Wat zit er onder je cntr-V? - Forum spelletjes

Druk op CNTR-V of met de rechtermuisknop en dan op plakken. Post dat hier(;

Mijne:
http://i44.tinypic.com/10d8pxg.jpg

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

Het was volgens mij net ’s middags, het was een klaarlichte dag namelijk. Bij Lola’s huis was ik best snel aangekomen, omdat ik niet moe werd van het rennen nu ik een geest was en ik dus continu door kon blijven rennen. Eerst wilde ik gaan aanbellen om ze bang te maken, maar stel dat Stephanie de deur open deed, zij kon mij wel zien. Ik liep dus over de deur heen en liep geruisloos naar boven, want ik had geen idee waar iedereen zich bevond. Blijkbaar was Lola en de rest boven, want beneden hoorde ik niemand. Ik twijfelde of ik eerst naar Lola en Jonathan’s kamer moest gaan of eerst naar die van Stephanie. Ik koos voor het eerste en sloop voorzichtig de kamer van Stephanie in. Zou ze nog steeds ziek zijn? Nieuwsgierig keek ik om me heen en zag Stephanie inderdaad op bed liggen. In de eerste instantie had ze me nog niet opgemerkt, maar daar kwam verandering in.
      ‘‘Stephanie?’’ vroeg ik. Al vlug keek ze verbijsterd op, bijna wilde ze een gil slaken, maar ik zette mijn wijsvinger voor mijn lippen als teken dat ze stil moest zijn.
      ‘‘Oh, jij bent het maar,’’ zei Stephanie bijna opgelucht en ook niet te hard. ‘‘Waarom bleef je zolang weg? Het was toch maar voor drie dagen, zei je?’’
      ‘‘Klopt, ik zat drie dagen vast in een cel. Daar kwam ik mijn mede-geesten tegen die er ook drie dagen in moesten zitten. Ik mocht ze wel en toen we eruit mochten, is het wat uitgelopen aangezien ze mijn huis wilden zien. Sorry.’’
      Stephanie zuchtte. ‘‘Oh, zo.’’
      ‘‘Ben je nog steeds ziek? Het lijkt er in ieder geval niet op,’’ zei ik verveeld.
      Ze schudde haar hoofd. ‘‘Natuurlijk niet. Zolang blijf ik niet ziek.’’
      Ik knikte en liep even naar de televisie, waar Stephanie net naar keek. Een ouderwetse film met zwart-wit beeld. Wel een Engelse film, die ik redelijkerwijs beter vond dan Nederlandse films. Zuchtend zei ik tegen Stephanie dat ik naar Lola en Jonathan ging. Stephanie knikte en ik glipte de kamer uit, om de kamer ernaast in te lopen.
      Lola zat uit het raam te kijken. Ze viel bijna van het vensterbank, maar ze wist hoe ze moest zitten. Jonathan zat wat in zijn tas te rammelen en blijkbaar zijn huiswerk te maken, ook nieuw.
      Ik grinnikte om mijn eigen grap en liep naar Lola toe. In haar lichtblauwe ogen zag ik wat woede, wraak en verdrietigheid. Zou er weer iets zijn met haar? Of was ze nog steeds niet helemaal over Olivier, die haar bedroog voor mijn zus - waar ik eerst helemaal niks van afwist? Helaas kon ik het haar niet vragen.
      ‘‘Was Lotte maar hier,’’ mompelde ze. Het was bijna onverstaanbaar, maar ik kon haar horen. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Jonathan had verbaasd haar kant opgekeken zodra hij haar hoorde.
      Stilletjes luisterde ik naar wat ze verder te zeggen had.
      ‘‘Lotte had altijd al gelijk gehad. En ik heb maar nooit geluisterd. Dat brak onze vriendschap. Nu ben je weg, Lotte. Bekijk je me op dit moment, Lotte? Of ben je bij je ouders?’’
      O, wat wilde ik zo graag dat ik antwoord kon geven. Lola had geen gave zoals Stephanie, dus het ging best moeilijk.
      ‘‘Ik moest nooit naar Olivier gaan!’’ riep ze toen boos uit. ‘‘Ik heb het helemaal voor mezelf verpest! Jonathan, zeg tegen mama dat ze mij morgen ziek moet melden op school, daar ga ik echt niet meer heen, hoor!’’
      ‘‘Ben je ziek, dan?’’ vroeg Jonathan. Wat een domme eikel.
      ‘‘Nee, domkop! Ik wil niet naar school!’’
      ‘‘Oké, oké,’’ zei Jonathan, nog steeds verbaasd. Hij stond op en liep de kamer uit, blijkbaar onderweg naar zijn moeder.
      Ik liet me zitten op de vensterbank en zat nog steeds naar Lola te luisteren. Ze mompelde wat over haar verleden, dat ze mij miste en dat ze wist dat ik nu naar haar luisterde en haar bekeek. In mijn rug voelde ik een steek van medelijden, bijna wilde ik mijn tranen laten uitbarsten, maar geloof me, als ik huilde, huilde ik ook echt lang. Dus ik had er geen zin in.

Some people are art and do art at the same time

•

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

160561a8fc293b@ikbenspamvrij.nl

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

niks

It takes 17 muscles to smile, 43 muscles to frown ~~

Een hoofdstuk van "De Vliegende Hollander", een story waar ik storybuddy van ben, maar dat voorlopig nog op inactief staat en ik dus niet zal posten .

I would tell you my autumn joke but you probably wouldn't fall for it

The Wizarding World of Harry Potter™

"Some day you will be old enough to start reading fairy tales again.” - C.S. Lewis

Stenenlikker

http://ask.fm/IkIrriteerLottaNu
(mijn fantastische nieuwe ask )

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Draculea schreef:

Vraag van vandaag:
Wie zou jij weer tot leven willen wekken?

http://31.media.tumblr.com/43399b10efdc478f36d4b5b83e417ba4/tumblr_mu9xbsEJsv1rnbmuso1_500.png
Which is this.

Danmarks Dynamite.

http://www.youtube.com/watch?v=wV1FrqwZyKw

The sun loved the moon so much, he died every night to let her breathe.

I CAME IN LIKE WRECKING BALL.

•*• Lululu •*•

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

NIks

[ bericht aangepast op 14 okt 2013 - 20:13 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Leslie Fields \\ Slytherin
"Dat zeg je nu, maar niet als je op de grond ligt terwijl je niet meer kan bewegen van de pijn en de lijken van je lieve vriendjes om je heen liggen."
Verwoed schud ik mijn hoofd. Alleen de gedachte al doet me pijn. Haar wand is nog op mij gericht en mijn knieën knikken van angst.
"Je gaat ze helemaal niets doen," snik ik zachtjes.
"Jij bepaalt niet wat ik doe klein onderkruipsel!" zegt Serpen dan snauwend en boos.
Ik kan mezelf niet eens verweren wanneer hij me in mijn maag stompt. Met een schrok klap ik in elkaar en mijn armen zijn om mijn buik geslagen terwijl ik naar adem hap. Voor even krijg ik geen lucht, maar wanneer ik dat wel weer krijg, begin ik nog harder te huilen. Van de pijn, maar vooral van de angst. Ik wil niet weer gedood worden, ik wil niet bang hoeven zijn. Het enige wat ik wil, is eindelijk een beetje rust hebben. Heel de zomervakantie is al een rotperiode geweest thuis. Alleen maar ruzies en schreeuwpartijen. Slapeloze nachten en opsluitingen in mijn eigen kamer. Ik had gehoopt dat het

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.