm en wees naar het meisje.
Vlug keek ik naar wat ze verder had geschreven.
Ik kijk nog steeds altijd naar het prachtige schilderij aan de muur van de logeerkamer. Ik weet niet wie het gemaakt heeft, maar Linda’s ouders zeiden altijd tegen me dat het leuke herinneringen voor hen opleverden. Ook Linda zelf deed er zo geheimzinnig over. Soms denk ik dat ze iets te verbergen hielden. Geen idee had ik wat dit betekende, maar het liet me wel afleiden. Ze zijn vriendelijk hier, erg vriendelijk. De ouders van Linda mocht ik gewoon mam en pap noemen, of bij hun voornamen, Harry en Lieke. Ze lieten ook zoveel toe wat Linda en ik samen wilden doen. Het is in ieder geval geen slechte keuze. Ik ben blij dat ik hier mag blijven. Brr, ik hoor wat voetstappen en de stem van Linda: we gaan ontbijten. Oh, ik wilde nog zeggen dat ik spijt heb dat ik mijn pyjama niet aan heb gedaan gisternacht. Met mijn normale kleren ging ik slapen en reken maar dat dat ontzettend lastig was. Goed, Linda stresst bijna, dus nu moet ik echt gaan.
Doei dagboek, misschien dat ik nog vanavond of morgen in je schrijf.
Liefs,
Haai
‘‘Ze gebruikt haar eigen bijnaam in haar dagboek,’’ schaterde Tom. ‘‘Ik zou dat nooit durven, hoor!’’
Ik negeerde Tom zo’n beetje om Hailey aan te kijken en al haar bewegingen te volgen met mijn ogen. Ze deed het dagboekje terug in één van de laden. Een diepe zucht slaakte ik toen ik hoorde dat Hailey gelijk had. Je hoorde Linda van beneden al ‘‘Hailey! Nu meteen hier komen!’’ schreeuwen. Hailey haastte zich naar beneden. Vanwege haar overhaaste houding, had ze volgens mij niet eens door dat ze míjn deken op de grond liet vallen en ze erop trapte.
Toen ik zeker was dat Hailey beneden was, pakte ik het deken voorzichtig op en legde het terug op míjn bed. Ze dacht toch niet dat ik dat liet liggen? Het is in principe wel mijn kamer en daar mocht ze niet alles. Blijkbaar noemde Hailey dit de logeerkamer, terwijl dit gewoon mijn kamer was. Wist ze dat niet? Had niemand verteld dat hier wijlen Lotte sliep? Hielden mijn ouders dat voor haar verborgen? Terwijl de rest naar beneden renden om Hailey’s bewegingen te volgen, bleef ik achter in mijn bloedeigen kamer.
Zuchtend keek ik om me heen. Het was een verlaten kamer. Maar het was en bleef nog wel míjn kamer. En als iemand hier verandering in wilde brengen, zou dat hard mislukken.
Ledecky
