{RPG} Game of Gods [Topic 1] - Speeltopics

Wat doen de goden als ze zich vervelen? Misschien spelen ze een spelletje kaart? Of gaan ze golfen? Nee. Als goden zich vervelen, dan houden ze zich bezig met jou. Ja, jij. Op een dag komt er een boodschapper bij jou. “Jij bent uitverkoren!” Maar voel je maar niet te speciaal, want het is heus niet prettig. Meteen wordt je weg geflitst en komt ergens in een uitgestrekt bos terecht. Je hebt geen idee waar je bent of waarom. Dan plots wordt er wat omgeroepen. Je hebt geen idee waar de zware, donderende stem vandaan komt.
“Jouw taak is om te overleven. Jij bent uitverkoren door de goden. Stel ons niet teleur en win dit.”…

Het is zover. De goden hebben jou uitgekozen om voor hun te vechten. Je bent in een bos vol mythische wezens gedropt en jouw doel is zo lang mogelijk te overleven. Vele mythische monsters zullen proberen je te vermoorden. Wie het langst de monsters op afstand kan houden zonder te sterven, wint. Eens om de zoveel tijd zullen de goden jullie een voorwerp cadeau geven. De eerste dag zijn dat wat vuurstenen. Waar je die dingen vindt, wordt aangeduid op een kaart. Ook zal je eerst een opdracht moeten uitvoeren voor je het voorwerp krijgt. Je zal een raadsel moeten oplossen, een puzzel moeten maken, een test moeten doorstaan,…
Het voorwerp zal je helpen met overleven. Het kan zowel voedsel als wapens zijn of iets anders dat je kan helpen te overleven.
Elke god heeft maximum 2 mensen onder zijn hoede. 1 keer kan hij zijn spelers helpen. Elk op hun eigen speciale manier.

[ bericht aangepast op 22 okt 2013 - 18:12 ]

“To live will be an awfully big adventure.”

Nathan Sem Levine

Ik zie Rhys naar de rivier strompelen en het water inzakken. Gelukkig is de stroming niet zo hard, anders had ik de jongen ook nog eens naar de andere kant van de rivier moeten dragen. En daar heb ik totaal geen zin in. Rhys en ik mogen dan samen reizen, we zijn geen vrienden. Het omhoog helpen was eigenlijk al genoeg, en eigenlijk ook meer een reflex als ik het zo bedenk. Maarja, ik wil zo snel mogelijk aan de overkant zijn. 'Ik hoop maar dat die zuil wat interessants te bieden heeft, want anders zal mijn humeur niet al te hard vooruit gaan,' hoor ik Rhys zeggen. Ik draai grijnzend mijn hoofd van de jongen weg, zodat ik zeker weet dat hij mijn leedvermaak niet kan zien. Ik hoop ook dat de zuil iets te bieden heeft, en eigenlijk gaat mijn hoop vooral uit naar wapens. Iets van een pijl en boog, waarmee we kunnen jagen of een pistool om die leeuwen af te schieten. Zelfs is het maar een mes, dan zou ik me al een stuk veiliger voelen in dit bos of in de buurt van Rhys. Als ik uiteindelijk de grijns kan laten zakken, zet ik mijn gezicht terug in de plooi en volg Rhys. De kou van het water valt gelukkig nog wel mee, al zullen mijn tenen daar niet echt mee eens zijn. Binnen de kortste keren zijn ze gevoelloos en ik probeer zo snel mogelijk de rivier over te steken. Ook al is Rhys eerder dan mij vertrokken, aangezien ik niet gewond ben, ben ik sneller aan de overkant. Moeiteloos klim ik de kant op en kijk achterom naar de jongen die door het water waadt. Eigenlijk heb ik geen zin om op hem te wachten, ik wil weten wat de lichtzuil voor me te bieden heeft. "Ik ga anders alvast kijken of er nu niet weer van die rare leeuwen rondlopen." zeg ik tegen Rhys, maar ik kan stiekem niet wachten tot ik bij de lichtzuil ben. Toch sluip ik voorzichtig door het bos heen en kijk goed om me heen of er hier iets rondloopt. De vogels fluiten echter nog vrolijk en hier en daar zie ik er zelfs één weg hupsen terug de bosjes in als ik langskom. Ik zwaai even naar Rhys, die zich nog achter me bevindt. "Ik denk niet dat er hier veel zal zitten, op een paar vogels na, dus we kunnen veilig oversteken." Ik keer Rhys de rug toe en snel me naar de lichtzuil. Als deze iets voor me te bieden heeft, dan wil ik niet dat Rhys weet wat ik heb. Stel je voor dat de Goden me dit keer een mes geven, dat zou zeer interessant zijn. Ik laat eerst een grote grijns zien, voor ik neerkniel naast de lichtzuil. Ik sla mijn tas naar voren en ga precies zo zitten dat Rhys niets kan opvangen van wat ik krijg en daarbij, hij kan nog nooit dichtbij genoeg zijn. Ik heb de neiging schichtig achterom te kijken, maar dat zou alleen maar argwaan van de jongen opwekken. Voor mijn neus verschijnen langzaam een paar voorwerpen en snel stop ik ze in mijn tas. Brood, kaas, reservekleren, een drinkfles, een mars, een appel en nog een reservedrinkfles. Wat veel! Maar ik ben er zeker blij mee! Vooral met de drinkflessen, al denk ik dat het slim is om er misschien eentje geheim te houden. Nieuwsgierig hou ik er één op zijn kop, in de veronderstelling dat Rhys zit zeker zal zien, maar helaas zit er geen drinken in. Zometeen zal ik hem direct vullen bij de rivier. Voorzichtig plof ik neer in het gras. Eigenlijk had ik tussen mijn spullen liever ook nog een wapen gehad, al was het maar een klein schillenmesje. Ik wacht ongeduldig op Rhys, als ik merk dat ik nog op blote voeten loop. Zachtjes wrijf ik over mijn voeten om de viezigheid eraf te krijgen, maar ze ook een beetje warmte toe te stoppen. Mijn sokken volgen al snel en ik blijf voorzichtig over mijn voeten wrijven, tot ik de warmte weer een beetje terug voel komen. Mijn schoenen volgen al snel en ik bindt ze stevig vast rond mijn voeten, aangezien Rhys en ik nogal een stuk zullen moeten lopen. Als ik naar de lucht boven me kijk, zie ik dat de avond al in aantocht is. Hoe koud zou het vannacht zijn in het bos? Misschien werd het eens tijd voor mij en Rhys om een beschutting te zoeken of een hut te bouwen. Als ik een blik achterom werp naar de jongen achter me voel ik een grote teleurstelling en taak op mijn schouders zakken. Die hut zal ik zelf moeten bouwen... Rhys zal dat nooit van zijn langs zal ze leven redden.

[ik ga je terug mega-posten ]

It's never gonna happen, Guys.

Valkyrja schreef:

Nathan Sem Levine

Ik zie Rhys naar de rivier strompelen en het water inzakken. Gelukkig is de stroming niet zo hard, anders had ik de jongen ook nog eens naar de andere kant van de rivier moeten dragen. En daar heb ik totaal geen zin in. Rhys en ik mogen dan samen reizen, we zijn geen vrienden. Het omhoog helpen was eigenlijk al genoeg, en eigenlijk ook meer een reflex als ik het zo bedenk. Maarja, ik wil zo snel mogelijk aan de overkant zijn. 'Ik hoop maar dat die zuil wat interessants te bieden heeft, want anders zal mijn humeur niet al te hard vooruit gaan,' hoor ik Rhys zeggen. Ik draai grijnzend mijn hoofd van de jongen weg, zodat ik zeker weet dat hij mijn leedvermaak niet kan zien. Ik hoop ook dat de zuil iets te bieden heeft, en eigenlijk gaat mijn hoop vooral uit naar wapens. Iets van een pijl en boog, waarmee we kunnen jagen of een pistool om die leeuwen af te schieten. Zelfs is het maar een mes, dan zou ik me al een stuk veiliger voelen in dit bos of in de buurt van Rhys. Als ik uiteindelijk de grijns kan laten zakken, zet ik mijn gezicht terug in de plooi en volg Rhys. De kou van het water valt gelukkig nog wel mee, al zullen mijn tenen daar niet echt mee eens zijn. Binnen de kortste keren zijn ze gevoelloos en ik probeer zo snel mogelijk de rivier over te steken. Ook al is Rhys eerder dan mij vertrokken, aangezien ik niet gewond ben, ben ik sneller aan de overkant. Moeiteloos klim ik de kant op en kijk achterom naar de jongen die door het water waadt. Eigenlijk heb ik geen zin om op hem te wachten, ik wil weten wat de lichtzuil voor me te bieden heeft. "Ik ga anders alvast kijken of er nu niet weer van die rare leeuwen rondlopen." zeg ik tegen Rhys, maar ik kan stiekem niet wachten tot ik bij de lichtzuil ben. Toch sluip ik voorzichtig door het bos heen en kijk goed om me heen of er hier iets rondloopt. De vogels fluiten echter nog vrolijk en hier en daar zie ik er zelfs één weg hupsen terug de bosjes in als ik langskom. Ik zwaai even naar Rhys, die zich nog achter me bevindt. "Ik denk niet dat er hier veel zal zitten, op een paar vogels na, dus we kunnen veilig oversteken." Ik keer Rhys de rug toe en snel me naar de lichtzuil. Als deze iets voor me te bieden heeft, dan wil ik niet dat Rhys weet wat ik heb. Stel je voor dat de Goden me dit keer een mes geven, dat zou zeer interessant zijn. Ik laat eerst een grote grijns zien, voor ik neerkniel naast de lichtzuil. Ik sla mijn tas naar voren en ga precies zo zitten dat Rhys niets kan opvangen van wat ik krijg en daarbij, hij kan nog nooit dichtbij genoeg zijn. Ik heb de neiging schichtig achterom te kijken, maar dat zou alleen maar argwaan van de jongen opwekken. Voor mijn neus verschijnen langzaam een paar voorwerpen en snel stop ik ze in mijn tas. Brood, kaas, reservekleren, een drinkfles, een mars, een appel en nog een reservedrinkfles. Wat veel! Maar ik ben er zeker blij mee! Vooral met de drinkflessen, al denk ik dat het slim is om er misschien eentje geheim te houden. Nieuwsgierig hou ik er één op zijn kop, in de veronderstelling dat Rhys zit zeker zal zien, maar helaas zit er geen drinken in. Zometeen zal ik hem direct vullen bij de rivier. Voorzichtig plof ik neer in het gras. Eigenlijk had ik tussen mijn spullen liever ook nog een wapen gehad, al was het maar een klein schillenmesje. Ik wacht ongeduldig op Rhys, als ik merk dat ik nog op blote voeten loop. Zachtjes wrijf ik over mijn voeten om de viezigheid eraf te krijgen, maar ze ook een beetje warmte toe te stoppen. Mijn sokken volgen al snel en ik blijf voorzichtig over mijn voeten wrijven, tot ik de warmte weer een beetje terug voel komen. Mijn schoenen volgen al snel en ik bindt ze stevig vast rond mijn voeten, aangezien Rhys en ik nogal een stuk zullen moeten lopen. Als ik naar de lucht boven me kijk, zie ik dat de avond al in aantocht is. Hoe koud zou het vannacht zijn in het bos? Misschien werd het eens tijd voor mij en Rhys om een beschutting te zoeken of een hut te bouwen. Als ik een blik achterom werp naar de jongen achter me voel ik een grote teleurstelling en taak op mijn schouders zakken. Die hut zal ik zelf moeten bouwen... Rhys zal dat nooit van zijn langs zal ze leven redden.

[ik ga je terug mega-posten ]

[ bericht aangepast op 20 okt 2013 - 21:56 ]

Stenenlikker

Rider -> Luminis

Happy Birthday my Potter!

Rhys Yarrick Skotadi

Terwijl ik me door het water heen worstel, merk ik dat Nathan me inhaalt. Ik hoop dat hij zo beleeft is om op de andere oever van de rivier op me te wachten, maar ik weet dat ik dat niet echt van hem kan verwachten. Vooral niet als het gaat om zo'n zuil die ons hopelijk ook dit keer nuttige dingen brengt. Waarom heb ik hem nou gewaarschuwd? Nu zal hij daar waarschijnlijk eerder zijn dan ik en stél dat er wapens te vinden zijn... Met een beetje pech maakt hij me gewoon af, voordat ik ook maar iets kan doen. Die vervloekte wonden ook! Ze maken me een stuk minder gevaarlijk naar personen als Nathan toe. Waar hij me eerst niet zou durven aanvallen vanwege mijn kracht, zal hij dat waarschijnlijk nu wel durven. Een gewond persoon is een stuk makkelijker te overmeesteren.
'Ik ga anders alvast kijken of er nu niet weer van die rare leeuwen rondlopen,' zegt hij tegen mij als hij op de oever geklommen is. Ja hoor, ga maar lekker kijken bij de zuil en laat mij hier stikken. Ik zit echter nog in het water en het is toch een stuk kouder dan ik gedacht had. Mijn voeten beginnen lichtelijk bevroren te raken en aan de lichtelijke pijn van sneedjes in mijn voeten te voelen, zijn ze ook opengehaald door scherpe stenen op de bodem. Ik kan echt zeggen dat mijn lichaam in een geweldige staat is. Niet dus.
'Ik denk niet dat er hier veel zal zitten, op een paar vogels na, dus we kunnen veilig oversteken,' roept Nathan nog naar mij voor hij in het bos verdwijnt. Op een dag, of nacht, ligt aan wat mij beter uitkomt, draai ik die gast nog zijn nek om. Hij begint me nu al flinkt te irriteren en ik ken hem pas net. Gelukkig heb ik de oever eindelijk bereikt, al heeft deze oever geen strandje achtig iets, zoals de ander, dus moet ik erop klimmen. Mijn been en arm gaan dat beide niet leuk vinden. Onder een hoop luid gevloek weet ik mezelf uiteindelijk op de kant te hijsen en even blijf ik uitgeput zitten. Mijn schoenen liggen naast me, die had ik er al op gegooid voordat ik aan de klim begon. Die tocht door het water was toch vrij uitputtend, ondanks dat er gelukkig weinig stroming was. Als die wel flink aanwezig was geweest, ben ik bang dat ik dit hier niet eens gehaald had. En het idee dat ik weer geholpen had moeten worden door Nathan doet mijn trots heel veel schade aan. Serieus, als ik levend uit dit avontuur kom, zal er echt weinig van me overblijven. Lichamelijk en geestelijk.
Na even gezeten te hebben trek ik mijn sokken en schoenen weer aan mijn voeten. Die zijn ondertussen al aardig droog geworden, al zijn ze nog wat vochtig. En inderdaad zijn er aardig wat kleine sneedjes te vinden. Achja, ze drogen vanzelf wel in mijn laarzen en die wondjes genezen ook wel vanzelf. Alleen nog wat extra pijnleiden. Ik heb al zo veel pijn aan vanalles dat dat er ook wel bij kan.
Langzaam om mezelf zo min mogelijk pijn aan te doen kom ik overeind, maar ondertussen voel ik weer genoeg steken door mijn been gaan. Mijn gewonde arm houd ik juist afzijdig, terwijl ik bezig ben. Als ik weer sta, kijk ik naar het bos voor me. De lichtzuil torent boven de boomkruinen uit en lijkt erg dichtbij te zijn. Als ik het bos inloop, krijg ik het gevoel dat dit bos mij wat minder kriebels geeft, dan het bos aan de andere kant van de rivier waar we net vandaan kwamen. Langzaam loop ik verder door het bos en ik hoor de vogels fluiten. Ook hoor ik nog genoeg geritsel in de bosjes en alles om me heen, maar ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat dat gewone dieren zijn die geen kwaad in de zin hebben, in tegenstelling tot die gevleugelde leeuw. Verderop zie ik de bron van de grote lichtzuil verschijnen en Nathan die erbij zit. Dichterbij gekomen zie ik dat hij bezig met zijn schoenen is. Haha, heeft die sukkel nou net op blote voeten door het bos gelopen. Ik grinnik er zachtjes om. Hopelijk ben ik nog ver weg genoeg van Nathan, zodat hij het niet gehoord heeft.
'En nog wat bijzonders gevonden in de zuil?' vraag ik, al verwacht ik geen eerlijk antwoord van hem. Ik kijk eerst naar Nathan en dan naar de zuil om weer terug naar Nathan te kijken. Laat ik maar eens kijken wat de zuil voor mij heeft en alles verborgen houden voor Nathan zal hem ook niet echt worden. Toch kniel ik maar met mijn rug naar Nathan toe neer bij de zuil en plotseling verschijnt er een rugzak voor mij, die aardig gevuld lijkt te zijn. Ha, mooi, heb ik toch nog een tas. Mijn oude tas heb ik ergens gedumpt na de vuurstenen in mijn zak gedaan te hebben. Dat ding leek me eigenlijk niet zo praktisch in dit bos, maarja, ik geloof dat het tegendeel toch bewezen heeft. Ik haal de vuurstenen uit mijn broekzak en stop ze in de rugzak. Die dingen zijn wel nat geworden tijdens mijn overtocht van de rivier. Hopelijk kan ik ze nog wel gebruiken als ze een beetje opgedroogd zijn. Die rugzak zal ik trouwens later onderzoeken als ik alleen ben. Daar heb ik liever echt geen Nathan bij.
Ik hang de rugzak op mijn rug en sta weer wat moeizaam op. Dan valt het me ook op dat de lucht ondertussen wat donkerder gekleurd is geworden dan hij eerder was. Fijn, de avond zal dus vallen en ik zie daar heel erg tegenop. Ik vertrouw Nathan nog steeds niet en wie weet wat voor creaturen hier 's nachts rondspoken.
'Wat gaan we doen voor de nacht?' vraag ik de jongeman die nog voor mij op de grond zit. 'Ik blijf sowieso liever in dit bos dan in het bos aan de overkant van de rivier. Dat bos gaf me alleen maar kriebels. Hier dreigt denk ik minder gevaar.' Ik heb eerlijk gezegd op het moment niet echt ideeën voor wat we nu moeten doen. Ik ben ook moe, nee uitgeput. Het liefst eet ik zo gauw mogelijk wat om daarna te gaan slapen. Al denk ik niet dat ik een fijne nachtrust hier mag verwachten.

{Hehe, nog een megapost }

Stenenlikker

Nathan Sem Levine
"En nog wat bijzonders gevonden in die zuil?" Ik besluit even te wachten tot Rhys zijn eigen spullen zou krijgen, voor ik antwoordde. Ik doe net alsof ik nog te druk ben met mijn schoenen, terwijl ze eigenlijk allang vastzitten. Als ik zie dat er een tas naast de zuil verschijnt voor Rhys, kan ik de teleurstelling niet van mijn gezicht weren. Ik wil graag weten wat de jongen heeft en dan vooral of hij wel wapens heeft gekregen en ik niet. "Wat kleren en een drinkfles, meer niet." probeer ik zo luchtig mogelijk te antwoorden. "En jij?" als ik naar zijn nieuwe tas wijs. Die vraag lijkt hij niet eens te horen, want opeens begint hij praatjes te krijgen. "Wat doen we voor de nacht? Ik blijf sowieso liever in dit bos dan het bos aan de overkant van de rivier. Dat bos gaf me alleen maar kriebels. Hier dreigt denk ik minder gevaar". Ik opper om het idee van een hut te bouwen te noemen, maar eigenlijk heb ik daar niet zoveel zin in. Als ik overeind kom, hijs ik mijn broek weer op mijn heupen. Echter, aangezien ik het heerlijk vindt om wijde broeken te dragen, zakt de broek direct weer een stukje naar beneden, waardoor het kruis wat laag komt de hangen en de rand van mijn onderbroek erbovenuit steekt. "Ik zou ons natuurlijk een geweldig mooie hut kunnen bouwen, maar ik denk dat het daar wat te laat voor gaat worden. Misschien is het slim om vannacht in een boom te slapen. Als je dat gaat lukken.. Ik ben bang dat je je nog wel heel erg kan vergissen over dit bos. Maar eerst wil ik mijn drinkfles vullen." Zonder antwoord af te wachten, loop ik terug naar de rivier. Ik ben er zeker van dat ik af en toe schichtig achterom kijk en Rhys scherp in de gaten houdt. Als hij daadwerkelijk een wapen heeft, zal ik geen poot hebben om op te staan. Alhoewel, Rhys is gewond en ik ben zo gezond als ik weet niet wat. Misschien wordt het tijd om tussen zijn spullen te neuzen als hij slaapt. Heeft hij een wapen, dan kan ik dat afpakken en ervandoor gaan. Zo niet, dan steek ik gewoon de boom in brand waarin hij in slaapt. Ik kniel voorzichtig naast de rivier neer en zorg ervoor dat ik beide drinkflessen vul. Ik voel mijn maag knorren en heb tegelijk de neiging wat uit mijn tas te pakken en op te eten, maar ik weerhoudt me van de verleiding en laat mijn maag knorren. Wanhopig kijk ik om me heen nog op zoek naar iets om een katapult mee te maken en ook maar iets kans te maken om vlees te vangen. Ooit heb ik een boek gelezen, ja ik heb een boek gelezen, waar een jongen moest overleven in de natuur. Het was voor school, dus het boek interesseerde me niet veel, maar nu hoopte ik dat ik kon herinneren wat er ook alweer in dat boek stond. Even kruist mijn gezicht mijn evenbeeld van het water en ik schrik als ik mijn verwarde haren zie. Met een beetje water probeer ik het weer glad te strijken en terug in model te vormen. Tevreden kijk ik naar het resultaat. Je ziet er goed uit, Nathan! Voor Rhys dingen gaat denken, loop ik terug richting de lichtzuil. Voor het eerst in mijn bijzijn van Rhys steekt opnieuw de vraag bij mij op. Zouden er nog meer mensen in dit bos zijn? Vast wel, maar waarom hebben de Goden dan besloten mij zo dicht bij deze vervelende gast neer te zetten?! Konden ze me niet iets van een meisje sturen ofzo, dat was veel gezelliger! Ik voel hoe automatisch mijn wenkbrauwen op en neer gaan en ik lach bijna hardop om mijn eigen grapje. Ja, een meisje. Daar zou ik veel meer plezier aan beleven dan Rhys. Als het licht van de zuil door de bomen heen strijkt, weet ik dat ik bijna terug ben. Opeens schiet er een gedachte door mijn hoofd heen, die ik niet meer los kan laten. Opeens lijk ik te begrijpen waarom de Goden me bij Rhys hebben neergezet. Ze wilden wat plezier hebben van dit spelletje en Rhys en mij tegen elkaar uitspelen wat natuurlijk het ultieme genot! Misschien werd het wel eens tijd om aan dat plezier een hoogtepunt toe te voegen. Hoe? Nog geen idee, maar Rhys zou flink op zijn donder van mij krijgen. Puur, zodat ik zelf weer de touwtje in handen heb, zodat ik zelf de regie voer. De jongen dacht beter te zijn dan ik? Mooi niet, ik maak mijn eigen regels, mijn eigen regie. Ik ben beter dan wie dan ook en degene die anders denken, moeten maar eens een keer op hun falie krijgen. Zelfverzekerd steek ik mijn schouders naar achteren, Rhys maakt geen schijn van kans tegen mij. Mocht hij ook maar iets proberen dan zijn mijn handen het laatste wat hij zal zien!

()

It's never gonna happen, Guys.

Rhys Yarrick Skotadi

'Wat kleren en een drinkfles, meer niet. En jij?' hoor ik Nathan nog zeggen voor ik mijn eigen zinnen uitspreek. Ik besluit hem maar te negeren. Van zo'n groot belang is het niet en ik weet dus nog niet wat er in mijn tas zit. En dat ga ik liever pas uitzoeken als Nathan uit mijn buurt is. Wie weet zit er wat in wat Nathan wilt hebben en ik twijfel of ik wel genoeg in orde ben om mijn spullen en mezelf tegen hem te verdedigen als het op een krachtmeting uitkomt. Ik baal echt zo van die verwondingen. Daardoor voel ik me gewoon niet helemaal mezelf. De Rhys zonder verwondingen laat zich niet angst aanjagen door zo'n ventje als Nathan, maar nu ik gewond ben, weet ik dat ik wat voorzichtiger dan normaal moet zijn.
'Ik zou ons natuurlijk een geweldig mooie hut kunnen bouwen, maar ik denk dat het daar wat te laat voor gaat worden. Misschien is het slim om vannacht in een boom te slapen. Als je dat gaat lukken.. Ik ben bang dat je je nog wel heel erg kan vergissen over dit bos. Maar eerst wil ik mijn drinkfles vullen,' houdt Nathan wat arrogant zijn verhaal. Ik doe mijn best niet om een geërgerde zucht te onderdrukken. Die heeft zichzelf natuurlijk weer heerlijk hoog staan. Direct daarna loopt hij ook weg en ik neem de gelegenheid om met mijn hand tegen mijn voorhoofd te slaan. Verwaand kereltje, denk ik bij mezelf, maar ik zie dit nu wel als gelegenheid om eens te kijken wat er in mijn tas zit. Ik merk dat Nathan nog af en toe omkijkt, dus besluit ik met mijn rug naar hem toe te gaan zitten, zodat hij niks van de inhoud van mijn tas kan zien. Wel wat riskant, maar ik vertrouw op mijn gehoor voor het geval Nathan besluit om me te besluipen nu ik met mijn rug naar hem toe zit. Er liggen genoeg bladeren op de grond en hij is echt niet sierlijk genoeg om geruisloos door het bos te sluipen. Weer een voordeel van mij. En ik heb ondertussen wel geleerd om op mijn gehoor te vertrouwen. Voor Nathan had ik al genoeg vijanden en mijn goede gehoor heeft me al meerdere keren van dat soort figuren gered. Ze stampen te luid en gaan uit van dat hun slachtoffer helemaal niet oplet. Fout nummer één bij mij. Ik heb geleerd om altijd op mijn hoede te zijn. Ik hoop dat Nathan daar dan ook zijn fout in maakt, als hij het op een gegeven moment in zijn bol krijgt om mij aan te vallen. In het ergste geval zou dat zelfs mijn leven kunnen redden.
Dan onderwerp ik de tas die voor mij in de lichtzuil was verschenen maar aan een onderzoek. Wat zit er allemaal in, hopelijk een hoop handigs en een wapen zal ik ook heel erg op prijs stellen. Dan kunnen we ons ten minste tegen die monsters verdedigen, want ik ben er zeker van dat die gevleugelde leeuw niet het enigste monster in dit bos is. En dan kunnen we dat beest altijd nog tegenkomen als we morgen verder trekken of misschien zelfs vanavond al. Dat beest heeft vleugels, dus die rivier zal voor hem geen probleem zijn. En dan heb je altijd nog Nathan tegen wie ik me ook zal moeten kunnen verdedigen. Of als hij me uiteindelijk toch te erg de keel uithangt, dan kan ik ook makkelijk van hem af komen. Maar zonder wapen wordt dat toch wat tricky.
Als eerst vind ik twee drinkflessen in de tas. Hmm, tot nu toe hebben Nathan en ik hetzelfde gekregen, al sprak hij over maar één drinkfles. Of heeft hij toch nog wat dingen verzwegen. Naast de drinkflessen vind ik ook nog brood en kaas en onderin de tas vind ik kleding. Vooral met dat laatste ben ik erg blij. 's Nachts kan het verschrikkelijk koud worden en waarschijnlijk zou ik zonder extra kleren dan haast omkomen van de kou. Al helemaal nu ik alleen nog maar mijn shirt heb.
Als ik omkijk zie ik Nathan in de verte al aankomen en stop maar gauw mijn spullen weer in de tas. Ik twijfel of ik wat van het brood of de kaas zal eten, mijn maag knort nota bene ondertussen aardig. Maar wie weet hoe lang ik met dat eten moet doen? Beter dat ik pas wat eet als het donker wordt en dan de volgende ochtend. Misschien kan ik zo nog even in het bos kijken of er nog wat eten te vinden is. Op wild kan ik denk ik niet rekenen als voedsel. Ik heb niks van een wapen en een dier met blote handen vangen gaat wat lastig worden. Dan maar eten wat er te verzamelen valt.
Ik twijfel over hoe open ik zal zijn over wat er in mijn tas zit. Maar als ik niks vertel, zal Nathan heel waarschijnlijk proberen mijn tas in handen te krijgen als ik niet oplet en daar heb ik geen zin in. Hij blijft van mijn spullen af! Al heb ik ook geen zin om hem over alles in mijn tas te vertellen. Dat voedsel zal hem waarschijnlijk ook wel verleiden tot het stelen van mijn tas. Ik besluit het maar te houden tot een van de drinkflessen en de extra kleding. Precies wat hij ook had gekregen.
'Ik weet niet wat jij nu wilt doen, maar ik ga nog op zoek naar wat te eten. Mijn maag begint te knorren,' zeg ik tegen hem als hij weer bij me staat. Ondertussen ben ik ook weer overeind gekomen en ik heb mijn tas op mijn rug gehesen.

{Wat is het stil hier trouwens? Iedereen opgegeten door school?}

[ bericht aangepast op 3 nov 2013 - 20:11 ]

Stenenlikker

(Nope, gelukkig niet :') Ik wacht op een reactie van RabidKiller)

Happy Birthday my Potter!